убав (прид.) - црта (имн.)

Тој прикажуваше само едно огромно лице, широко повеќе од еден метар: лицето на еден човек од околу четириесет и пет години, со тежок црн мустак и со грдо убави црти.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тогаш кога Трајанка имаше стодваесет години и сѐ уште на нејзиниот лик се читаа убавите црти.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Дали затоа што имаше убави црти на лицето, што беше мирна, скромна, повлечена во себе, што учеше добро - или затоа што и тој, како неа, имаше некој свој недостаток, некоја маана: при зборувањето, му препињаше зборот: потфаќаше.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)