убав (прид.) - бел (прид.)

Сите што се сведоци на убавата бела и дебела снежна покривка на градот, сакаат таа да потрае подолго време оти не само што го остава градот мирен и тивок, туку и чист.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
И вечерва, кога ја засвире, и се испули на Веца во убавото бело лице, се сети за првите љубовни приклученија, та се издиши длабоко.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога инженерот се качи на убавиот бел коњ, командирот го пофали коџобашијата: - Аферим!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Главниот инженер, со целата придружба, тргна...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Перодршката беше архаичен инструмент, ретко употребуван дури и за потписи, а тој ја набави кришум и со големи тешкотии, само затоа што чувствуваше дека убавата бела хартија заслужува да биде испишана со вистинско перце, наместо да биде исчкртана со хемиско пенкало.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се замислував себеси како невеста во убав бел долг фустан, а покрај мене се разбира кој друг ако не тој Филип.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Инаку и тој, и добитокот и кучињата би се чувствувале како заробеници на ова за очи чудесно убаво, неописливо убаво бело зло.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ја среди косата, се изми со нежен сапун од лаванда, малку си стави крема на убавата бела, прозрачна кожа на лицето, си облече еден долг светло лилав фустан и врз него дебел, голем и долг црн шал, лилави едноставни чевлички на мала потпетица и појде долу, кај Христина и останатите, зема пари и тргна накај бакалот кој беше на стотина метри подолу.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Навистина, мајка ми имаше многу убави бели раце, а таков ѝ беше и тенот многу бел, што, за жал, јас не го наследив, а го наследи Наташа... . . .
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Со убав бел тен. Насмеан. Истовремено и зачуден. Изненаден. Збунет.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Убавите бели и црни мермерни крстови одвај се наѕираат низ шибјето, а надгробните плочи не се ни гледаат.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Тие имаа само црни стада, а убави бели жени облечени во убави алишта, сѐ рачно изработени, косите собрани во пунџи, до нив малите деца и ги водеа коњите покриени со тие нивни познати јамболии.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тогаш тој рашири насмевка на црното лице и се откри низа убави бели заби.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)