човечки (прид.) - е (гл.)

Помолча отец Иларион, отпива од виното и продолжи: - Свети Јован Златоуст вели дека душата човечка е дух умен, беспримерна и неописива убавина, самовласна, света, суштина сродна со небеските и бестелесните битија, вечна, бесмртна; слична на бога, зашто го носи ликот на својот Творец. А животните таква душа немаат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Признателност? Па добро, тоа на крајот од краиштата, и не е нешто лошо што човек може да го посакува. Човечки е да посакаш и признателност и фалба.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Охо... - Човечкото е во гордоста, во духот што не се покорува.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„Побрзо да ни оздравиш. Што ќе правиме без тебе? Нели си ни водач...“ реков.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Господ да ме прости, неарно сторив, ама пуста лутина човечка е лоша, тики човек колку да се чува да не греши пак ќе згреши.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
„Само стрпливо лежи и слушај сѐ што ќе речат лекарите.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Душава човечка е како крпа. Сѐ издржува.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)