чуден (прид.) - глас (имн.)

За еден момент беше заборавила колку силно грееше месечината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога ќе поземеше здив, ќе почнеше да испушта некои чудни гласови: Ииии!
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Кога се сети дека е ноќ се насмеа со чуден глас: - Штета, беше темнина, нели? - праша и ми ја пушти раката.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Го допирам цвеќенцето на реверот на мојот внук, го земам тој цвет и се мачам да запишам нешто со него.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Тоа е некој чуден глас кој ме упатува да ја чујам, пред сè, пораката на точката, а потоа и на сè друго.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Некои други чудни гласови допираа од некаде од темнината, некои непознати звуци наближуваа одоколу, и мене ми се причинуваше дека сите шумски животни се збрале и нè ѕиркаат од зад дрвјата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дена гајле си немаше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)