чуден (прид.) - птица (имн.)

Без разлика колку и добро да познавате нечија уметност, секогаш кога ѝ се навраќате таа повторно извира пред вас како нова, врз основа на новиот контекст, бидејќи вие сте изменети од минатиот пат, а и светот исто така.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Лево и десно од мене, крај самата река, имаше необични дрва и треви недвиснати над водата, чудни птици нуркаа во длабочините, а некои други гракаа над мене, брмчеа инсекти, а Нил се протегаше пред мене голем како езеро и ми се чинеше дека водата воопшто не тече, како да не е речна.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
ТОРБИ Јас сум Џингис Кан ме напаѓаат некои чудни птици.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Всушност, колку што се сеќавам, тоа беа Ендиевите непријатели, целата P.T.I. of American Culture, што егзистираа, работеа и страдаа и умреа во мое име.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Вака, размислувајќи за Енди Ворхол веќе не знам по кој пат, по повод отворањето на неговиот музеј, изненаден сум колку освежувачки и убаво изгледа неговата спокојна себичност гледано од тука - колку поучно и ефикасно изгледа неговата себе-промоција во овој посебен културен момент - кога толку многу амбиција извира од претенциозната машина на непристрасната доблест. (...)Колку прекрасно изгледа гледано оттука: една чудна птица како што е Ендрју Ворхола да има толкаво срце и волја, воден од силната желба - неразнишана од метадоблестите на високата култура, да работи толку упорно за да ја оствари својата единствена цел - да го направи светот безбеден за “Енди Ворхол”, l ‘homme nouveau.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
А на месечината гласно ѝ рече: „Сите ме заборавија, а мене ме уби веста за мојата смрт.“ Чудна птица беше тој Отец Симеон, се раѓаше како феникс: од пепелта на својата смрт.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)