веројатно (прил.) - во (предл.)

Виолетовото значи кокаин, зеленото хероин.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ако земеш Екстази, веројатно во извесен момент си внел во себе едно или сите овие нешта, бидејќи повеќето од она што Херман го нарекува „срање“ си го наоѓа патот до другите земји (Британија) каде што нема тестирање, па можеш само да претпоставуваш на што си.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ги снема спомениците на обични луѓе и знаменити личности, мермерни знаци, историски сведоштва на сефардските четири века, за романиотските 18 столетија на една знаменита некропола и барем 24 векови гробно незачувано присуство на овие простори отидени во шут, распарчени плочи и багателен градежен материјал на огромна површина.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Наместо да бидат ослободени, принудните работници беа депортирани, овојпат некаде далеку. Веројатно во Полска.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Дали се кае поради нешто? „Па, тоа е збор со големо К. Веројатно во јавниот живот грешев како и сите други.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Но и Арчимболди и Пикасо се „илузионисти“, не „хиероглифичари“. Giuseppe Arcimboldi, Библиотекар Џусепе Арчимболди е роден 1527-та во Милано, веројатно во семејство од германско потекло. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 226
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Се мислеше дали да потпраша некој од домаќините за пита пастрмајлија или барем за скара, но веднаш се предупреди дека веројатно во гратчево питите ги прават само наутро додека работат фурните, а скара секако има во некој ресторан, но недостапен за плитките џебови на актерите.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Побарав, но во општината не најдов посмртница на името на мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури не можам да се сетам ни каде се наоѓав; (веројатно во некој од походите по планините, помеѓу две борби); а и верзиите што ги слушнав за денот на погребот не се совпаѓаа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се разбира овие мои размисли требаше да се сфатат како метафора, како пофалба на доброто кон кое човекот со векови се стремел.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дека таа борба за господарење на праведноста всушност се зачнала пред илјадници години; веројатно во оној момент кога некој храбар и разумен моќник го искршил остенот на присилата и го фрлил во огнот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ако воопшто читаме тоа е веројатно во автобус или во метро кон работа и на враќање од неа.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Под разгранета лозница – три маси и зад нив води врата, веројатно во кујната.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
По неколку месечниот престој во Македонија (веројатно во Велес), Орце Попјорданов заминал да бара помош.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Сигурен сум дека таа ќе има различно значење таму, пред луѓето што го проживеале тој материјал, за разлика од западната публика за којашто тој веројатно во основа е егзотичен.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И овој пристап има два важни недостатоци.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Првиот се состои во тоа што побарувачката веројатно во извесен степен би пораснала.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ги оставив пријателите и непријателите за да се најдам себе во која група спаѓам. Веројатно во двете по малку.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ниту пак се знаеше што се случува потоа со нив, со исклучок на малубројните кои беа обесувани како воени злосторници: другите едноставно исчезнуваа, веројатно во логорите за принудна работа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Веројатно во него имаше и дека сум бил во Автокоманда кај вујче Сотир, братот на мајка кој сам живее во голема одаја на кат во убава зграда, ми рекол дека можам да појдам кај него, ама по тонот сум заклучил дека не сака да се населам кај него.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Веројатно во него на прво место била веста за да се израдува татко - дека веќе ги посетувам часовите во машката гимназија Цветан Димов , а потоа за тоа дека парите што ги носев со себе веќе ми се при крај, дека повеќе сум гладен отколку сит ( леблебија за 20 динари), дека кај Нанчо спијам на гола земја откако ја сметувам косата што ја стрижи преку ден, ама дека и тоа во последно време сака да ми го откаже оти не му е пријатно да бидам сведок на она што го прави со некои прибрани жени од железничката станица во заградениот дел со обична хартија за завиткување!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Веројатно во некоја фаза од праисторијата мажјакот и женката на хомосапиенсот се договориле дека им е побезбедно заедно отколку сам-по-сам: тој ќе ја брани од сабјастиот тигар, таа ќе му готви манџа од мамутска коленица, а заемно ќе си се развеселуваат гушнати под крзно од опосум. Ем бизнис, ем плежр!
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Не ги пуштаа од око заробениците, но кога видоа како оние таму се готват да одат некаде, веројатно во некоја куќа, едниот гласниот рече: - Не, не! - рече и замавта со раката крената.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Кога е во прашање злото секој обид што може да го помогне неговото одложување или оневозможување, си го чини трудот - рече тој веројатно во желбата да му ја врати на разговорот потребната сериозност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Формата што доминира на американскиот Запад, и веројатно во целата американска култура, е сеизмичка: раскршена, процепена форма, израсната од пукнатините на Стариот свет, тактилна, кревка, подвижна, површна култура - во која мораат да се следат истите такви правила за да се фати нејзиниот чекор: сеизмичкото лизгање, меките технологии.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Веројатно во водата има и остатоци од материи што потекнуваат од индустриски отпад!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Веројатно во последното прашање се содржеше она што Билјана го размислуваше.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Веројатно во исто време тагуваа уште многу семејства во градот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)