ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Додека таа се смируваше во прегратките на синот, тој рече: - Мајко, ти знаеше добро, како што веќе рекоа и лекарите, а посебно професорот по интерна медицина, дека од оваа болест нема оздравување, но таа може да се контролира и да се живее долго со неа.

Некој си арамија од дружината на Катар Ќаа го раниле други арамии по Мегленијата долу, го забркале вариите и накачил горе во Папради, та тука, во Маклата, се напил студена вода од изворчето, испуштил душа и го оставил тагарџикот со парите.

Некои тврдеа едно ќесе, други еден ѓум, трети понагодија — еден тагарџик, а четвртите веќе рекоа дека го товарил магарето — цел товар.

Тие се, веќе рековме, гестови на улицата, а тие гестови се толку едноставни што не изискуваат никакво објаснување.

Исчитувањето на Anemic-cinema ни помага да го откриеме, како што веќе реков, едниот од најзначајните механизми во Дишановата инвенција, кој е инспириран од интересниот багаж на езотеричното, филозофско- филозофи­рачкото, мистичко-мистериозното-мистифирачко значење.

Но, како што веќе реков иако тие ја исфрлија и морам повторно да ги натерам да ја вратат, “Мојата желба да ја илустрирам Дивата забава израсна од нешто повеќе од очајничката желба за невиниот хедонизам на дваесеттите, иако признавам, чувствувам огромна носталгија за сите децении кои му претходат на моето раѓање.

Секогаш кога помислувам на стрипот (воопшто: на „концептуалната уметност”, вештината на преградувањето, компјутерските игри со многу прозорци во кои се наоѓаат нови многубројни прозорци, лифтови, тавани, визби - целиот тој делумно изветвен психоаналитичарски корпус, што наликува на франкенштајновиот пачворк, или на Голем, тоа купиште екстремитети како еден puzzle од „лаги” што ја создава треперливата, испресечена вистина, еден зоетрап-стрип) ми паѓа на ум (како што, веќе рековме, сенките паѓаат од ѕидовите, толку бавно како капките /оној мраз!/ што го длабат она дно?!) Емпедокловото сфаќање на окото и гледањето: окото го градат (според Платоновиот „Тимеј”) огнот и водата; огнот е раздвоен од водата со мембрани направени од мошне ситни пори кои спречуваат водата да продре внатре, а на огнот му допуштаат да излегува надвор, за да го сретне предметот на гледањето.

Колку и да сум претпазлив, низ буквите и редовите се исцртуваат патиштата и станиците, и јас потоа одам по нив и запирам, го чекам автобусот во кој е веќе речено дека ќе се качам.

Јас, од своја страна, веќе реков, дека моите побуди не се сврзани со строго практичен или политички интерес, моите побуди се добротворни.

Само прадедото Прокопија, како што веќе реков, немаше таква склоност кон безрезервна саможртва.

Јас веќе сосема ги имав пленето сите во класот со мојата уметност на разбојот, и бидејќи изведував секакви вратоломни фигури на разбојот, бев еден вид општ херој (освен за Луција, која од инает не ми посветуваше никакво внимание; јас веќе реков дека тој инает тогаш не го сфатив онака како што требаше, како маскирана наклонетост, оти бев во бестрага чесен и неупатен во општествено верификуваните ритуали на маскирање на чувствата, па за мене инаетот значеше – инает и ништо повеќе).

А и веќе реков, ми беше мило што желбата му се остварува.

Една мисла ми ја поматува среќата.

Значи, седам во мојава соба, на прозорецот, гледам во потокот, Борче, не знам што му текнало, учи нешто во неговата, т.е. во собата на брат ми, што е сега привремено негова и, веќе реков, ги имам сите предуслови да бидам сосема среќна, а не сум.

Навистина и искрено и мило.

Стоев до могилата. (Повторно се враќам во оној ден, на погребот).

" Сега веќе речи си сум сигурен дека сум буден.

Тоа беше моментот кога помислив дека треба да и соопштам на мајка ми за моето заминување.

Присутните си заминуваа.

Но, веќе реков: случката со дедо сè засени.

Потем, по една не лесна пауза, по еден благ премин изведен со молчење, сосема неочекувано се јави мојот посетител за кого веќе реков дека не би му го споменувал името.

Чекоревме кон железничката станица, а по улиците сѐ беше сенишно: секоја глетка кажуваше дека тука има живот – чадор потпрен на една клупа, цвеќиња на балконите, шарена топка на тротоарот, а сѐ беше испразнето од човечко присуство, како никој никогаш да не живеел овде.

„Веќе реков - тоа што ми е потребно, го зедов.“

Знам дека веќе реков нешто вакво, или истово ти го реков, но што да правам кога речиси секој ден бев подготвена да го пречекам повторно она, што еднаш веќе си беше заминало.

Значи, произлегува дека уживаше да крева околу себе магли на сомненија, да поставува загатки, да наговестува тајни а при сите вакви постапки себеси воопшто не се штедеше.

Навистина не ѝ беше лошо: се здоби со покомотна живеачка а згора на сето тоа стана и генералица, и тоа не некаква си генералица, туку вистинска, бидејќи, како што веќе реков, Ролан Јаковлевич, иако веќе средовечен, по својата претставителност повеќе личеше на генерал од многумина други познати војсководачи, па дури и од оној српски генерал Ковачевиќ, кого во дваесетата или таму некаде, го убија некои поединци, уверени дека со неговата смрт ќе му ја приближат на народот барем малку слободата.

Веќе реков: мене ме поведе во ова село некое необично чувство, можеби и потреба; можеби носталгија по старите денови.