Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Според компјутационата теза за животот и интелигенцијата, истражувачите на вештачката интелигенција само треба да конструираат машини коишто прецизно, до детаљ, ја имитираат човечката психа и мозочната активност, и така ќе се добијат освестени машини.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Едното од тие прашања е прашањето за постоењето на словенско писмо пред Кирил.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Имено, веќе во првиот лингвистички трактат на словенски јазик „О писменех“, авторот Черноризец Храбар вели дека порано Словените немале букви ни книги, туку пишувале и гатале со црти и рецки.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Техниката веќе во многу нешта ги прошири нашите животни очекувања, физичката околина, перцепцијата и помнењето - со помош на зголемувачи, телескопи, ендоскопи, телефони, фотографии, филмови, генетски инженеринг, пресадување на органи, вештачко оплодување и сл.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Секогаш изгледа дека на прв поглед вистината е очевидна, но веќе во наредниот чекор, учителот не разубедува во спротивното: Дека не било така!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Сигурно и нашата Сталинка беше веќе во ова досие. Кој да знае?

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Не се повтори веќе во животот и не ќе се повтори изгледа никогаш таа само замислена, незадоволена сладост.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сите следни денови, кога летото беше веќе во својот зенит, притиснат од сè наоколу врело, се борев со потребата да го раскопам оној гроб, да го дознам и она што, можеби, е подобро да не се знае.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Во Америка беше кратко време и повремено забораваше дека не е веќе во Англија и тогаш задолжително преминуваше на погрешната страна од улицата.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Сè уште не сум сигурен дали таа имаше дозвола или не.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Неколку денови по влегувањето во Белград, Гестапо фати да ги применува антиеврејските мерки.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Алегра продлжи да се гледа со него, сега веќе во текот на денот, не во квечерините зашто воената управа на градот стави полициски час што, знаеме сите, моравме строго да го почитуваме.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И не ли е тежиштето на храброста како општествен феномен денес под името на цивилната решителност веќе во одлучувачка смисла придвижено од машкото кон женското?

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Најживо беше во трговскиот центар и веќе во приквечерината се решавав да тргнам кон станицата, која е многу оддалечена од центарот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И тоа е влезено веќе во традицијата на Фабриката.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Кога се наоѓа веќе во Истанбул првата желба е да го видиш Босфор, зашто од овој природен канал патуваш кон приодите на Црно Море и веќе ја гледаш и Азија и можеш, доколку ти се укажува можност, да стапиш еден чекор на нејзиното тло.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во секој случај човек треба да се придржува за правилото кога е веќе во Истанбул, дека е поудобно да се вози со такси или „долмуш“ не само затоа што е поевтино, туку затоа што и побрзо и побезопасно ќе ве однесе на бараното место.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Но тој е веќе во своето сокаче, еве влегува во портата, ја заклучува како без душа, ја опира со грб и премрува наслушувајќи.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој беше загазил веќе во втората деценија од своите агрономски студии што почнаа уште пред шестојануарската диктатура, а сега навлегоа во бурното време на Втората светска војна и се преместија во друга престолнина.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Самиот проблем веќе во шеесеттите години сатирично го посочи Даглас Адамс (Douglas Adams) во својот Стоперски водич низ галаксијата (делче од него беше објавено во Маргина 13-14), а докрај со него се справија токму сајберпанкерите.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Хичкок веќе во четириесеттите години го детектирал темелниот прелом во американското општество, слом на татковскиот авторитет што на имагинарно ниво е прикажано како претстава на „понижен татко”.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Од некој кој е веќе во брак, се очекува да биде способен за страстни доживувања, но да немал многу доживувања на страст пред бракот.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Неуромансер (Neuromancer), што е денес веќе класика на SF жанрот и свет грал на новата, хакерска субкултура, конечно ги воведе новите поими (се појавуваат веќе во кусите приказни), како што се matrix, cyberspace, ICE, neuromancer, console cowboy, jack, wizard и многу други што се денес основа на новиот хакерски сленг.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Но веќе во работата на Леонардо, "надгледувана" од неговиот силен интелект, се чувствува дека противречностите се претвораат okno.mk | Margina #22 [1995] 13 Raphael-Stanza Della Segnatura - детал во халуцинација; светот и човекот се кинат.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

”, и би очекувале камерата да ни ја покаже реакцијата на изненадените сојузници, кои дури сега забележуваат дека го спасиле непријателот; но не, камерата останува фиксирана на Вилиевиот гро план, а реакцијата на бродоломците можеме да ја разбереме само онака како што се огледува на лицето на Вили!

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

И додека полека се отвора ризницата на портокалите исечени врз сртот на планината и додека го вадиме првото неочекувано ковче од мекото месо од телото на рибата, сега веќе во нашето тело едно ненамерно - намерно подбуцнување со зелено стапче мало ситно ништожно, го буцка нежното тело на вжарениот трупец и тој од покос се отвора пред нас со величествената светлина и топлина од неговата утроба, паѓа.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Сега веќе во вагоните не влегуваат војници во германска облека, туку во партизанска.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Чатпат по некоја Толе им разбираше и точно разбра дека се веќе во друга држава, та го потпраша новиот патник што седна до нив и разбра дека навлегле во Србија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ката го трати бегот и не стапна веќе во кулата, а и самиот тој не докондисуваше толку толку, гледајќи да го прибере некако Толета, од кого почна и да се плаши.' По година и половина Ката доби машко дете и го крстија Трајко на свекорот, а во третата година доби и друго, кое го крстија Велјан.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Катето поцрвене кога му намниса за мажење, ама нели е женско и веќе во седумнаесет години, тоа знае дека така треба да биде.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Таму каде што се беше претворил веќе во вода, брзаше долу низ долчињата да ги натопи зелените ливади и да се скрие во утробата на мајката земја за да се врати на есен или зима преку матните облаци и да се обнови.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но и покрај сите потешкотии, продолжува доизградувањето на државниот систем.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Поради тоа веќе во првите денови на јули 1948 година, без судски пресуди беа одведени и првите Македонци на Голи Оток.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Веќе во случајот со лажните долари не ми се допадна. Твојата гадна муцка...

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Неговите тнр. nocturnae, ефектните сцени на темно и светло под светлината на свеќи, газиени ламби, факели итн. веќе во 16-иот век биле многу ценети.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Сето она што му припаѓа на егзистенцијалниот безизлез, стеснетоста, метафизичкиот егзил, паганскиот восхит, а особено поимот самоубиство, го наоѓаме веќе во првата негова најлуда книга.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Првата е веќе во текот на изградбата, кога станарите можат да делуваат со свои предлози, па и со својата работна сила, а другата е post festum, кога им се дава можност за преобликување на веќе изграденото.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Мајка ми секогаш зборуваше: „Мило дете, да ги нема богаташите (некако, сепак, веќе во тоа време имав извесни мали идеи), да нема богаташи ние ќе немавме што да јадеме.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Да речеме дека јас веќе во Алжир се „пропрпелкав“ во литературата и филозофијата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Жид и порано: восхитеност, маѓепсаност, култ, фетишизам.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

А под него, веќе во маглината, непрепознатливото лице на неговиот роден град, во кој којзнае дали ќе се вратеше.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

И така, како што заодел наспроти текот на Пчиња во горниот нејзин дел, веќе во планините се судрил со тие што ги барал разместени во расфрланото село.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Влеговме во Прилеп, поминавме покрај стариот театар, покрај пазариштето и чаршијата, бевме веќе во центарот кај градската кафеана и Предо само подгледнуваше накај Живко за навреме да најде место за паркирање, но Живко молчеше и само се смешкаше, а кога веќе излеговме од градот и мислевме дека сме го прошишале и Прилеп, Живко го натера да подзапре и не го остави да продолжи по асфалтираната угорница на Плетвар туку го скршна по стариот пат преку Бабуна по кој веќе никој не одеше.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Така, кога ќе дојдевме кај Татко, дури некои од децата веќе во поодминати години, да му се пожалиме поради некоја претрпена ситна неправда или болка и да побараме од него лек, совет или поддршка, тој, кутриот, макар сронат од болеста, изрешетан по телото од стотици инсулински инјекции, малку закрепнат, но тешко подвижен, н храбреше и зрачеше пред нас со посилна енергија, исполнет со сила и со надеж да го досрка животот, до последниот жив атом на телото и на душата...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

“ - си помисли Бојан, а со тоа веќе во својот прв убав впечаток за Елена, вткаја уште една светла нишка.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Но веќе во следниот миг го гледа деда си како стои некаде, не гледа на што стои, и само со очите мрда, а очите му растат, растат, стануваат големи и дедо му веќе го нема, само две очи треперат, па се претвораат во птици, а птиците летнуваат и летаат, летаат кон некаква црвена точка, а точката расте, расте и сè станува црвено... ...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И веќе во следниот миг, гонет од тој свој необјаснив порив, што го гонеше да се бори со Јурукот, со волците, со болештините, да фрла камења, да збодина како одврзан коњ, па преку папратот, па преку доловите и ридиштата летна кон Орелска Чука...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Во текот на дејствието, особата - корисник на бројаниците одвојува едно по едно зрно (на пример: едно зрно одговара на една молитва или на една реченица од молитвата, то-ест едно зрно претставува еден временски момент) додека не дојде до последното, кога дејствието започнува со повторувањето - веќе во новиот круг или подобро речено, вител на времето.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Сакав да направам структура што ќе се одликува со механичност, бидејќи веќе во првите четири секунди можете да претпоставите што ќе се случува во филмот, после тоа ништо друго не преостанува. (...) ”Причината и последицата” - во смисла на 18 век и вашиот интерес за него, според Дејвид Хјум, кој зборува за тоа во Истражувањето за човечкиот разум - секогаш се испреплетени со целиот тек на вашите визуелни и нара тивни заплети, по пат на броеви, јазични игри и цитати од историјата на сликарството.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Соборот на кој полемизирал Акиндин бил свикан во 1341, а веќе во 1352 Варлаам и Акиндин биле мртви.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Уште пред смртта, во 1351 година и двајцата биле отфрлени од црквата како еретици и потоа анатемисани...“

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кои биле нејзините жители, ако веќе биле, постоеле?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Зашто, како инаку да се објасни, ако не со славата и милоста божја, фактот што, ако веќе во Потковицата постоела некаква населба во 12.век, кога Европејците, крстоносците на Боемунд Тарентски, го уништиле Градиште, не ја уништиле и неа?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кога ќе се најдев неочекувано во таа приказна час ми се чинеше дека станува збор за еден ктаток миг, час ќе се издолжеше тоа мое присуство во приказнава цела една вечност, а кога гледам на времето како на денови подредени еден зад друг како да станува збор за поминување низ животот и секое подзастанување претставуваше нов детаљ што отвора нова врата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Значи приказната за војникот на бел коњ почна во последните денови на југословенското кралство, во 1941, и заврши веќе во почетокот на идната година. Траеше значи помалку од една година.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Не ми се оди веќе во гимназијата, се пофалив и се зачудив на неочекуваната смела решеност со која му се доверував на Пенча.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Станавме; тој ме фати за рака; но одеднаш, се случи нешто чудно: мене рацете сами ми тргнаа кон неговото лице, и веќе во следниот миг јас го гушкав и го прегрнував.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ти си сосема луд“; одеднаш, Земанек инстинктивно ме турна, оти се слушна сирена на воз, многу блиску; веќе во следниот миг ние се тркалавме по насипот, и јас и Земанек, еден преку друг.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Како и да е, со Земанек живеевме онака како што можат само да живеат двајца младичи на седумнаесет години, оти тоа никогаш веќе во животот не се повторува; има човек и натаму одлични другари во животот, но заедно со првата љубов, оди и првиот другар.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Оти, со доаѓањето на денот, јас го имав Земанек; Земанек беше веќе во Партијата, со мене; одевме заедно на сите кружоци; тој напредуваше одлично, и набргу ме надмина и мене во Партијата; таа наша упатеност еден на друг, преку партијата, ми пружаше утеха и мене, а верувам и нему, после она што му се случи на Јан.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој рече дека имал некоја стрина по име Цвета; дека била фризерка и дека имала дуќан во центарот на градот; дека како дете редовно наминувал кај неа во дуќанот, а таа по работата, откако ќе го затворела дуќанот, го водела дома и му мачкала едно парче леб со жолт путер; таква жолта боја никогаш веќе во животот немал видено, ниту пак некогаш повторно во животот сетил таков мирис.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тие значи мораат да бидат тешки за класифицирање веќе во своето исходиште.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

- О не, не... Нема никаков проблем да останам сама ѝодговорив на Изабел, а веќе во себе дури и се радував на тоа.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Славе Мерџанов, Петар Манџуков и некои нивни другари веќе во Женева се определиле за индивидуални акции во Турција.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Се запишав веќе во шесто одделение и бидејќи бев висока по раст ми се чинеше кој знае колку сум голема.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Затоа, со желба да го избришам од мислите на вашите еминенции и на секој верен христијанин ова моќно сомневање што беше со право изречено кон мене, со искрено срце и со вистинска вера ги отповикувам и ги негирам споменатите заблуди и кривоверства и воопшто сите заблуди и кривоверства и дејства спротивни на светата Црква; се заколнувам дека нема во иднина никогаш да речам или да тврдам усно или писмено нешто што би можело да фрли врз мене слично сомневање, и доколку ми се случи да сретнам кривоверец или некојшто се смета за таков, ќе ја известам светата инквизиција, инквизиторот или прелатот во местото каде што живеам.”

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Што има добро во толерирањето на лошото, доброто или дури Злото?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во Маргина веќе во два наврати го претставивме Лири (бр. 17-18 и 21), а овојпат се решивме за едно покомплексно претставување на текстовите на Тимоти Лири.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Од гледиште на морален апсолутизам можеби најзначајната причина за толерирање е злата оцена дека тоа зло е неизбежно без оглед на нашето однесување или дека прифаќањето на некои облици на негово изразување е помало зло.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Процесот на Галилеј, Рим, 1633, документи што ги собрал Giorgio de Santillana Margina #32-33 [1996] | okno.mk 87

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

ТИМОТИ ЛИРИ се родил на 20 октомври 1920 година, во Спрингфилд, Масачусетс.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Изродот на тоталитарниот фанатизам демне штом мислењето на еден од многуте и меѓу себе различните го направиме обврзувачка Вистина, што е ослободена од дијалогот со “лажното”; ако нетрпеливоста кон бранителите на невистината прерасне во неподносливост на оние што ја толерираат, сме веќе во канџите на фанатизмот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но - откако светата инквизиција ме запозна со наредбата да не верувам веќе во погрешното мислење дека Сонцето е центар на светот и дека мирува и дека Земјата не е центар на светот и дека се движи, и ми забрани да го застапувам, бранам или учам било усно или писмено ова погрешно учење; откако бев запознат дека споменатото учење е спротивно на Светото писмо; дека напишав и испечатив книга во којашто го објаснувам ова осудено учење и го втемелувам мошне убедливо, без да дадам дефинитивно решение - за тоа бев мошне осомничен за кривоверство, значи за тоа дека сум верувал дека Сонцето е центар на светот и дека мирува и дека Земјата не е центар на светот и дека се движи.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

ЛУКОВ: (Се јавува дури сега. Револверот му е веќе во футролата, а тој влегува со вид како тогаш да се разбудил.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Се сретнуваме со цела скала на сите можни однесувања на една psychopathia sexualis.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Овој бог со двократно лице веќе во Рим бил предмет на прециозни прикажувања, а неговиот лик бил чест декоративен мотив. 218 okno.mk Веќе Леонардо во цртачките експерименти во Kodex Atlanticus лицата ги подвојувал и прекршувал.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Како било можно времето кое толку ја сакало двосмисленоста, кое повеќе зборувало за Протеј отколку за Аполон, повеќе за казаустиката отколку за Апсолутот, за кое сè и секој биле реверзибилни, па и самиот грев, за кое сè имало (барем) два аспекти, да ја превиди сосема конкретната слика - староримскиот бог на вратата Јанус, богот на “почетокот” чие што седиште е Монс Јаникулус?

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Вистинска ризница на такви мотиви е Адон (1623) на Г. Б. Марино, како што се тоа веќе во 16-иот век некои дела на Џулио Романо и Петер Флотнер, а во литературата, меѓу другото, Аретиновите Ragionamenti и Vie des Dames Galanteс на Пјер Брантоме (1540-1613).

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ах село златно, ах, град Прилеп златен, дали ќе ме донесит Господ уште еднаш тамо!

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Еди јас сиромав, нема за мене избавиште и одење веќе во Коњари.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Го најде својот самјак многу доцна, дури на последното легало, за кое знаеше, во една шума што се паѓаше веќе во некој туѓоселски синор.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Просторот на земјата, што ја бранеа, не беше поширок од десетина километри, државата беше капитулирана, додека тие ја освојуваа Албанија, сѐ дури некој не им јави дека Германците се наоѓаат веќе во нивните касарни во гратчето, каде што беше нивниот гарнизон.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но сега се веќе во онаа доба кога силата од ден на ден ги напушта, кожата им ожебавува, пука, се лупи; им стрчат оголените гранчиња ко суви ковчиња, чкртаат на ветерот грозно, морничаво.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

И чанти, ранци со спортска опрема... купишта, па кога ќе се тргне од сабајле, сите влечат и, тамам помислуваш дека празното претсобје е фатаморгана, веќе во следниот миг знаеш дека ломот што го гледаш во кујната е вистинската реалност.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Веќе во десеттиот завлезе, му велам и пак се препотувам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Подоцна, не веќе во безумен очај како пред доаѓањето, Онисифор Проказник се обидел да дознае зошто човекот со остра коса носи под кожувот лита мантија што се тутка во прешироки беневреци но пред тоа мислел дека неговата словенољубивост подмолно се пресметала со едно попче што не сакало или не умеело во манастирот да пее на разбирлив јазик пред да се џембоса претепан и по гаќи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Подоцна некој бабуњосан Адам Лесновец, за кого можело да се поверува дека удрил со муцка во улиште, им кажал на луѓето од дружината дека човекот во ветов кожув се вика Доце Срменков.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Не ви личам секако на Сирано кој, кога немал ништо веќе во ќесето, со божествена духовитост го одбивал она што му го давале.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

На чудесен начин сум ослободен од својата тежина, можеби сум веќе во некој друг свет без сомневања и без прастарата човекова навика со зло да го одржува животот на својата крв.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Можеби не живеам веќе во денес, можеби сум чекорел, ни сам не знаејјќи дека сум во некоја бесвесна состојба, со денови, со месеци, со години.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Но бригадата е построена и веќе во движење.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

РИСТАЌИ: Што се срамиш, ти си веќе в куќи!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Рада како да ги прочита загрижувачките мисли на Светлана не сакаше да ја држи веќе во неизвесноста.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Кога стигна, Рада беше веќе во длабока кома, со многу лоша слика на внатрешно крварење.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Затоа таков еден избор е веќе во процес на ’тивка’ подготовка (веќе две-три години).

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Текстовите по истиот редослед по кој се наоѓаат во книгата настануваа во Амстердам, Middletown и New York од октомври 1991 до јуни 1992, двете писма како и овој крај кој служи како почеток - вметнати се во ракописот малку подоцна: во август истата година, но тогаш веќе во Загреб.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Така на пример, веќе во самата хиероглифика кен , „јакослабо“, се кине на кен, „јако“, и кан, „слабо“.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Влеговме во кулата пред која немаше стражар со кацига на глава и со копје пред себе.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Место куќата, ми одговори Водомар: - Ние знаеме што ќе сториш, но не знаеме како.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Гардистот со зелени заби се поклони пред чудовиштето. Веќе во следниот миг клечеше.- Ова е нов рудар, возвишена господарке.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Секој од нас денес горд е сокол, не сме веќе во вулкански оков иднината ни е мир и спокој.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Ме џапна. Треснав на грб.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

И навистина, Водомар збиваше/ не гледаше веќе во голото теме пред себе, и јас сфатив дека завршил говорот.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Замини со првиот есенски лист нека те нема веќе во душава да не правиш пустош во неа...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Во еден миг сум на твоите гради, а веќе во друг, само го барам твојот глас...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Стопански, правно и културно ние сме веќе во еден ајдучко-ускочки тип на општество коешто не сака и не може да се узвиси до некаква општествена слобода.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Коректен наклон на тој реденгот, речиси веќе во посед на големи права.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Тој е еден од оние единствени луѓе коишто негуваат најфини чувства и коишто не знаат за што било друго освен за пружање љубезност. Oskar Kokoschka Mein Leben, 1971 Благодарение на финансиската помош на Карл Краус, „Sturm” сега се појави како неделно списание за уметност и веќе во мај 1910 таму беше објавена репродукцијата на еден мој цртеж на Карл Краус, а наскоро потоа и цртежот на Адолф Лос, додека во следните броеви беа објавени моите цртежи за „Убиец, надеж за жените”, како и текстот на една моја драма.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Веќе во текот на денот пристигнуваа новинари и фоторепортери од целиот Балкан: од Солун, Белград, Скопје, Тетово, Софија, но имаше и од Истанбул.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Бешир беше веќе во мерцедесот. Се слушаше повикот на моторот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Баба дамна ги беше загубила сите илузии оти постариот син ќе се врати во Цариград, па ќе ја подземе и неа со сите илузии веќе во залез, или синот само ќе се врати во Лондон, каде што некогаш службуваше како амбасадор на нова Турција во Велика Британија нејзиниот полубрат Али Фетхи Окјар.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но тој тешко можеше да ги поврзе брошурката на француски јазик на Васа-паша Ефенди Рефлексии за законодавството во Турција, објавена во Цариград (1869) со нивниот проект за ослободување на балканските јазици од турцизмите веќе во втората половина на XX век!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Како и именките, и судбината на овие зборови не се разликува многу: најголемиот дел од нив одамна не е веќе во употреба, ги има во разговорниот и говорните балкански јазици, а најмал дел е и интегриран во нивниот лексички фонд.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Си имаше многу мака со заемките придавки, кој по бројноста и фреквенцијата на употребата доаѓаат веднаш по именките.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

На чудесен начин сум ослободен од својата тежина, можеби сум веќе во некој друг свет без сомнение и без прастарата човечка навика со зло да го одржува во животот на својата крв.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Па сепак, веќе во наредниот миг тој беше на исто со луѓето околу него и сѐ што беше речено за Голдштајн му изгледаше како вистина.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но веќе во четвртата деценија на дваесеттиот век, сите главни струи на политичката мисла беа авторитарни.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Веќе во наредниот момент, меѓутоа, жежењето во стомакот престана и светот почна да изгледа повесел.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Прво, требаше да се исфрлат непотребните предмети, па потребните да се подредат по некоја логика: според нивната намена и намената и капацитетот на просториите и мебелот и, по можност, според барањата на естетиката, иако таа е веќе во голема мера задоволена ако е задоволен предходниот критериум, оти убавото во домот го прави пред сѐ чувството дека е по човечка мера.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Меѓутоа, она што го прави овој канон различен од другите е фактот што во моментот на неговото разрешување, или попрецизно, во моментот кој наликува на разрешување, канонот не е веќе во C мол туку е во D мол.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Веќе во јули истата година, со првата измена на овој закон, предвидено е најниската нето плата под која не може да се исплатува да се утврдува со Општиот колективен договор на Република Македонија, а доколку правното лице кое што врши исплата утврди пониска нето плата од таа утврдена со Општиот колективен договор и зголемена за 50%, тогаш исплатува плата во висина на најниската плата утврдена во член 59 од Општиот колективен договор и зголемена за 50% (чл. 4, ЗИДЗИПДНДР/јули.92).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Правото на паричен надоместок за помош и нега, и за пензионерите и за наведените лица во работен однос, на- страда доста рано, веќе во 1995 година (чл. 9, ЗИДЗПИО/95), а во 2007 година дојде до опсежни промени во одредбите што се однесуваа на надоместоците на плата со што правата на лицата со преостаната работна состојба се драстично намалени.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Излегувајќи за последен пат од дуќанот на својот светијован плукна на прагот и се заколна да не стапне веќе во него.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И сѐ што ќе се примеше летоска во неговиот булук не се враќа веќе во својот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И така дедот Стале веќе во првите петшест години од создзвањето на манастирот располагаше со чифлиг од 80 хектари најубава земја, со булук од седумосумстотини овци и кози, со сурчја од шеесетседумдесет говеда и коњи, со седумосумстотини овци и кози, со сурија од шеееетседумдеоет говеда и коњи, со седумосум ѕевгари волови, со стоипедеоетдвесте кошници пчели и стодвесте кокошки, врз сето тоа со седумосум души момоци како отец Арсенија на чифлигот од свети Горѓија во Метуите.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Јован се врати назад, некаде по Тиквеш, за да испрати цел полк, но не бугарска, ами српска војска, а самиот тој не се појави веќе во своите „бугарски села".

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И ете го веќе во своите дваесет и три четири години, дотера до ага. My се допадна на Мехмеда уште со првата средба и овој го зеде под рака.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Оние од Сатока што останаа живи не се вратија веќе во изгореното и испустено селце; но останаа во долот каде што беа засолнети од опасноста и го нарекоа своето ново село Бежиште – куртулиште.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

А кога веќе во крајна нужда идеа ете вака, мнозина старци и по некое дете се собираа за да можат колку – толку да се заштитат.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Ако вчера Македонија ги пречека со магли и солзи, денеска ќе бидат под закрилата на Господ, а господ има топло срце што цел ден ќе го шета по синото платно на небото! шета со очите по полегнатите крај себе, се гали по мешето и мило ѝ е што не се веќе во онаа тешка рамница која во ова време целата се претвора во кал и додека не дојде северецот да ја замрзне не може да се шета по неа.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

А и заради претчувствата што се веќе во неа во однос на среќата на Пелагија а и во однос на дедо Костадин.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

3. Сега се отвора патот и извишува со фиданката пробудена на биднината кон ведрината на летот што пролетта на светот ја вести Така се пројаснува просторот на ослободениот збор зад себе што го остава невиделото заради видело друго што веќе во далечина се раѓа

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

Закопувањето го обавуваше клисарот Нестор кој веќе во војните ја имаше преживеано чумата и не се плашеше од неа.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Сега веќе во фиржидерот во викендичката во Лагадин немаше само шише-две пиво туку и вино и ракија.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ејди јас сиромав, нема за мене избавиште и одење веќе во Коњари.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Дали се белеат веќе во мојот примижан поглед врвовите на Шара или трињето по снегот трепери по полошките нивје.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Сега седам на тремот и мислам на убавите сенки стопени веќе во синиот чад на зимското небо.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Ми помогна да сфатам дека се наоѓаме веќе во Пицеријата и дека најсетне можам да ја видам Ана како насмевната ни понудува во големите бели чинии барем дел од себеси.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Речиси сум сигурен дека ако не бев овде Бојка ќе му беше веќе во утробата на мојот постар брат. На Бојка, изгледа, помалку ѝ пречам.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Овде се вратив веќе во неделата претпладне. Тоа може да се провери.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Не сме веќе во наш крај!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Па автобусот веќе нѝ замина, еве точно пред половина час, а следниот е дури во 5...

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Ако е потребно, имам јас врски – самоуверено вели Иван и навистина, без никаков проблем, влегуваат во болничката зграда.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Славејот, пупунецот, врапчињата, фениксот, колибрито, сето тоа птичје царство станува огромно гнездо - упориште од кадешто жиците на виолината емитираат звуци. Патешествието е веќе во тек.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Патешествието е веќе во тек“ („The seeker on the way of sound“).

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Лифтот не запира, но качувањето трае долго, како во порно филм. – Супер е, само цревото пропушта вода – му вели Гога од спалната, а тој е веќе во бањата и пее некоја ла-ла-ла канцона.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Преведуван на англиски, француски, полски, чешки, италијански и на сите балкански јазици...

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Знаете, напати, кога ќе си ја дозволеше слободата да избувне веќе во идниот момент ќе се сепнеше: - Како да претерав малку, а?