ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Во тоа време секој кој се интересираше за оваа област внимателно веќе ги беше воочил приказните како што се „Xони Мнемоник” и „Burning chrome” и некои од нас веќе тогаш мислеа дека Гибсон ги пишува најинтересните нови „ствари”, но, никој од тие - најмалку Гибсон - беа подготвени за тоа што се случи.

Бидејќи, можам добро да замислам како, почнувајќи од тој момент, почнувајќи од тој пораз објавен од постарите браќа, младиот Marcel не можеше а да не ги набљудува со сосем други очи оние на кои до вчера им се восхитувал и чии што теории ги слушал, т.е. да не види во Jacљues Villon, вечно облечен во својата аптекарска јакничка, уметник чесен но здодевен, а во Raymond некој чија што мануелна вештина требаше да се презира од истите причини поради кои Leonardo го презирал Michelangelo, бидејќи, на крајот на краиштата, скулптурата „предизвикува потење и замор”, а оној што се занимава со неа „прекриен е со мермерна прашина како пекарски чирак” (8), додека Duchamp-овата амбиција веќе тогаш беше да воспостави некаква метода, или да спои три вида на делување: сликарот, но и интелектуалецот, и конечно, универзалниот уметник, политехничар, да стане најпосле, во својот век, она што Leonardo беше во својот, човек од одреден маниризам, церебрален и меланхоличен денди, на аристократско растојание од општеството и во самотијата на една соба која е поблиску до печката на филозофот отколку до работилницата на некаков си занаетчија.

Подоцна, хаосот е “празен простор” (Аристотел), но веќе тогаш, како и подоцна, сѐ до денес, во преовладувачкото духовно присвојување на постоечкото доминира идејата за ред и детерминација, а хаосот станува неред и збрка.

Она што е битно е дека кралот го откажал концертот и го поканил Бах, кој веќе тогаш бил познат како „стариот Бах“, да ги испроба неговите пијано-фортеа произведени од Зилберман, што се наоѓале во неколку сали од палатата.

Ми блаботи, мршата!... „Good-bye, Ferdinand!, вика, Good-bye! Live well, Ferdinand! Live well!...

Вика, се трга... Се повлекува кон вратата...

Готово е! Ете! Не зборува веќе тогаш! Да му ебам матер!

Но веќе тогаш почувствував дека тој бес и пцостите не се однесуваат само на Милан Бабиќ, дека погодуваат многу пошироко подрачје од она на Книнската краина или дури и од она на политиката како таква.

Имено, таа веќе тогаш, во зачетокот на нивното интелектуално созревање, за нив не претставува никаков релевантен фактор.