дома (прил.) - не (чест.)

Ич не ме чекај, ич не ме пекај Белград е ламња, во Белград ја роб, снага по туѓи палати оставам, снага во усти несити клавам, и дома - дома не ќе се вратам, не ќе ги пијам очите твои не ќе ја галам снагата твоја - далеку негде сувата рака по тебе, Вело, пустата мака пуста ќе остане...
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Летувачите од Охрид и од Крушево, болните од бањите, се враќаа дома не чекајќи да им изминат трите недели.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Во кратките летни ноќи, лежејќи на рогозина врз калдрмата во дворот (дома не спиевме лете зашто не јадеа болвите) и загледана во безбројните ѕвезди што мижуркаа на небото кое од едната страна беше заградено со куќата, од другата со тремот за овците и до него фурната, па натаму од високиот ѕид што нѐ делеше од комшиите и од долната страна со високата порта и авлијата, си мислев: ете, уште малку и како што ми вети тате, ќе одам во Костур да учам за шивачка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Да знаеше каде живее и во кое време си оди од работа, ќе можеше да среди да ја пресретне некаде на патот кон дома; но да се обиде да ја следи додека си оди дома не беше безбедно, зашто тоа ќе значеше шуткање пред зградата на Министерството, што сигурно би било забележано.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Ја, - подрече Чакарвелика, го пристутка плеталото во скутот и не кревајќи ја главата кон нив си рече во градите: - Убаво сте смислиле, деца, ама вие дома не ќе можете да се вратите.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Дома не дозволувам да се пуши. Ете, затоа пушам на балконот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Се разбира, од рано наутро до касно навечер, стоејќи на глава, си ги повторува правилата на вежбата: „Ем не ми се игра, ем дома не ми се седи“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Те остави тебе млада, мене да ме родиш... А дома не се врати!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Ех, сиромаштијо! Црна си како црн леб!... Пуста да останеш... (Пауза).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
КЕВА: (Влегува и гледа низ прозорецот.) Уште не стасал куќата му онемилела. Дома не му се влегува.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
НАЦА: Е, да е Стојанка во куќава, и за нас би било арно. Уште две раце за работа.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Многу се расправаше со татко, а то кај нас дома не е баш вообичаено, односно, ич не се случува: никогаш никој не му се спротивставува на татко ни така директно како та шо прај.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Од кога бевме кај баба Мара дома не прозборел. Којзнај шо му има кажано“ рече Тинето.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
- Дома не може сам. Нозете не го држат. Не ќе стаса ни до Дмитровиот гроб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Турците и потурчените за да не пуштаат рака по нашите моми и жени, ги бележевме со христијанскиот крст, а таква никој Турчин и потурчен дома не смеел да донеси...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Јас никогаш и никаде од дома не излегувам. Од здравствени причини.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Дома не започна никаков разговор на таа тема зимување.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Дедо Геро за него велеше: - Тој е исправен тука за да ни каже дека колку и да сме меѓу свои луѓе, сепак дома не сме.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Дома не најде никој. Изгледа дека сите домашни беа истрчани да грабаат злато.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Работењето дома не е институција, туку конституција, ментална рамка во која може да се смести новиот работен напор.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Така и беше: како што растеше, така сѐ повеќе дома не се прибираше: скиташе по околните места, брда и планини.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Првиот ден и првата ноќ штом ќе пристигнеше дома не гледаше многу во небото.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)