завиткан (прил.) - во (предл.)

Тоа што го држеше в раце, малку поткренато за да можеме да го видиме, секако беше сестричката на Ташко.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кога пак се појави мајка му на Ташко, срипавме и колку можевме се доближивме до пред зградата, загледани наугоре.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Беше тоа нешто сето завиткано во бело и едно малечко лиценце - колку половина дланка.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Да му се понуди на еден идеолошки систем од комунистичка провиниенција кој за своја херојска историја го подразбира својот антифашистички ангажман - имиџ на симболот на “фашистичкото, то ест нацистичкото зло” завиткано во уметничка амбалажа беше суптилно испитување на можностите за слободно користење на извесни културни сегменти претходно цензурирани и забранувани, но и барометер кој покажа дека режимот за кој генерации и генерации југословени мислеа дека никогаш нема да замине од политичката сцена веќе беше на почетокот на својот крај.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
А кога ќе ја отнеше тапата од шишето, таа пукаше како ќорфишек од берданка - шишето завиткано во стари весници, стуткана мукава или, сплетено ако е поголемко, во ѓолско лико, а тапата не од плута како што беа граничните пловки на езерото туку од исушена кочанка што излегува од устињето насилно, со офкање.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
За да ја испревари во прашањето, Грдан ја извлече рака од зад грб и ѝ подаде нешто завиткано во украсна хартија.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тоа траеше само миг, а потоа сè се смири - освен Фоте: - Кога се расформира одредот, заправо кога се распушти, по директива на раководството од градот ние го закопавме оружјето завиткано во шаторски крила и се растуривме кој каде.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
За моите детски очи тоа заминување на мојот стрико рака под рака со смртта колку и да беше завиткано во тајновитост, во тажна и жална тајновитост, претставуваше и еден вид помирување на животот со смртта.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа се чини неверојатно но јас и денес можам со часови да го следам оддалечувањето на братот на татко ми во придружба со смртта.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Стомне навали на колено, одрами торба и од неа извади нешто завиткано во бел пешкир.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Нејзиното бебе е завиткано во шал, истиот шал што таа еднаш го имаше постелено врз каучот во дневната соба на нејзиниот стан во Сан Франциско.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Таму беше отидена да изучува модерен балет, тап, и балет.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Татко ѝ сакаше таа да се запише во медицинско училиште.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во пакетот, покрај писмото,соленките, слатките, храната и облеката ќе најдеш нешто завиткано во украсна хартија.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- Море, ај коа ти велам, жено, испрати ме - је рекол - што ми требат мене попои попадии да ми се крева арч.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Веднаш беше изваил тепачот едно тевтерче од пазуа, завиткано во три мушами еднонадруго и му го подал на кадијата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Поодил што поодил му текнало нешто што требало да го нарачат на жената: - Туф бре, види како заборавив нешто да је нарачам на жената ми - си рекол сам со себе - ја чекај ќе се вратам, нема чаре, за на аџил'к и утре се оди, дните в торба не влегоа, кога ќе сторам ниет, тогај ќе одам.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Го грабнуваше, така како што беше завиткано во пелени, и беше со него.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Едно, малку поголемо, спиеше среде сета викотница, завиткано во големо црвено ќебе со штампа на роглести елени.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Не знае дека олукот е затнат со нешто што е завиткано во крвави крпи.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
А што сѐ превиде тоа ковчеџе откако пред многу години го купи и му стана составен дел од неговиот живот; се фрлаше во разни превозни средства завиткано во вреќа за да не се гледа, да се заштити или да се носи полесно кога одеше пеш или кога му го даваше некому да го носи; не ретко му служеше да ги потпира на него плеќите или главата на разните железнички или автобуски станици чекајќи воз или автобус за некаде; да седи на него како на столче на палубите од бродовите во долгите деноноќни пловења; да го товари на коњи, магариња и камили по патиштата каде што само тие можеа да одат, да се изложува на ризик, да си го става на коцка животот поради неговата привлечност и будење љубопитност кај разните луѓе што го придружуваа или со кои доаѓаше во допир; да го продава кога ќе немаше пари и пак да не го продаде за да не се одвои од него; да му ги менува или крши катинарчињата кога ќе ги изгубеше клучињата, да го чисти и дотерува кога ќе се наводенеше од дожд и снег, да му го повраќа сјајот, убавината; да им го остава понекогаш на газдите како залог додека дојде до пари за да им ја плати станарината; тој му беше единствен сведок, придружник и другар во патувањата носејќи налепници од разни места и хотели.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Лицето ѝ беше завиткано в темен превез од силните рефлектори поставени зад неа.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
До мојот кревет лежеше нешто сосем завиткано во преврски.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Го донесоа завиткано во војничко излитено италијанско ќебе.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
В стоеше до новогодишната елка и со неверување гледаше во пакетчето завиткано во украсна хартија.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Во неа нешто како да е живо, цело завиткано во валкани завои.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Фимка виде дека тој нема раце, ами нешто завиткано во окрвавени валкани завои.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Потоа чекаше начнатото, завиткано во тенко ткаено платно, да порасне или да збруни или да фтаса.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
После видов дека држи пороже и води натоварено магаре на кое качено, завиткано во гуна, јаваше едно дете.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Единственото нешто што останува нераспакувано е еден пакет, не многу голем, нешто завиткано во хартија и изврзано со јажиња.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)