ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Нивното полагање право на нашето верување се ослабува, нивната првовеликост се подрива кога се пародираат или кога се нагризуваат, исто како што се поткопуваат сексуалните и родовите идентитети кога се театрализираат, кога се прикажуваат како улоги, а не како суштини, кога се третираат како општествени изведби, наместо како природни идентитети, а со тоа и се лишуваат од тврдењето дека се сериозни и автентични, од нивното право на нашата морална, естетска и еротска верност. ‌Но, да се дереализираат хетеросексуалните или хетеронормативните општествени улоги и значења, да се раздрма нивното неприкосновено полагање право на сериозност и автентичност не значи да се сврши со нив и да им ја снема моќта.

Но, има и конкретни историски причини зошто машката геј-култура постојано ги посрамува сопствените припадници, зошто секоја наредна геј-генерација бескрајно го повторува одрекувањето на претходната геј-генерација од геј-културата, зошто секогаш излегува дека самата геј-култура е – понекогаш според помладите геј-мажи и секогаш според оние што зборуваат во нивно име – исклучиво сопственост на постарите момци, на кралиците, на луѓето што на овој или на оној начин едноставно ја надминале: накратко, на другите, особено на другите чиешто стварно или замислено прифаќање на геј-културата секогаш на крајот ги прави да изгледаат и женствено и архаично.

Ова објаснува и зошто машката геј-култура нѐ поттикнува да се смееме на ситуации – како оние што се прикажани во Милдред Пирс и во Најмила мамичке – кои се ужасни или трагични.

Нашето достоинство, какво е, не може да се стреми да се завие во величие и патос, да се окружи со службените великолепија на мажествените јунаштва.

Еднакво лесно може да се сосредоточат на богати, отмени, гламурозни или некогаш гламурозни жени кои се хистерични, екстравагантни, очајни, смешни, страсни, безобразни, унижени, на праг од нервен слом или едноставно не се способни успешно да истераат некаква висококвалитетна женствена маскарада, кои не успеваат да додржат на достоинството што е потребно за да ги сфаќаат барем малку сериозно како жени. ‌Записов се чита како опис на дрег.

Тоа значи да се постигне одреден степен на противтежа во однос на нив, истовремено признавајќи им ја натамошната способност да ги диктираат условите на нашето општествено постоење.253 Ова објаснува зошто машката геј-култура еволуирала тешко дофатлива културна практика и начин на перцепција, познат како камп, кој подразбира да не се сфаќаат сериозно, буквално и неиронично самите нешта што се најважни и што предизвикуваат најмногу болка.

Единствено ако не се сфаќаме сериозно, дури и среде трагедија и ужас, можеме најделотворно да си го изложиме полагањето право на страд што, иако можеби никогаш нема да се издигне до нивото на трагичната возвишеност, не треба поради тоа да тоне во понорите на чисто патетичното. ‌Ете зошто машката геј-култура клони од трагедијата и намерно ја пригрнува мелодрамата како прагматичен жанр.

Во типично демократизирачки кампски гест, таа ја користи за себе и за сите други етикетата „мелодраматично“.

Но, некои од нив премногу очигледно зависат од едно тематско или психолошко или алегорично читање, кое го третира судирот мајка-ќерка просто како кодирање на машкото геј-искуство (отфрленост од мајката, обезмоќеност, пркос, излегување).

Геј-мажите не ги возбудуваат геј-мажи.

Сакав да го откријам изворот на многуто геј-незадоволство.

А сега барем сме во положба да сфатиме зошто машкиот геј-дрег се специјализира за комбинирани прикажувања на гламурозната и на абјектната женственост.

Тоа незадоволство е стварно, а понекогаш политичкиот приговор кој штотуку го артикулирав само служи како алиби за геј-хомофобија.

А со тоа може да се објасни зошто машката геј-култура се закачила за сцената и за целиот филм.

И не зависи од сета таа машинерија на сценската култура.

Геј-мажите се мошне критични, ако не и презирни, кон своите уметници, писатели, филмотворци, исто како што си ги презираат и политичките вождови.

Ете зошто машката геј-културна продукција (да не зборуваме, пак, за машката геј-политика) е толку неблагодарна работа.

Се разбира, многу машко геј-искуство е кодирано во таа сцена: сигурно, некои геј-мажи се ложат на овој кинематографски момент затоа што во него гледаат претстава на емоции што им се познати од сопствениот живот, ситуации што и самите веќе изобилно ги искусиле и од значително непосредно искуство.