Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Секој ден и јас трчам зад камионите, ги прашувам ранетите деца и чупи да не слушнаа за Ристо мој... чекам книга од него, ама нема...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Го уништи мобилната телефонија исто како што парната локомотива ја уништи поштенската кочија.

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

Како што се чу силниот пукот така бате Јоле вресна како нож под вратот некој да му ставил.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Борејќи се со перцата и тушот, никако не успевајќи да направам нешто што чини, полека станував хистеричен.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Работата заради која беше пристигнал тука, привршуваше. Се монтираше последната машина. Како што ѝ кажа Хелвиг.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Чувствував дека сум сѐ уште многу мала, а тој татко ми ме исполнуваше со стравопочитување и знаев дека самиот ќе реши онака како што е најдобро.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Па нели од Битола до Орадеа дојдовме по шини?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Лесно ни беше таа година: не моравме како другите години да крадеме и да растураме плетови како што правевме зашто луѓето ни даваа сами или ни кажуваа каде можеме да најдеме.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Винстон не одговори. О'Брајан го врати лостот, на назад бројчаник. Бранот болка се повлече речиси исто толку брзо како што надојде.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не мораш да го разбереш и да го прифатиш ова што ти го кажувам, но запомни: слободата е слободно паѓање, самоубиство во мигот кога мислиш дека си вечен, кога мислиш дека животот го живееш онака како што секогаш си го посакувал, самоубиство без причини и последици, нешто како катарза што те исполнува со пркос и можеби затоа не бараш виновници и не осудуваш никого во тоа долго, долго паѓање што може да трае и само еден миг.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Но сега, како што можеш да видиш со свои очи, во црните мрежи на сопствената магија се загубија и тие, ќе ги скаменам да ги нема засекогаш!“

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Всушност, како што сфати сега, тој бил подготвен да капитулира уште долго пред да ја донесе таа одлука.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Стојна Стојановска Станав зависник! Прво што правам наутро, варам кафе и барам нов текст од Рада, ако нема денот не ми е како што треба.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И сѐ беше така како што му изложија стрикото Оносим и делениците од Битола.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Или за Хухуј, за Кецалтенанго. (Се вратив на претходните страници за да ги најдам имињава.) Не чинат, би било исто да кажам Трес Аројос, Кобе, Флорида.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Деновите поминати во бараката на бај Наси, односно како што сите го викаа, Бај Шишко, во тие тешки месеци, ми беа најсреќните денови.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Но ти ќе можеш да учествуваш во таа иднина само ако го сочуваш жив својот разум, исто како што тие го сочувале живо своето тело и ако ја шириш тајната доктрина дека два и два прават четири.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И така живна загноената заемна омраза меѓу едната и другата опција на тие кои се самонарекоа бранители и душегрижници на Егејците, како што сами се нарекоа и ги нарекоа и тие во чие заблудување беа замешани нивните прсти и никој не прифати и не почувствува грижа на совеста, а рамнотежата меѓу двете скарани страни – грижливо ја чуваше Лазо, кој лично водеше сметка неслогата да не се претвори во кошмар.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

ХХ , со веќе подготвен одговор прифати: - Како што можевте да видите и уште ќе видите нашата земја, покрај бодликавиот тел, ја оградивме и со бетонски бункери.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Но, веднаш забележав дека таксистот не се движи така како што е нормално, туку заобиколуваше низ разни улици и си помислив дека ја користи ситуацијата дека не сме тукашни па нѐ вози по заобиколен пат за да може да земе повеќе франци.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Таквите полека почнувате и да ги одбегнувате, не сакате да соработувате со нив, зашто знаете, како што тоа се вели, дека можат да ве остават „на цедило“ или да ве наведат „на тенок лед“.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Но, од друга страна, несомнено е и тоа дека работниците, на своја кожа, чувствуваат дека законот недоволно ги штити и дека газдите ги третираат онака како што сакаат, а не онака како што е пропишано во законот.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Трогнатиот отец Панделиј, последниот жив јунак од битките во Негуш, од ракијата дури малку и се сцрвел во лицето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го должам и објаснувањето дека Роза му е невенчана жена на Раде, можеби еден нов вид метреса или држанка (како што често божем на шега се нарекува таа самата).

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

И како што му викавме на пилотот на спортскиот авион што кружеше над градот: пушти чичко летки!

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

И во тие книги заемно се плукаат, се валкаат, се клеветат, тврдејќи дека сите се криви освен нив и дека ако другите би правеле така, како што тој мисли сега, победата ќе била наша.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Потоа продолжи: „Дали не им ја украдоа водата од Дарван, не им се удри ли зимоска малкуто тутун што го откупи Монополот на трета класа, не плаќале ли маказарчани и другите жители во оваа кааза во времето на Никола Поцо, како што пишува и во царскиот ферман, повеќе данок отколку што треба?

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Подоцна, во дваесеттиот век, постоеја тоталитарците, како што ги нарекуваа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Како што реков“, рече стрико Борис. „Значи наредба“, рече кулачкото газе.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Сѐ како што беше. „Од подрумите на Лубјанка се гледа само Сибир“, велам и — оп, опали.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Нормалноста беше статистичка. Обично прашање на учење е да размислуваш како што мислат тие. Само што.. !

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Толе ја зеде пушката и ја бакна.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Камилски беше тогаш херој на своето време, кој на својот дел од Балканот не заврши како што заслужуваше.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Значи, Стале, по планот што го скрои уште првата година кога стапи на работа кај отец Арсенија, треба да биде игумен на овој манастир, а тоа значи веднаш да стане богат човек и да си заживее како што живееше самиот отец Арсенија и редица такви како него „испосници" и „божи угодници".

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Паднеш ли, таа ќе те дочека. Седни и ти, пријателе.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Тој има талент на вродена авторитарност (пак типично за еден балкански лидер, т.е. како што велите вие, господине Бузони - „гуру“) која просто се наметнува, особено кон адолесцентите, но богами и кон алтернативните интелектуалци, пософистицираните бирократи, па дури и кај бунтовните пензионери. Тоа е еден пример.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

А си ја сакаше својата работа како што си ја сакаше својата градина - осигурувањето на работниците, како и калемењето на дивините.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Светлината не е константна туку трепка како што трепка огнот под неа, но подобро некаква светлина одошто неикаква па да се ризикува да се вклучи градската струја и целот град да се запали носејќи ги животите на сите. Но не е проблемот во тоа.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Јас веќе сосема ги имав пленето сите во класот со мојата уметност на разбојот, и бидејќи изведував секакви вратоломни фигури на разбојот, бев еден вид општ херој (освен за Луција, која од инает не ми посветуваше никакво внимание; јас веќе реков дека тој инает тогаш не го сфатив онака како што требаше, како маскирана наклонетост, оти бев во бестрага чесен и неупатен во општествено верификуваните ритуали на маскирање на чувствата, па за мене инаетот значеше – инает и ништо повеќе).

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Почнав да се облекувам многу попримерно, точно како што доликува на струката.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Натпреварот, како што гледате, продолжува, опуштањето и млитавоста се дозволени при вакво водство, а сетики не се земаат за големо зло и честите буричкања по сеќавањето како минатото да е сегашност и како спомените да се за најаска, а нам на Македонците, најголема најаска уште ни е меѓусебната пизма и само таа нѐ надживува сите нас.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Ќе го бараш Сетворителот и Седржителот за да му заблагодариш што ти помогнал да изградиш куќа и во куќата Ангелот од Курбиново, и стиховите-пеперуги кои излетуваат од твојата уста и ја осветлуваат шумата од костени, во која пладнуваат елени со златни рогови и со сребрен ѕвон ги веселат темелите на куќата и ги озвучуваат ѕидовите, та кој ќе помине крај неа застанува да се наслуша и подмладен да го фати Патот на Апостолите, пресреќен што се упатил кон Бога, како што си се упатил и ти самиот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Гратче како и многу други, заседнато во подножјето на планината, така како што слегувале луѓето од селата и се запреле онаму каде што почнувало полето - токму како сточари што се спрепнале да станат орачи.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Колективно, Партијата поседува сѐ во Океанија, затоа што контролира сѐ и се ослободува од производите така како што ѝ одговара.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Командирот Планински ја зеде машината и напиша: „Драги Тале, како што ни јави, напладне ги пречекавме „сватовите“ и убаво ги дарувавме, заробивме двајца Дојчовци, а еден Италијанец сам се предаде.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Власта, како што знаеш, има подруги патишта и други начини.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Со оглед на силните плуралистички, ако не и анархистички, елементи на Деридините учења, може да се чини одвишно да се тврди дека тој исто така е еден универзалист.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

И, како што благовремено се досети, најважно му беше истоименикот Едо да не дознае дека некој се интересира за него.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Останува прашањето што значат тие алузии?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

ВР е епистемолошка меѓа, нова стварност, којашто ја делиме исто онака како што ја делиме реалноста.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

И како што минуваше времето, шансите на семејството да се помести кон Америка ја зајакнуваа татковата илузија да го следи патот на јагулите кон нејзините брегови.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

„Ти кажав. А ти - како што сакаш. Како поминавте во Лесново, што гореше?“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ние тука ќе се задржиме на конечната, совршена верзија, онака како што беше претставена во Единаесеттото издание на Речникот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И така, ја сторивме работата. Без грешка. Како што сакаше Комитетот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

„Спојот на технологија , контрола и страст во време на доцниот капитализам, и обидот тој да се раскине“, како што вели истражувачот на медиумите Peter Weibel , „се теми на неговите текстови“. Burroughs рано го воведе поимот на вирус во својот книжевен универзум.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Чашата ја преполни информацијата (неофицијална, добиена од свои, тајни извори) од Одделот за недозволена трговија со дрога и оружје за можна инволвираност на неколкумина од групата што работеше на теренот и во овој дел на, како што велеше тој, дејствија.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

И најпосле непредвидено, како што само судбината умее да ги режира настаните, наметнувајќи ја случајноста како апсолутен арбитер, настапи времето, дојде неочекувано мигот кога катарзично се ослободуваше времето минато крај Арафат во Картагина.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Никогаш не сакаше ловот да му биде таков, каков што можат да го сторат најсреќните околности, бидејќи многу ретко се случуваше тој да наиде токму онака, како што се сонува.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Дај си команда која што си сакаш и како што си сакаш.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

- Знаеш, тој како шеф има малку стиснато шупче, како тртник во штирак, како што би рекол другарот Геро.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но, ситуацијата не излезе така како што се надеваа претпоставените...

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Како што е неприкосновена и приватноста на писмата Кои ако паднат во рацете на какви и да е неранимајковци Интелектуални разбојници и булеварски журналисти Мигум ќе станат јавна наситка На оние кои цел живот биле јалови сонувачи Та не испилиле ниту едно малечко сонче А не пак и толкување и остварување на сончето

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Криевте од мене, но јас, иако бев малечка, сфаќав дека нешто се случува: чудно ми беше сето она што го правевте; но како што растев, сѐ појасно ми стануваше тоа; не можеше да ми избледи и да ми исчезне она што ѝ го правеше на мајка ми: ја тераше да носи појас на мевот; ја тераше одвреме-навреме тој појас да го зголемува, да му приклава дипли со памук и крпи, да го заоблува мевот што поприродно да изгледа; ја предупредуваше да се пази од луѓето и од нас децата, но кутрата мајка не можеше да се допази, да се дочува: кога тоа го забележав една вечер, не ме фаќаше повеќе сон; се преправав дека спијам, а гледав како таа скришум го вадеше појасот и на месечевата светлина дошиваше уште дипли.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Колку за пример, Бугарија, која е членка на ЕУ и е четирипати поголема од нас по бројот на жители, има вкупно 500 судии.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- Па, знаете соудруг Павел, вашите соседи се жалат дека кај вас е многу бучно и замолија да ви кажеме да бидете потивки... – не рекоа да престанам да примам гости со кои во соседството мислеа дека ширам некој вид неморал и дека тоа потпаѓа под закон, туку од околу, тивко и учтиво, како што личи на добро воспитани луѓе, нели.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

А следниот пат кога ќе дојдеме, ќе донесам малку гипс и ќе ја затворам како што треба.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„За утеха, останува само едно нешто. Останува за планетата Земја да водиме сметка така како што поединци умеат и можат да се погрижат за здравјето на своето тело и својата душа за да го поминат животот без болести, здрави и весели и со надеж дека најверојатно ќе поживеат некоја година повеќе, со добра сетнина.“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

На Горник, горе на Рамни, се најдува главата на селските чешми, црквата и селските гробишта, додека Зедница - тоа е мал и сув рид кој некогаш морал да се вика Изедница или Заедница, но испраѓањето на и-то или а-то што е тенденција во пелагодниските говори за скусување на зборот, го добил името Зедница.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

СТОЈАНКА: Јас зборувам како што е. Довечер давам збор за друг.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Сета ноќ, како што ми расправаа подоцна, сум бил во несвест од оган. Дури пред муграта, огнот стивнал.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Како што се приближувам кон човекот така сѐ повеќе го препознавам. Како да е тој, како да не е тој, ама тој ќе е.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Минувајќи низ тој критериум она што некогаш се слушало, што се разбирало и сознавало, останало во сеќавањата и како готов јазичен материјал но, како што бидува со сите спомени од детството, станало амалгам, надополнет со сетнешни искуства, со нови сознанија и виѓавања.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Вратата не беше заклучана. Како што предвидував и тројцата седеа на софата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„Вие како што ќе речете“, се согласи Едо.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Разговаравме со него надолго и нашироко“, објаснува Иван Степанович а со оние свои црнки, поситни и од најмалите бубалки, лази по собата, бара стол на кој ќе го спушти малото тркалезно тело.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Сѐ одеше мазно, без опирање, онака како што сакаше самиот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

И како што се размешаа јазиците и наравите и обичаите, наредбите и законите и искуствата*: на Египќаните - геометријата, на Персијанците, Халедеите и Асирците - астрономијата, гатањето врачањето, маѓепсувањето и секаква човечка вештина; на Евреите пак, светите книги, а во нив е пишано дека Бог го создаде небото и земјата и сѐ на неа и сѐ по ред како што пишува; а на Грците - граматиката, реториката и филозофијата.

„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)

На мал простор од овој роман, благодарение на вешто водените наративни стратегии кои ги користат искуствата на традиционалниот и постмодерниот роман, се покренуваат некои од клучните теми одбрани од корпусот на интересирање на балканскиот човек кому типолошките карактеристики на ликовите и на ситуационите модели по мерката на препознавање му се најблиски, но би било погрешно да се разбере Бунар само како водич за балкански менталитет и да се чита како што се читаат Андиќевите дела за да се разберат причините за балканските судири.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Оттука и врските што ги имал со некои паши, како што е Беадин-паша од Солун, Исмаел-паша, командантот на главната команда на румелискиот корпус во Монастир, па и министерот за трговија Ахмед-паша.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас сум мераклија на нешто убаво како што е Илија, на љубов! (Пее): Парите се, парите се, Парите се отепувачка; Љубовта е, љубовта е, Љубовта е најмила!...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Андон реши: ќе влезе во кафето: Таму, како што правеа и другите, ќе седне, ќе извади пари и ќе го извика со чукање келнерот. Плаќа. Зошто да не влезе?

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

А покрај тоа, на сите нам не можат татковците да ни бидат ни полјаци ни пандури во општината, како што е тоа татко му на Бузо.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Поправо, тие сакаа да си седат дома покрај жените, децата и стоката, како што си седеа старите петстотини години дури повелаше Турчинот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тоа, според него, се довлекло на ребрест мев од непозната Арапија, сега го ора нивното отечество и не јаде желад, како што не ќе јаде подоцна ни трупки ни моркови, туку бара мевце, жили, души, до последната педа во црно ќе ја завитка земјичката.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ниту еднаш не ми се јави; ниту пак јас му се јавив, оти и не знаев каде се наоѓа со циркусот, оти и не сум можела, оти циркусот е подвижен центар на светот, како што рече и самиот, оној ден, кога дојде повторно назад.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тогаш се разлути поп Цветан и му се развика на Јандрета, и им се развика на комитите, на војводите и на сите жители на Потковицата дека тоа што го прават со попот српски не било ни човечко ни божје, и дека тоа го правеле ѕверови а не луѓе, сеедно кој бил попот српски и што правел.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Беше навистина еден на еден. Мал, мал ама техничар, Давид го плесна со каменот од прачката Голијата средчело, сѐ се заврши мигум, Давид мигум фрли поглед кон скришната ѕвезда на небото и додека сите вџашени се прашуваа до прачката ли е, до каменот ли е, до раката ли е, мрзоволно киниса накај дома, како што денешнава младеж пред полноќ мрзоволно се качува на последниот автобус за приградската населба.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

„Употребувај топични преврски. Бацитрацин. Неоспорин. Едно ќе ти кажам: ако е толку инфицирана како што ми звучи, ќе ти треба третман со орални антибиотици. Можеби дури и интрамускуларни.“

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Но ми дојдоа в рака, цело снопче, токму како што кажа Лауш.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Симптоматично е тоа што настанот мистериозно беше изоставен и од евиденција во полицијата, иако како што видовме погоре беше благовремено пријавен од страна на самата болница!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Патешествието е веќе во тек“ („The seeker on the way of sound“).

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Симон, со време, залегнал во Долнец и, како што ми кажуваше Лена, тој самиот велел дека си разгазил свои патеки и дека, дури, немал потреба да среќава многу луѓе и дека, дури, чувствувал зазор од појавувањето на некого.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Вкусот на темјанот може да биде исто толку брутален, како што може да биде божествен загризот на гнилата крушка.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Како што невестата која, разголена но не и силувана, виси во својот стаклен кафез, додека ергенот под него ја дроби својата чоколада, Дишан е изолиран и сам со својата голема уметност која ја сметаше за не-уметност.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Само што стигнале долу, Никола здогледал шаторско крило и како што подоцна рапортираше чичко ми Борис, ја исправил главата горе за да го смота, тогаш го погодил куршум в глава.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Како што Евреите, кога воведуваат дете во училиште му велат: „Учи се! “ - како она што значи алеф, така и Грците го примија алфа.

„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)

И сѐ такви некои писма им читал од своите книги.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Стариот дедо Иван ги насади компирите во почетокот на март, начесто, како што го научи Пискулиев.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Како што може да се забележи, во споредба со претходните закони, законот од 2006 година предвидуваше најмали поволности и најтесна категорија невработени лица преку чие вработување можат да се користат поволностите од овој закон.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Бидејќи како што философот од 18 век Кондијак (Condillac), (во Дерида, 1987, стр. 103) напишал: „Дали сакате да ги научите науките со леснотија? Почнете со учење на вашиот сопствен јазик“.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Се прегрнуваат, бакнуваат, како што тоа не го прават и родени браќа.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Речиси исто толку нагло како што си беше замислил, таа ги тргна алиштата од себе, а кога ги отфрли настрана, го стори тоа со истото она прекрасно движење како да беше отфрлена цела една цивилизација.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сепак, најповеќе Нунета го уважуваа и почитуваа заради „Метод за решавање на омразите и вражбите“ наречен накусо „Пакс-верс метод“, или како што тоа со гордост го објаснуваше Нуне „Стиховен мир“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Но да ја разбереме како што треба намерата на нараторот кога тој го форсира овој парадоксален предлог.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Тактиката и настапот на Рада беа совршени. Сѐ одеше онака како што замисли.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

СЕЛАНЕЦОТ: Е, ујган работа, и да се одморам, зашто нозеве не одат како што треба. (Седнува, повеќе паднува.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Најпрво, и покрај уредното пријавување на случајот кај јавниот обвинител да ја преземе кривичната постапка, тие беа одбиени односно, со писмен акт III РО бр. 228/08, во мај 2008 беа известени дека надлежниот основен јавен обвинител (Д.Михајловска) нема да покрене кривична постапка со образложение дека „не постои основано сомнение дека се работи за сторено кривично дело“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Беше комита. Потоа, како што се случи и со многумина други кога почнаа Војните, му навлекоа војничка „куртка“.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Како и да е, Милан сакаше петлите да бидат тука околу него, како што сакаше да му висат тиквите, тиквичките и лејките во работилницата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Што знаев јас за резили, ја следев како што можев, се сеќавам дека ја слушав придушено. Votre âme est un paysage choisi... но си ги гледав дланките низ клавишите и се чинеше дека добро свиреа, дека чесно ја следеа Нора.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Татко ми веруваше во историјата на вистината, како што велеше.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

За жал, со индигнација можеме да констатираме дека нашите судии – заглавени во калта на корупцијата, непотизмот, кронизмот, политичките притисоци и партиските агенди, немаат ниту сила, ниту знаење, а ниту разборитост да го одбегнат штетниот буквалистички правен позитивизам при толкувањето и примената на законите – кој, како што видовме, некогаш води и до носење на апсурдни пресуди кои влијаат врз цели семејства.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

А бидејќи Партијата има целосна контрола над сите документи, исто толку целосна контрола над свеста на своето членство, тогаш произлегува дека минатото е такво какво што ќе реши Партијата да биде.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кој има кокошарник, знае што е петле. Во еден кокошарник само едно петле има, како што во еден харем сал еден е султан.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Во исто време, забрзано расте бројот на оградени заедници и згради со контролиран влез, или како што истакнува Антонио Негри: „издигнувањето на ѕидовите кои ги оградуваат зоните каде сиромашните не смеат да влегуваат, дефинирањето на просторот на гетата каде очајните на земјата можат да се собираат, дисциплинирањето на линиите на транзит и 57 Gary T. Marx, “Some Conceptual Issues in the Study of Borders and Surveillance,” in Global Surveillance and Policing: Borders, Security, Identity, ed. Elia Zureik and Mark. B. Salter (Cullompton: Willan, 2005), 14. 44 контролата која го чува редот, превентивната анализа и практикување на задржување и прогонување на можните прекинувања на кругот“.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Љубопитен поглед низ клучалка ѕирка Звуци што ме потсетуваат на една дамнешна свирка Ренесанса и Барок во учебник со илустрации Птици и чкртаници разни гледам – опадната креативност душава ми ја дразни Празни зборови празна палета Пораз на мојата неоправдана суета Бог, мислев друга судба ми креира Но играм впрочем како што ми свират Си честитам – постигнав судбина на марионета 2006

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Како што очекуваше, таа седеше покрај една маса на речиси истото место и повторно сама.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Потоа богомолецот го фрли со два прста како што вешт и стар пишач фрла допушена цигара а прцата и стаклото ги стави в џеб.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Како што од пандорината кутија излезе само надежта, така ќе остане таа тајна, да тлее и прогонува сè што живее. Ќе биде највлијателниот двигател на телесни задоволства и непроменливиот сојузник на гревот.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Бидејќи како што тој вели во Spurs/Eperons, „текстот ќе остане неограничено отворен, криптичен и пародички“ 7, постојат мноштво начини со кои дури и една единствена личност, и a fortiori различни луѓе можат да го деконструираат. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 71

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Како што викнаа: „Дојде брат ти Анѓеле“ ја оставивме нивата уште за малку недожниена. Ќе ја испасат ајвани.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

На седницата е донесена Одлука3 со која Клуб- кафеаната се дава под закуп 4 во наредните 30 години на Друштвото за спорт и рекреација С.Р.С. ДОО – Скопје и тоа, како што се вели во одлуката, на „користење за научни, културни и образовни потреби и за изведување на научни, културни и образовни проекти од интерес на РМ“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Мерџанов да се заземе пред Егзархијата за да се назначат учители по македонски градови така како што предлага ЦК, се јавил сериозен спор што бил од принципиелен карактер по прашањето за односите меѓу атентаторите и ЦК на МРО.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Зашто не сакаше да се замери, но и со волја ја работеше работата:како што го слушаше кљакањето на секирите во шумата така му се чинеше оти е во брезничка планина, со свои луѓе, по дрва, како што имаа обичај групно да одат.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Напротив, сметам дека сето време ја следела ќерка си, се прикрадувала зад неа, сакала да се увери дали Аксја ќе постапи токму онака како што била посоветувана, според напатствијата што самата ѝ ги дала...

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Куро е некрунисаниот крал на Менхетн. Ја носи својата кралска круна како што Сизиф го носел тешкиот камен.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Големиот нужник во паркот покрај кој мора да се мине смрдеше како што секогаш си смрдел, а тука беше и јавната чешма со скршената славина и баричка околу неа.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Мисла која се враќа како што се враќа Будимпешта, каде што сигурно има толку мостови и толку снег што се цеди.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Нема извори на живот. Животот е извор што се пие себеси.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Нејзиното доаѓање беше онака како што таа го замислуваше. Спектакуларно.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- „Па, прицврсти го. Како што може, онака!..“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Некои не се воздржуваа да земат повеќе јадење, за под перница, зашто кој знае, можеби ќе снема, како што се случувало во партизани.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Како што Ане дишеше, тој се дуеше како полно балонче.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

„Во тој случај“, реков, „пресметките Ви биле погрешни писмото не е во куќата како што претпоставувате.“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се разбира дека тој покажа интерес за случувањата во Сан Диего, но тоа само го увери дека доживувањата на младите љубовници со ништо посебно не излегува надвор од дури и предвидливиот шаблон така што му беше доволен фактот Едо и Су продолжија заеднички да живеат како што почна во собичката на механичарската работилница на Али во Сан Диего, но сега во станот на Су во улицата „Кинг“, во центарот на Торонто.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Значи, таа народна уметност, онака како што ја замислува Партијата на власт, не е ништо друго, туку еден вид специјална културна полиција, која треба да го заштити паланечкиот конзервативизам и духот на простиот, недограѓанет селанец, кој има желба да создава уметност!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тоа е, сфати, а јас не се сетив. Стана лесен, срцето му го исполни спокојство - сѐ стана како што требаше да стане.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Потоа замолчила, намнисувала да си продолжи пругоре по патчето, но се премислила: А вие, сестри, им рекла, нема ништо да направите со викање и со колнење, туку правите како што правевме ние комитите, со пушки, со камења, со дрвја и со сѐ што ќе ви се здаде мавајте по нив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

„Имал среќа“ се велеше и за некој кој за влакно ја одбегнал смртта, не затоа што бил добар човек кој вредело да поживее, не затоа што на време закочил, или затоа што не се колебал да повика пожарна, туку затоа што бил следен од тој невидлив дух кој му го покажувал патот, оној истиот кој ни става чадор во торбата кога почнува да врне, кој го отвора зеленото светло кога брзаме, кој прави на улица да се судриме со луѓето кои сакаме да ги видиме а да одбегнеме други, кој со нашата рака ги влече правилните животни потези, со еден збор, кој ни помага сѐ да биде како што треба.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

И пак нема точно да се знае, како што не се знаело и не се знае – има ли и колкава е разликата помеѓу шуплоглавците и полноглавците?

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Ќе му ја врати ли тепсијата? Алергична да не е на ореви?

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Постоеше дури и цела една потсекција - Порносек, како што се викаше во новоговорот - која произведуваше најдолен вид порнографија, што беше дистрибуирана во запечатени пакети и која ниту еден член на Партијата, освен оние кои работеа на неа, не смееше да ја види.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Маријанти, како што реков, уживаше во егзерцирот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

IX Илко како што старееше сѐ повеќе се подгрбавуваше, се превиткуваше, одеше со главата надолу.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

И како што гледате – покажа на себе – некако поарно сме од вас во сенешто.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

— Речи им ти, зошто јас?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ниту со рогациите на овој закон, ниту со рогациите на претходниот ЗРО (1993) не се интервенираше во областа на надоместокот на штета – што е една од ретките области кадешто немаше тектонски поместување, како што беше случајот кај некои други проблематични прашања.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Настаните, главно, се одвиваа како што предвидуваше Татко.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Но, нив, како што е истакнато во почетокот, далеку повеќе ги интересирало да ја сфатат практичната страна на тие теории отколку поопширно да навлезат во нивната суштина како теорија на определени општествени движења.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

И јас во името на народот ги чував народните непријатели добро да кршат камен, добро да го делкаат и со врвот на иглата мерев да видам дали добро налегнува камен врз камен ... дури - како што велеше командантот - воздух да не пропушта.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Таксистот повторно звучеше збунето: Како што сакате.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Никако не му идеше в глава толкава упорност и пожртвуваност, тврдоглавост, како што си велеше самиот во себе. Не можеше да си го објасни фанатизмот на овие луѓе што ги жртвуваа животите заради своите души; заради верата и слободата што ги бранеа по цената на животите.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

„Ти, ти...“ му рече милиционерот и со прст, како што се повикува потчинет, му даде знак да оди кај него.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Како што реков на почетокот, Династија на еден начин беше увертира во овој таксират кој што не најде со шпанските серии.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Фразирањето овде треба да се сфати дословно, до степен што реферира со една конструктивна естетизација, или текстуализација, на нашиот секојдневен живот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Никогаш не сум била толку неспретна како тие први денови: сѐ нешто ќе скршев, немаше да направам како што треба и поради тоа уште повеќе се нервирав и станував сѐ полоша.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Ги плашеше како што зајак се плаши, кој бива гонет од изгладнет орел . . .

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Прво: Ако се вистински актери, би имале потреба, како што би рекол Гротовски: „Да снесат јајце, да ја испразнат или промовираат креативната моќ, онаа што не ги остава мирни ниту дење ниту ноќе“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Наместо да биде, како што беше нормално, на крајниот ѕид, од каде ќе имаше преглед на целата просторија, тој беше поставен на подолгиот ѕид, спроти прозорецот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога ќе забележеше дека не можам да го следам во она што ми го кажуваше, правеше еден гест кој ни беше како поздрав, а и како знак да ја смениме темата за која разговаравме: со врвот на показалцот ми го допираше челото, па врвот на носот, па усните, и започнувавме да зборуваме за нашите мечтаења – посакувавме да заминеме за Венеција, само тој и јас, Венеција, која во копнежот по нашето заедничко постоење во тој град трепереше онака како што замислувавме дека трепери Месечината во водата на венециските канали, Венеција, со архитектура налик на тантела, која видена во книгите за тој град, пред нас во нашите замисли постоеше пореално и посилно отколку пред очите на многумина од оние кои биле таму, Венеција, секогаш кога ќе ја споменевме, како во некоја игра си ги приближував поддланките, спојувајќи ги местата на пулсирачките жили од двете раце, ги извивав малку прстите, правејќи така гондола, и запловував со гондолата- раце по воздухот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Како што претпоставив, од тоа место можеше да се види Шумшул- град од стотина мали и нешто поголеми куќи.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Не постојат многу од нив, како што можете да претпоставите.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се покажа дека Ролан Јаковлевич навистина имал повеќе повремени но и постојани врски а си имал и своја вистинска љубов, и тоа таму, во истиот оној куплерај во кој татко ти седеше пред скалите и се правеше дека ништо не видел и ништо не чул.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Се разнесе смеа, а полицаецот ја фати под мишка, ја тргна настрана велејќи и на грчки: - Бабо оди си дома и остави ги луѓето да си зборуваат како што сакаат.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

На тој личен континент, во белезици невидени маглени спрегови, затворен и сепак достатно облеван со југовна топлина, човекот е со онаков облик како што најмногу сакал да го има се бранува низ движења над бели коленици, над сунѓерести габи и над притаени крвариги.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Или можеби тој се надева јас да станам носталгична по него и кај мене да настане пресвртница и сѐ да биде како што беше порано.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Таму, ви рековме, и фашизмот го издржавме со козите, а во социјализмот, како што велите, би требало да биде полесно...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Случајот, како што се покажа потоа, бил навистина многу сложен, многу сериозен, дури тенок, деликатен.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Како што го сторил тоа со зрната, со плодовите и со зелјата, кога ги поучил луѓето дека едните смеат да ги употребуваат за исхрана, другите не.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

„Зар не е блиску до умот дека токму така можело тоа да се случи!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Пела и во сонот се појавуваше како сонце, бело бело и топло а потоа таа викаше бате Дончо јас и ти сме брат и сестра нели а тој нема глас да ѝ одврати дека тие двајцата не се брат и сестра само нивните мајки во исто време ги имаат родено и оти се најдобри другари им кажуваат дека се полубрат и полусестра и сакаше да ѝ каже дека се само две деца таа момичка а тој момче нели таа женско тој машко како што има жаба машко и жаба женско како што има гугутка машко и гугутка женско како што има којн машко и којн женско како што има вол машко и вол женско и ние сме како нив и токму ска да ѝ каже во што е разликата меѓу машкото и женското го изгубува привидот на Пела сонцето и белото и ќе врекне со широко отворени очи Их, пак само сон!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Исто како и текстовите во однос на вистинскиот живот, приказните коишто ги живеат индивидуите се полни со празнини и недоследности кои постојано се натрупуваат.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Живее далеку и има многу свои грижи и задолженија, а и тоа чувство за нас го искажува онака како што може и умее.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

ОХРИДСКИТЕ МАЈКИ

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

СТОЈАНКА: Вечер ќе ме свршат за Иле.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

И убаво свиреше Крсте, та штом го рече „тешкото“, и самиот Пере се фати на танецот и почна да се крши и врти како што се кршеше на сретсело кога правеше ќерамиди.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се знаеше дека членовите на Партијата не треба да влегуваат во обични продавници „ што работат на слободниот пазар“, како што се велеше ), но правилото не беше строго почитувано, затоа што до различни работи, како што се врвките за чевли, или жилетите, не можеше никако поинаку да се дојде.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Она што го градат тие, се знае дека е изградено како што треба, од вешти раце раководени од мајсторски умови.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Книгата, големата таткова книга, со сите книги во неа ми се виде како живо суштество кое сакаше да ми биде, како што некогаш замислувал Татко, штит пред смртта.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Пулитика, како што велиш ти. - Политика, пулитика, сеедно. Во секој случај, наебавме.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Ќе си живеам сам и како што умов ќе ме учи...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Но, не одеше сѐ глатко и мазно како што претпоставуваше Рада.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И „криптограмите“ исто така лесно можат да бидат алузија на Тот, кој не само што го „измисли“ графичкото претставување туку и, како што видовме, самите криптограми. Тоа е очигледно.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Само што, како што обично се случува, некои од љубовите на Генералот засекогаш останаа тајна.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Го чувам овој миг за моментот кога мачорот ќе ѝ ја префрли на мачката и десната нога и кога, како што замислувам, силовито ќе ѝ го з'ркне.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тој очекуваше расправии, кавги, може и до инцидент да дојдеше, според она што беше слушал за тврдоглавиот и суров самозван војвода Толета.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Плачеше од тоа, што тој уште ниеднаш во својот живот досега не бил толку многу блиску со ниеден човек, како што беше сега со овие четворица, што го имаа понесено, а во еден миг и со сите други.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Рози си ја избриша солзата со зглобот од раката, онака како што прават децата, и потоа со детска наивност таа нагласи, „Тогаш ние ќе се ослободиме од неа.“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Но, кога јас настапив со мојата дискусија, внимателно ме следеше и како што врвеше времето, му се гледаше на лицето и во погледот дека полека ја прифаќа мојата теза барем засега да не се градат браните на реката, а со тоа јагулите слободно да си го минуваат патот до морето, океанот и назад.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

„Точно е, сѐ беше речено од моја страна онака како што веќе изјавив, и како што вели и Кубре“ се обидуваше да ја објасни својата улога во оваа несреќа расплаканата Росана, „но со една забелешка што мора да се има предвид.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Крсте се уплаши да не замине Стојан, како што му направи порано неколкупати, инстинктивно чувствувајќи дека не треба да има давање земање со овој „предавник" Стојан се зачуди кога го виде така весел и ја осети онаа пријатност од времето кога Крсте дружеше со нив.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Измитарената љубов помеѓу човекот- ѕвер и мечката- жена, според преданијата на селаните од тој крај, почнала во времето кога најугледните родилки од Кукулино се триеле голи една од друга со извици Роди, земјо, и голи се тркалале по нивите да роди земјата како што раѓале и тие.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Како што може да покаже секое теренско истражување, кршењето на работничките права во Република Македонија е сериозен проблем кој значително го влошува животниот стандард и човечкото достоинство на работниците.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Реалните топоними, од расказ во расказ, ја исцртуваат топографската карта на Скопје, градот- лавиринт, непознат и никогаш до крај „видлив“, дури ни за самиот автор, кој, патем речено, поседува извонреден сенс, слух за нервот на градскиот живот и вриеж: „Како што му растеше стажот на таксист, така му се откриваше и Скопје, како октопод, несогласен со своите краци, некаде осветлени, некаде завлечени во темни пукнатини, невидливи за самото животно“(„Влијанието на Хорацио Цвикало врз растот на шарените анти-упатства, III“).

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Сум бил, ме немало. Овде сум, утре пак ќе ме нема.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се разбира, најпосле ја повика тетка Ана да ѝ ги спакува куферите, зашто, како што тврди, самата е неспособна тоа да го стори, а сестра ѝ била „махер“ за пакување.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Нема да постапуваат со неа како што постапуваа со мајка ѝ.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Коа чу тој збор царот, беше се уплашил да не речи така и за него, чунки и нему му беше удрил еден муур, така и на царицата, тики надупил големците царот да викаат оти е лага тоа што кажало момчето.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Како е можно луѓето да се неблагодарни, па уште и проникливи, како што велиш?

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Олга Наумовска оваа книжевна работа си ја сработи, со сите тематски разнородности, со сите поетски регулативи, со сите верувања дека ќе се всели во очите и душата на читачот за кој и е наменета оваа мошне интересна поетска стихозбирка, неверојатно искрено, со јасни слики на вистината, онака како што кажува погледот, како што зборува срцето и како што реагира душата.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

„Добро, можеш само малку да копнеш, да видиш на што можеме да се надеваме“, велам јас со молба како што моли очајник.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Изгледаше дека мисли оти е сосем природно што „ тие“ сакаат да те лишат од задоволствата, исто како што ти сакаш да одбегнеш да бидеш фатен.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ако сакаш да знаеш, во сево ова има толку многу конвенционалност, што сега веќе може да возбуди само некој оперски херој како што си ти.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

- Имате среќа што не сум грчка полиција, па да ве казнам со три месеци затвор како што му сториле на оној неранимајко Љубе-Шеќер, - ни рече.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Го стори тоа исто онака, како што го правеа сите други соселани, просто да помине редот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Студенилото на човековата душа се топи пред силата на љубовта, како што се топи свеќата пред силниот налет на огнот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

- Ти секогаш си ми умна, снао моја, како што е редот. И кроце одиш, и тенко предеш.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Точно ли е дека Христина, како што ми раскажаа, вашето девојче, било само во станот, во моментот на земјотресот и истрчувајќи на скалите, ризикувајќи да го загуби животот се втурнала назад во станот и бестрашно го спасила и своето двегодишно сестриче.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Откако ќе добиевте црвена шамија (како што се викаше и една детска емисија на тогашното Радио Скопје), следуваше полагање на пионерска заклетва.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Тој, како што пишува и самиот и, како што многупати ми пишуваше и мене, сакаше да се гледа во друга, поинаква позиција, да го гледа светот од точката од која и бог нѐ гледа нас, како што велеше, или пак, што би било најточно, него да го гледаат како мал бог.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Го одржуваа својот колибарски живот, сееја што сееле и нивните стари, работеа како што работеле и нивните стари, живееја просто и едноставно од плодовите на својот труд, од бериќетот што ќе го собереа по своите планински имоти.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Свратил, како што рече, онака, случајно, на минување при враќањето од средбата со некој нивен Сергеј, образован и умен кој специјално и со задача пристигнал од Скопје.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

На мудурот и другите Турци им турија од кокошката, но бидејќи тепцијата промириса на „домус", и како што рекоа они оти се вечерани, и дека дошле само на муабет „да поминит, зарем, времето", се напија уште по една ракија, ако по вечера, и станаа та си отидоа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ја колвам по малку како што други се вакцинираат...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Позната е неговата изрека дека народот е како прашина која се движи како што тој ќе дувне.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тој мора да биде отсечен од минатото, исто како што мора да биде отсечен и од странските земји, затоа што е неопходно да верува дека нему му е подобро отколку што им било на неговите предци и дека просекот на материјалните добра постојано расте.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Местото ни е наше од дедовци и прадедовци и наше да остане. И си отиде.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Имајќи верба во своите родители, децата стекнуваат верба во себе, врз основа на која развиваат независност, иницијатива и марливост и ги надминуваат таквите себеоткажувачки болни чувства како што се срамот и сомнежот, вината и инфериорноста.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Експанзијата на брендовите продолжува на автобусите и такси возилата, кои се претвораат во подвижни реклами, „развозувајќи ги патниците наоколу во џиновски чоколади и гуми за џвакање, исто како што Хилфигер и Поло ја претворија облеката во бренд билборди за носење“. 124

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Како што ми зборуваше за тоа мојот менаџер само рече: - Мислам дека ова е мала црква и нема традиција во таа земја за инструмент каков што се оргулите. Да им се заблагодариме на поканата.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Дедо попот чита од Евангелието, сѐ по ред запишано од Апостол Марко - како што се случило на тој Ден - ВЕЛИПЕТОК - мачни страдања на Богочовекот... молитвени зборови од СИНА до ТАТКОТО - ОЧЕ, ПРОСТИ ИМ ОТИ НЕ ЗНААТ ШТО ПРАВАТ...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

А малце потоа и како да го наслушна неговото неизговорено додворување дека решението да живеат како што умеат а притоа и да го искористуваат најслаткото од животот е нивно и само нивно… а на оние горе, рамнодушно им ги отстапуваат грижите и вечната жед.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Акцијата е „фразирана“ - како што трубата соло фразира.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Точно, но во мера во која тоа прашање ја надминува смислата што му ја даде Сартр.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Како што јас посакувам да ја вкусам нивната земја, мажот сака да ја види убавината што се крие под кимоното.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Можеби тоа било онака како што се случува завидливите да се тешат со својата морална чистота, иако, од кажувањата на Методија, можев да сфатам дека Симон не бил обземен од чувство на неуспех.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Финалето беше онака како што и се очекуваше – секој ја ебеше во по една дупка дебелата Симона.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Ги извести сите свои колеги, а овие направија заедничка постапка пред валијата и му ставија до знаење дека сите го делегираат италијанскиот свој колега да отиде на самото место и ја извиди работата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Јас на пари не сум мераклија, туку на човекот да е убав, како што е Илија, и на љубовта која си ја имаме (пее): Парите се, парите се, Парите се отепувачка; Љубовта е, љубовта е, Љубовта е најмила!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Како што вели самиот наслов, оваа книжевност не е ни фантастика во класичната смисла на зборот, ниту пак футурска (анти)утопија.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Човек се спознава себеси во вселената, како што вселената открива дел од себеси во човекот.

„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)

Нашїй-отъ ѧзикъ, како що є познато, се дѣлитъ на две главни наречїѧ, отъ кои-то єдно-то се говоритъ во Болгарїѧ и Тракїѧ , а пакъ дрȣго-то во Македонїѧ.

„Мисли за болгарскїй-отъ ѧзикъ“ од Партениј Зографски (1858)

Ја познава секоја стапалка шума и сето тоа го потсетува на неговото детство и среќните дни, кога таму ги пасеше овците, свиреше со кавалот и мечтаеше за својата идна среќа: како ќе се ожени, како своето прво синче ќе го води со себе да го запознае со пределите на шумата; како ќе му влее кураж да не се плаши од волците; како тоа ќе ги пасе овците и јагнињата, и најпосле, како и тоа ќе биде домаќин, како што е татко му Петко, и тој сам што ќе биде.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Бидејќи и тој не му го знаеше родното семејно име, го викаше онака како што го знаеја по чаршиски прекар - Курназот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Не забораваше исто така да напомене дека голем бил бројот на оние што го почитуваат.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Та кога ќе ги додадеш и пустите пари и стока од Антица, како што ти реков: „ништо не го запира да стане и црн ѓавол“!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Много време и години тешки, чрни, клети, п'лни с маки, п'лни с глоби минаха през глава, докат ја таква си станах, како што ме гледаш.

„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)

Метонимија На Иванка Со години и години и откако го сосекоа до корен стеблото во дворот секое утро тука долетуваше птица и застануваше во воздухот кружејќи точно на местото каде што во круната на некогашното стебло беше свиено нејзиното гнездо.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Викаат како што се вика на митинзите: Да живее! Долу!...

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Оди си спокојно на училиште. Ќе ја испратам јас како што ѝ доликува.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Помилувањето од претседателот на републиката врз него делуваше, како што се знае, како завршен удар, бидејќи шест години потоа не пишуваше.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Богдан беше мртов, а одмаздата не беше таква како што беше ветена со клетва.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Отрча во каменоломот, грабна еден камен, и како што Танаил беше наведнат и чукаше до чеканот и глетото на бистата што си ја довршуваше, го удри по главата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Сево ова беше една голема фарса, невозможна игра, која никогаш не би се случила како што предвидуваа школските воени стратези.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Книгите беа само стока што треба да биде произведена, како што е џемот, или врвките за чевли, на пример.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Дури тогаш видов дека сите од црнечкото село оделе по мене и виделе што стана со крокодилот.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Од јазикот на народното творештво Татко издвои и некои заемки со кои биле означувани разни документи, прогласи, објави од страна на тогашната власт упатувани до своите поданици како што се зборовите: арзоал, молба, претставка (од персиски arousal); хатишериф, султаново писмо, ферман (од арапски hattiserif); бераат, указ, декрет (често за звање или одликување), (од арапски berat).

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Како што се делеше храната од меѓународната помош, со специјални купони, точкици, така се делеше и порцијата страв што ја добиваа луѓето со порцијата млеко.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Секој проматар, како што од нив бараше Брчалото, мораше својата пластична простирка да ја постели на горната страна крај плетот што ја оградуваше нивата на Митрета Маторицата, така што проматарите да не бидат распласнати кој каде ќе стигне, туку да бидат во еден ред како под конец.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Онисифор Проказник ја гребеше со нокти брадата. „Да појдам и да пијам со нив? Не верувам дека ќе ме пречекаат со раширени раце.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мирисот за земјата од која никна го довлече од туѓина со куп безвредни признаници на своите должници, се врати сиромав како што отиде, стар, болен и преплашен од животот, до крај нејасен за луѓето со кои се сретнуваше.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Беше во состојба со денови да се однесува како немтур и да се обидува да ми наметне вина мене, дека, еве, јас сум била нечовек, штом така грубо, а не нежно, како што беше навикнат, се однесувам со него.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

За било кој друг уметник, ваквиот гест лесно би можеле да го пренебрегнеме, но како што знаеме, три години подоцна Дишан ќе почне со трансформација на обичните секојдневни предмети само со обично ставање на својот потпис на нив.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Последица од овие празнини, недоследности и контрадикторности е одредена недетерминираност во животот; токму тие празнини, недоследности и контрадикторности се она што ја поттикнува индивидуата активно да се ангажира во изведувањето на единствено значење или, како што вели Брунер (1990) во „создавањето-значење“.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Како што внедоапица дојдоа така пројурија низ окопите едни како да се жирафи гледајќи преку окопите, а други подведнати како изгладнети мачки глушец што бараат, се пикнаа во земјанката кај командирот, рекоа што рекоа таму и како што брзо се појавија така брзо се изгубија по истиот окоп назад.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Низ книгите ги откривавме и нејзините сликари, Карпачо и Белини, Џорџоне и Лото, Тицијан и Веронезе, Тинторето и Тиеполо.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Срната внимателно и плашливо го подаде муцето кои сенцето што ѝ го подаваше бате Јоле, го подушка, малку се поремисли, подразгледа наоколу и фати да си јаде исто како што од рака ни јадеа јарињата и јагнињата.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Тој не ја погледна, но проговори нешто нејасно, а потоа веднаш се извини за, како што рече, „непристојноста на еден шеесетгодишен старец,“ на што Софија му влепи шамар и со тоа заврши сцената, бидејќи таа во истиот миг стана и со брзи чекори излезе низ вратата на ресторанот, силно удирајќи ја зад себе.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Кога ќе ја побарав, во оние други времиња, Ботка дотрчуваше и на најпотајните и на најјавните места.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Исто како што социјалната организација на мравјата колонија се одржува преку меѓусебна размена на плунката, така и кај нас, луѓето, нашата социјална организација се одржува преку меѓусебната размена на говорот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

И како што беше стегнат во брич, целиот труп му се издаваше понесразмерен.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

„Човек може да се потпре само на мртвите предмети како што се штекерите, кваките, лавабоата, секогаш ги наоѓаш на старото место, и секогаш се исти“.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Во тие маала во кои и јас сум израснала, се меша мирисот на времињата и на просторите, јадењата што мајките на нашите прабаби ги понеле од Иберија со аромите и рецептите донесени од Турција, од Стамбол и од Солун и од богатите мисирски пазаришта на бахари и на друго зајре што доаѓа од различни места на Блискиот Исток.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Се разбира дека беше битен печатот од поштата на градот во кој сум на „малтретирање“, како што милуваше мајка ми да каже.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Онака мрзоволно и како што беше облечен кога легна, мрзоволно се довлечка во кујната.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но, како што е запишано во делото на Вајлд, младиот Греј, воопшто не ѝ посветува внимание на поуките од двајцата пријатели, па и понатаму смета дека единственото нешто што заслужува љубов е актерката.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Отприлика како што денес за Велигден или за Божиќ можете да го гледате Исус од Назарет по милионити пат.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Наводно, климата каде што живееја не им беше поволна, па не можеле да се размножуваат, да работат и да си постојат како што беше случајот со нас, обичните луѓе.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Како што тој ќе ја присегне раката така жена ми му принесува друга чаша со вино и како што тој ќе ја испие така потечуваат матни загадени води што го преплавуваат Балканот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Иако ова често се нарекува „читање“ или „извршување на инструкција“, таа метафора може да доведе до заблуда, бидејќи (како што Rychlack забележува) хардверот не чита и не може да не извршува, ништо повеќе отколку што може човековиот имунолошки систем.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

„Како што гледаш, заминуваме. За Лондон,“ рече.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сочен примерок на Лолита! Распупено тело со момински штим – како што би рекол новокомпонираниот поет.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Потоа од доверливо лице-тенеќеџија капакот на тенеќиите се затворал, како што тоа се правело со шарлаганот, и тие се праќале по железницата на определена адреса во Солун.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Држ си се како што се држи целиот народ. Држи си го името Македонец како што си го држи и целиот народ.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Сите лица со кои се сретнал Гарванов во Бугарија му советувале да се откаже од сѐ и да се помири со „сепаратистите“ и „партизаните“ - како што ги викале водачите на Организацијата.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Умре како што предвидуваше Богуле: кога ќе запре чадот.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Знаеше многу работи за дивите кози. Знаеше како треба да се ловат сите дивинки, но за дивите кози тој сега просто почувствува по својата кожа како му се приближуваат оние волшебните пет минути, што се потребни за тој лов, исто како што е потребна и пушката.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Таа недоверба сега можеме да ја поставиме во посоодветен контекст: се работи за недоверба на стариот, субјективно и линеарно мислечки човек, што е свесен за историјата, кон новиот, што доаѓа до израз во алтернативните светови, што не можеме да ги опфатиме со наследените категории, како што се „објективно“ стварно или „симулација“.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Го крена тешкиот плик со надеж да види кој е испраќачот и, евентуално, пакетот да го фрли во кошницата за отпадоци неотворен. Како што често правеше.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

И по други куќи богатски се приготвувало за строеви и свадби, но како што приготвуваа Попставревци за стројот - тоа не се ни видело, ни чуло дотогаш во овој прочуен по салтанати град.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Приказни како таа почнуваат и потоа се пренесуваат од генерација на генерација, сѐ додека некој не ја одвои вистината од лагата, додека не се исчисти плевелот од пченицата, како што би рекол ти.“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Стоеше под гола мошне разгранета липа и под безбојната старомодна наметка на толку висока како што мислев дека е, без јасен лик и со спуштени раце, неподвижна.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Јас досега се боре како шо знае и може, а отсега еве ти а пушката и мојте другари — теслим.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во тоа време секој кој се интересираше за оваа област внимателно веќе ги беше воочил приказните како што се „Xони Мнемоник” и „Burning chrome” и некои од нас веќе тогаш мислеа дека Гибсон ги пишува најинтересните нови „ствари”, но, никој од тие - најмалку Гибсон - беа подготвени за тоа што се случи.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Потоа гласот наизменично редеше песни и ги галатеше сите Турци, а најмногу него, дури може да се рече дека само него, Арслан бег; го набедуваше дека тој, Арслан бег, со дружината ги исклал Акиноските и го повикуваше на мегдан - ако е јунак, како што се прикажувало за него, и ако му јади газот стодрам барут.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тој мислеше на нејзиното голо, младо тело, онака како што го гледаше насоне.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Нашиот татко ни се приближуваше единствено кога ни ги раскажуваше животите на Ное, Јаков и Мојсеј преточени во детски приказни и налик на бајка, а и понатаму ни остануваше далечен, постојано свесен, како што се свесни некои од луѓето кои направиле нешто многу подоцна од мигот кога требало тоа нешто да го сторат, за разликата помеѓу едно и друго време; нѐ гледаше нас, своите деца, кои бевме помали од децата на неговите деца од првиот брак, и можеби таа негова свесност беше најголемиот јаз меѓу нас и него, јаз кој нѐ тераше да го викаме „татко“ а не „тато“, „татко“ кое звучеше како – „господине“; не годините, не верата која тој ја имаше а која нам не ни ја даде, туку свесноста дека нешто направил предоцна и тоа предоцна е преголем јаз, беше она што му даваше форма на згрченост на секој негов гест, секој негов збор го правеше да звучи како предупредување, секоја негова топлина ја смрзнуваше уште пред да се упати кон нас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Вујко им, кој имаше фотографски дуќан во Солун, и тој пргав и агилен каков што беше, отсекогаш гледаше подалеку од сите нив и од неговото сопствено, и од останатото семејство на жена му. Вечерта откако децата отпатуваа, Моше и Нина не можеа да заспијат.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ковчегот е ставен и колата поаѓа и ние зад неа тргнуваме молчаливи на почетокот, а како што се должи патот до последното почивалиште, се погласно се слуша крцкањето на протезите, некои подзастануваат да земат подлабок здив, други се поддржуваат под рака и така почнува нов разговор за тоа што беше наша младост во времето – невремето.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Очите треба да му бидат сиви, способни во зависност од околностите да искажуваат и суровост и милосрдност. Носот, како што треба.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Се интересира за човечката сексуалност на посебен начин, на ист начин како што се интересира за водената енергија или за електрицитетот... Тоа е форма на енергија, тоа е форма на човечка енергија и активност која интригира. Големото стакло јасно се занимава со тоа.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Би сакала да ѝ пратам телеграма, пакети, да знам дека ѝ се добро децата или дека нема деца – зашто ми се чини дека таму немам деца – и ѝ треба утеха, сожалување, бонбони.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Само еднаш Винстон улови една реченица - „целосна и крајна елиминација на Голдштајнизмот“ - исфлена со голема брзина и, како што изгледаше, целата во еден дел, како печатарски слог излиен во едно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се смеам и за она „распуштеница“, а и за она гнездо од тутки што навистина го има на темето, ама се „увалила“, како што вели мојата друшка со два аршина за еден ист пример.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

6. Правосудните анализи на Министерството за правда покажуваат дека во РМ, со оглед на бројот на жители, ако се земе предвид европскиот просек, не треба да има повеќе од 400 судии – додека, пак, кај нас, бројот на судии во моментов е над 630.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Потоа, токму како што посакував, го извади оној нејзин сребрен прстен со голем зеленикав камен од показалецот и го стави мојот.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Откоа виде оти сите ќе 'и испасам и пак дома ќе му 'и донесам, и како што му 'и донесов, прати сина си тебдил да ми купи еден за да ми се скусат зајаците, арно ама откоа му зедов многу пари на сина му, му дадов еден зајак, арно ама му удрив и еден муур одзади на бутот.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Многу подоцна откога јас бев кај манастирот, беше барано од некои луѓе јавно да се осудат стрелањата без суд, како што било ова овде долу, и да се кажат луѓето што ги извршиле, но не се постигна политичка согласност.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Само пред тебе сум сигурна во себе... и не можам никому да се предадам како што се предавам на тебе...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Неговите, како примерни граѓани на една држава во која веруваа, со години штедеа „за децата“, како што секогаш велеа.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ние сме повикани пред историјата да исправиме една голема неправда што му е сторена на нашиот маршал Сталин: зошто, како што ви е бездруго познато, сите, од до вчера братските комунистички партии, неправедно му свртија грб на Сталин и на неговото дело.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Кадровикот, значи, предложи Баге да ѝ биде доделен на забавно - хумористичната редакција, која си имаше своја програма и свој термин во шемата на таа програма, но немаше постојан уредник туку редакцијата ја водеше моментно суспендираниот уредник од друга редакција, и така наизменично како што имаше постојано по некој уредник под суспензија, и така постојано додека имаше на располагање наизменично суспендирани уредници.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ако еднаквоста меѓу луѓето треба да биде одбегната засекогаш - ако високата група, како што ја нарековме, сака да го задржи своето место засекогаш - тогаш, преовладувачка ментална состојба мора да биде „ контролираното лудило“.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

КОСТАДИН: (Го милува). Можеш ли?

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

И најчесто се караше и се расправаше со оние околу него – како што се раскара со Петар, се раскара и со Варнава оној пат кога се вратија во Ерусалим.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тука се тагува, се жали, се трча зад камионите двапати дневно, се плаче, а ако некој рече нешто што не чини, а никој денес не знае што чини и што не чини, тогаш на огласна табла како што го направиле редот: контра, луд, арамија, плашливец, неранимајко...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Чувствувам потреба и јас да спомнам кој бев и која беше мојата вина за да ме испратат дури овде, како што обично велат: неколку катови под земјата?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Како што беше размаван, така викаше, фрлајќи зборови меѓу две удирања: - Луѓе... . Народе... . Бегајте! ... Јас сум готов...

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Сега, листот воврен во валјакот не беше празен, на него гледам црни редови во низа, се влечат надолу еден по друг, треперат црно и болскотно, како што треперат ѕвездите на небото.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И уште ми рече тогаш дека е подобро да не доаѓам во Сараево и да си го вардам градот во спомените без лузни онака како што се варди убавината на мајските утра.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Ако му свикаа да се сврти како што треба, џвакаше безволно, споро, како секој залак да го испитува и проверува во устата.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Без познавање на контекстот, тој знак може да се „чита” на најразлични начини - некој копал / некој ќе копа / некој токму копа / некој расчистил / некој сопрел / некој препречува одрон - или дури (како што откривме во натпреварот за најапсурдно толкување на знаков) дека некој се обидува да отвори чадор по ветровито време! Маргина 36 191

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Она што сакам да го кажам е дека уметноста може да биде лоша, добра или индиферентна; но без оглед употребената придавка, треба да ја нарекуваме уметност: лошата уметност сѐ уште е уметност како што лошата емоција, сѐ уште е емоција.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Како што и самиот ќе напише во поговорот на книгава: „стегав и стеснував, а сега требаше да проширувам“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Вината, брату, си зборував отворено пред себе си, застанат зад купчето земја, е што не си проценил како што треба.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Секаде се еден до друг, од прво до четврто, па и во петто не се разделија... милата Јана, никогаш за ништо не го накодоши - како што знаат да кодошат девојчињата - секогаш сакаше да му даде и гумичка, и молив, и боички, и острилка, му даваше без да побара, не им требаа зборови - со поглед се разбираа...

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

И Бојсовата уметност била оздравувачка фантазија - еден вид на сизифовско оздравување при кој емоционално пореметениот пациент, борејќи се да стигне до врвот на ридот на здравјето, секогаш е во опасност повторно да се стркала доле, но кој сепак продолжува да се качува.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ама сакам машки да ми одговориш и умно, како што говореше, бог да го прости, татко ти.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Како што чуварот ме здогледа така истовремено вресна и прсна да бега по ходниците викајќи: - Вампир! Вампир во Парламентот! Ај анасана!

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Без никаков увод, Сретен Јаворов, како што беше најавено, му даде збор на биологот Цветан Горски.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Се покажува дека една практична работа, како што е јазикот, не била пречка Пандил да му биде зет на Вангела, но доколку се работело за различна вероисповед, тоа ќе било невозможно или, во најмала рака, неприфатливо.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И од тие лаги беше црпило и наполнило вреќата друга со лаги и ја зашило, та ја подврзало.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Но младите сопруги и сопрузи, чии газиња кога тие се раѓале доктор Станеф ги плеснал за првиот плач, сега доаѓаа кај него како пациенти, исто како што порано правеше претходната генерација.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Сигурно се кроти нов чувек у неа! како што знаеше да рече мајката Роса.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Зедов две прашалки, ја зедов и сестра ми за рака, таа уште не можеше да оди како што треба и одвај ја однесов.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Денес се убиени 30, како што официјално сум известен, но од неофицијални информации се дознава дека од вчеравечер и денес беа убиени стотина и педесет.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Од тука гледа како од обете страни на езерото и во самото езеро кипи дива, нагла, страстна, непомирлива, слепа, отворена и смртна, бесна и упорна како неразуздана стихија - борба за живот и како што сѐ повеќе се разгорува омразата и пизмата.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Не оти сакав така, туку морав, оти знаев дека Писмородецот потем ќе ме повика во својата одаја, како што правеше често кога не беше задоволен од моето поведение, оти сакаше само на него да личам, а на себе – не.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Знаат христијаните од Потковицата, како што знае и сиот христијански свет во европска Турција, дека ако порано турските закони сега фанариотите, кои имаат големо влијание врз султанот, им бранат на славјаните во Македонија да ѕидаат цркви и училишта - ако не се согласи во нив да се проповеда и да се учи на грчки и ако не се согласни да бидат под покровителство на Патријаршијата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Како што рековме, овие денови ќе ти се платат по два трудодена, а да не зборуваме за тоа дека со ова ти ја задолжуваш и целана наша Задруга, а исто така и социјалистичкиот напредок на нашено село.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Оди брате, и работи како што си работел досега за доброто на нашиот народ.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Акцијата ќе се изврши уште утринава. И како што беше договорено.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Биди ѓенеш, ќе се сврши, море, и оваа работа како што се свршиле толку пред неа!...

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Како што посочи во една прилика Максим Горки – „права не се даваат, права се земаат.“

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Видовитиот носител на знамето на стравот, оној Дмитар-Пејко што не ги познавал границите на сонот и на јавето, наеднаш брзо-брзо им го опишал чудовиштето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Оттогаш, од тие одамнешни и недојаснети времиња, во кои и не морало токму вака, како погоре, односно како што било запишано во тефтерот Акиноски, да се случи завојувањето на Потковицата од страна на Турците, од некогашната малечка населба во Дупка останати се уште само неколкуте старовремски куќи, во кои, откако се иселија Аџиоските и Цолеските, едните уште во првата Голема војна во Бугарија, другите сега наскоро, ко се пуштија границите, во Австралија, никој не живее.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во тоа паѓање Авни е мала попатна станица која може и да не се забележи во приквечерината на твоето паметење.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Таа може да биде надмината само со уште поголема слобода и со спонтано организирани (не е оксиморон) согледби - а никако не со верски и национални фундаментализми коишто се, како што вели Ортега и Гасет, едно шупливо НЕ кон либералниот свет, она ВЕЌЕ ВИДЕНО... ***

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Дури и му ветил дека нема да му ја заборави оваа услуга, ако ја изврши нарачката онака како што тој бара.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Наведнат над листот, се напрегав да ја следам мислата и да го дофатам зборот со сиот волумен, широк и дрочен како големата дрочна месечина што виси ноќва над Маказар, „селото со седумдесет куќи и двесте и осумдесет жители“, како што пишуваше во својот патопис Јохан Барт, сместено одамнина крај стариот пат Виа Игнациа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тогаш од пепелта на самотијата се зададе Давид, на мнозина им се стори малку подгрбавен и омлитавен, киниса средполе, однапред отпишан и прежален од сите, да му се истопори еден на еден на титанот, мечка страв мене не страв, нешто си мрмореше самиот на себе додека ја токмеше прачката, срдито си велеше доста тука се пееше прачка имам кураж немам, време е да има варено млеко за нашите деца, време е на пазарите да има и цреши без црви и со црешови семки да се запише дека тука нешто вистински постоело.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Ова не е ханкиманки бизнис како што правите вие тука.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Како што ќе се види, контролата над минатото зависи, пред сѐ, од тренирањето на меморијата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Како што го правеше тоа, дишењето му стануваше сѐ погласно и погласно, сѐ дури не почнеше да ми го гризе задниот дел од вратот кога почнуваше да влегува во мене.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Најпосле, до каде може да оди самообвинувањето? Може ли човек, како што се вели, да излезе од својата кожа и да биде во нечија друга?

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Otto Hahn: „Некои луѓе сметаат дека авторизирајќи ја репродукцијата на вашите редимејди, го негирате својот херојски став со презир кон трговијата, став кој го држевте четриесет години; со други зборови го уништивте митот. Марсел Дишан: Ах, се жалат, квичат! Мораат да кажат: „Тоа е страшно, подлост, срам.“ Ќе им одговара да ме затворат во категорија, во формулар. Но тоа не е мојот дух.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Не бил фанариот, се колнел, не веќе распоп ами побратим или брат на светиот Гаврил Лесновски, дека во манастирот пеел на јазик на кој го научил да пее калуѓерот што го нашол по борбите со аскерот на пашата Лобуд, како што го научил да копа и да јаде половина од она што можел да изеде негов врсник, парче поскура, неколку маслинки и капка вино.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Враќањето кон земјоделското минато, како што сонуваа некои од мислителите на дваесттиот век, не беше практично решение.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- А нас не опљачкаа до игла, - дофрли една од жените.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Аргументите што ги изложив неодамна против идеите на Бојс (1) и од коишто денес многу малку би одзела, сами од себе се распаѓаат во мигот кога тие идеи се потиснати во втор план (како да се работи за грешки од младоста?) и кога во прв план испливува грижата за јасноста на делото.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Што ја сотирате рибава... Тие како што си дошле, така еден ден ќе си заминат.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Помеѓу неговите краци, помеѓу Горник и Зедница, среде столетни дабови и ореови дрвја, со прочуени бунари за питка вода, се тетоши Загориче, или уште како што ја викаат малечката и населена заветрина - Дупка.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Како што заспа, така се најде на некој отворен, недефиниран простор, во една колку парадоксална толку и апсурдна ситуација.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Дедо попот, господи прости ми, имаше погана уста, како што се вели.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Првиот, од аспект на тоа што во меѓународното трудово право и конвенционалното право на Меѓународната организација на трудот, кај условите за работа постои одредена дихотомија при правното дефинирање, односно под оваа категорија се подразбираат оние нужни претпоставки пред отпочнување на трудово-производствениот однос кај работодавачот (работни простории, машини, алати итн.), додека под работни услови се дефинира поширок обем на екстремно важни трудово-правни институти како што се работното време, одмор или заштитата при работа, како и физичките и ментални аспекти кои ги изискува работното место, па затоа поумесно би било наместо рестриктивната формулација „услови за работа“ во иднина таа да биде заменета со „општи услови за работа“.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Не оди мојата анама ни во Кизлар-амамот кај Јаја-пашината џамија, каде што се капат само моми и жени, ниту во Шеки-амамот што е во заветрина, а како што знаеш, дури во бојаџиската чаршија. Сака во Чифте-амамот и толку.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Освен тоа, тој беше нешто како сараф – даваше по луѓето пари на заем, како што сега банките даваат кредит за малото стопанство како што го викаат, на кесим, како што се вели по турски и со убав интерес така што тоа, исто така, му помогна да се збогати. Србите нив ги викаа зеленаши.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

- А ете, како што гледаш, Пандо, пак се враќаме онаму.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Ниту една книга не се произведува индивидуално, како што знаеш.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Затоа јас останувам овде, во земјава наша, да го поделам злото со народот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И почнаа да се виткаат листовите на огнот, да се мешаат љубовните зборови упатени до мене, со оние упатени до неа, испишани со истиот ракопис, како што ни се мешале микробите од устата, патогени и непатогени, и вагиналната флора...

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Мојата огорченост кон некои бирократи што ме разголија како црн берзијанец пред неколку години, сега спласна како што спласна и увереноста дека сум херој за неколку капки црна крв што ја исцицаа Германците од мене.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Ами сега ќерко, немам повеќе што да зборувам, ми го пресече зборот како со мед, со тоа што рече: „Лошо — арно како што ќе рече мама“. Блазе...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Тој и самиот ја земаше мистријата и малтарката и малтареше, „Да не остане“, како што велеше, „ни ѕирка ни проѕоирка“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Како што е изнесено во почетокот, настаните во романот, починувањето на таткото, го ослободува главниот лик на нараторот од зависноста која би го лишила од финалниот триумф над противникот (тоталитарната идеологија) која го примора „големиот губитник” на егзил и на еден повлечен живот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Да се живее од денес до утре, од недела до недела, вртејќи се во сегашноста која нема иднина, беше непобедлив инстинкт, исто како што белите дробови секогаш ќе го земат следниот здив, сѐ додека има воздух на располагање.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„... Ама бургијата на Еда не му се разврте во главата како што треба.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Како што беше вистина и онаа пролетна утрина, додека на горниот крај на селото се собираше тајфата печалбари пред заминување, а тука беа и тапаните, веднаш тука, на ледината крај патот и младичите го играа Тешкото околу нив, а тој беше со татка си скраја и мајка му молчеше крај нив со црвени очи; тој беше накитен со низалки костени, јаболка и по неколку ореи, првопратено, додека мајка му му шепнуваше „Змејко сине“, а тој можеше да види како му се стегаат на татка му вилиците и како сите мускули набабруваат и се скаменуваат под поцрнетата кожа на неговото лице, исто онака, како кога беше многу лут татко му, но Змејко сега можеше добро да знае дека тоа не е од никаква лутина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ти отчукај ја убаво на машина оваа жалба поради повреда на авторското право... Дополни ја како што умееш...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Татко ѝ бил Јудеец”. „Татко ѝ господине беше мојата најголема љубов.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Исто како и другите теории неговата е исполнета со желбата да го пречисти светот на останатите, безвредни теории и да ги преобрати сите неверници во вистинската вера.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Наслушнувањето на соговорникот ме примора, исто онака како што дојдов – брзо и сама, да заминам.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Во март 2006, проблемот со Клуб - кафеаната и вработените во неа е ставен на дневен ред на Владата на РМ, а како дел од ресорот на тогашниот Министер за култура (Б. Стефановски).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но борбата нерамна беше, и - како што бива - дадоа и тие жртви.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Костадин не се лути, не се развикува како што знаеше да прави, седи така облечен во неговите алишта, климка со главата ама лицето не го врти на кај неа, пак мирно го пушта својот глас, мек, топол и во него топла грижа дека таа навистина треба да си поспие да собере нови сили, а тој ќе бдее врз внучињата нешто да не ги нараси, да не се појави стаорец од некоја дупка и да се полакоми по некое носе или увце.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Новите движења што се појавија во средината на векот, Ангсоц-от во Океанија, Нео-болшевизмот во Евразија, Обожувањето на смртта, како што обично се нарекува во Истазија, имаа свесна цел да ги овековечат неслободата и нееднаквоста.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

На почетокот од бракот сѐ беше како што треба.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Биди ми сѐ како што јас сум за тебе сенка која ќе те следи и во мракот.. Зошто едноставно Ти си Ти...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Фанцузинот, како што е познато има едно невообичаено хоби за нашите поими, да ги сака кучињата, со кои овде се води цела трговија.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Заборавот ја подјадуваше меморијата на раните дипломатски години, но не можеше да ја истисне од свеста...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Може да се претпостави дека дел од нив, Кочовите луѓе, знаеле што се спрема и биле тука да држат тензија и, ако треба, да притрчаат, како што и притрчале.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Куќата е една од најстарите во селото; направена од петаври: од штички и плитар, од лескови прачки исплетени од дирек до дирек како што се плете кош и облепени со кал измешана со плева, слама и козина за поцврста да биде; на многу места калта и испадната од ѕидот и зјапаат дупки низ кои ветерот се провира и свири; во тие дупки птиците се пикаат и прават седела клувкајќи го и користејќи го истиот материјал со кој е облепена куќата; чардакот од куќата виси над патот како дрвено корито спуштено од небото; куќата е затетеравена на едната страна како пијан човек и, изгледа секој миг ќе падне.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Но тој кога се здоби со ореолот на тиранијата сѐ повеќе се оддалечуваше од народот опседнат од метафизичката идеја да се овековечи во историјата.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

„Како што кажуваш ти“, продолжив потоа, „Кочовите и другите селани се однеле како ѕверови. Удриле со камења штом сетиле крв“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Нашите родители, доаѓајќи во Виена, имаа решено, како и многу други Евреи во градот, да им го пренесат еврејството на своите деца само преку крвта, но не и преку религијата; се надеваа дека тивката асимилација и сочувувањето само на невидливите белези на нашето потекло – оние кои се во крвта - ќе направи да бидеме рамноправни со останатите граѓани, а самите тие остануваа во својата вера онака бесшумно како што татко ги изговараше зборовите додека гледаше во „Талмудот“.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А сега немаше кој да ја брани.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Властите, барем во Солун, сакајќи да покажат пред надворешниот свет дека правосудството во Турција не било така „црно“ како што се мислело, прогласиле извесна јавност во судењето на гемиџиите и на другите процеси.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Замолча па додала: Поздравете ми ги внуците, снаата и Блажета.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

(...) Дали тој живее во истата збрканост и страв во која живееме и ние.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Од шупло во празно претечуваат цели векови и ќе претечат уште многу и пак нема да им се угоди на таквите како Данте.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Набргу пристигна и стриче Силе Николоски. Беше дремлив, од кревет го кренале, по влечки дојде, бос, така како што се затекол.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

А можеби несреќникот само замижал пред незнаењето како што слепецот е спремен да ја прогласи за ден и опачината на денот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Пред триесет години, со доаѓањето на манастирот, посакала од игуменот да биде благословена како Ангелина, зашто тоа име најповеќе ѝ прилегало, како што му прилегало и на нејзниот син.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Како што пука едрото напнато од белина, така пред нејзините ширум отворени очи се развејува пената на денот, толку лесно се топи чадот од ефикасни формули за брзо заборавање...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Ја мереше и се јадосуваше што водата, место да ја зголемува температурата, како што очекуваше, таа ја намалуваше и тоа беше знак дека нема да избие лава и да ти помогне во твојот научен потфат.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

А тоа Јован Акиноски вака го објаснил: Крушата значи живот, зашто крушата има облик на земја, то ест зашто земјава не е тркалезна ни рамна, како што учат едни или како што учат други, туку има облик на грлеста круша, па кога ќе падне крушата на земја, значи крај на животот, значи изедначување на животот на земјата - од земја јеси и земја се сторуваш.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

„Ако поставиле хидрантна мрежа - како што ви рекол инженерот - би требало да пуштат прскалки.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

- Добро е, почнуваш да размислуваш онака како што ти налага ситуацијата. Полека стануваш еден од нас Алек.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Едно фино саботно утро, стана Ѓорѓија и се сети дека балконот му е преполн со смрдливи кеси ѓубре.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Впрочем затекнатата состојба во собата на Мирко Бунде беше онаква како што веќе ја опишав.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Немав време да се вратам по таков начин како што се качив.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Кај него беше и тоа бунило, како што беше најсилно и сѐ друго, и машкоста, и инстинктот со најмалку напор од сите да изнајде нешто, со што ќе ја засити и својата глад, а и гладта на другите, со крвавите остатоци зад себе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ги научи навиките, дури и слабостите на секого и се поставуваше така како што тоа беше најдобро за интересите на семејството.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Та кога слеговме со татко ми од Карабуниште до Солун, сѐ по патот и стадата на Куцовласите, со ниет да спечалиме нешто по светот, место да се качиме за Босфор или како што се викаа Дарданели, ние сме се качиле за Гибралтар.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Од кучето на комшијата! – му вели и како што му подрече така исчезна лизуркото.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тој често ноќе остануваше тука за да биде во тек со работите кои, како што велеше, не смеат да излезат од контрола.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Каде се наоѓа таа - во мозокот, во крвта или во гландула пинеалис (епифизата), како што се верувало во 17-от век?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Можете полека, нежно, како што снежи од небото снежно, можете тихо, леко, како што паѓа пердувчето меко, како што шепоти трева кога расте, и како што сонот доаѓа, се пласти, - можете да побарате и да замолите, скромно, тихо, со смирена душа та секој да ве разбере, та секој да ве слуша!

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Ги слушате како ве лажат, како ве „фарбаат“ како што се вели, ги слушате, ама не им верувате.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Сака да живее како што му прилега.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Нашата соработка беше службена, како што јас сакав да ја прикажувам со самоиронија, но гарнирана, како што ти ја дообјаснуваше, со жежок кревет.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ти си јак и можеш да му се допреш на сѐ, уште ниеднаш досега не си се почувствувал преборен, кутнат наплешти, и можеш да бегаш од тоа. Но, дали е и тоа како што треба?

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Како што лежеше вудвосан во дворот Бубичоски, запрета со нозете, како ѕвере кога е отруено, и остана така, скукален.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сега се фурам дека милото мое, како што го викам, ќе ме остави.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

На спротивниот крај е еден огромен часовник...

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Велеа: „Таа“, веднаш после тоа, кога главниот инженер отишол дома, а оној, Ристан, не можел да биде скриен, како што ги криела до тогаш сите други, бил огромен за да може да биде засолнет некаде, стоел среде собата, а таа висела, како играчка на неговиот врат, здрвен и со отпуштени раце, целиот грч, пред да се впушти во она, каде што го повикувал допирот од нејзините колкови: „Дојди колкав си, одлупи ме, сева, стори ме црвена, усвити ме, како да сум била в постела со сонцето, дојди...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Можете да располагате со неограничени количини од неа, како што располагате и со количините воздух во вашиот свет.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Зошто никаде не е така како што треба!? Во мене ли е проблемот!?

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Излишно беше да стане и да ја кара глувата баба, затоа што таа почнуваше да плаче и да се жали како тој е неблагодарен, како таа го израснала, пелените му ги перела, млеко му греела во ниедно време, работела и дење и ноќе само за тој да стигне до комфорот во кој е сега, само за да има нешто да му остави, барем едно станче за кое нема потреба да печали со толкави маки како што печалеле таа и татко му.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Тој ја стискаше цврсто за рака како што давеник стиска спасител и никако не се делеше од неа, а ако таа го оставеше за малку, тој веднаш ја бараше, ѝ викаше да ѝ го чуе гласот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Како што умирале јунаците од неговите книги.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

„Би можела да ви помогнам,“ реков. „Во пакувањето.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Пушка, значи, ти оставаме, - се врати по сите беспатни скитања Претседателот, - како што е редно.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Може дури да се рече дека експериментот го покажува постоењето на ништо друго туку на самиот Павлов, или како што вели Лакан: „во овој експеримент не постои друг субјект, освен субјектот на експериментаторот“. *****

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Онака како што прават специјалците во очекување на заповед да ги нападнат голораките граѓани на претседателот, од благодарност за дадената доверба.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Како и на секој Јов, најден на мака, ќе му се прикраде како змија мудриот пријател кој ќе почне да го советува да се мавне од „глувчешкото пријателство“ зашто, како што се случувало, и тој можел да се глувчоса.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Попе, раскажувај на наш јазик, го молеле. Нема ваш јазик, се лутел Гркот. И терал како што знаел.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тие можат да го држат со години во самица, можат да го испратат во работен логор, можат да го ослободат за извесно време, како што правеа понекогаш.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се правдаа, тврдеа дека ме сметаат за исправен, дека знаат оти сум бил ангажиран за помош за прославата на јубилејот на браната, но дека ова била нивна должност и така натаму, како што зборува обично секоја полиција во такви прилики.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

На неколкупати, во текот на тие денови од престојот во Брезница, авторот доаѓаше на сретсело „на чека“, како што би се изразиле ловџиите, заради блиска средба со својот истоименик Едо Бранов селанецот.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Секој што е посматрач однадвор може само да претпоставува, а единствениот што е внатре не може ништо да каже зашто ќе изгори - како што прегорува дивиот белутрак суво нареден како одвнатре изѕидана варница во делотворен варовник.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Зарем, како што можеше да се прочита во татковите книги, овие луѓе не опстанале благодарејќи на козите? Што се случуваше со овие луѓе?

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Да не беше тоа прва наша средба и да го имав запознато Игбал така како што сега го познавам, сигурно ќе го замолев да ми објасни подетално што се тоа западњаци и источни цивилизации, ама таа ноќ, тогаш, не сакав да помисли дека сум незнајко, па решив утредента да го прашам брат ми.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Си го симна букарот, го остави на ред, а Доста ги остави ѓумовите и застана крај Митра, срамежливо, како што ѝ прилега на млада невеста и тоа јабанџика.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

СИМКА: Како што милуваш, Костадине, така ќе биде... Немој да заборавиш на редот... Да дојдеш на зима...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

„Како што гледаш, бројките на овој бројчаник одат до сто.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Дејствувајќи врз слабите страни на српскиот народ и оставајќи го во илузии, само не чепкајќи го во националните чувства - со него може да се владее како што се сака”.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Како што болеста сѐ повеќе му стежнува и го истоштува, така сѐ повеќе запаѓа во соништа што го измачуваат: шета на улиците на Виена; воздухот му носи опојни мириси на леандер, орхидеја, зумбул, рузмарин.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Кога се вратив во селото него не го најдов, во меѓувреме самиот му судел на агрономот и му пресудил со пиштол и како што му пресудил со сѐ топол пиштол се пријавил во полицијата. Пресуда - долги години затвор.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Затоа ни е потребно да научиме како се користи јазикот во терапијата.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

ХРИСТОВ: Не. Тоа - никако. Вие многу добро знаете какво мислење имам јас за Иванов и како се однесувам кон неговите решенија? Нека биде онака како што решил тој.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

— Другари, четници! — се провикна потем Пере. — Нашиов штаб, како што слушнавте, ќе се прибира во Бугарија, да ги спасува своите глави.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Како што можете да претпоставите, со семејството припаѓаше, фала му на Севишниот, на старата, сефардска, не на новава синагога на „Космајска” улица во која одат мондените и доселените Ашкенази.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И така во листата на Хадок ќе се најдат многу проклети зборови, најмногу од нив ќе бидат од светската мерценерија (мамелуците, зуавите, француските легионери и други мерценери во светот), како што ќе се случи и со поимот башибозук и со семантичките метаморфози што ќе ги доживее низ времињата...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Како што тргнала работата, не ни останува ништо друго освен да го чекаме мигот кога тие, од некоја цврсто стокмена сцена, ќе лиферуваат лозунг: „На Македонците им е доста од седумтте уметности, сега ќе треба да се свртат кон онаа што ја прават политичките партии.“

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Сликарот, каков што јас го познавам, каков што бев и јас, е олфактивен тип; тоа значи дека наутро станува, има потреба за појадок, иако често не јаде, но највеќе чувствува потреба да го осети терпентинот. И таа олфактивна потреба, потреба за појадок, го поттикнува на сликање. Од олфактизмот до ретиналното задоволство, има само чекор и често кај сликарите останува на тоа.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Како што матната вода течеше и се впиваше сѐ подлабоко и подлабоко во теписонот, тетка ми панично притискаше со одзатнувалката во шолјата и наизменично викаше „аааах!“ и „ииии“, земајќи и испуштајќи воздух.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

А ти треба и некоја да сакаш. - Како да сакам? - Како што ме сакаш, на пример, мене.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Може да се пишува и со помалку како што прават Грците кога пишуваат со дваесет и четири“.

„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)

„Мислопрестап“, како што го нарекуваа тие. Мислопрестапот не е нешто што може вечно да се прикрива.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Чекаше да се увериш дека под челнава коска не ми е сѐ како што треба.“ Полека го притеснуваше кон ѕидот на долгиот ходник и шуштеше несовладиво со силина на зовриена вода.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Апсолутната големина на јавниот физички простор се намалува, бидејќи истиот постојано го заземаат приватните претприемачи.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Ставот кој изискува секој попрво да ја подарува довербата на своето мислење го потценува обратното тежнеење кое своето мислење би сакало да го закачи за мислењата на другите лица кои се многу поповикани да имаат мислење (како што во кинеската еротика се одложува сопственото уживање за да му се приушти на другиот и за да се стекне една снага и продлабочено знаење).

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Кога во глобалистичката агенда не е предвидено Формирање на невладини организации Кои сесрдно ќе се борат за неотуѓивите права на кривите краставици И од нив да се прави салата на европските трпези Како што на пример на почетокот на дваесет и првиот век Имаше портокалови и други невладини организации Кои со каранфили и рози им го поплочуваа патот

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Сепак, ние не бевме гладни и до некаде бевме и добро облечени, ако може така да се каже, за едно такво зафрлено село, во тие високи планини како што беше Бесвина.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Чекорев со притаена желба да го најдам Шумшул - град, онака како што ја нашол еднаш Америка прочуениот морепловец Колумбо. Не заради слава. Просто од љубопитност.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

На извесен начин таа сфаќаше дека и самата е осудена, дека порано или подоцна Полицијата на мислите ќе ја фати и ќе ја убие, но со друг дел од разумот веруваше дека е можно некако да се создаде еден таен свет, во кој можеш да живееш како што сакаш.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Зошто и самото создавање на идеални творби, на пример, математички, изискува, како што тврдеше Хусерл притоа не извлекувајќи ги сите заклучоци, вклучување во она што тој го нарекува “духовно тело” на пишуваното.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Кога објаснуваше некоја задача, плунка му се лепеше за десниот заб и му се фаќаше за долната уста, и како што зборуваше, така плунката, упадливо бела и пенеста, му се тегавеше.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Па, додека се печеа и сами се вртеа како на ражен, и јас се оптегнував како што умеам.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Изгледа поради тоа што беше висок таванот не успеале да ги избришат како што ги имаа избришано оние по ѕидовите.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Како што е познато, тоа убиство било извршено по наредба на Борис Сарафов и предизвикало значителен одглас во Европа, а Бугарија и Романија ги довело до работ на оружен конфликт.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Белите лица на браќата, до ситница познати, се менеа, стануваа човечни: немаа ни толку долги, ни толку бели носови како што мислеше.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

И како што се стискаше на задниот ќош, се довлечка лазејќи до Шаќира и му прошепна: — Речи им бре, речи им.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Го изгубив видот на утробата, не бев веќе нему подобен, и трајно се здружив со двајцата понижени и бедни духом, во борба со Него, што заврши така како што заврши: јас денес мрава сум, на црн мрамор, во најцрна ноќ, а Бог не само што ме гледа, туку и го слуша топотењето на нозете мои.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Како што тврдеше и самиот Раде, Крстиќ умеел да сослуша, имал разбирање за туѓите неволи, личел на човек кој знае што сака а и татко му на тој Крстиќ кој изградил многу палати во Белград бил човек од нашите краишта.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Може ли таа нематеријална супстанција, која нема, како телото, просторно протегање (просторност), да биде некаде просторно лоцирана во некој дел од телото?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

2 Според подоцнежното раскажување на кукулинецот Лозан Перуника* (значи по седумдесет и осум години од настанот, кога тој веќе бил на прагот на своето столетие, поточно - според записите на некој калуѓер од илјада деветстотини и тринаесеттата година, кога веќе се гризеле со оган и челик под знамиња на лав или двоглав орел и атакувале едни на други преку полумртви села и градови во прашина, во чад и во треска бугарските дивизии на генералите Тошев, Ковачев и Иванов и српските дивизии од Првата, Втората и Третата армија на престолонаследникот Александар и на генералите Степановиќ и Јанковиќ, и едните и другите, мобилизирајќи ги македонските голтари од вардарскиот, пиринскиот и егејскиот дел на својот вилает да пукаат едни во други**, додавајќи му ги на тој хаос и грчките војски, сите три крунисани влади на тие армии во алчна агонија да лапнат по еден залак од Македонија), во она време големоглавиот и бабуњосан Адам Леновец им раскажувал на неколцина од дружината дека попчето што го мердале ноќе во Лесново не се занесувало толку по идејата на грчката Патријаршија за една голема и од Зевс или Саваот благословена Елада, тој неграмотник со ретка брада можеби за тоа и не знаел, колку што сакал да ги завлече прстите со многу топчести ковчиња под ленената кошула на Фиданка Кукникова; каменоделците по ден, најчесто пред своите жени со загатливо сомневање под клепките, ја проколнувале и ја пцуеле убавицата со дамки, со тие златни очи на страст и копнеж по милување, а ноќе станувале од постелите на своите жени, божем во дворот ќе шопаат широко расчекорени и без воздишки по она што пред тоа го сонувале, всушност како лилјаци ја облетувале Фиданкината куќа со еден прозорец под бушавиот сламен покрив и со напукнат оџак; жените веќе нешто знаеле за ноќната лилјачка игра на своите мустаќести балами и со дукат го наговарале попот да се преправи во козинав врколак и да внесе страв во селото; ама и на попот, како што раскажувале, не му висел под папок суџук од мелено козјо месо; и тој станувал бабачко кога ќе се сетел какви тајни си криеле жените под кошулите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не можам да го запрам како што не можам да го запрам ни ликот што ми заоѓа зад работ од твоите трепки по кои вјаса брзакот на ноќта.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Ако, како што пишува Ерик Ериксон, првата психолошка задача на детето е да развие доверба, обично преку топлиот однос со родителите, тогаш Бојс го развил чувството на доверба кај себе преку своите фантазии за себе како овчар, родител на своите овци.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Го закопаа како што е редот - со боца кислород во гробот.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Ислушајте неколку постари песни од војводинскиот бард. На пример Народњаци. Во сите структури како што вели Балашевиќ.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

И ниедно свое поминување по скелето тој не го запомни толку крваво, како што беше тоа негово последно слегување од највисокото скеле до земјата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сегашното име на Езерец му е дадено по некој си Петропулакис кој од островот Крит, како што гласат гласови, заедно со своите паликарја, повеќето поранешни затвореници, бекрии и козокрадци, дошол во Костурско да ја ослободува Македонија.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И така, како што одминуваа годините на мојот живот, Мајка ми беше сѐ поблиску, сѐ до миговите кога средбата со неа се преточи во оваа книга.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Бев изморен и измачен од театарската пиеса во кафеаната во која сите актери ги имаа научено улогите однапред, а само јас бев негативниот лик кој требаше да ја игра улогата како што знае и умее.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Тој подлец изгледа го имаше веќе здогледано наближувањето на непријатностите па сепак, во огледалото, со чудна ноншалантност си го бришеше со белата мека крпа измазнетото лице , а потоа не го прескокна и она долго размачкување на помадата по образите и по челото без да стори ниту еден неприличен гест, или барем да побрза и да ми се тргне од пред очи, како што постапуваше многу често.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ланската година, во пролетта, кога Јаузоските раетини кршеа камен за новата кула Јаузоска, Андон Анѓелов Јанчески, вториот Анѓелов син, бил искачен најгоре на спилата и како што измавнувал со чеканот, однатре од спилата бувот му се џитнал право в лице и додека Андон се тркалал прудолу по спилата, тој, бувот, како од праќа фрлен, се изгубил во шумата под Камен.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Едната, многу поверојатна, беше дека девојката е агент на Полицијата на мислите, токму како што страхуваше.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не застанаа како што многумина се надеваа.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Откако единаесеттиот ден од месецот во раните утрински часови беше спроведена рацијата во трите места каде што живееше еврејско население, според прецизниот план, лицата од еврејски происход како што службено ги именуваа, без оглед на полот, здравствената состојба и возраста, беа донесувани, и според прецизниот план и инструкции и конфинирани во големата зграда на скопскиот тутунски монопол.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Со нив замина и чичко ми Борис, беше интендант во баталјонот.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Она и самиот не знам зошто не пишувам како да ја разјаснува и претходната мисла, дека си го валкам образот од тоа што сум подлегнал на нешто па сум заборавил да ги регистрирам работите како што правев дотогаш.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Верно е дека се погодивме до есен да биде готова, но излегоа триста непредвидени работи, а сѐ треба да се сврши како што му е ред. Та газдинска куќа ѕидаме...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Па? Не одговори ни за иследникот ни за себе, како што не можеше да одговори на набожното прашање еднаш, порано, ни оној калуѓер што дојде в болница смерен, набожен и со гонореја.немаше сили и не сакаше да одговори, како секој осамен, изгубен, безнадежен човек.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Главно зборуваше за својата голема тага, за тоа како ја будат среде сон гласовите на несреќата; го проколнуваше оној „кој му ја фрли смртта в прегратка“; но како што минуваше времето не забораваше да забележи дека нејзин Ролан таму горе сигурно е задоволен бидејќи на неговата могила секој ден осамнува свежо цвеќе.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Штом него ќе го ликвидира, ти веднаш ќе се префрлиш на неговото место и ќе го свртиш возот накај Голем Вис, како што се договоривме...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Но средната секогаш мораше да биде слободна, „за внукот“, како што велеше дедо Димо.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И долго кружеше птицата, наслушуваше нешто, се занишуваше во воздухот како што некогаш се нишаа и гранките сосе гнездото а потоа ќе откликнеше и ќе полеташе во насока во која некогаш полетуваа и нејзините пилци.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Како што велеа мажите што биле таму, даскалот онака горделив, излегол надвор и почнал да му се дере на стопанот: - Како, бре керата, незнамитис ниеден, ти му дозволуваш на син ти да го зборува тој гнасен и варварски словенски јазик?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Во тоа време уште не ми беше толку близок како што ми е сега, за да можам да му признаам дека ме мачи грозна љубомора и дека зависта ми ја труе душата.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

И отрчало девојчето. Сторило како што ѝ порачала мајка ѝ .

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

- Ти го вративме либето, како што го зедовме: жив и здрав, цел до негибнат. Така ли е?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Има само миризби, помешани спомени, човечка топлина, глад од утробата, радости, црни ирационални стравови коишто, наспроти сѐ, прават да се почувствува вистинското страдање, како што може Шагал, отаде фантазмагоријата, да ја насетува големината на еврејската душа...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Нејсе! Како што се ширеше мојата работа, така беа се почести моите патувања, во почетокот со карваните, а подоцна за тоа имав свои луѓе.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Нема ништо за тоа како ѝ е таму, туку наместо тоа тирада за животот воопшто дека ти е како совалката во разбојот додека се ткае, те турка низ конците на деновите еднаш наваму еднаш натаму како што често знае да каже мајката Роса, ама каде е таа, Пелагија, во тој разбој, не кажува.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Татко со своите студии по шеријатско и модерно право на Цариградскиот универзитет, како старо-нов кадија, посебно внимание им обрна на заемките од областа на правно-судската терминологија.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ние, како што знаете се боревме за демократија и мир во земјата, а најмногу против англо-американскиот империјализам.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Во тој случај, ако Бојс бил, како што вели печатот, „контроверзен уметник“, тешко е да се замисли дека тој сѐ уште може да биде контроверзен со една изложба која вешто го стопува она што е различно, а суптилно го брише она што дава место за дискусија. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 83

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Како што истакнуваат Бауд и ван Шендел: „Тие се основни примери за тоа како менталните конструкти можат да станат општествена реалност.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Во себеси, во некој дел од својот мозок, тој, како што велеше, носи часовник кој никогаш не запира, што никогаш не изневерува.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Крокодилот зина и јас брзо му ја заглавив гранката, во челуста, онака, како што го нацртав пред тоа во црнечкото село.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Море наполни ми ја порцијата со таа твоја помија и најди некое зрно повеќе. Ти пливаат, море, зрната, како што ти плива умот, море, шутрак шиклест...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Дури ни неговото блиско пријателство не го објаснува мотивот на изборот и испишаната посвета на оваа необична играчка како подарок на својот пријател.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

И не е Чифутка, како што пишува тука?“ - чука поручникот со „маузерот” по листовите што ги вади од кожената офицерска торбичка.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Но постои ли тој како што постојам јас?“ „Ти не постоиш“, рече О'Брајан.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„...Пандо, како што ти кажав, до војната беше кмет во селото, ама пошто после времињата се избуричкаа друг за кмет не се изгласа, остана на Панда нам на брезничани да ни биде кмет сѐ до доаѓањето на партизаните.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Но што да правиме кога на луѓето им е во крвта да се бават и со мудростите онака неодговорно како што го прават тоа и со глупоста!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Како што свеска ми ја лизга својата топла, сѐ потопла дланка нагоре по мојата нога така јас си ги превртувам гениталиите во дланката како кога размесуваш жолчка во мелено месо за ќофтиња.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Познаниците прилепчани направија постапки и Бино стана даскал во своето село, плаќан сега не од родителите на учениците, како што беше дотогаш Чало во Витолишча, Петко во Бешишта и други, ами од „народната каса", т. е. од Егзархијата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ако воопшто постои дарба за прв допир ( прв допир и во нашата прва, и во нашата дваесетта, и во нашата педесетта година!) – дарбата го преобразува времето, ја возобновува и враќа возраста во зачеток, па како што времето не постои како некоја имагинерна и од материјата независна кондиција така и поезијата не постои надвор од времето.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Како што се делеше бедата во разни порции, главно исти за мнозинското население, така се делеше и стравот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Значи од гледна точка на аналогијата, непријателската војска, мораме тоа отворено да го истакнеме и признаеме, има огромна воена надмоќ над нашата, се разбира, без да го сметаме тука военото воздухопловство, артилеријата и тенковите, кои, како што реков и пред малку, воопшто ги немаме и поради нив трпиме најголеми загуби...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Околу пладне, штом ќе е готова летната манџа, и штом ќе се курдиса сонцето како што треба, младите охридски мајки (што не значи дека во Охрид нема од стара мајка деца) ги дотеруваат бебулињата, ги сместуваат удобно во количките кои задолжително имаат чадорче или нешто друго за да им држи сенка, па полека тргнуваат кон езерото.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Игуменијата исцибрела од сеќавања.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Како што сакаш, - му рече Волкот, божем со сожалување, ти сам си се осудуваш на смрт од глад и од жед.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Се одлачуваа од ноќта сосема тешко, црни и бездомни како неа, искрснуваа заглувнати, чиниш некакви притулени далечни искрења во таа темница, за потоа да почнат да се приближуваат, сосема бавно, токму онака како што беше потребно, за да се заборави на сѐ друго, освен на тоа нивно наидување.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се чини како оној најслушаниот Бојс кој исчезна низ прозорецот да се вратил низ рамките и присуствува на оваа изложба, Бојс-дијалектичар и оратор-бранител, Бојс на перформансите и екологист- кандидат на европските избори, оној кој ја подржуваше идејата “секој човек е уметник”, оној чија концепција за проширена уметност немаше ништо заедничко со “таканаречените пластични дарови”; се чини како тој, Бојс, теозоф и гуру, да се обраќа до ѕидовите, но само со неколку зборови педагошко резиме.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Најлошо беше тоа што при секое сеќавање на сонот наместо да се сеќава на подробности и да го исцели како што планираше, нејзе од сеќавањето ѝ бегаа нови детали.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Не беше повеќе во тесниот бел коридор на Министерството на љубовта, се наоѓаше во еден огромен, осветлен од сонцето пасаж, еден километар широк низ кој одеше, како што му се чинеше, во делириум предизвикан од дрога.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Невозможно, рече, тоа нешто друго не е како што треба, се обиде да се утеши.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Тетка Фора го запробра огнот во огништето и зацрцори умилно како што ѝ беше табиетот.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Ја сакаше и не би ја издал; но тоа беше само факт што се знае, како што се знаат правилата на аритметиката.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тоа едно, а друго сите кои чуле оти Лазор му се фалел на Хаџи Ташку дека и нему ќе му биде испеана песната, како што тој му ја испеа на стрика Анѓела, а и некои кои нѐ пизмат нас, можат да го отепаат на наш синор, или таков, отепан, да го фрлат кај нас.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тој, како што велеа луѓето, беше човек со благословена рака. Што и да фатеше од него нешто ќе направеше.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Исто како што равенките на големите германски филозофи, Ајнштајн, Хајзенберг и Планк ги сведоа Њутновите закони на ограничена употреба и ја растворија тврдата, молекуларно-атомска материја во бранови на електронската информација, Џојс и Пинчон и Бароуз ја разбија, со ласерска прецизност, граматичката структура и семантичката машинерија на стариот, класичен јазик на Шекспир.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Митко прво силно се изненади и за малку ќе ја испуштеше слушалката, а потоа кога малку се созема почна силно да вика, онака како што правеше мајка му.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

А потоа (како што ни е познато) следи она, одвајутешното: И големците умираат! И кралевите! Секој живот ѝ е завештан на правта.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Јас не слушав туку само пцуев и го држев окото, обидувајќи се да почувствувам дали нешто не ми е во ред со клепката.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

А до каде одеше самоувереноста на тамошното раководство, 181 дека никој ништо не им може, говори и податокот дека по утужувањето – кое се случи во април 2010, а пред судењето во Основниот суд Скопје II, полномошникот на „Охис“, дипломиран правник која беше таму вработена (Р. Николовска) му се обрати на најмениот адвокат од Величковски (Д. Аргакиев) со зборовите: „Па што ако тужи кога нема ништо да добие“!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

А.А., веројатно откако утврди дека во нас доволно не се впиле ударните пораки на Атеистичкиот музеј како што очекуваше, сметаше дека беше дојден вистинскиот момент и тој да стапи на сцена со своите аргументи од втор степен на влијание.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

кога се враќав од кјото во токио баш под гордата бела чалма на фуџи одгатнав зошто возот шинкансен нозоми се лепи на магнет и не прави тик-така тики-така како што прават нашите возови удирајќи по шините, тоа мора да е затоа што на дечињата им треба тишина за кога ќе ги виткаат книжните жерави да ја слушнат поубаво песната на славеите од крошните на вечно расцутените цреши и за да можат во тишината во себе да си посакаат да пораснат што повеќе да пораснат ако не бива баш колку фуџи тогаш барем колку долгоногите жерави (ова со долгоногоста, разбирливо, особено им беше важно на девојчињата) тогаш сосе дечињата кои виткаа книжни жерави одгатнав и дека тишината е скришно место на раат да си позбориш сам со себе - ја да се помолиш за троа среќа и праведност, да се помолиш и за мир во овие времиња на секакви предизвици, ја да се заколниш на верност, чистота и побожност, ја да посакаш убавина и љубов, убавина и љубов, љубов, ја да истуриш некоја клетва за ѓоа новиот економски поредок што носи само нови поскапувања на хартијата од која се прават жерави, а може и некоја задоцнета клетва за наставничката по хемија која се насладуваше кога ни ги теглеше ушите и чијшто поглед жежеше како солна киселина. кога се враќав од кјото во токио цело време возот шинкансен нозоми ни го надлетуваа книжни жерави - ем не вардеа од многу замор, ем ни даруваа долговечност, долговечност тадури и бесмртност оригами, оригами на сите страни некои жерави пролетале, некои се струполиле а тебе ако ти чини, прави се дека не знаеш колку заблуди на овој свет и век се стокмени од хартија.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Покрај овој проблем во зборувањето, „р“-то не го артикулираше, туку го ’рчеше, сите вокали ѝ беа проговорени како да има кнедла заглавена во грлото, а не се ни познаваше дали вели „д“ или „ѕ“.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Пролетната 'рж и пченицата тајланка, како што ја викаа селаните, ги сотре житна пепелница.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Да не биде дебел и скржав, да нема огромен раст, но и не премал, да ја сочува пропорционалноста во сите делови на телото и да има чисто, од ништо ненагрдено лице, ниту со брадавици, ниту со (Боже чувај!) штетни приштеви.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Не престанав да сликам. Секоја слика мора да постои во главата пред да се стави на платно и секогаш нешто се губи кога е преобразена во слика. Повеќе сакам да ги видам моите слики без таа кал.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

5 Го снемало, умрел. За таквите каков што бил Дмитар-Пајко обично се кажувало до заборав - умре по Поклади на патот кон Лесново, како што можело да се споменува, за него или за друг бележит селанец, дека се родил околу Задушници, кога овците на тој и тој ги нападнал помор.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не пукнала уште како што треба пролетта, а јас шетам бос: коњот под мене и ете ме в ливада: сите грмушки и ѕитчиња ги прескокнувам собирајќи полжави.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Ја вртеше дланката на сите страни и не престануваше да се одушевува.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Како што вооружените судири зачестуваа, почнаа да мобилизираат резервисти.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тоа значеше нешто посебно, иако никоја од жените тоа посебно не можеше да го дефинира во конкретно сознание, но беше важно со самото тоа дека таквиот статус ги охрабруваше „типките”, како што Илона ги нарекуваше своите „колешки” од другите соби, да бидат сигурни во контактите и договарањата со неа.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Едно нешто што му помогнало било убиството на Синан ефенди, одметник, иако тој лично не му ја отсекол главата, како што тврди, туку тоа биле двајца платени луѓе, Есад и Бардуљ, Албанци од Метимир.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Доколку имате намера да се ставите на шини и да ве прегази воз, може во меѓувреме да се премислите со оглед на реткиот сообраќај како што реков претходно.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Не знае таа со мене, како што јас знам со неа. Од шејтан донесена, на шејтан нагазила.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Каска Богдан на раце и на нозе колку што може и се буди сиот испотен; ѕирка пак низ прозорецот како што пред малку ѕиркаше но гледа сега сосем расонет.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Сите ние многупати зборуваме онака како што ни чини.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ние често останувавме гладни, но со богата душа како што ќе нагласеше Мајка.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Така беше побезбедно; иако, како што знаеше добро, дури и еден грб може многу да каже.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Домашните, село, селани, го пречекаа како што се пречекуваа божовен човек и сите со почит го поздравија.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

„Воздухот мора да влегува како што излегува - без тага, само несреќа“.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Вие, како што е наведено тука, сте германски државјанин...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Ќе имате тројца или четворица луѓе за врска, кои одвреме навреме ќе бидат обновувани, онака како што ќе изчезнуваат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Поради неговото намалување, организмот ни реагира: слично како што е со билките кои живеат покрај морето и кои се навикнати на јодните испарувања: ако тие билки се пресадат на друго место каде што нема јод - не можат да виреат, боледуваат, венат.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Дивни се твоите приказни, ми рече. Сонуваш ли како што расправаш? праша. Кажи сонуваш ли?

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Им се радувам како што им се радував на бонбончињата што знаев дека ќе ги добијам од „волшебниот“ џеб на престилката од баба ми кога ни доаѓаше во посета.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Добро, се сложувам со тебе, можеби и не било сѐ токму по тој ред, како што јас си претпоставувам, но ако имало барем малку мајчинско чувство во неа, морала да постапи така, морала да се наоѓа само неколку чекори зад ќерка си.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Рекламите насликани директно на ѕидовите „преземаат“ цели згради, се прошируваат и преку рабовите на зградите, за на крај да ја проголтаат целата зграда.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

За Ботеро, сѐ „има место да постои“, фалшивата затвореност треба да се предаде, да се отвори; потребно е таа да се покори и да ја презеде формата затоа што, како што велеше Монтењ, ние немаме „никаква врска со битието“ и, значи, можеме да го насликаме само „пасажот“.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Тие се должни да го спречат изгладнувањето до смрт на своите следбеници во доволно големи бројки што би можеле да бидат незгодни, и должни се да останат на истиот низок степен на воена техника како и нивните противници; но кога минимумот е еднаш веќе достигнат, можат да ја извртуваат стварноста како што сакаат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

како (прил.) - што (прил.)