колку (прил.) - бев (гл.)

Помисли колку беше осамена. Значи, замина тетка ми сама од светот во кој живееше сосема сама, помисли.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Газдата на хотелот ни кажа дека во таа соба има престојувано Џон Кенеди Џуниор. Колку беше убав Вермонт.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Колку беше жива таа веќе далечна слика, со сета заднина на мирисите и на звуците на летото и со топлите, по малку влажни, свежи усни на девојката, кои неподготвено, а сепак совршено ги пречекаа неговите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Никој не одговори.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Знаеш ли колку беше часот кога отидовме?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Лова треба да се прави! Колку беше минус со изложбата?
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
5 НЕ ЗНАМ колку бевме. Многу. Донесени од сите болници.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сигурно, тоа можеше и да се очекува, очигледно беше неговото отсуство, господе, колку беше тој внесен во својата работа, во тоа дрво, се чинеше немаше ништо повредно за него од тоа дрво.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Леле колку беше смешен! Немаше друга работа, па со една жица ги буцкаше сите книвчиња што ги испуштаа децата.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Си мисли: „Леле, колку беше страшно. Никогаш... никогаш повеќе!“
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
О, колку бевме среќни што сепак дојде до прекин со Сталина, а и сталинизмот не се доразви во нашата земја онака како во соседните сталинистички земји.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И веднаш да речам: по ваквиве необмислени истрчувања секогаш настапуваа најдолгите часови на неговите отсуства. Колку бев лековерна!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Бидејќи јас бев на почетокот на обидот, можете да замислите колку бев осамен и очаен заглибен во многуноќна глувотија, загубеност и безнадежност.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)