колку (прил.) - е (гл.)

Не е важно колку е ова вистина зашто нема ништо што е вистина или невистина.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Колку е грижна баба ми! Веројатно сите баби се такви.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Колку е киселава вода? - праша џет сметерот. - 25 денари - му одговори продавачот.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Колку е голем! Меот му е - на... Покажува, со рака прави полукруг од грлото преку стомакот циганката.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Тоа е Иринка. Слатко девојченце, - рече Бојан. - Ќе видиш колку е умна.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Негативни искуства: потребно е одредено искуство за да се натера жапчето да пушти сок и да се знае колку е доволно да се земе.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Сеедно каков пристап ќе избере и сеедно каков метод ќе примени, тешко е да се процени колку е авторот во состојба тоа успешно да го направи кога е во прашање неговото сопствено творештво, притоа да не ги изневери колку основните важечки принципи на теоретската опсервација што ја применува, толку и да ги појасни, барем, стожерните пунктови на сопственото творечко искуство.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Не знам колку е целисходно и понатаму да го влечкаме низ нашите канцеларии овој навистина непостоечки случај.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мајка ми, ако има можности да ја следи сета оваа процесија со оној нејзин сега веќе извишен поглед што бдее над нас, можам да си претпоставам колку е изненадена.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ѝ одобриле бањски третман додека да ѝ порастело малото ѓаволче во мешето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури и Басотова смета дека ако постоела забуна во врска со вашата пријава ова е добар момент да се затвори случајот кој и без тоа правно не постои бидејќи покренатото обвинение е без секаква основа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А лично ми ја донесе приказната за ќерката на генералот Канчевски.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Својот погреб, сигурен сум, си го замислуваше поинаку.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Гледаш колку е лековерна: лекари па лекари! Толку е сигурна во нивната секреција!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Само се вознемири од помислата дека Рози можеби лежи до него на креветот, иако од нежножолтата светлина, што отсјајуваше на таванот, можеше да потврди дека надвор сонцето грее, но не знаеше колку е часот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во сегашнава ситуација на плуралитет на уметничките јазици, со користењето (и функционирањето) на двете наведени нивоа на пристап, се појавува една продуктивна тензија и се открива колку е комплексно прашањето за нашиот национален идентитет денес.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
„Колку убаво“, си мислев. „Колку е убав, благонадежен и чесен човековиот род“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Колку е часот“, прашав сосема апсурдно.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Гледаш колку е лесно? Големиот лесно управува со малиот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
-Што е, водата не е за пиење? – праша. -Како може да не е за пиење? Гледај колку е бистра!
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Дали беа многу? Колку е тоа многу? Колку? Колку се многу –повторува - многу се многу.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Знаеш ли колку е голема маката кога на порта ќе ставиш катанец без надеж дека наскоро ќе го тргнеш?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Погледна низ прозорецот и воздивна: „Сега, повикај го брат ти!“, а кога заедно се појавија, му се обрати на вториот син: „Појди во бакалницата и прашај колку е брашното“.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Кога по половина час се врати, на лицето му лебдеше загадочна насмевка: „16 златници! – и брзо додаде, неможејќи да го скрие восхитот: „Колку е убава ќерката на бакалџијата!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Стариот трговец му рече: „Добро. Ќе ти покажам. Појди до бакалницата и прашај колку е брашното.“
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Е, што е убаво коњи да се потковуваат!“
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Децата растеле. Царевиот син, кој бил со чергарите чувал говеда и постојано се качувал на еден висок камен и си зборувал: „Колку е убаво ова поле да се води војна на него.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Повеќето од прашаните одговарале дека сакаат полна кола со златници или пак ја барале златната царева кола.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Таа помисли колку е убаво да си дел од вечноста во вишен слободен лет. Колку е убаво и да не си сама.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Иако овие информации Рада преку „шпионирањето“ веќе ги знаеше, само не знаеше уште колку е при крај со студирањето.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Томо никогаш не ѝ кажуваше на Рада колку е при крај со своите студии.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И се оттргна длабока воздишка, како некој да тргна камен од нејзините гради. - Колку е суров животот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Павле... - Знам. - Цевката за ... Да, да. Колку е несмасен Павле.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Нечисто зеленило фосфоресцира од испупчените очи. Колку е покорен овој поглед на зелените очи!
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Саат вадам од рака зашто вредам, па ќе ме чека колку е нужно, а јас, јас и така доцнам триесет години.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Широка е за да ја пречекориш, а не знаеш колку е длабока за да ја прецапаш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јоле гледа колку е времето и го распалува со кундакот в плеќи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дури сега сфатив колку е убава целата таа композиција од зборови и тонови.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
- Ати Мати, пушти го гласот - кажи ми сега колку е часот? - Два чекора напред.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Скот да бидам, јас едно време и богу и пред луѓето најлудо се молев, и денеска тоа го правам, - кога му се суди на еден човек колку е тоа можно слепо да не се гледа само на еден дел од неговиот живот, за што можеби тој самиот не сноси никаква вина.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Во Пансионот на видно место стоеја и Правилата за однесување со кучињата во кои пишуваше: „На секое куче треба да му се почитува правото на природен живот; не смее да се злоставува и да му се нанесуваат физички и психички болки; секое куче има право на заштита и нега; треба да се сака такво какво што е, зашто тоа не е во состојба да бира сопственик, а сопственикот го бира него; ако не чини, треба да му се помогне да се поправи, а не да стане жртва на лошото однесување и изживување; не треба нетрпение и брзање веднаш да се научи на сѐ, ами треба да му се даде време да сфати што се бара од него; не треба без причина да се разлутува или казнува, зашто и тоа може да изненади, да врати; првиот удар тоа го простува, зашто мисли дека е случајно удрено, по грешка, но ако по втор пат го удриш, сфаќа дека е намерно и тогаш ударот ти го враќа со уште поголема мера и те замразува со сета своја душа; тоа најчесто е само и нема никого освен тебе: разговарај почесто со него и самиот ќе се изненадиш како те разбра; љубовта со љубов ти ја враќа; и тоа, како и човекот, има своја судбина: не придонесувај да му е тешка; ако остари, ослепи или оглуви, ако стане неподвижно и остане без заби помисли дека тоа може и тебе да ти се случи, зашто староста е иста за сите; не однесувај се кон него како кон некој обичен предмет, зашто кога ќе го изгубиш, ќе видиш колку е жално; испрати го на неговиот последен пат и размисли дека секоја смрт, било таа и на животно, е загуба за сите: еден живот помалку на земјата”.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Уште колку е потребно да се прекине линијата на разумот...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Затоа Константин е можеби повеќе напрегнат додека го слуша збивањето на другиот и со слух може да пресмета колку е тој оддалечен од него.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сѐ до сега како да не забележуваше колку е ослабнат и немоќен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Колку е лесно, помисли Винстон, да не гледаш околу себе и да поверуваш дека физичкиот тип утврден од Партијата како идеал - високи мускулести младичи и бујни девојки, русокоси, витални, изгорени од сонце, безгрижни - не само што постои, туку и преовладува.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој се сети како еднаш по - експлозија на една ракетна бомба, помагаше да се извлече еден труп од урнатините, и како беше вчудовиден не само од неговата неверојатна тежина, туку и од тоа колку е вкочанет и незгоден за носење, поради што наликуваше повеќе на камен отколку на месо.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Треба да почнам да ја симнувам шминката. Ух, колку е здодевно!
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Колку е интелигентен, помисли тој, колку е интелигентен !
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За момент се колебав како да постапам. Колку е убав, реков потоа, макар чудно и воздржано, и видов како на Симона му стана мило.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
ЉУБА: Гледај, колку е чудно: Марфа се прикрадува кон нас од кај вратата.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Гледај, колку е страшно нејзиното лице. Ама, погледај!
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
— Арно сега, токо колку ќе ми платите, до кога, да си знајме и вие и јас? — праша Стале иако беше согласен на секакви услови. — Колку? Колку е мунасип.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Кандилата се занишаа и иконата од свети Илија почна да трепка со очите“, — тврдеше маѓерот Стојко Попов, кого нарочно Стале го поведе со себе во црквата да присуствува и да биде свидетел колку е „посветен“ дедот Стале, кога може да се кара со самиот свети Илија, та дури и кандилото пред неговата икона може да му го искрши.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кадијата горе на својата висока положба, гордо седеше на својот ат и одвреме-навреме се обѕираше назад да види колку е оддалечен од своите сопатници.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Другарот Корнулов се јави уште еднаш, овој пат со Папокот, шетаа од оган до оган, ги убедуваа луѓето дека одовде никаде поубаво не може да ни биде Гледате колку земја се шири пред вашите очи, знаете колку е богата! и дигајќи го гласот цикна другарот Папок, местејќи си ги окалките над истенчениот нос Тргнавте по еден извеан старец другари, само сте се запрашале ли каде ќе стигнете со неговиот ум?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Хм! Го гледаш Костадинчета? Колку е итар, сојот му кажува!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
КОСТАДИН: За лекување пари требаат, а мене не ми достигаат.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
ЗАФИР: (Пријдува кон ноќвите) КОСТАДИН: Колку е часот, Зафире?
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Молчи, Јордане! Засрами се!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Си бил татко, знаеш колку е мачно, колку е тешко во туѓина да чуеш дека прв пат си станал татко...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Ораме со рало но земјата ни златна колку е богата!
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
А оние што му подаруваат имот на манастирот, им кажуваат на калуѓерите од кое место се, каде се наоѓа нивата или ливадата што ја подаруваат и колку е голема.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Одеа по трагите и крвта, проучуваа колку е удрена, од која страна: лева или десна, гледаа по гранките каде што оставала крв и заклучуваа дали е смртно ранета или не.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Во жалбата наведе дека вештото лице кое изврши увид, дава свое мислење само околу тоа колку е оштетена куќата а не и кои се причините што довеле до оштетување на куќата; дека вештото лице самото наведува дека не е стручњак по ова прашање; па спрема тоа, треба стручно лице да даде свое мислење за причините што довеле до пукање на куќата, зашто има и други куќи во селото што се на иста или приближна оддалеченост од каменоломот, а не се оштетени; што се однесува до сведоците: тие тврдат дека пред употребата на експлозивот, куќата не била напукната, но не можат да тврдат дека тие пукнатини настанале токму од експлозиите или од нешто друго.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Колку е поголем зазорот, толку е поголема страста...  Но реката, колку повеќе е свртена кон себе толку е порамнодушна спрема човечката судбина. 
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Братучедите зборуваа и со нозе и со раце. Покажуваа каде е Брезница. Колку е блиску.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Не, Борко не претеруваше. Паметам само дека реков: колку е убаво кога мирисот од чинијата ќе го надвладее мирисот на денот. И додадов: Извини!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И ти, сега, побрза да ме испровоцираш со таа негова невистина за да провериш колку е вистинита?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Господи, колку е студено. Би сакал сега да сум во дворецот.”
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Другите мачки од дворот непријателски го дочекаа граѓанинот, но кога видоа колку е мирољубив, се спријателија со него.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Бевме многу, многу деца. Кога свртев глава за да видам колку е долга колоната видов како на ритчето, скраја од џалето, се собираа жени.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Знаеш колку е лош. Сакаш ли на мене да го истури бесот заради тебе?
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Нели, секој Русин, насекаде и секогаш повторува: „О колку е голема нашата мајчичка Русија! Никој ја нема пројавано открај накрај!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Воденица што го загубила газдата ама не и водата што го врти каменот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Знаеш, сѐ она што го зборувам за него, за Семјон, за рускиот човек што ти беше татко, кој и самиот се чудеше колку е Русин бидејќи мајка му била Украинка а таткото Козак, само е делче или така да се изразам најмалото делче од вистината за него, бидејќи тој, покрај мене помина без да го допрам; тој беше, ете, да не должам, една голема отсутност.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Во неа богами човек полесно ќе се загуби одошто да се пронајде“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
"Знаеш ли колку е тесен и висок бунаров под бозделот? ", ме прашува тој и се насмевнува, ама знам оти сака да ме изненади.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
И не знам, навистина не сум сигурна, колку е лошо тоа а колку добро. Зборувам глупости.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Колку е убаво потоа кога ќе седнеш на големиот белутрак и ќе се загледаш негде далеку и високо.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Таа јаде и коментира колку е фантастично јадењето, како досега не пробала такво нешто, како тој феноменално готви и како тоа е толку извонреден квалитет кај еден маж.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Големите изненадувања што не можеше да ги искаже со зборовите кои ѝ недостасуваа, ги изразуваше со извикот „лааа“.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И со мајка му живее! - а девојчињата повторуваа: - Ако де! Кутричкиот, колку е сладок! Срцушко!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ѓорѓија забележа дека дури готвеа таа постојано зборуваше и како што го правеше тоа граматичките конструкции сѐ почесто и почесто ги грешеше, но тоа како воопшто да не ја сопираше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
не се трае за јадење, некои и по три пати во денот го менуваат името и ги тепаат децата за да плачат: кога плачат не им бараат јадење, забораваат дека им се јаде, ако продолжи оваа сиромаштија, велат луѓето, не ќе ги познаваме и парите, ќе заборавиме која колку е и од колку е,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе прецапа, ќе види колку е длабоко и пак ќе се врати. По мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Исто ко лилјаците е овој Цветан: колку е потемница, толку му е појасен патот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Знаете колку е часот?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никифор знаеше колку е доверлив Цветан и не го делеше од мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
После гледаш колку е саатот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не разбрал колку е слатко јадењето кога си гладен.“
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
боже, колку е злоставуван и од фашисти и од комунисти, оставен само по скинати чорапи, речиси бос, подгазувајќи си ги црвените палци со петиците, криејќи си ги напати ко штркот зад колено, спиејќи само на една нога;
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Прекинувале само колку да се напијат вода или вино, да прекаснат нешто, да видат колку е саатот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Земјата мила, мајчица родна колку е сочна, мека, грабнете плугој, орачи мои, сеидба вас ве чека!
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Земјата мила, мајчица наша колку е сочна, мека, брзајте в ниви, орачи мои, сеидба вас ве чека!
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Некој хор довикуваше: - Доаѓа Нова Година. Колку е убава!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Фимка се врати кај Циљка. Дури сега забележа колку е изменета од ланската година кога ја собраа партизанка заедно со сите девојки од селото.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Генералот се поздрави со командантот и го праша сѐ додека му ја држеше раката: - До границата колку е далеку?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Пригушнат до гробот, тој молчи и чиниш во молчењето сака да ја најде душата на Ѓорѓевица за да ѝ каже колку му е тешко без неа, колку е несреќен во осамата и колку голема е неговата болка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Па како да ти кажам, Ѓорѓевице... Не знам колку е вистина, ама се слушна и тоа стигна до народната власт, дека Васил ваш, дезертирал, значи избегал и...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Блазе си му, - си помислив, - колку е подобро да си постар. Девојчињата повеќе ги сакаат постарите.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ја меревме терасата и јас во едно тефтерче запишав колку е долга и широка.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Колку е животот неправеден, - ја оплакував својата зла судбина.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Колку е суров, - си помислив - како може да биде толку смирен?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Јас викнав: Стој! Тој изгледа се исплаши и налутено од далеку ми ја даде паролата и ми вели: Јели другарице, одакле треба да заустављате? Јас му велам: Од свуда.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тој дојде до бандерата, виде колку е часот и ми вели: Е, сад ќу да пробудим команданта, да види како се ти понашаш на стражарском месту, и бесно замина.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Но, кога го видела колку е низок и малечок нејзиниот свршеник а таа висока и јадра, си рекла – сепак, сполај му на Господ, тоа ми била среќата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тој почна првин да го отпоздравува: потем погледа во небото и рече колку е убав денот: па го праша за домашните и неговото здравје: па за ова, па за она, па најпосле му влезе во писарската одаја и го праша вистина ли е тој толку близок со мутесарифот Абдула-бег како што зборува чаршијата, и не е лошо да знае и за него, му рече, дека церибашата Осман-ага му е брат од чичко, а дервишот пак Керим, сигурно чул за него, му е асли роден брат, од иста мајка и од ист татко, и тој сега живее во маалата на дервишите.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тој одеше на риболов и се враќаше од него, броејќи ги часовите до сонот: се надеваше дека сонот ќе му ја открие со тајни знаци неговата иднина и болката ќе му ја направи потапа: ако е Атиџе болна, колку е болна; ако пак е здрава, кога ќе ја види?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сто пати сум ти рекол, внимавај како се однесуваш, не го гледаш колку е силен!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Хармонија е предмет што треба да го положам во септември ако сакам да фатам услов за трета година, а колку е досаден и тежок, поим немаш!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Немам – признав – а и не ми е јасно што е тоа услов за трета, ама право да ти кажам и не ме интересира.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Како и да е, додека леташе и не обрнуваше внимание на моите предупредувања, не му посочив дека не мора толку многу да се напнува за да се докаже пред моите родители колку е супериорен.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Не, не. Тоа не треба да умре. Погледни го само колку е нежно и мило. И колку е малечко - како ракавица...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)