многу (прил.) - мирно (прил.)

Признавам тој час и моето срце не беше многу мирно, ме опфати силна возбуда, никако не можев да го совладам, бев присилен да викнам: - Да живее! -и некои други големи работи.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тој спокојно се насмевна и мирно, многу мирно, како да не ја забележува мојата невешто прикриена нервоза, рече: - Да, и јас бев нестрплив да те сретнам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Коњчето беше многу мирно.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)