Не можеа да си ги видат очите, беше мрак, не смееја да си ги подадат рацете, би било многу необично и многу ненадејно, но можеа да го чујат шумното дишење еден на друг и да го чујат секој за себе лудувањето на сопственото срце.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
А обично толку малку можеме да направиме, и толку многу необично.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Сѐ беше и многу необично а и многу веројатно како да беше напишано на бела хартија.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)