навистина (прил.) - е (гл.)

И навистина е така. Како да сме во некоја голема продавница.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Светот можеби навистина е непретставлив и неопислив, но е пресметлив.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Неговиот текст навистина е за „ослободувањето“ (А. Грин), за нестабилната природа на егото и говорот: исполнет е со фрагменти на (обично) пропаднати обиди за интерпретации од сите видови - семиотички, психолошки, социолошки, итн.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Навистина е голема тајна и голем копнеж да размислуваш за Соња.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Навистина е добар овој чичко Добре од Добрево“ - си мислеше Бојан, оддалечувајќи се од колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Значи, навистина е писмото, сите другите се уверуваат и си помислуваат дека Костадин сигурно знае за него отпорано штом Максим му вели Земи го и штом тој го зема без збор, а кога Костадин го зема писмото, за да остане тутурката на земјата таква, одвиткана, односно за да не ја одвее развигорот, Максим, држејќи ја, му вели на Васила Митрески Нареди ги камењата на ќошевите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„Да ти клајме јарем!“ А женењето навистина е јарем!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
-Да, да! - потврдува Сухов. -Беше голем измамник Михаил Матвеевич, што се вели, од главата до петиците.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
-Овде, чесно речено, лежи просто лудак - соопштува тој со незадоволен тон - но лудак, знаете ли, со здив на гнилеж; сакам да кажам дека одеднаш не можеш да разбереш дали тој навистина е лудак, или е, што би се рекло, премногу „префриган“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
-Интересно, од каде такви податоци? - ќе прашате, затоа што тоа навистина е интересно. -Од баба ми не се, сигурно! - вели Сухов.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
-Што е, е - кој би знаел зошто зборувате во истото време додека Сухов упорно ве влече кон соседниот гроб.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тоа имплицира истенчена чувствителност, повисок естетски усет, особена чувствителност за стилот и за модата, нестандарден однос кон предметите од главнотековната култура, отфрлање на обичните вкусови, како и критички поглед кон стрејт- светот и некоја заедничка колективна, но, сепак, посебна визија за она што навистина е битно во животот.8
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
-Животот навистина е интересна игра.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Навистина е срамота ако така ви рекол... Знаете тој е ΝΤΟΠΙΟΣ...26
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Те повикав затоа што те сакам, мислам дека те сакам, и сакам да се сретнеш со некого.“ „Се разбира“, реков.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Бреда?“ „Тоа е одвратно“, рече таа. „Тоа навистина е одвратно.“ „Но мислев...“ Се повлекував. „Извини“, реков.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Слушај“, нејзиниот глас пак доби на острина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
23.00 Час подоцна пребарувам по парчињата хартија лежејќи на мојот кревет и ги читам овие забелешки.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
24.00 Навистина е тешко да работиш било што кога си на хорс.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
ВЕРА: Навистина е чудно: јас сонував дека некој го затворил во шкаф за облека, а кога почнаа да го отклучуваат и да го тресат шкафот, тој самиот дотрча со калауз, страшно сериозен, и помагаше во отклучувањето, а кога најпосле отклучија, се виде дека таму виси само еден фрак. Необично, нели?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Крсте се поокуражи. Го сврте магарето кон човекот и кога наближа на десетина метра и се убеди дека навистина е Ристе овчарот, рипна од магарето, го извади секирчето и се загна кај него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Поминаа денови и денови и писмото можеше едноставно да се стопи од жештината на нејзините полни гради, почна да се титка, некои букви да бледнеат, други да се разлеваат и Чана мораше да почне да им го чита писмото додека уште можеше да се види дека навистина е писмо. Најпрвин ѝ го покажа на Митра.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Да не има благо на нејзиниот газ што сте се залепиле така? а тој се брани со раката од тие развртени рачиња, предупредувајќи ја Жено мори пуста да не бидеш, не ми го тепај сонот! и дозволувајќи ѝ и понатаму да ја тресе правта од него, седнува, си ги истрива очите и гледа дека навистина е на страната од Родна, дури нозете бакнати, залепени, па ги потргнува своите, ги поодалечува колку да блесне белината од Роднините листови и за да ѝ го одваби погледот на разбеснетата Милка проговорува како да се чуди и самиот Од каде да знам мори жено желки да те јадат, може ти си се преметнала на оваа страна, колку што го држам времето од синоќа, те пикав во пазувава, при завртување може си се свалкала на другата страна па јас сум останал на оваа! и за да се потсмири работата, се закикоти на цел глас.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Да се свитка, да се стегне, да ги побара сите киселини во себе за да го изгори или оти навистина е нива да остави да проклија тоа црно семе?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Навистина е убаво - ја крена чашата и наздрави. Кметот и учителот му отпоздравија.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
– „Шоана, али навистина е ова, али на соне; види сега и децана да ме познават и на име да ме викаат, чудна оваа работа ќе биде; ај да видиме Господ што ќе каже“, си велел сам во себе и влегол у човекот дома.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
А сега и она телефонско „живот на патерици!”... Навистина е патетична!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Паметам исто така дека ѝ реков на Нилика: „Светот навистина е претоварен со невини должници на туѓи несреќи“.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Луман и арамија по малку навистина е, ама и на власта свое ѝ е, на султанот.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Еднаш му велам: „Семјон, дојди овде. Имам идеја!“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А всушност сакав да проверам дали навистина е тој.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Потсвесно барав трнливи причини за да ја изневерам среќата, која или не ја заслужував или знаев дека не можам да ја достигнам (а и сенсот за тоа што навистина е среќа полека го снемуваше при помислата на индигнацијата кај луѓето, утилитарноста, хегемонизмот, ужасот и теророт во светов во кои сите ние преживуваме и меѓу себе се јадеме).
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тие насмевки на убавицата како да и прошепнаа со подмолен глас: „Човеков со брада навистина е најубав.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Долго јa гледа небаре сака да ги открие сите оние белези и црти што единствено се својствени на Циљка и уште еднаш да се увери дека девојката којa сега ја држи во својата прегратка навистина е нејзиното чедо.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Исплука и понавредливи зборови, дека не е достојна ни баба да се нарекува кога дозволува едно седмогодишно дете да ѝ бега од пред очи и знае ли таа дека Острово не за џабе го викаат Острово оти навистина е остров како оној на кој Доне бил сургун, од едната стран Е гулемта река Вардар, а од другата Во гиризут уд кој црпиме вода за пиперките и думатте, вели чиниш плитка вода, ама ако ти го покрива лицето легната исто како да си паднала во најдлабока и Аш, пркнува животот уд теп!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Сум се заљубила во прекрасните изведби на тој човек, во нешто невистинито, а не во него каков што навистина е.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)