надолу (прил.) - во (предл.)

Одвај видлива насмевка полека ги искриви аглите на устата на О'Брајан додека гледаше надолу во него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во салонот сѐ уште имаше воздух, тие сѐ уште можеа да го видат него и тој нив, но за сето време тонеа надолу, надолу во зелените води кои за некој миг мораше да ги скријат од неговиот поглед засекогаш.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не се сеќаваше на самиот воздушен напад, но се сеќаваше на раката на татко му која ја стискаше неговата, додека брзаа надолу, надолу, надолу во некакво место длабоко во земјата, околу наоколу едни спирални скали кои одѕвонуваа под нивните нозе и кои најпосле толку многу го истоштија, што почна да кенка и тие застанаа да одморат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Прво би почнал да паѓа покривот врз таванот, таванот врз душемето, душемето врз тлото и потем сѐ ќе се урмелиса надолу во бескрајната сина длабочина.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Отпаднаа всушност сите ѕидови сѐ што беше вертикално, се слизнаа надолу во некоја бездна, и , кога погледнав преку еден од паднатите ѕидови, видов како куќата ми виси во еден празен простор под неа, еден бескрајно празен простор под неа.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
„Ууууффф...“ си промрморе самиот за себе низ побелените мустаќи и воздишката му се загуби надолу во брадата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
...височините значи отпаѓаат ги фрлам скалите надолу во грлото на вулканот во жешкиот мрамор на истребените векови секој миг по еден век симнувам по еден недоживеан народ по една голема мајка отстапуваат црвите пред огноотпорните инсекти овие пред здивот на ослепените сенки...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Стариот е уплашен и збркан, некоја сила го турка надолу во бездната.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ти размисли разумно: умре како двегодишен, т. е. ги прибра крилцата и како камен падна надолу во длабочината на нашите души, - а вака ќе растеше, растеше и ќе порастеше во некаков тикван.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Се бори да ја повлече надолу во длабокото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Змејко знаеше колку ѝ е лесно на таа челична ламја да се спушти надолу во еден замав, таа како од играчка би загризала во дебелиот трупец и би продолжила со една ритмичка постојаност да полетува, вивната нагоре, како некој челичен галеб, а потем да паѓа пак, и пак и пак, како од шега, трпеливо, без сенка од какво и да било напнување, без никаква измореност, сосема лесно, всушност тоа како да беше за неа единствениот начин на постоење.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Патот до границата е стрмен: наместа оди низ тунели од густо борово зеленило, потоа низ чисти ледини презаситени со опојни мириси од секакви билки и цвеќиња, потоа патот слегува надолу во планинските усеци низ кои шумолат планински потоци, и пак се крева нагоре по голиот планински стр од каде што се открива прекрасен видик на сиот простор наоколу.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Среде собата имале огниште и Маре, како што ја држела во рацете Борка, ја испуштила и таа паднала со главата надолу во огништето.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сликата беше згниена и веднаш се распадна; металната рамка што ја држеше острана залепена на дното од гробот како прозорче што гледа некаде надолу во подземниот свет.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Па некогаш ќе пие, ќе пие и ќе легне надолу во постелата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Требаше потоа да ги видите и оние колони мравки што врвеа среде гарсониерата и низ дупката во паркетот го продолжуваа својот едноличен марш некаде надолу во подолните катови.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Григзби не погледна надолу во него, туку гледаше нагоре, проценувајќи го времето.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)