налутено (прил.) - рече (гл.)

Не, налутено рече дедо Геро и некои други селани од комитетот.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
„Не!“ налутено рече мама.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
ПРВАТА ЦИГАРА
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ајде сега трчаница дома, а попладне да се видиме на старото место во паркчето.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Драган од ова многу се навреди, па налутено рече: - Ќе му покажам јас на тој мачор! Коските ќе му ги искршам!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- Каде си? Од кога те барам! - налутено рече Трајче.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Чуден човек си ти, бре Аргир. Уште глава не навалена, веднаш заспиваш и хрчиш.... –налутено рече Јани.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Но сонцето, кое од небото гледаше што се случи со стариот даб, налутено рече: - Штом не сакаш да пееш и не ги почитуваш старите, не ти давам да им се радуваш на моите зраци! - и се скри зад еден облак.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)