некаде (прил.) - во (предл.)

Чудно, притоа не чувствуваше никакво задоволство!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Се разбира дека постои, но тоа е постоење кое не му личеше на било што од порано познато; како да се исполнил со некаква мрачна самосвојност која сето време себе се укинува и се бутка во празнината.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Мислите веќе не беа снажен извор на неговиот живот; своето тело - во смисла од минатото - исто така не го чувствуваше; човечкиот говор се помрдна некаде во далечината, едвај и да постоеше...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тој формално сфати дека ја пие крвта на сопствената ќерка, но тоа сознание беше толку оддалечено и непотребно, како кога би знаел дека некаде во Австралија паѓа дожд.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Длабоко, некаде во длапките се криеше изострен ум, а тој можеби сакаше да остане во тишина, како би можел подобро да создава.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- Неее... – се заглуши гласот на чуварот некаде во тајните на смртта...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Сега белината е таа што ме прави да се чуствувам изгубен и очаен, ако се појави зррно надеж некаде во далчините тогаш тоа ќе биде сино.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ама друго беше тоа и тогаш. Тогаш некаде во подсвеста знаев и ме радуваше што ќе го дочекам ова од кое сега така безглаво ви побегнал.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Се напинам, се напинам со сета сила, но енергијата ми останува некаде во мене, некаде во стомакот, некаде во некој празен простор во желудникот, таа тамо лебди како пердушка и нема во себе никаква тежина со која ќе налегне за да потисне нагоре енергија која ќе ми го поткрене јазикот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ако не се сетиш, не можеш да се сетиш, тогаш како некаде во главата, во мозокот, крвта да ти се згрушува, ќе почуствуваш нешто налик на потисок на одредено место во главата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Како што ова го заклучив така увидов дека високото друштво во кое се наоѓам не ми се потсмева мене туку на едни таму некаде во далечината.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Внатре ја чекаше еден човек.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Под тешкиот товар, таа ја мина долгата улица, скршна во неколку мали улици и се изгуби некаде во десниот дел на Скопје.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Можеби секогаш резултатите не ќе излезат на добро, но секако некаде во некој момент ќе се покажат.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И јас некаде во тоа време, како дете, заминав од Маказар.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сепак, уверена сум дека и баба ни е таму некаде во нејзиниот лик. Не толку наметливо како Ласа, ама присутна...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Последните неколку години, матичниот лекар го лекуваше од спондилоза, се додека мојот многу добар пријател Даскалов не ги виде метастазите предизвикани од ракот на белите дрободи!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Во трошната куќа некаде во Старата чаршија. Под покривот што прокиснувал кога врне.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ќе почнам со тоа дека тој всушност се вика Raymond Pilon и роден е тука некаде во околијата на Монтреал, во квебечко-француско семејство, во знакот на Лав. Lazer упатува на ласерски зрак што пробива и најотпорни материјали и ги руши сите пречки, иако го користат и за лекување.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Изгледаше прекрасно осветлена од меката попладневна светлина.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Добро се сеќавам како стоеше во Тафин и Фоале панталони, со „Hap- py Together” од Тартлс некаде во позадината.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
И очите ми се вкрстуваат со истиот ужаснат поглед.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Сега имаше две функции, световното, покрај верското поглаварство врз заедницата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Зошто брзаше, немаме веќе работа”, ќе ѝ речеше мајка ми, а Рашела, ќе се насмевнеше и ќе исчезнеше некаде во куќата да го докаже спротивното.  Рашела брзо се сроди со нас.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И ненадејно, некаде од високо, од зад горната рамка на прозорецот од одајчето на праведникот Шабтај, се појави далечен огнен столб кој силовито се доближи до куќата и до прозорецот и вовлекувајќи го во огнениот вител, го крена него, Праведникот, и го однесе високо, толку високо што таму, над највисоките облаци, пред Шабтај се укажа еден голем град создаден од светлина исполнет со палати, широки улици, светнати ѕидини, во чие средиште се наоѓаше Храмот на копнежот, домот на Севишниот, градбата на премудриот Соломон но сега, веќе, не изѕидан од камен, туку создаден од најсјајните зраци, а во неговото проѕирно средиште, виде јасно Шабтај, стоеше Светињата над светиите со Заветната арка и златозрачните таблици во неа; со Декалогот даден на Синајската гора на благородниот реб Мошѐ12, а над сиот тој сјај Шабтај виде како една рака во просторот над чудесните светии, испишува четирите букви на хебрејски што, сиот збунет, тој ги прочита слагајќи ги слог по слог - како што тоа го правеше со имињата од фирмите на новите големи магази на Широк сокак - како ХеВХаЈ, но и истиот час сеќавајќи се дека исписите на иврит се читаат обратно и тој стаписано го прочита исписот на прозрачната рака како ЈаХВеХ13, неизговорливото име, тетраграмонот, името на Бога во кое Шабтај најде конечен спокој и оддишка.  А во истото време, долу во Ла Калежѐ, неговиот син, снаа и внук сонуваа еден ист сон, како имено еден по друг ги палат светилките за Ханука, прво Рена, па Јаков, па третиот ден од празникот на светлината и нивниот Шабтај, а по него, светнат од среќа, и малечкиот.  Утредента Јаков го најде татка си, спокоен, со полуотворени очи загледани некаде во височините зад облачното утро, кон ветениот небесен Град на Мирот; и некако озарен, со необјаснива внатрешна светлина, што тој и жена му ја припишаа на конечно пронајдениот спокој.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Му остана желбата да одлучува, притисната некаде во темните места на душата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Потоа погледот повторно заблудува некаде во историската реалност на март 1943-та во тревожната стварност на специјалниот транспорт од Скопје, за северна Европа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Некаде во тоа време, во тивките снежни зимски ноќи Рашела везеше сини шари на платната за својот мираз под будното око на мајка ми, која ја подучуваше девојката на нови, сложени везови, а самата го крпеше домашниот веш и нашите чорапи, непрекинато и со тивок спокоен глас кажувајќи ѝ којзнае какви сѐ не приказни за тајните на бракот и стапиците на животот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Некаде во времето кога лицето на татко ми стануваше сѐ позагрижено додека го слушаше радиото што тие години го беше купил на голема радост на моите постари браќа, Рашела се вљуби.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Погледна кон прозорецот од кој се тргна жена, некаде во првите зрели години.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Како што книгите исчезнуваат од јавно, за сите достапно место, и се губат некаде во недостапноста на приватното поседување, така и јавната функција “професор” се девалвира на својот премногу човечки, приватен супстрат.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Велат дека е најубаво во есен да се живее во Софија и тоа секој ќе го потврди кога минал една есен во овој град, се додека не ја надвиснат првите есенски магли, некаде во ноември.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во Штутгард се поздравив со групата девојки кои беа определени да работат некаде во Келн.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Високиот стрм пат по кој се оди кон Салцбург, се искачува на планинските врвови и како некој лента виси некаде во атмосферата.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Почнала да се гради во 13-иот а завршена некаде во 19-иот век!
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Првите почетоци се некаде во 1180 година.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ако „Ох, Калкута!“ ја потиснав некаде во потсвеста, во пријатно сеќавање ми останува спектаклот во „Олимпија“, во оној париски театар каде што на сцената и пред микрофонот можат да се јават само признати шансониери.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Експресот ги носеше преку граница, на работа некаде во Германија.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И уште нешто, барем тоа така го објаснува чичеронот: една страна на овој голем салон, некаде во средината на ѕидот, има отвори - ситни мермерни решетки.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Петровски беше исто студент, но не ги продолжи студиите, го зедоа право в затвор, а после го интернираа некаде во Бугарија.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
А оние кои те прашуваат зошто молчиш, нека го побараат твојот глас – тука е некаде во близина, заедно со Коеновиот, во некое ќоше.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Еден од моите пријатели, писател, тврдеше дека некаде во пустините во Ново Мексико, научниците работат на таен проект, толку таен што ако некој еднаш влезе во фабриката повеќе не излегува.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Во третиот дел ви пренесуваме две стрип-табли од едно чудно типче, "некаде од внатрешноста", кое се потпишува како Herman Hess, и чија трага води некаде во насоката на Терористичкиот Бенд Трачери.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Остануваа закопани некаде во купот хартии и јас заборавав да ги сменам.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Некаде во средината на овие мрачни записи наоѓаме на занимлива примедба за зимските месеци 1555-та година: во Фиренца владее чума.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
После некое време сето тоа стана и премногу комплицирано.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Движењето на таа камера беше чиста емоција.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Каде? „Таму... Некаде Во твојот Сон“ моите болки се Моите болки се? Не се. Моето Сум е? Не е.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Доаѓаа На полноќ Чиниш По договор: Стравот на еден Осамен човек И стравот На еден Осамен Збор. Корен Некаде во мене Шири и расне Длабок еден корен Огнозборен. Овошник Дрочен а мал Овошник Во кој сум се Пресоздал вода си „Вода си, Рече ноќта, Можеш Низ мене Да течеш“ „Веда си, Рече громот, Усти низ мене Сѐ што посакаш Да речеш“ ***
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Можеби не се знае каде, но јас и мајка ми веќе насетуваме; некаде в логор.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И еден бел коњ ќе вишти некаде во залезот и ќе чека некого за да отпатува неповратно таму кај што престануваат сите значења и на прелагите за некаква света должност кон татковината и безброј други баналности...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Со години и години еден незнаен човек квечерина сам ќе си прошеташе по нашата улица и ќе исчезнеше, потоа, некаде во мракот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Прашуваше има ли некаде во Европа старски дом за сиромашни галабици на кои, нели, не им личи да пцовисуваат на улица, а и да сакаат веќе не можат никому да му се одмаздат за беспарицата што им ги кубе крилјата.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Карло четвртиот спокојно си денгуби во градината и го предвидува векот кога баш неговото име ќе му го стават на еден хотел во Прага.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Можеби некаде во океанските далечини ќе се гушнат и Арно и Влтава, никогаш не се знае со реките, како и со луѓето.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
За тоа тој го напушти своето семејство, а не да седи некаде во темница и во бездејство.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И пред евидентно да се покажат тоталитарно-националистичките тенденции во СФРЈ, некаде во средината на осумдесетите ликот на Адолф Хитлер веќе беше „модел“ на некои мои дела.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Ние, на пример, долго верувавме дека тнр. природни закони се некаде во природата цврсто укотвени и дека природата поради некои мистериозни причини е организирана математички.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Можеби тоа се должи на нивното губење вера во уметноста како резултат на еден граѓанско -материјалистички концепт, а можеби и на Скопје - малограѓанинот- убиец кој кога и да почувствува дека некаде во неговото тело се случува некаква креативна дејност, брза да ја искорени, како креативноста да е вирус, бактерија или тумор. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 22
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Во секој случај, минералот “зелен дијамант” некаде во својот централен дел (кога удрил во западно- маусдонските планини се распрснал на илјадници километри далечина) е носител на таа натприродна, скоро божествена свест.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Сега се стари, бедни и бавни секој некаде во светот.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Ричард Флод Дневниците на Енди Бјанка и Халстон сега личат на вистински пар. Како од романса.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сепак, оваа нова институција е вистински предизвик.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Уметноста се повлече во цитаделите на културата од каде се појави дури од неодамна; рок културата беше пратена во прогонство на Main Street; и повеќето од децата на Фектори, меѓу кои и јас, избирајќи помеѓу Кејт Ричард и пост-минимализмот, се определија за музиката. (...) Но идејата останува заедно со Ворхоловата осудена на пропаст визија, така што мислам дека некаде во музејот на Енди Ворхол, треба да постои оваа, налик на пештера сребрена соба со бели излупени цевки и нечист под.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Препнувајќи се од нешто, падна во калта.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Не постои музеј на Џорџа О’Киф, не постои музеј на Џексон Полок, не постои музеј на Џаспер Џонс. (...)Денес типичното мислење на уметничкиот свет за Ворхол е како за сликар со брилијантен почеток кој уметнички (креативно) умрел некаде во годината кога Валери Соланис се обиде да го убие 1968-та и кој заврши како високо комерцијален уметник, продуцирајќи било што за секој кој бил спремен да ја плати цената; а да, и како за некој кој направил неколку важни филма.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Моменталната можност што ѝ се даде на оваа култура умре 1968-та, нешто подоцна прогресот на високата уметност и музиката од улицата дивергираа за првпат во деценијата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога поминаа седум дена, Хаосот умре. 184 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ваквото неразбирање за последната етапа на Ворхоловата уметност беше уште еднаш подржана и со изложбата во МОМА каде на многу површен начин беа третирани и преставени неговите последни дела како примероци од разните “фази” на Ворхол: еден Roschach, еден Reversal, неколку од Oxidations, еден Self Portrait, една Last Supper итн.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
14. Во Полска или некаде во тој крај некој стар рабин одеше по олуја од едно село во друго.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Блед, со собрани веѓи и задлабочен некаде во мислите, стоеше, исправен до Питу Гули, претседателот на Крушевската Република, Никола Карев.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Секогаш беше таков пред новата слика, иако таа веќе му беше во главата, некаде во главата - го одмеруваше распнатото платно, се мислеше и се премислуваше, се двоумеше пред првиот потег, зашто знаеше дека од него зависи колку сликата ќе заличи понатаму на неговата замисла, а колку ќе се оддалечи од неа, одведувајќи го во предели каде што можеби ќе се родат нови слики, други слики.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Женското, пак, не стаса ни да се запише на студии, кога појде по едно штотуку дипломирано докторче кое застана на ред во Бирото за невработени, чекајќи работно место во главниот град, а не некаде во внатрешноста.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Таму веќе беше и снимателот, едно да биде на изворот од издавањето дневни наредби за работа на бригадите, а второ како фамилијарен човек да најде покрив некаде во штабните бараки, а не да се влечка со уличните ергени по нивните шатори.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Додека постапно но незапирно, конечно не се смири - раката му падна од силниот стисок на синот, црнките од очите му се превтеа и запреа некаде во небото, белките му останаа закопани во земјата, а тој здрвен на миндерот во клада штотуку исечена од шумата и донесена да се исуши до огништето.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Постои некаде во мракот на сцената, а веројатно оттаму го влече и своето име.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Бојан знаеше дека не треба да останува толку долго, зашто спуштањето низ Гола Глава зимно време по темнината не е лесно, па чувствуваше некаде во дното на своето срце зрнце страв кое брзо нараснуваше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Повремено ќе пукнеше приквечер еднаш, двапати, колку да ги исплаши волците, ако се некаде во близина, а и да му се јави на дедо Иван.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Според звукот оцени дека завивањето доаѓа некаде откај врвот на Гола Глава, некаде во близината на дедо Ивановата колиба.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сред овој спокој, сред оваа тишина, само невидливото небо како да ја продолжуваше својата расипничка игра, ја кинеше некаде во височините својата утроба, ја ситнеше и меко, пердувесто ја спушташе кон земјата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Овој плати за Караман!“ - мислеше. „Не стигнал далеку, а сигурно и неговите браќа му помогнале да го заврши животот. Го распарчиле некаде во коријата.“
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Можеби некаде во тремот...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тикви нашле, иако се кажува дека биле скриени некаде во некои подалечни, другоселски населби.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тоа беше радоста што ја предизвика таа осамена капка, што настануваше некаде во стреата, близу оџакот, се откинуваше од снегот и паѓајќи удираше во некој предмет што ѝ помагаше да го везе своето „так, так“ и да ја мрешка тишината на сопчето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И да биле некаде во помлади години, не отишле подалеку од Струмица, од Мелник, од Штип, па кога зборуваа за светот, нивните претстави не одеа подалеку од тие места.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
За тоа време и едно друго чувство се проби до неговите сетила: желбата да јаде се зачна некаде во него, во празнините на одамна потпечените парчиња леб, сирење, компири, јаболка.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Овците беа некаде во близина, можеби малку повисоко над Заветна, во папратот, а говедата не се гледаа.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Крвавата нишка се губеше некаде во коријата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Аууууу! - одекна некаде во близина, можеби откај горниот крај на Заветна.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Такви мисли, такви прашања му се роеја низ главата, а некаков непознат страв, некакво зрнце од страв го боцкаше некаде во длабочината на душата и полека се зголемуваше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Го загрижуваше нешто друго. Нешто што сѐ поизразито се чувствуваше во воздухот, ниски облаци, како капа, седеа над Чукарот, некаде во височините над долината се чувствуваше невидлива брканица на ветровите, а во воздухот веќе можеше да се насети близината на снегот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
За жал, сфаќајќи ја краткотрајноста и безначајноста на своето биолошко постоење, човекот- творец, често нетрпелив во своите настојувања да ги дочека плодовите на своите вдахновенија некаде во иднината, се обидува да го забрза своето уметничко созревање и раѓањето на своето дело, неретко користејќи и вештачки поттикнувачки средства. 142 Margina #8-9 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ако во New York Times фотографијата на убавото тело со наслов “Body Consciousness” (што и да значи тоа) по големина за неколку пати ја надмавнува фотографијата на свежи лешеви некаде во Босна, тогаш е сосема нормално Американец (а тоа ми се случи мене) да прави вежби додека вие одговарате на неговите прашања за “таа војна на Балканот”.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Низ неа проговоруваат и природата и оној долу во дамнината, некаде во четвртто ледено доба, над дваесет илјади години пред нашата ера, кога ги забележал своите пештерски цртежи, и оној, далеку во иднината што веќе го наслушува нашиот глас и, ене, се одгласува.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Доколу веќе сме утврдиле дека во прометејската етапа на историјата, напоредно со огнот постоел и говорот, сигурно е дека секој творец си има своја прометејска етапа, прометејска етапа на неговото сопствено битие: огнот на неговата прва средба со видливото и со говорот што тој оган го произнесува запретен некаде во потсвеста, моќна да го преобрази видливиот и присутен свет во имагинерна, трансцедентна верзија на некогаш веќе постојното.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Сигурно има здивеано некаде в планина, со волците побратимлак има фатено ако не го расчеречиле тие наместо јас да му ја здробам главата... ...
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Како што баба Севда го продолжи патот, така со мислите се врати од смраченото облачно време и пак беше во сончевината погоре на голата рудина, под дивјачката, од каде што го чувствуваше присуството на Панда нејзин некаде во околината, некаде од каде што секој миг може да се појави...
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Најпосле, толку очаја од попусто очекување, така што реши да се врати во својата дупка некаде во фурната од каде што повеќе не излезе.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Имено, Арслан бег, кој беше заслужен воин и кому, како на таков, според турските закони, му беше ветен чифлиг некаде во Битолско, не сакаше да се исели од Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
По нив, по овие два пата, за да посеат злодела, страв, болести и смрт во Потковицата доаѓаа војските и злонамерниците, и по нив, за да им се придружат на бунтовниците и востаниците, или за да се изгубат, без поштук, некаде во затворите и низ белиот свет, многумина од Потковицата заминаа доброволно или беа насила одведени.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Поинаку не можев да те заштитам - и повеќе не издржа; се расплака на глас, го фрли ножот, истрча во тремот, извика таму Да не видам огледало во куќава и преку дворот избега некаде во полето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На Лазора, изненадеж, очите му пливнуваат во солзи, а потоа солзите прибликуваат и течат прудолу по лицето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се знаеше, а тоа можеше и да се види, кога доаѓаа или си одеа, дека многумина од нивните млади мажи учат или попуваат некаде во Битола, во Солун или во Света Гора, дека кога требаше да му се исплатат давачките на дворот, сами тие му ги носеа, дури во Константинопол.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тие се работите кои направија таа година 1872-та, при крајот на летото, да биде убиен Максим Акиноски и заедно со него и Лазор Перуноски, а неколцина мажи отерани од Потковицата на заточение некаде во Азиа, Максимовата преголема љубов да си соѕидаат потковичани црква, општина и училиште и неговото противење на Грчиштата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Дури и такви дека Јован не бил чист Акиноски, туку копиле некое нивно, од Јанкула, кој по убиството на Тројкршките бегови заедно со Дамчкеските, со Божина Дамчески Штркот и Костадина Капиданот, избега некаде во Европа и уште еднаш жив не се врати во Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но од сите гласови за Јована Акиноски, најмногу се задржа, и сè уште е жив, оној дека куферот, при бегањето, покрај со тевтерите му бил наполнет и со златото Акиноско, а тогаш, во тие опачни и скудни времиња, властите беа во постојана и силна потера по злато.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Лазор кој ја има едната, десната рака ставено на чело, над очи, и гледа накај Коритница, и Јосиф за кого не се знае дали спие или одшто е капнат од умор ја има главата потпрено на ѕидот и замижан гледа некаде во далечината.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тука сум некаде во тоа време. Затворена. Чекам.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Не знаев јас тогаш дека и тој минал тука, некаде во мислите мои само заборав од детството спиеше, жедно чекајки да биде пронајден како богатсво неизмерно, како чувар на борбеност а и традиција на оваа земја, тој се криеше.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Можеби, берејќи ги маслинките, префаќајќи ги со прстите, помислуваа дека некоја од нив ќе дојде и до устата на нивните татковци што војуваа некаде во незнајни земји.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Но секогаш, пред да се појавеа знаците за неговото присуство, Милан имаше необично чувство дека змијата е некаде во близина, иако храната што беше ставена за неа не беше ниту гибната.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Некаде во комплексноста на неговото битие броилото се превртело и нејасна магливост беше паднала врз неговиот вид.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Уште и пар зборови за денешните девици што ги изложуваме пред вашите (творјански) монструозни очи: Вулкански во меѓувреме стигна начисто да се прешалта на македонски и дури објави (специјален, луд!) речник на македонски зборови, за цело време шетајќи низ градот со своите три црвливи маски и не вадејќи го од уста неговиот неприкосновен херој Даркмен, а потоа и Дишан (три маски), Џојс (забележете какво огромно влијание врз трите писма на Вулкански има тој апсолутно најдобар писател во 20 век!), Набоков, главно сѐ некакви џиновски фалсфикатори.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Станковски исто моментално шпарта низ Скопје, здебелен ко лилјак наждран од невестински коси (секој понеделник се пушта од една висока зграда и лета со своите огромни несмасни крилја чиј што шум вие го слушате таму некаде во етерот), и понатаму во сликањето фура циклуси (сега актуелен: Хитлер), и понатаму (со својот антагонистички компањон) се обидува да го објави „најдоброто уметничко дело по сломот на комунизмот, единственото дело што доволно широко ги сублимира сите аспекти на овој апокалиптичен крај на веков“, фамозниот стрип „Лабрис, тунел на стравот и ужасот“ кој, во мали дози, веќе една година излегува во Австрија, додека Сорос (единствениот реален културен спонзор во Македонија) ту дава ту не дава пари, очајно обидувајќи се да балансира меѓу незаситните (подолго време клинички мртви, и можеби поради тоа така скапи) државни “културњаци” (култур-трегераши, поточно) и оваа шепа јад од другата страна, тнр. “алтернативци”, кои според сите природни закони мора да ги има и мора да добијат шанса, но ете, ниту ги има баш, ниту пак македонскиот Сорос е доволно јак да престане да ја купува сопствената стабилност од купиштата прегазени лешинари (в. стр. 2, 3, 4).
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
На отворената страница, некаде во дното, со големи, крупни букви пишуваше: „Соломон, циркузантот од гимназијата.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Туку застанат одстрана, гледа како му се згрчува лицето, а тој со тоа нема ништо, нешто поодредено што во некоја смисла би го ослободило од сомневањето дека тој е токму овде под таа кожа а не некаде во околината на грчот рамнодушно посматрајќи ги илјадниците нови и непознати лица кои извираат од совршено набраната кожа,искривени облици на се што досега видел.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
- А си спомнувате ли дали некаде во близина имаше гробишта.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ноќе ги собраа, некаде во шума, во планина ги однесоа...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Па некаде во овој дел на Корча имаше болница во која биле лекувани партизани од Грција. Сакаме да ја посетиме.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
77 Додека Шатев тврди дека мелинитот, околу 200 кг, бил купен, Т. Органџиев (ц. негова статија, 121) пишува дека динамитот, околу 100 кг, бил украден некаде во Јамболско.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Неговото тело, како и тоа на Ризо, било опеано од свештеникот Г.Василев и закопано таму некаде во Либиската Пустина.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Сите девојчиња, ако нешто си шепотеа некаде во групи ми се чинеше дека сѐ за тоа зборуваат.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Има случаи кога пожари започнуваат сами од себе, а и случаи кога водата не го гаси огнот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Преку хоризонтот во тој миг пулсираа тивки топлотни секавици што можеби предизвикуваа пожари во плевни некаде во Индијана.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На тој начин, ако нешто фали или нешто е разредено некаде во близината, ќе го обвинуваме духот на Бетси Рос, ми вели тој, и сите машини за шиење ги има опремено со знаменца.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Претходно преполната плажа беше напуштена како за време на полициски час.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Само телата на љубовниците остануваа видливи под блескотот на молњите, распрскани како паднати на бојно поле, неколку од нив стенкајќи и чекајќи галебите да ги докрајчат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ако треба да одиш во тоалет, крени го знаменцето, земи си ја чантата и не оставај ја на подот во WC-то зашто кртот не презема одговорност за изгубени или откраднати работи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Некој би требало да го запали тој човек.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Целата беше испиена, како кожата да ѝ беше навлечена преку коските.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Штом слушна дека започнуваме разговор за Софи, рече: “Нема поголема несреќа од тоа да се надживее сопственото дете.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Добрата Душичка гледаше некаде в косо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Лудилото на тој народ не може да трае вечно.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Бевме деца и бевме во времето на првата болка; нашите болки се сретнаа, и можеби затоа си станавме толку блиски, блиски како раната и мелемот, поблиски отколку што би биле две весели деца, затоа што болката најсилно врзува.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Неговата болка беше безимена: иако беше постојано присутна и постојано со него, тој ја беше заборавил, и неговиот поглед кој луташе некаде настрана од луѓето кои стоеја покрај него, некаде во празното, како да ја бараше таа болка, таа болка која ја бараа и неговите родители, со помош на докторите, надевајќи се дека ќе го излечат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Германците сега ги водат темни сили, но некаде во нив тлее оној дух на чии темели израснав и јас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога го видов првпат по смртта на Софи, брат ми седеше неподвижен, со погледот закован некаде во средината од масата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Како декорот на театарската сцена пред почекот на претставата: посеаното лисје е од жолто, лажно злато, фасадата од куќата од картон, со исцртани прозорци, покрив и оџак од страна на публиката, а фонтаната е набрзина направена од гипс, дури и сенката е формирана од некој огромен затемнет рефлектор што пропушта светлина само на краевите, па местото, некаде во горните агли, е допрена со тенок, светлосен ореол, лесно е да се замисли лулка, закачена на дебелата гранка на дабот, подготвена да ја сочека младата девојка со книга.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Еден, два, три... еден, два, три... таму некаде во Градот, или на жолтиот рид: густата коса, прелиена со темен, горски мед, млечниот тен, со модри жилички, врежани како во мермер, забите, некако вампирски, што нежно ми ги забива во вратот, додека навлегувам во неа.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Така некои дошле на идеја во нашево Скопје, некаде во близина на Драмскиот театар, да се изгради улица на славните.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Повторно ја погледна и таа го почувствува ритамот на тапанот како полека ѝ се качува од под стапалата и ѝ запира некаде во стомакот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Повеќе не можеше да издржи, да верува и да се сомнева во сè овде, да ги слуша луѓето како зборуваат за музика, за филмови, за одмор, додека за сето тоа, за нивниот привиден мир, некаде во планините гине некој друг...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Ритамот на тапанот од под нозете почнува да ти се качува нагоре и ти запира некаде во стомакот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тој остана сам со човекот со лузната.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Додека така размислуваше дали ќе мора да ги гледа и лицата на оние што ќе мора да ги убива, мајка му, седната спроти него, со нозете подвиткани под себе, со оној ист народен напев некаде во заднината на зборовите што ги кажуваше, му објасни што значи вистинска љубов.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Бргу го зграпчи братучедот за рака и го поведе некаде во темнината.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Михаил Јевграфович Салтиков-Шчедрин - руската сатира е непотполна без ова име.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
За секој макар малку упатен читател доволно е да се спомене “Историјата на еден град”, од која за нашиот мал избор е извлечен еден дел со описот на градоначелниците на фиктивниот град Глупов, сместен некаде во широчината (или длабочината) на Русија, или пак, “Господа Головљови” - за читателот веднаш да сфати каков калибар на сатиричар 208 okno.mk има пред очите.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Остана, загледан во крвавата дира, што се оддалечуваше пред неговиот поглед некаде во бескрај меѓу ретките стебла, што ја обрастуваа белата странка пред него; во неколку наврати беше дури и задоволен од сето она.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, за сето време тој не забораваше да забележи и по некое познато стебло, по некоја позната делканица од секира во корубата од тие дрвја, секогаш држејќи се за нив, како за единствената нишка, што му беше негова низ таа наеднаш толку многу туѓа шума, свесен дека тука некаде во близината на неговата трага мораше да поминува и патот, по кој луѓето од нивното село одеа или се враќаа од Белата Долина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во крвавиот траг на боиштето остана само едно од тие изребрени суви тела, што се превиваше во морничаво, жилаво умирање, продолжувајќи за сето време да замавнува во празнината со своите задни нозе, чиниш и во своите последни соништа продолжуваше да бега, некаде во некоја шума, некаде меѓу некои стебла, однесувајќи ја и од онаа страна на животот својата исконска глад.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Единствената работа, што ја носеше тврдоглаво со себе, беше неговата долга француска пушка, која секогаш би била нешто лесно за носење, но сега тој многу често се наоѓаше себеси како веќе ја посегнал раката да ја соне од себе и да ја зафрли некаде во тоа модрило и еднаш да се спаси од крвавото жулење на нејзиниот ремен во рамото.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше на едно високо скеле, сега веќе ѕидар, а некаде во него, вкоренувана низ сите оние изминати години, долги, од неговото детство, почна да ги подава своите отровни повитки, една ужасна бездна, да се отвора и да се длаби пред неговиот поглед и да не му дава мира да се размавне и да работи, како што знаеше тој, како што работеа сите други мајстори, и во сонот опоменувајќи со длабочината на провалијата под него, ниеднаш не позволувајќи му да подзаборави, да си ја сочува онаа свикнатост со не.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Некаде во средината затропа дајре и засвире тамбура.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Најлесно ги купуваше оние парчиња што остануваа осамени некаде во средината на брегот како мали оази, пусти островчиња заградени наоколу сè со имотот на Профим, кој не им даваше пат, не им дозволуваше да газат преку неговиот имот; таквото заробување им го правеше на оние сопственици кои за инает не сакаа да му го продадат својот имотец што Профим, купувајќи ги другите соседни парчиња околу него, му ја стегаше јамката на тоа делче од брегот, и кога сопственикот ќе се најдеше како опашан со змија - ќе попуштеше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Шурда од јужна Србија некаде во почетокот на осумдесетите доаѓа во Белград да студира.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Требаше да станеш од рано-рано. Да се нацрташ пред школската зграда некаде во шест сатот, ко да му се токмиш да одиш Стрежево на риби.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Некаде во почетокот на осумдесетите години од минатиот ни век, првиот од горе наведените излезе со отворена изјава дека од тогашната сексбомба Настасија Кински нема дерман и ноќи не спие.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Така уште некаде во четири наутро ќе почнеше програмски потсетник на денот кога храбрите партизани го ослободија нашиот град.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Некаде во септември 2004 година во неделникот ЕГО почнав да ја пишувам колумната Филтер Југославија, под псевдонимот Мирко и Славко factum est.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Знаете, другите поранешни ју-републики ги кревале своите востанија некаде во летото 1941.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Брена некаде во раните деведесети дојде во Македонијаи покажа дека се уште си го има она што политичаритего нарекуваат стабилно гласачко тело.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Мислам дека некаде во доцните осумдесети, некои дизниеви јунаци почнаа да се печатат на нашиот јазик.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
а кога ќе излезеш на горниот крај од планината, долу веќе нова шума пролистала, млада младица, кревка, марула, други ластари се подале и ти само се преместуваш и пак јадеш, само по една широка бука за сенка си оставаш, и јас не сакам така да мислам, вели Стеван Докуз ама нешто ме тера, којзнае во која длабина е скриено тоа што ме тера, дали некаде во мевот, или уште подалеку и подлабоко, а јадењето не е еднаш и не е за еднаш, кога би можело да се најадеш само еднаш и тоа цел живот да ти држи, сто години да не мислиш за јадење, само си работиш, ама зошто да работиш тогаш, си мислам, што ќе правиш со сработеното, ќе се чешкаш, ќе се чешлаш, и зошто ќе ти служи устата, зар само за да ја поганиш, и таа треба со нешто да се подмачкува, да се проветрува, ќе ти скапат забите од неџвакање, од неработа, ќе ти фати пајажина, вели Стеван Докуз и џвака некое чкорче, го толчи, го цеди, а јадењето никогаш не му се познава, никаде да му се види јадењето, дали нешто во него му го јадеше, дали за два-тројца јадеше или му го земаше некој црвец, некој скриен молец во него или некоја друга заседната болест,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
го врти ко пергил, ко шупливо оревче, далги ко куќи, ко ридови, небото го досегаат и тогаш многу повраќавме на бродот, ете, си велиме наспроти глава ни било трчањето, ама враќање нема, гледаш само вода и сонце, сонце над водата, сонце во водата, ѕвезди над нас и ѕвезди под нас, мислиш си залидал некаде во небесата, меѓу секавиците што се палат,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
По тие зборови, некаде во зорите, почна да се тресе, да се оладува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во просторот помеѓу куќите и рекичката што брзала ослободена од мраз и со поинаква боја заради надојдената снеговица, гласот како да не значел ништо зашто сѐ што ќе се кажело тоа истото веќе некој го мислел, не еден туку повеќето, ако не и сите околу запрегите. Во такви часови и тагата онемувала.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дури и оние неколку тажачки, жени стари како желки и до нос во црно, секогаш готови над туѓ мртовец да ги споменат своите покојници, без допир една со друга и секоја со свои претчувства, стоела во јато, птици што чекаат ветар да ги однесе некаде во топли и богати краишта.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ваму некаде во арнаутскине села си држи дуќан—трговец.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Некои почнаа дури да плетат и приказни дека со дипломата во раце заминал некаде во странство.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А тој, фатен за кормилото со поглед некаде во бескрајот, вешто ги избегнуваше брановите кои како со нож беа сечени од острата крма.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Та нели некаде во тој свет се наоѓа уште еден бегалец како нејзе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но, последните осум не го одвојуваше погледот од регалот каде некаде во аголот ѝ беше планинарскиот ранец, во кој во тајната преграда имаше уште едно неотворено писмо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Заради љубов го напушти селото, домот и замина преку светот. Замина некаде во рамнините на Војводина.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рубата на која имаа по некоја закрпа ја фрлија далеку некаде во џенем.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Беше тотално отсутна, загледана само во една точка, далеку некаде во небеската шир.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
2. Ако сте го прочитале упатството за Асенета под точката 2, тоа се однесува и на вас, па еве го сонот што Вам ви се задава за спомнатите цели, со забелешка дека тоа е машки сон и дека јас го сонував, па најверојатно ќе можете и Вие да го сонувате, Аристине...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ако е за право, таа и немаше на кој друг да ја остави.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Читателот лесно ќе погоди дали е вистинскиот, дали е токму оној кој единствено може да успее, ако, кога навечер ќе прилегне да ја чита оваа приказна, ќе се присети дали неодамна нашол некаде во тревата, или на улица загубена обетка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сосема непредвидливо, како резултат на магијата на сродството и добрината кои лежат некаде во срцата на сите, сите негови маки исчезнаа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Братучед ми Мурад седеше на убав, бел коњ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
На четвртата година од своето везирување се разниша големиот везир Јусуф и како жртва на една опасна интрига одненадеж падна во немилост.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во еден документ пишува дека го виделе во Кјото, некаде во времето кога таму се градел храмот Намбанџи.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Само стоеше така со замрежени очи и загледана некаде во нешто, којзнае во што.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Еднаш неговиот сопствен син Арак трчаше осум блока до берберницата каде што татко му ги поткаструваше мустаќите, за да му каже дека куќата им е во пламен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но, веќе на третиот ден градителот нареди да се вкопуваат нови колци, уште подлабоко, и да се исправат и да се израмнат преостанатите греди.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Сем, тој фати пони“, рече тој, „и рече ќе одјава до Фрио Сити.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Токму кога ја довршија таа работа, некаде во планината се истури еден облак и за миг се замати и надојде Жепа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Еден ден, таму некаде во добрите стари времиња кога имав девет години а светот беше полн величествености од секаков вид што може да се замислат и животот сè уште беше прекрасен и таинствен сон, братучед ми Мурад, кого го сметаа за глупав сите што го знаеја, освен јас, дојде во мојата куќа во четири часот изутрина и ме разбуди со тропање на прозорецот од мојата соба. –Арам, – рече тој.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Да било писмото оставено некаде во опсегот на нивното барање, тие луѓе, без сомнение, ќе го најделе.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Секоја фамилија има некаде во себе трага на лудост, а братучед ми Мурад се сметаше за природен наследник на лудата линија во нашето племе.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не можете да престанете да се кикотите, стомакот ви трепери од возбуденост и целите сте во исчекување.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Чоколадата помага да се ослободите од него.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Димот го бои јазикот во црно пред да кристализира таму некаде во белите дробови.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Супер, супер, супер, мислите додека се играте превртувајќи се на грб и погледнувате некаде во далечината.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Нема почеток, нема крај. Сѐ останува некаде во средина.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Само своината ја оставам таму некаде во споменарот, зошто нема што друго да правам со нив.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Таму некаде во степските прашуми, бродот може да тргне.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ако нешто не ти е јасно, не отфрлај го: засолни го некаде во главата. Некогаш само ќе ти се разјасни...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Гледа Богдан да заспие и да се засолне во сонот од мачнината што го притиска, како што тоа дедо му го правеше кога ќе му беше мачно или кога ќе се разболеше, бегајќи му на суровото и тегобно јаве, но на Богдан соновите не му се засолниште, ами измачувалиште: се наоѓа пак некаде во Виена; шета бесцелно по улиците.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Изгледаше дека ќе падне и ќе се разлее како влага во влагата, додека коњот ќе продолжи да ја влече својата тешка судбина, незнано некаде во магла и неврат.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Постмодернизмот како правец, во архитектурата и ликовната уметност, го именуваше Чарлс Џенкс, задржувајќи го својот естетички опис некаде во озрачјето на поимот неокласицизам.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Отсутно ме гледаше. Се пренесе некаде во мислите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Некаде во непосредна близина, иако не се гледаше, течеше бистар, бавен поток во кој пастрмки пливаа во вировите под врбите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Додека видот одново му се изоструваше, тој се сети кој е и каде се наоѓа и го препозна лицето што гледаше во неговото; но некаде во неговата глава постоеше голем празен простор, како да му е извадено парче од мозокот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Мислеше дека тоа морало да биде некаде во шеесеттите години, но не беше сосем сигурен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Го слушаше пеењето на жената и гребењето на нејзините чевли по калдрмата и викотниците на децата на улицата и, од некаде во далечината, слабото брчење на сообраќајот, но поради отсуството на телекранот собата сепак се чинеше чудно тивка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За нас е неподносливо да знаеме дека некаде во светот постои некоја погрешна мисла, колку да е скриена и неважна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Секој што знаеше дека некој документ е за уништување, или кога ќе забележеше парче фрлена хартија на подот, автоматски го креваше капакот од најблиската дупка за сеќавање и го фрлаше во неа, од каде струјата топол воздух ќе го зафатеше и ќе го однесеше до огромните печки скриени некаде во длабочините на зградата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Некаде во далечината тресна ракетна бомба.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ако успее да ја начека сама на маса, некаде во средината на просторијата, не премногу блиску до телекранот и со доволно силна бучава од гласови, и ако таквите услови се задржат, да речеме, триесетина секунди, ќе биде можно да разменат неколку зборови.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се наоѓаше некаде во квартот со потемнети ќумези, северно и источно од она што некогаш беше подземната станица Свети Панкрас.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Одлетале од некој таен аеродром во Канада на состанок некаде во Сибир и конферирале со членови на Евразискиот генералштаб, на кои им предале важни воени тајни.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таму некаде во светот, тој беше сè уште жив и ги котеше своите заговори; можеби некаде зад морето, под заштита на неговите странски господари, можеби дури - така се зборуваше повремено - на некое скришно место во самата Океанија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Еден многу добар за еден брод полн со бегалци како го бомбардираат некаде во Медитеранот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се прашуваше дали некој микрофон сепак не е скриен некаде во близина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но тоа не беше важно, зашто беше просто незамисливо дека би можеле да се состанат некаде во затворена просторија, или да разменат некаква писмена порака.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Неговата ќелија може да се наоѓа некаде во срцето на зградата, или на некој од надворешните ѕидови; може да е десет ката под земја, или триесет ката над земјата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На еден колективен поход, некаде во Кент, се изгубија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Постои ли некаде во близината едно поточе?“ шепна тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не оставај ме сам зашто погледот има свои соништа, а заборавот свои сенки, скриени некаде во точката на постоењето.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Мојот другар, генералот, ги беше заборавил своите оловни војници некаде во близина на хоризонтот, во онаа потемнета зелена кутија на Пандора.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Стакло, листови и по некоја врата, затворен круг некаде во нас.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Тој некаде во манастирот Св. Тројца, зад граница, слушнал за смртта на татко му на радиото. Можел таму да го фаќа Радио С...
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Можеше за неа да се каже баш она што бев го прочитал некаде во некоја книга дека сѐ што е благородно, самото по себе е од тивка природа и како да спие, сѐ додека не го разбуди некоја противречност.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се плашеше да ме испушти од погледот за да не исчезнам некаде во просторот, за да не испарам како водата што испарува, или да не заминам од Долнец.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Живеејќи некаде во меѓупростор, меѓувреме Во вечен злостор, во под тешко бреме Незабележан, ситен, дребен Дал во орда, дал во племе Во пејсаж не овоземен...
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Последен пат бевме заедно некаде во октомври, зар помислив тогаш дека тоа ни е последниот пат во Маврово…
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Медиската теорија на која работам од средината на осумдесеттите не се занимава со статистика и семиологија, туку почнува некаде во филозофијата и студиите по литература.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Додека заздравував од операцијата, некаде во далечина слушнав глас од телевизор и зборовите “Кенеди” и “атентат” и “убиен”.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
И кај двата мита може да се забележи дека го содржат уверувањето дека таму некаде во неодредената иднина, автоматски, животот ќе биде подобар отколку денес, како и залажувањето и самозалажувањето дека сивилото на сегашноста е нужен предуслов за розевоста на иднината.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Но, некаде во себе, насетуваше... тоа не е вистинската причина.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Застанаа некаде во центарот. Му подаде рака на разделба.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ако е од селските, ќе го префрли во некој булук од комшичките села, било Полчиштец, Клинчанец, па тој што подалеку да ги префрли некаде во Градишки или Галишки булуци, да им се загуби дирата, a отаде тој ќе му префрли други по тој пат спечалени.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
До колку не се покори целата таа раја по ова мое решение, да се пресели некаде во Анадолија, a тој крај да се насели со правоверни.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
А Џони, сељак каков што Бог го дал, нема респект за таа семејна интима, па ни го ебе муабетот со своите стихови, кои одекнуваат некаде во мене: Није важно одакле сам, све док знадем куда путујем, Дерало ме седам мора, горка кора љуте невоље, То што броди не могу да превале - човјек умије... Мени се, душо, од тебе не растаје.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Крај мојата глава профуче куршум. Се зари некаде во куќата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко велеше дека, да бидеш емигрант на Балканот, е многу помачно за живеење, отколку да бидеш емигрант некаде во Европа, во Америка или во Австралија.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Рамката на приказната што послужила за подлога на варијациите е следнава: јунакот, „напатен човек” се вплеткува во тајна шпионска дејност (го заменуваат со вис­тинскиот шпион, шпионот во неволја му предава некаков таен документ, непредвидливо му раскажува за некаква случка и т.н.) и неправедно е обвинет за противдржавно, односно за крими­нално дејствие; освен тоа, јунакот располага со некои податоци каде да се бараат вистинските виновници (во „39 скалила” јунакот знае дека водачот на шпионската мрежа живее некаде во Шкотска, на село и му недостига делче на малиот прст на десната рака), бега и самиот се впушта во лов по него; така, јунакот се наоѓа во положба на „прогонет прогонувач”, полицијата му е постојано на трага додека самиот ги прогонува виновниците; на патот што, според правилата, го води до другиот крај на државата, го очекуваат безбројни ексцентрични настани меѓу кои особено се истакнува настанот, по кој тој се сврзува со убавата девојка која на почеток не сака да му помогне и сака да го предаде на полицијата; подоцна таа се нафаќа да му помага; случката завршува така што злосторниците се откриени, јунакот е ослободен од вината и започнува да живее со девојката.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тој го скри тоа пакетчето некаде во моторот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Подигнатиот машки глас до ушите на авторот допираа толку чисто што авторот е сигурен дека ако обрнел внимание и би разбрал што човекот од под смогот таму некаде во Чаир некому му рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Митко Кривашија стана единствениот човек, меѓу сите што ги знаеше и познаваше кој често му недостасуваше како соговорник кој не те обврзува, од кого ништо не бараш, а сепак легнат ти е некаде во душата како единствен и најсигурен пријател.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Задоволен, го отвори некаде во првата половина и со дланката помина по хартијата. Рапавка, не некоја квалитетна хартија.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
На неколку пати здогледа милиционерски патроли, а еднаш чу и истрел некаде во средселото или некаде потаму од селото. Не беше сигурен.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Заедно отидоа во деловницата на ОТЕ, некаде во центарот на градот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Едо, меѓувремено,неколку пати погледна во полиците преку целиот челен ѕид со трите диференцијали некаде во средината и при секое сеќавање со глетката му се чинеше дека во тој миг ќе се сети на што таа глетка го потсетува, но не му успеваше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во себе наивно веруваше дека Едо се задржал некаде в град и дека секој час може да се појави на влезот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сепак, му успеа ракописот да го заврши некаде во првата третина од последната страница на зелениот блок.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Бурична и наиде на дел, во платно подврзан сиво-зеленикав тефтер, грбот и аглите подврзани со кафена имитација на кожа, извалкан од префаќање со нечисти раце и со наслов втиснат во корицата – Ledger (Главна книга), веројатно донесен од Америка, од татка му, некаде во дваесеттите години на минатиот век.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Една вечер, некаде во Атина, Летка влезе во една јавна говорница на една од атинските височинки некому да телефонира.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ристосија, Ица, по војната, особено откако дозна дека таткото (Дракчето) го заробиле Грците и некаде во солунското го погубиле врзувајќи го за некој џип и влечкајќи го по некоја солунска турска калдрма, имаше среќа да се реши да се омажи за Најдо Пашалески кому жената му почина и кога затоа што беше толку добар човек сите го сожалија и му помогнаа за жена да ја зеде Ица.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сите погодуваа и знаеја дека на Ица детето – Еда – и е од тој калфата во фурната кај татка и, некој Дракче од Брезница кога инаку читателов веќе го знае, кој после се разболе од туберкулоза, стана партизан и, како што се зборуваше, загина во борбите со грчките монархофашисти некаде во Егејска Македонија.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој мајка си ќе ја излаже а не некој роднина некаде во Америка кој абер нема што се прави овде кај нас.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Бргу потоа се чу расправија некаде во Карпош. Некои двајца што нешто си довикнуваа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Србин мирно посматраше како темнината се одронуваше од стварните облици на поединостите во пејсажот пред него како роса, капка по капка, поронува некаде в земја.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
После многуте битки, оставајќи ја зад себе Балканската војна недовршена, двајца војници, Србо и Шишман, се враќаат во своето родно село, некаде во Преспа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- одговори Горјан и се изгуби некаде во темнината.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Тоа траеше неколку минути и „смртоносната тројка“ се крена во небесната висина и неоштетена се изгуби некаде во ширниот небесен простор.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
На душата му олекна, срцето му заигра од радост и со лесни чекори се изгуби некаде во мракот.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Почнав да ги прскам. Два пипса потрошив.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Некаде во градот, во тоа беше сигурен, некој се чувствува сосем опуштено и мижуркајќи ја слуша омилената касета, проследена со ритмично тропкање на дождовните капки по прозорецот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- А јас се сеќавам на еден вистински настан. Тогаш бев при крај со студиите. Значи, некаде во пролетта `59.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
65 „Некаде во ноќта за нас, а како што ноќта ќе одминува, мислам, натаму по светот, така ќе оди.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Пет часот. Некаде во куќата часовникот одекна со тивок, музикален глас: Пет часот, пет часот, времето се топи, пет часот... а потоа и натаму предеше во тишината.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Со ова исто чувство се разбудив и некаде во ноќта.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сè ми се чинеше дека тоа беа моменти пред зазорување.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислам дека во нашата единствена заедничка ноќ сфатив дека тој ги носи во себе разочарувањата што само иднината може да ни ги предочи.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тој ѝ припаѓаше на онаа група несреќници кои живеат некаде во времето пред нас, во настаните кои допрва треба да се случат, па оттаму можеби и погрешното сфаќање на неговите постапки таа вечер.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но есента кон крајот на ноември, кога ни рекоа дека ќе заминеме за Романија, еден ден, попладнето, во големиот двор, што го викавме плоштад, некаде во средината, застана пајтонот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кире наведна глава, долго се загледа во тревата, си го подигна чорапот и, држејќи се за коленото, замолча.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Доста, Маре. Кире да каже... - и така кажувавме како се викаат местата каде се наоѓаа нивите, лозјата, кои од нашето село се во ДАГ, како се викаат старите луѓе, какви дрвја и цвеќиња растат во нашето место...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се собиравме некаде во ходникот на хотелот, подалеку од џагорот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Така Церјан долги години скитал по светот со едно уво и умрел некаде во Бугарија...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Во некој празничен ден луѓето, и постари и помлади, ќе се соберат некаде во некоја куќа или на сретсело и, како обично, ќе заприкажуваат, ќе им тргне разговорот и во еден момент кога заборавиле на сѐ што ги делело и на сите караници поради браздата, волот или нивата, ќе станат мили еден на друг и ќе почнат да се сеќаваат.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
А Луман тој ден се изгуби некаде во планината, но не за секогаш.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Но Калчо ќе се тргнеше некаде во ќошот од дворот, ќе поседеше тука счучурен и по некое време пак ќе ја провереше главата низ оградата: - Пуштете ме, ќе донесам уште една тиква за вас...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Го пуштија и тоа фати некаде во шумата.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Некаде во темнините, ја насети атлетската силуета со биковска глава.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Ако навистина секој може да произведува слики на тие цвеќиња, првобитната идеја на уметникот се губи некаде во самиот процес. DD ЕВ: Мислите дека тоа е лошо или добро? DD ПТ: Најпрвин, дали се согласувате со тоа? DD ЕВ: Да, доколку го нема мојот потпис.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
И сѐ што се случува на тоа патешествие низ животот секој со сопствениот к’смет и табиет е непознато, симболи, пораки и вистини на непроговорени јазици, само времето ќе ја открие нивната цел, ќе одживееме и ќе отпловиме некаде во вечноста, во утробата на универзумот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Најголема трагедија е да видите многу од светот но сѐ уште да не успеете да допрете до сопствената душа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Но, за несреќа, ја погоди вратата и пенкалото остави мала длабнатинка во дрвото.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Таму треба да лежам на некој долг, бел кревет, едвај да разбирам некакви зборови од устите на лекарите и далечно да чувствувам како некој некаде во моето тело чепка, чепка.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ги потомија некаде во Сибир, вели, не им ја знаеме и смртта, вели, и правта нивна не ни ја вратија...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И ќе го завлечка некаде во леите, зад грмушките.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе го затнам шпиончето и ќе гледам некаде во нешто, којзнае во што...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Вечната пролет е само комунистичка илузија на Ф. Кастро“ * рече Дедо Мраз кого пак го облекла маркетинг* службата на КОКА*КОЛА некаде во почетокот на дваесеттиот век а и двајцата ги заболе тоа што С.Ајкула Деголка (која патем не се произведува од 1974 год.) може да се вози на три тркала ***
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Тој се согласи да го посети училиштето, поточно, да биде гостин на еден од состаноците на еко-секцијата, ама според слободното време - некаде во април или мај.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Беше свесен дека неговата вистинска татковина се наоѓаше некаде во исчезнатиот рај на детството, во времето кога во Солун царуваше убавината на разликите.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Натажениот и продорен поглед на двете жени се сретна некаде во средината меѓу нив.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Детроит, еден голем град во Америка, како да ни беше тука некаде во близина на селото.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Фрли ја, вели, големана икона во огнот ѝ се радува затоа што така направиле некаде во други земји...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Како што со булуците ја минувавме реката, така возрасните што беа со пушки нѐ оставаа сами да продолжиме, а тие се враќаа некаде во осојското.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Таму некаде во Влашко, или којзнае каде, тој беше ти научил да чита и да пишува словенско писмо.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Погледот им беше устремен накај сртот на Беласица што се одразуваше на јасното небо како остра црна рецка: таму некаде во нејзиното подножје, се наоѓаат младинските бригади, нивна крајна цел.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Се чинеше дека немаат крај, се губеа некаде во мрачната подводна далечина. – Јас вечно ќе ги цицам соковите на земјата и, еве тука ќе ги исфрлам, како в море ...
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Сè ми се чини дека е друг човек откако некој му кажа дека мајка ми не е мртва, како што тој веруваше, туку дека живее некаде во странство и дека постојано ја наоѓаат камен пијана по ноќните клубови.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ќе се осмелиме ли да привикаме во сеќавање еден подоцнежен цртеж, можеби најчудесната скица што тој ја направил за некаква маскарада, цртежот на млада жена што стои покрај мал водопад, покажувајќи, и тука, со прстот некаде во далечината, што како да е оживеано со таинствениот повик? (...) Таквите споредби, без сомневање, не се оправдани.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Јас веднаш се сетив дека тука некаде во куќата имаме пушки.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Потоа пловеше некаде во бескрај и не на езерото, зашто го извикуваше името на Марина Крусиќ, небаре тој му е капетан и го води во непознати земји.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ми се чинеше дека си го слушам срцето како ми чука, не таму каде што му е место, туку некаде во грлото.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Неговото заминување го сфатив како голема утеха за мојата лична мака – дека сите некаде во странство биле, само јас не.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
ВО БИТОЛА СО ВРЕМЕПЛОВ Дури некаде во октомври, еден месец пред да наполнам единаесет години, конечно доживеав и мене да ми се оствари една од моите патувачки желби.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дали беше тоа моето срце или на Мила, која беше најблиску до мене, не бев сигурна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мојата најголема животна мака е токму тоа што не можам да кажам дека сум била некаде во странство.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дали навистина сум пораснала па што така реагирам?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Отидов во Битола. Ама желба ќе рече некој! Ама патување! Во Битола! И тоа ми било нешто! Ќе рече, но ќе згреши.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Брзајќи и без многу зборови го напуштив. Утредента тој секако требаше да замине на одмор некаде во Германија или кој знае каде, па така не се ни потрудив многу да се збогуваме.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тој лик озарено го гледав изгубена некаде во просторот и времето, во моментот кога изгубив чувство за себе, во делот од стотинката на моментот, кога заборавив дека постојам, тој лик ми прозборе мене. Токму мене.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се шетав низ град, сама, некаде во паркот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Можеби, берејќи ги маслинките, префаќајќи ги со прстите, помислуваа дека некоја од нив ќе дојде и до устата на нивните татковци што војуваа некаде во незнајни земји.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)