некогаш (прил.) - ќе (чест.)

Зашто не верувам дека некогаш ќе стасам до оној недогледлив хоризонт зад кој можеби има некој друг живот во кој би можел да влезам и да му се приклучам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Ајде, Стојче, ајде, - се согласуваше стариот. - Па белки некогаш ќе јадеме присади.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ќе отпочине, дали новото разорување на Алепо некој некогаш ќе го спомне во наставата.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Сонцето потајум се затскрива под стреата на старото училиште во Алепо.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Тоа е најбројната категорија во земјава која спие до 12 и чекајќи да им падне работа од Господа го чекаат своето подобро утре без ништо да променат во својот живот, а потајно надевајќи се дека курајберите и ебиветерите некогаш ќе се смилуваат и ќе им го променат нивното статус кво.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Не знам дали некогаш ќе го остварам проектот што го имам во глава веќе неколку години: да воспоставам однос помеѓу нив и годишните времиња: Тудор би бил пролет; Џонс лето; Канингем есен; Раушенберг зима; (создавање, зачувување, уништување, мирување).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Хенриеви плочи кои го исполнуваат воздухот со рокенрол.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сите тие придонесоа за промената во мојата работа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Стрела трчаше, ту пред нив, ту зад нив, некогаш ќе скршнеше настрана и подолго ќе ја немаше, и кога Денко веќе помислуваше дека ги напуштила и се вратила кон колибата, таа ќе истрчаше пред нив, задишана, со исплазен јазик.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ех, не верувам дека ова некогаш ќе се повтори.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Си мислам, сине: во каква болка Некогаш ќе се витка мојата жедна душа под неколку жолти цветови - Коњот сега кајшто си сонува.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Ова се – трагите! Прашинка ако се сочува Изгребана од стапалките на оној што отиде - Ќе се врати! Некогаш ќе се врати...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
И така тие крвави Водици во Потковицата, во простата 1857 година, според како што си мислеа другите жители на Потковицата, и хирстијаните и Турците, зашто никој од нив не веруваше, штом не им се најдоа трагите, дека некогаш ќе се вратат Боше и ајдутинот, за Тахир бег Јаузоски завршија со ќарен царски коњ, а за нив, за Јанчевци, со две човечки загуби.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Можеби тоа беше причина во моите самотни ноќи да почнам да трагам по неговиот глас што еднаш веќе го бев слушнала, но несреќната јас, којзнае зошто дозволив да ме одмине.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Случајот со застреланиот се повеќе се трудев да го заборавам, се почесто наслушнував како си шепотам дека не би требало Ведран да биде застреланиот Непознат, но истовремено се помалку верував дека Ведран некогаш ќе се врати.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Трагав и чекав. И на соне и будна.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Бродвејскиот мјузикл, како настрана уметничка форма, затоа е погеј отколку што некогаш ќе може да биде кој било геј-маж, кој било со геј-идентитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таа свест не била едноставно препознавање дека геј-мажите како такви отсуствуваат од сцената на културниот происход, туку сознание за безнадежноста дека некогаш ќе добијат признание со таков опис од културните облици што самите ги создале – а со тоа била и сознание за крајната безнадежност дека ќе има какво било признание на геј-идентитетот (32–39).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, постои и другата можност – сето време да постои ‘некаде’ во вечна сегашност, во некоја друга димензија; постои таа можност во паралелно и синхроно пулсирање да постојат сите времиња, сѐ што било, и таму, во таа друга димензија, да се ‘преселува’ сѐ што сега е, и сето она што некогаш ќе биде; и само таму, и само така, при средбата на сите временски слоеви и сите егзистенции, сѐ ќе ја сознае сопствената смисла, онаа што ни е неодгатлива во ова минливо постоење.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таму, каде што никогаш нема да пропадне она што еднаш веќе пропаднало, а сѐ пропаднало веќе еднаш, таму каде што сѐ е зачувано и заштитено во вечноста.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Според тоа каква е листата на барања, во театарот ниту имаме ниту, пак, некогаш ќе имаме ѕвезди.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Гробарот ја поттикнуваше родилката да бутка - „Ајде мајко, уште малку, главчето само што не излегло!“, со насмевка, иако благо стискајќи ја устата кога ќе се сетеше на дупката во која тоа сега мало и нејако тело некогаш ќе заврши, во рацете пречека здраво, машко дете, 51 сантим во должина и речиси 5 килограми тежина.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Текстот што следи е уводник за фанзинот што можеби некогаш ќе се појави под името “Мрак”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Кибернетичката празнина нема потреба да биде исполнета, ниту пак некогаш ќе биде полна (со желби, омрази, или немири).
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Беше тоа за него речиси како некој разговор со некој од оние ретки, стари пријатели, за кого воопшто не си се надевал дека некогаш ќе го сретнеш, таква беше неговата средба со белата снежна шума.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Некогаш ќе ме види и Уља, ама се плаши да ме праша што правам во глуво време, надвор.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некогаш ќе дојде Чако и ќе се помитка околу мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некогаш ќе вика, вика, па ќе се изгуби.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
ќе те дупат муви и горештината и ќе скапуваш, да не можеш да се мрднеш, и во Серес им ги турнавме куќите за да правиме окопи, и земјата е секаде празна, народот бега, а окопите ни беа покрај пругата, оти полето беше под вода, а почна и маларија, трески големи и секое утро врви човек и ти дава кинин во окопите и ние го пиеме ко ракија, а горчи, леле мајко и ти даваат некој пченкарен леб, може човек да отепаш со лебот и некогаш ќе сварат грав, ама грав нема, само неколку зрна се бркаат во казанот, и не можат да се сретнат, да се видат
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас некогаш ќе погледнам набрзина: снегот свети, ама свети со црна светлина.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
таму ќе ни судат и така не засурмуваат во вагонот небаре добиток за продавање и клан, клун, клан, клун, лазаме за Софија пооди, пооди, - запри, па пак тргни, а ништо не гледаме, имаше само една дупка во отворче одозгора, над нас и не знаеш кога се стемнило, а си заборавил кога било дење, денот и ноќта си ги смешале нозете, ги избришале границите и не знаеме дали сме поблиску до денот или до ноќта, само некогаш ќе подотвори некој, ќе ти остави кофа со вода и по едно лепче - камче за да ти ги скрши забите и пак ќе ја тргне вратата, ќе го штракне лостот, штрангата, а ние ќе го топиме 118
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Па некогаш ќе пие, ќе пие и ќе легне надолу во постелата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некогаш ќе ми дојде да ја земам секирата и да му ја расцепам главата. Така, дури спие, дури се порева ко истурена комина.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Лаковите на подножјето успешно ги прицврстивме, четирите носечки столба се кренаа речиси исправено, а потоа се споија во еден единствен носечки столб кој стануваше сѐ потенок и потенок.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Никој, или речиси никој, не веруваше дека кулата некогаш ќе биде завршена.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сето тоа се конфронтира со самата помисла дека можеби некогаш ќе дојдам до некакво решение.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Како може Кејтеновиот син да не е жив, мислев, како може тој во земјата да биде пориен, да лежи, да не се движи, никако не можев да разберам дека неговите живи стапалки некогаш ќе бидат избришани, уште помалку можев да разберам дека тој не ќе се смее.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сега збогум, можеби некогаш ќе се вратам за да го спасам вујко ми, - оди, оди Леме, оди мило, како да ми велеше неговиот тажен, несреќен поглед.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
А кога некогаш ќе го откриеше кучето по миризбата што го носеа со себе, тогаш тој се преправаше дека заспал или дека го фатиле силни грчеви во стомакот или го исчашил глуждот од ногата и не можел да оди.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Татко се прашуваше дали некогаш ќе престане јаничарската судбина на неговиот народ.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во тој миг судијката удри со дрвениот чекан на кружната гумена подлога што стоеше на масата, веднаш до бокалот со вода над кој беше распослана салфетка во розова боја.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се покажува дека Ема била во право: јас сум Тој Некој кој допрва ќе ги испишува празните страници од нашите животи.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сега се отвора нова страница во мојот живот како прва страница на роман што можеби некогаш ќе го напишам.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Можеби некој некогаш ќе знае да ме прочита.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
16. КОГА ЖЕНСКО СЕ РАЃА И СТРЕИТЕ ПЛАЧАТ - не затоа дека некогаш ќе страда го жалат, ами за корита со вода совреме да му врачат за гасење на страсти што после ќе се палат...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Знаев ли и јас дека подготвувам детални сеќавања крај езерото, што некогаш ќе ми донесат меланхолија и очај?
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Чудно е, но живеењето се состои од создавање идни сеќавања: токму сега, овде пред морето, знам дека подготвувам детални сеќавања, што некогаш ќе ми ги донесат меланхолијата и очајот“.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Сите одлично знаевме, дека Барбашин некогаш ќе се врати, а тоа, што тој се врати малку порано, всушност ништо не менува.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
ВЕРА: А мене ме интересира: ќе се појави ли тој или не. Зашто, веројатно, ти некогаш ќе го сретнеш на улица.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Во моментите на одлука, не мислеше дека некогаш ќе се враќа на прашањето - како го засака Хелвиг?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Дали неговите родители некогаш ќе попуштеа, ќе изменеа нешто кон Марија?.. Во тоа не веруваше...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ама само најнадарените меѓу нив ем си грицкаат ем си пеат Вино пијам ем ракија коња јавам аџамија Пеат и за Марко пијаницата и други дојденски песни пеат Па откако ќе си ги стивнат дертовите Држат говори и делат бесплатни совети За тоа како се убива здодевноста Патем и за тоа како се убиваат лилјаци или кукубари Ако непоканети ви влетаат во сонот Кога ќе си ги стивнат дертовите Некои коали лежерно и онака мангупски Им намигнуваат на какадуите Наредени на сува гранка на едно суво дрво Кој им е виновен на белите какадуи Што севезден испуштаат само темни вокали И како такви не се за прибирање На живите гранки на живите еукалиптуси А и не е баш прецизно утврдена дозата на страв од височина Што му е вродена на секој бел папагал А не се вели кој ниско лета високо сонува Како што и од темните вокали не излегуваат бели соништа Од друга страна во обоените соништа на коалите Често знае да заскита и некој шарен папагал Колку пошарен толку пошарени лаги кажува Сам си се лаже сам си верува А верува на пример дека ги знае наизуст Сите сонови на сите кардинали попови и професори Згора и на сите дипломати старлети и куртизани И уште позгора на сите будалетинки, гологази и давајгази Ни срам ни перде нема шарениот папагал Баш мене на коалата папсана од сонување Да ми ги расправа соништата баш на тие Кои ниту знаат ниту сонуваат ниту некогаш ќе сонуваат А кардиналите и поповите се такви И дипломатите и куртизаните се такви За нив сонувањето отсекогаш било изгубено време Колку повеќе сонуваш толку помалку проповедаш Колку повеќе сонуваш толку помалку се тртиш А современиот живот не може да се замисли Без обилни проповеди и обилни тртења Од некои тртења се добиваат хемороиди Но тоа не значи автоматски дека педеризмот зема замав Во царството на нашите соништа А секој пред да почне да се трти Треба да си знае дека од тртење Не се добива насмевката на Јуриј Гагарин По првото облетување на земјината топка Ами од тртење се стенка и се стенка Се стенка до последното нежно офнување.
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
А Американците се сторија три да му судат на хакерот од Лондон Кој еднаш им беше напишал во компјутерскиот систем Дека американската надворешна политика Е слична на државно спонзорираниот тероризам Многу му беа бесни Американците на хакерот од Лондон Оти знаеја дека тој повеќе ги изрезили Од пијаните офицери кои некогаш ќе задоцнеа со симнувањето на гаќите При празнењето на бешиката и на дебелото црево Ние коалите слатко си се потсмевнувавме Оти на дело се покажа пред очите на цел свет Дека ако сме дембели не сме барем мочковци и серковци И дека тие работи си ги вршиме на раат Откако ќе сониме дека сме качени многу високо на дрвото Или ќе се видиме во огледало со венец на глава А што е најважно кога одиме по нужда Со саати читаме стари весници и секси ревии.
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
И којзнае дали тоа некогаш ќе се случи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Дали некогаш ќе ги протолкувам?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Затоа можебу и имам донесувано толку многу погрешни решенија.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ниту пак таквиот начин на чувствување на работите некогаш ќе заврши.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
За мене, барем при првите мои средби со нив, тие претставуваа необична појава, херои доведени на брдава од некои туѓи приказни, што ние некогаш ќе им ги раскажуваме и на нашите деца.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Новодојдениот тука лесно го наоѓа влезот а којзнае дали некогаш ќе сфати дека излез нема.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Гледачот станува дел од реалноста и се прашува дали тој (или таа) некогаш ќе може повторно да ја напушти.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Дали навистина е можно да се креира нешто што ќе ни дозволи да живееме плашејќи се помалку и мразејќи помалку?
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Се радував на ова - но веќе почнуваше да ми станува страв што ќе се случи со мене и дали некогаш ќе можам да отидам во тоалет, па поради тоа почнав по малку да се потам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа, одеднаш како стрела истрча надвор од тоалетот, долу по скалите и се врати за помалку од десет секунди со одзатнувалката во рака.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Некогаш ќе завенам и Никифор ќе ми се јави.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Е, некогаш ќе се случи: на некој да му избега ногата кај тебе, ама јас ќе свикам, еј, кој си и кај одиш?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дури некогаш ќе се сетам дека само јас сум плачела. 19.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Постојано мислам дека некогаш ќе ми се поврати загубеното време.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Имаше времиња кога изнесената сторија можеше да биде привлечна за хроничното антиалбанство, за некаков реваншизам со паднатиот сталинистички енверизам, и што уште не, но прикаската беше лична, длабока рана, болка која лесно не исцелуваше и којзнае дали некогаш ќе исцелеше.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Со бескрајна почит и чувства на приврзаност Ваш Луан Старова XXIII Имаше голема, бескрајна душа Елен Лејбовиц.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Јас не знам, почитувана Лејбовиц, дали некогаш ќе ги прочита овие редови, кои ви ги пишувам за Шапоно почитуваниот главен уредник на Фајар, но верувајте дека ќе продолжам со пишувањето на мојата балканска сага додека ми трае животот, верувајќи во нејзината поврзувачка моќ, особено како од читатели како вас.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Мајката на Ж ја откачи сликата и ја искина на парчиња, без надеж дека некогаш ќе дочека внуче.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Без борбата ни надеж ќе немавме дека некогаш ќе ни биде подобро.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Дури не знам дали воопшто некогаш ќе биде завршено; меѓутоа, некои од овие тука се завршени.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Значи јас велам дека она што теоремата на Гедел имплицира во врска со формалните модели на умот е следното: ако мора да се донесуваат одлуки тогаш сигурно е дека некогаш ќе се донесуваат и погрешни одлуки.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
И можеби некогаш ќе се присетите на овие мои приказни.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Ти се случува ли понекогаш, драга моја Бреза, да леташ со мислите и да одлеташ многу далеку, дури до мене?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога ќе се сетам на времето од пред две – три години и на мојата најголема и најтажна опсесија – дека годините ми минуваат, сите некаде одат во странство, а јас преку граница не сум мрднала, и дека којзнае кога и дали воопшто некогаш ќе ми се случи, ми доаѓа самата себе да си се изнасмеам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Имале право моите, светот нема да ми побегне, допрва е пред мене животот и патувањата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тогаш можеби нема толку многу да сакам да сум во Дизниленд, а ќе бидам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Знаеш што! – реков – тој „еден ден” што некогаш ќе дојде може да биде многу задоцнет.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Такво е значењето на тој прстен и јас верувам дека ти некогаш ќе дојдеш, или во Гоа, каде што сме во текот на зимата и пролетта и ги продаваме кашмирските килими, или можеби во Кашмир, каде што твоите не биле, а рекоа дека толку сакаат еден ден да дојдат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)