Таа никогаш така не подвикнала. Ѝ падна жал и се расплака.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Никогаш така не сум трчал по угорница: зазбивано и молневито се пробивав низ калливи трапишта придржувајќи се со рацете за шибјето отстрана.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
- Се наспав, добро се наспав. Никогаш така не сум спиел.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Денот ѝ поминуваше во страдање, а ноќите во долга бессоница.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)