Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

И, како што подвлекува проф. Ван Кенегем (R. C. van Caenegem), од Универ- зитетот во Гент: „[О, по ѓаволите, па] каква корист имаме ние од судиите, ако тие можат да бидат принудени да се сложат со неправичните барања на власта?“

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, за жал, поради сплетот на идните бурни настани што допрва следуваа, иако подоцна немаше второстепена постапка по жалба, оваа пресуда, која во октомври 1999 стана правосилна и извршна, никогаш не е извршена – ниту доброволно, ниту присилно [а веќе е и застарена].

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Наместо ова на работниците, на рака, им се даваа „ситни пари“ во кеш, а остатокот од личниот доход им се исплаќаше во натура – преку давање свински полутки, јагниња, пилиња, копани, табли јајца, еурокрем или, пак, канти сирење!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Нивната црвена руба, нивните наметала [и тоги] со хермелинско крзно, со кои се дотерани како [некои] мачори, палатите во коишто судат, китките лилии и сиот тој величествен болскот [ним] им е толку нужен... [Тие] никогаш не би можеле да ги мамат луѓето кои не можат да и преодолеат на оваа, толку веродостојна комедија...

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

За спорот никогаш не се обрати, ниту пак побара помош од правната служба на СОНК. 64 Бидејќи неговите писма и барања упорно беа игнорирани – Митревски, во текот на месец јануари 2007, конечно покренува судски спор за враќање на работа пред надлежениот Основен суд – Битола.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Откако Ф. И. увиде дека работодавачот нема никаква намера да го оствари ветеното, конечно се реши да покрене работен спор пред основниот суд во нејзината општина.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Поради кризата од која не се гледаше излез, многу вработени беа прогласени како технолошки вишок – и тоа во неколку наврати, а некои и самите се обидоа да си го бараат „чарето“ на друго место.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Таа никогаш не се реши за случајот да се обрати кај Трудовата инспекција.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Со оглед на тоа што не доби повратен писмен одговор, тој се сомнева дека установата и Министерството за култура, како што истакнува, „имаат интервенирано со цел пријавениот случај никогаш да не биде исконтролиран“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, парите кои беа предвидени да бидат наменети за ублажување на нега- тивните последици од отпуштањето на толкав број работници во овој некогашен индустриски град – никогаш не стигнаа до нив!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, наивно е да мислат дека тие, како поединци со име и пре- зиме, се амнестирани од било каква лична одговорност за лошата состојба со работничките права во РМ – бидејќи, нели, тие се само слепи ‘применувачи’, а не и ‘создавачи’ на правото.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Краста: Во моите филмови никогаш не сум работел со црнчиште. Ги мразам тие орангутани!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Гамбони ја анализира „метафоричната иконокластика“ на авангардата, но никогаш не сугерира дека постои директен каузалитет помеѓу деструктивната реторика и постоечките случаи на вандализам.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тој никогаш не бил чистач на чевли на железничка!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Дали може да се тврди дека иконокластичната реторика, што постои во манифестациите на раната авантгарда, подготвила основа за вистинска деструкција на уметничките дела и, во извесна смисла, дури и легализирала некои од овие деструктивни дела?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тој никогаш не јадел бурек на автобуска!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ти треба да ги знаеш луѓето од твојата бранша.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

-Сања... -Да не бевте вие, уште одамна ќе се обесев, богами - се вознемири самоубиецот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тој никогаш не спиел на клупа во парк!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

-Никогаш не сум сретнал толку добро друштво. Како во гроб. Цел живот би ве гледал.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Македонците никогаш не вршеле терор! Секогаш биле попустливи. Навидум невозможно, но вистинито!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Како оној брод трампер, кој никогаш не плови по утврден ред.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

После многу напорни расправии, откако Унијата била протуркана некако, помош од Европа била ветена: Но помошта за спасување на Царството Константинопол од навала на силната Отоманска Империја, никогаш не пристигнала, па така бранејќи се само, Царството Константинопол доживеало пад во 1453 година.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Можам да пресудам право за нив, иако човекот не е судија, тој никогаш не смее да им суди на другите.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

„Каде е Мила?” – прашувавме тогаш, но што станало со неа разбравме подоцна или – никогаш не разбравме вистински.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во името на „класната борба” човекот никогаш не бил повеќе понижуван.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Децата негови завршија по домови, повеќе никогаш не ги видовме, ниту учителот, ниту Мила.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

А кога почна пописот, во Козар маало се всели гробна тишина како на закоп што никогаш не завршува...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Помеѓу сите нас, живите, имаше по некое братче или сестриче што ни го одзела смртта и ние никогаш не можевме да го прежалиме.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во текот на повеќе децении никогаш не успеав да откријам слика, идеја за да го овековечам мигот на изгубениот детски рај.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Некогашниот дипломец на Цариградскиот универзитет, ја напушти кариерата во високата хиерархија на новата турска администрација со препораки од самиот Ататурк по средбата со него (за која никогаш не говореше, особено во сталинскиот период), беше префинет познавач на старотурското арапско писмо.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

А во тој центар никогаш не се греши!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ние, помалите деца, макар што никогаш не го разбравме значењето на зборовите „социјализам“, „комунизам“, „работничка класа“, зборови кои најмногу се повторуваа, мислевме дека се тие најопасни за нашите кози.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ја намирисавме со ливанто од едно шишенце што мајка ми никогаш не го употребуваше.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

И кога, посебно во земјите од источниот блок се правеа грешки, немаше исправки, гледање назад, регрес. Но грешките никогаш не се признаваа.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Мајка ми за ова никогаш не спомна додека беше жив татко ми.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Што мора да се случи, ќе се случи! Од пишаното никогаш не се бега.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Таму никогаш не се греши. Што погоре, посвето, во духот на новата партиска светост.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

На пример, никогаш не можеше да си прости што, за сметка на неколку таткови книги, го остави рачниот апарат за брзо правење јуфки купен при нејзиното единствено патување во животот, патувањето во Италија.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тој добро ја познаваше оваа идеја од западните извори, но не можеше да ја поврзе со гладот, хроничната сиромаштија на овие луѓе, кои немале фабрики, пруги, задруги, но кои никогаш не биле гладни, гладни како во овие времиња.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Мајка ми свето се грижеше за неговите книги, но никогаш не сакаше да навлезе во нивните светови.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во деновите на гладот, кога татко ми уште немаше купено коза, нас децата често нè повикуваше бабата Русинка, никогаш не нѐ оставаше без намачкано парче леб и чаша млеко од своите кози.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Мајка ми никогаш не била позагрижена.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

По бурните настани во земјата, по судирот со Сталин и последиците што следуваа, големата изолација на земјата, првин засилениот глад, а потоа незаборавните пакети од Америка, од кои никогаш не го заборавивме месото со шеќер, јајцата и млекото во прав; граничните инциденти и првите жртви со соседните социјалистички земји.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ние никогаш не можевме наполно да разбереме што всушност зборуваат татко ми и Чанга, но знаевме дека во разговорот секогаш се присутни козите, нашата иднина со нив.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Чанга не се задлабочи во татковата мисла, па неговиот коментар повеќе го следеше текот на сопствената мисла: – Лавот никогаш не напаѓа лав, или тигарот тигар...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Моќта на личностите од политичката митологија никогаш не исчезнува. Макар колку да ги закопуваш и презакопуваш.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Освен, ако тоа не е некое пресоздавање, инкарнација во која никогаш не ќе дознам ни што сум бил ни од каде сум дошол.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Оваа бела пријатна светлина во која се наоѓам никогаш не би ја напуштил. Толку е мека и пријатна.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Дека семејството некогаш било имотно и дека по Војната се случило она што го споменуваше брат ми, се разбира, и јас имав слушнато, но никогаш не сум се соочил со потребата подлабоко да ги разјаснувам тие нешта, како што се соочив сега.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Му зборував за важноста на Маказар за целиот крај, за неговата историја, дека ништо никој никогаш не направил, а дека секогаш, макар не многу, само се земало, дека луѓето се селеле за подобар живот, од немање, еве вакви услови, реков, од немање вода, струја, телефон, пат асфалтен.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Велат дека и денес стојат остатоци од несудената цвеќарница, во која никогаш не расцутил ни еден од каранфилите што ги планирал да се садат, а за што се допишувал дури со Холандија, земјата на цвеќето.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Страшен збор, кој еднаш изговорен, засекогаш нѐ врзува и нѐ изедначува со сѐ она што сме, го замислиле и што сме го рекле и со кое никогаш не сме ни помислувале да се изедначиме, а всушност, во себе, одамна сме веќе едно.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Горе се виде, ја украдоа дарванската вода, и никогаш не ќе се врати“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Е, па, тие претерале! Тој никогаш не се заземаше за работите заради пари, ниту да добие некоја конкретна власт.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но никогаш не купија, бидејќи одговорот на продавачот постојано беше - нема.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Никогаш не сум запнал ни јатаган, ни сабја на појас. Не носам ни мало ноже. Ни во облекувањето не сум внимателен.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Татко ми беше вчудовиден. Никогаш не му паднало на ум такво нешто.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но реков, никогаш не му се доближив, никогаш не ставив рака на капакот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ако не беше болеста, никогаш не ќе дознаев што е брусница, никогаш немаше да пропијам пиво, во што сега уживам големо задоволство.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Никогаш не кажуваше „НЕ”. И кога некоја фина госпоѓа милно ќе му пријдеше и ќе му шепнеше: „...

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Таа љубов не беше еротска. Или беше - но никогаш не беше само тоа.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

И покрај навидум формалната поделба на „сериозни“ и „несериозни“ раскази, читајќи ја Вител во Витлеем никогаш не сме наполно сигурни на кој терен сме.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Па, Јадранка никогаш не доцнеше, беше предвреме и кога не требаше да биде.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Реалноста никогаш не е таква во моментот кога вие сметате дека реално ја доживувате.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Речиси никогаш не плачеа ниту за време, ниту по ќотекот.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Пепелот од цигарата секогаш му паѓаше на панталоните. Никогаш не стигнуваше да ја истресе навреме.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Дали во нејзината фантазија младоженецот беше татко ми, за нас ќе остане само претпоставка!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Апостолките на нашиот татко во кој се појавил на свечениот чин, што мене ме одушеви уште првиот момент кога го дознав тој ненамерен гест и белиот невестински фустан што Ласа никогаш не го облече.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Никогаш не сум имала претензии да напишам книга.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Постојано го терав да ми раскажува за бонбончето што го лижеле сите тројца заедно..

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Но притоа останува вон дискусија една уште посилна поента: дека повикувањето на таквите концепти во секој случај е стриктно иредуцибилно.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Лесно е да се согледа зошто некој кој го прифаќа второво гледиште, имено, Фјодор може да рече дека го смета за застрашувачко (негов збор) тоа што Витгенштајн нема теорија на когнитивните процеси, и дека е „болно очигледно” (одново негови зборови) дека Витгенштајн никогаш не успеал да ги разниша нашите бихејвиористички инклинации.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Никогаш не преболе што Морисон му го украде имиџот и што тој стана попопуларен - Џерард се чувствуваше измамен.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Кога го гледаше во тие свечености тивко да ја пее „Химна на слободата”, знаеше дека тоа кај овој човек не пее само патриотското, туку пред сè човечкото срце. До крајот на животот, меѓусебно се гледаа со топло пријателство чија подлога беше солидарноста искусена во тегобните сиви денови на окупацијата во кои едниот на другиот си беа единствените светлини. Кога во 1953 година островот го погоди катастрофален земјотрес и урна многу од градбите на стариот град, заедно со островските архиви пропадна и преписката на митрополитот на Закинтос со Хитлер, првиот брод со помош пристигна од Израел, со порака на која пишуваше: *„Евреите од Закинтос никогаш не го заборавија својот Градоначалник и својот сакан Епископ и она што тие го сторија за нас“*.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Не, тие никогаш не биле среќни во Солун. Ни таа, ниту пак тој. Иако тој тоа никогаш не го признаваше.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Таа покажуваше дека на Закинтос, и во новиот драматичен тек на времето, не настрада стариот дух на човечката солидарност.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Знаете, тоа никогаш не го сфатија моите стари противници, Италијанците. И каде се тие сега? Што постигнаа?“

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

На врвот од веселбата Јехуда и Алегра ги креваат заедно со столиците на кои седат и - во ритамот на веселата музика во која се извива звукот на гарнетата што младоженците толку многу го сакаат, сеќавајќи се на нивниот прв заеднички Пурим - ги носат над своите глави, како цар и царица на свадбената свеченост што продолжува... И никогаш не прекинува да трае.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Никогаш не ја чувствувал песната како сега.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Таа го погледнува: „О, колку си убава, о колку заносна, љубена моја со твојата убавина”19.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И додека тече мането, Корец гледа со уморните очи: во Солун се враќаат ластовиците.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Ех, зошто. Настапија арогантно, оптоварени со сопствените војнички комплекси и го свртеа народот против себе.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Таа не сакаше да се залажува: тие никогаш не го прифатија својот ашкенаски рабин, а ниту Цви некогаш се потруди подлабоко да се зближи со духот на своето стадо.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

На жалбите, инаку, човек никогаш не може да им најде крај.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Варна никогаш не може да се замисли ако се оддели од своите големи туристички комплески - „Златните песоци“ кои се, речиси, нејзин составен дел и по чија должина на дваесетина километрисе шири една песоча плажа и над неа голем зелен појас од разновидни дрвја и цветни алеи.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тој застана дури за еден мал получекор понапред, се сврти некако вкосо, и си читаше мемолејќи со усните, зашто никогаш не беше свикнал да чита сосем во себе.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Долго гледа така Соколе и му се чини дека никогаш не би му се здодеало да гледа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Во извесна смисла, личноста на Џоан Фонтејн беше досадна, бидејќи главната хероина никогаш не се бранеше, просто дозволуваше госпоѓата Денверс да ја гази.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Она што го гледаме е секогаш „речиси“ доживување, но никогаш не можеме навистина да го почувствуваме, да го опипаме.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

При тоа телевизијата е постојано on-line, хипер-реален виртуален свет, во којшто живеат мали телевизијци, луѓе за коишто никогаш не можеме да бидеме сигурни дали постојат во нашата стварност или не.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Нема потреба да кажам дека книгата никогаш не беше отпечатена.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

” •Да, се согласувам, но во овој филм психолошката ситуација е пред сето останато и малку им се посветува внимание на сцените кои објаснуваат, токму затоа што тие и не тежнеат кон тоа.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Ова списание, посебно од културен аспект, никогаш не би можело да ја претставува Македонија, или македонската култура.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Понатаму: Постојано сакав да ме истепате зашто бев сигурна дека никогаш не би можеле да го сакате мојот задник, но ако го истрескавте, тоа ќе значеше дека барем на некој начин сте го прифатиле.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Завчера сестра ми ја закопавме со мака. Гробарите ги фрлаа лопатите и зборуваа налутено дека ваков дожд никогаш не се паметело досега.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

На коњот сѐ уште стои неодврзано седлото на императорот сосе попрази и сосе узенгии, и голем свиток стои во торбата - испишан со ракопис на Хадријан - sacra populi lingua est.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

И онака никогаш не му обраќаше внимание на телото, мислеше излишно е.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

И на птиците - еретици, помислувам, кои слетуваат право во пазувите на жените и во нив заспиваат како во библиско горје.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Напред, значи, кон традицијата, сонувајќи светови кои никогаш не постоеле.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

И саноќ само на птиците помислувам со питагорејски молк: оние кои никогаш не запеале во туѓа татковина. Една од овие птици чука со клунчето на прозорецот и вели: ќе си запееме, заедно ќе си запееме... ***

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Христијанството никогаш не се пресоздаде во татковнина.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Добро знаел Хадријан дека има еден црн ветер кој доага од една густа дамнина и кој никогаш не може да го стигне - животот.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Ова е мошне индикативен дел од најновото творештво на поетот, затоа што и љубовта и каменот и птицата стануваат нешто што никогаш не биле во неговото пеење: стануваат само и единствено тоа што се.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

„Невозможно, а сепак можно“, рече мама.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Никогаш не сме зборувале за тоа, зашто мислев дека не можеш да се сеќаваш: баба ти често месеше леб, го печеше и топол го виткаше во бела крпа.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

НЕКОИ СТАРИ ПЛОШТАДИ МИРИСААТ НА НОВИОТ БАЛКАН

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Во Тоскана никогаш не си на чисто, а кој вели и дека мораш да бидеш на чисто, дали сегашноста е веќе обезличена та на минатото не му преостанува ништо друго освен одново и одново да оживува; а ќе да е дека и иднината не е курдисана како што треба штом и таа отстапува пред минатото.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Ќе им се скисне и ним од неговите самоволија, та белким ќе го предадат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Чудо, човече, ни од таа голотијата не стана некој да помогне!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Фати ја работата со добро, прибери некој и друг селанец да ти помогнат, да го предадат, оти ако го кријат тие, никогаш не ќе го фатиш или убиеш.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Спи во смрдевата и никогаш не разбуди се!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И се тркалаа удолу зелки, зелки, едночудо зелки - зелени зелки, оти тие и во сеќавањата не си ја менуваат бојата, се тркалаа удолу зелки, зелки, недобројни зелки - сочни зелки, оти соковите од младините никогаш не пресушуваат, се тркалаа севезден саде зелки - јужни зелки, набабрени од детски галежи и мечтаења, збрлавено итаа прудолу млади зелки, ненагодени и ненаносени.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Истите тие пискарала не се ништо друго освен форензичари на сѐ што е уништено и сите по дефолт се аналитичари, историчари кои само ги анализираат грешките од минатото, а никогаш не даваат решение за иднината, но како главна особина им е лепењето етикети на сѐ што е прогресивно.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Во една ненадејна насоченост и опседнатост тој пишува: „Поезијата е збунување; слободната фантазија се опива со она што никогаш не се случило; невистината е попоетска од вистината, историјата, интелектот и умот само го попречуваат furor poeticus.“

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Официјалната култура и политика никогаш не можат да го фатат во комплексноста на подземниот лавиринт каде андерграунд уметникот фантастично се снаоѓа.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Никогаш не може да се знае зошто некој станува дисидент. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 115

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Вие, господине Бузони, ме опсервирате како „андерграунд-гуру“, но верувајте ми, јас никогаш не сум се чувствувал како некој што би можел да врши една таква хипнотичка инфлуенца врз масите, па макар и да се работи за една таква „елитна“ маса каков што е андерграундот.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Нерешително стоевме пред вратата на една од адвокатските канцеларии, во која никој никогаш не влегуваше, и под чија наполу избришана фирма „Адвокат“ стоеше мала пожолтена хартија со дополнување: „Поморска шпедиција - застапник“.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Објавувајќи ги двата памфлети: Дребулии за еден масакр (1937) и Училиште на лешеви (1938), Селин на некој начин им се приближи на фашистичките политички погледи и стекна голем број непријатели кои никогаш не му ја простија антисемитската жестокост.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Ја слушнав црната како се смее. Погледнав нагоре, повеќе од рефлекс, можеби затоа што никогаш не се навикнав, на блескавите светла и разиграните сенки на геодезиокот* над нив. Можеби тоа ме спаси.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Како малку задоцнет свети Фрањо - во Бојс постои потреба за свето, чувство на длабока почит кон повеќекратните можности на живот - тој му држеше проповеди на животното и учеше од него.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Бојс никогаш не успеал во потполност да најде соодветен однос кон телото.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Никогаш не сум познавал писател кој еден период од својот живот не бил страстен читател.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Привилегијата на phonѐ не зависи од некаков избор кој можел да се избегне.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

На некој начин, тој брзо го загубил своето топло чувство, својата љубов кон себе, карактеристичен знак на нарцисоидна повреденост.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Или писмото никогаш не било прост „додаток“, или е мошне итно да се конструира една нова логика на „додатокот“.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Толку многу ја сакав и ѝ верував... Никогаш не видов никаков повод за какво и да било сомнение.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Само два месеца во прегратките на љубениот човек минаа како две празнични утра, како чуден сон, кој никогаш не се заборава.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Утре не постои за него, никогаш не постоело.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Авети, страшила кои никогаш не ѝ даваа мир... Тој залудно ја преколнуваше...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тој никогаш не зареди овде оро, ниту пак пригласи песна...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Прва негова стихотворба. Убава? Којзнае. Тој не знае. Тој никогаш не пишувал стихови.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Но Грдан не знаеше ни да игра ни да свири - во играњето никогаш не го погодуваше вистинскиот чекор, па само го газеше својот партнер; а во свирењето не го бидуваше за тапанар, иако тапанот лежеше пред него и требаше само да го допреш со некое од двете стапчиња па да издаде громок звук, ама навреме.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Никогаш не се прашал кој го крстил со тоа грдо име и затоа не се погледнуваше во огледало, едно што по домовите ретко имаше такви луксузи, а друго и затоа што не сакаше да си ги гледа мозолките по лицето.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Некој добар психијатар со стрпливост можеби би дошол до него. - Тој никогаш не би отишол кај таков. - Знам.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Само Маре се осмели гласно да помисли: - Никогаш не би помислила, - ѝ се испушти, - дека затвореничка колонија може да стане уметничка колонија.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Беше хронично гладен и хронично настинат - ништо не го најадуваше и никогаш не беше дојаден, а од друга страна беше истрениран да трпи глад со денови; зиме - лете носот му течеше, кога мрсули кога водичка, па не знаеше што е тоа да ти биде топло, кога е доволно да имаш нешто на грбот колку да не ти се тресат вилиците.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тие лесно стануваат нејзини жртви. Историјата никогаш не проштева.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Можеби токму затоа никогаш не се обидов да ја слушам Татковата беседа од лентата...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Во себеси, во некој дел од својот мозок, тој, како што велеше, носи часовник кој никогаш не запира, што никогаш не изневерува.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тука е и инженерот Александар, повоздржан е, таков му е карактерот, но пресреќен е што се нашол во средината и во настан за кој никогаш не помислувал дека може да се случи.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Се закашла. - Да не се задави? - трепереше од страв Бојан. Никогаш не се чувствувал така.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Во Големото стакло полов акт никогаш не се случил. Невестата останала незадоволена, т.е. извисена.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Ете и самиот наш претседател никогаш не ги демантира новинарите кога му се обраќаат: „Вие сте, господине претседателе, доктор на науки, историчар, книжевник...“

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Совет: Ризикот останува, но нема причина за грижа сѐ додека избегнувате аеросоли, бензин за запалки и течности за чистење; никогаш не вдишувајте со пластична вреќа преку глава.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Никогаш не сме толку смешно големи Како во приказните за нашите победи.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Дамнешен пламен притулен во окото. Никогаш не догорува тој сончев траг во нас.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Џинот се смее Никогаш не дружел со толку откачен затвореник Ние сме играчки на релативноста, вели тој со епилептични гестови Инструменти за реализација на сложени композиции Од кои прска умот а облаците воздивнуваат Гледам како растат отровни насади во неговата утроба (На моменти кожата на Џинот станува проѕирна Дури и розовомлечна, како кај Аксолотлот На Кортасар или како статуите на Буда излеани од Кинески проѕирен порцелан).

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Напротив. Внимателно проследувајќи го научниот приод кон поезијата и исклучиво од аспект на одредени математички анализи, Соломон Маркус доаѓа до следните значајни заклучоци: - поетското дело е отворено и никогаш не е упатено само кон еден; - поетското дело е изложено на отворена и бесконечна метаморфоза, и тогај кога неговиот рецептор не се менува; - поезијата е носител на континуелна бесконечност на значењето; - поетското значење е рефлексно, инволутивно.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Живее и никогаш не смее да се врати в град.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Милка сакаше да рече дека е нејзино но таа никогаш не лажеше и затоа мораше да ја каже вистината.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Понекогаш господинот Гроздановски правеше намерни грешки, смислени, со намера да го провери неговото поведение, па дури и да го збуни, но грифонот никогаш не пропушташе да ја поправи неговата грешка без оглед на тоа дали била намерна или не.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Сепак, најмногу, секогаш кога од град ќе донесеше печено пиле, повторуваше едно нешто што брезничани никогаш не разбраа што може да биде: „Како можев“, велеше, „да заборавам да си ставам во сјуткејсот една воденица што ја велите вие, ама не за наут и уроф, туку за коски.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Во тоа најмногу предначеа нејзините врснички и другачки, а од нив најмногу Тасија Ризеска Дртма, мајка му на Алекса Ризески Дикса, и Илинка Јанческа Талеска Кривата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Е, а како се прави тоа, шпиртосувањето? Никогаш не сум штавувал птици, само сум слушал за тоа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Не од внимание спрема Јанческите, да не ги навредат, туку за да не го скориваат злото, кое има чувствителни уши, лесен сон и брз чекор.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во пролет и во есен доловите и ендеците се поројни, преку зима замрзнати, а налето само тенка водна нишка, која никогаш не стигнува и да пресуши, се протегнува низ нив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Деновиве добивме едно честно писмо од Белград во кое меѓу останатото пишува: „ Јас никогаш не можам да ѝ заблазнувам на личност која се зафатила да критикува луѓе кои не ги познава и од кои никогаш не барала извинување.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Од нив небото на Потковицата никогаш не е испразнето, нивните страгорења и нивниот цвркот, во пролет и во лето, како водопад се истура во тишината, а таа во себе ги прибира и другите притоки на гласови, оние на жегалците и жабите, за на зима, таа, тишината, под високо настожен снег сосема, сосема и сѐ да поплати.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ова љубовна историја, која ги поруга и ги понижи Јанческите, во Потковицата никогаш не се споменува без насушна потреба.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Само ги слушаш, до доцна во ноќта, како тулуликаат волците во гората и како жеравите, прелетувајќи ја Потковицата, одат некаде на југ, кликтаат јадосано и осамено.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Некој го измислил а сите го прифатија, не дека снаата Илинка ката утро не ѝ носеше бардаче пресна вода и кивче босилек какво што таа, Трајана, секогаш имаше прикачено за шамијата над увото, туку дека жителите на Потковицата никогаш не стигнаа да ја прежалат.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Вака никогаш не било. Да не можам да дишам, Да нема живот веќе.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

А згора на се, постојат и такви поединости во кои мајката никогаш не греши.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дури се обидов и да го подисплашам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Мајка ми никогаш не спомнуваше имиња од нејзиниот живот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Напати знае да казни и тоа веднаш; другпат објавувањето на својата одлука ќе ја одложи за подоцна, но никогаш не ги амнестира нашите грешки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А бев сигурен дека барем во сонот дружи со некого од нејзиното минато?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Таа посета на Даскалов никогаш не ја заборавив.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тоа утро, кога првпат разговаравме за трагите што никогаш не можеш да ги забележиш овде, под Сина Скала, надвор врнеше дожд, јас не отидов на училиште, а денот беше сосема беззначаен бидејќи сиот беше собран во една парталава сива облека; потсетуваше на изнемоштен изѕемнат бедник; стоеше под стреата и тоа пред самиот прозорец.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А и да постоеја некакви чекмеџиња и фијоки со некакви безвредни нешта во нив, може да станува збор само за работи што не можеле да му служат никому освен на ограбениот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Не смее секое нашепнување да се зема здраво за готово - ѝ реков.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

За мене тие беа повеќе и од нашите големи празници за кои никогаш не арчев непотребни зборови но знаев да ги одделам од другите денови и на посебен начин да ги доживеам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но кога ја прашав од кои причини ги криеме начините на кои општиме со своите спомени таа отворено ми наговести дека искреноста е еден вид разголување.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ни не помислува дека секоја тајна, и таа што расте во мешето на генералската ќерка, а и оние другите, што никогаш не поминале покрај нечие меше туку само покрај некој авторитет, веднаш стануваат непријатни приказни и шеги.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Му реков: „Имај на ум, се случува и тоа, а и мене ми се има случено, дури кога ќе згрешиш да сфатиш дека животот има задолжено специјални избраници и помеѓу луѓето за кои сметаш дека посебно те ценат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Инаку зошто ќе ни требаше да се посомневаме дека некој непресметлив можеби дошол за да ни ограби некакво божемно богатство кое никогаш не постоело.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И, ќе признаам, точно е дека на таа твоја Таша никогаш не сум ѝ се приближил поблизу од едно метро за да ми праќа онакви ишарети.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Набрзо замина и тој. Каде и зошто никогаш не узнав.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се разбира, не се подготвував за да ги прославувам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дали и забележуваше само на својата лековерност и поводливост кога тргнала по младичот кого речиси и не го познавала?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

-А потоа, не мора на таквите приказни да им придава толкаво значење – реков кога ми ја донесе новоста за генералската ќерка.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Внимавав како се однесува додека ми ги соопштуваше овие поединости.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А веднаш ќе додадам дека не сум баш таков каков што настојував да се претставам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ќе се потруди на многу начини да ни покаже дека бил во право“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Речиси секој сонува. Оној кој е спречен да сонува, тој мечтае.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

ДАСКАЛОВ

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Спомнав некои моменти од заминувањето на мајка ми кон планината што можеби нѐ приближуваат кон нејзината патека на вистината, но сепак никогаш не сфатив кон кого беше упатен оној нејзин прекор, (за грдотиите и убавините на животот) и тоа изречен толку отсутно, без секаква врска со претходните размисли.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- И ти мене ми пречиш, - рече другото. - ни јас никогаш не можам од тебе да видам што има на таа страна.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Милка сакаше да рече дека е нејзино но таа никогаш не лажеше и затоа мораше да ја каже вистината.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

ДЕПА: Не ами, никогаш не сме ја кревале додека не сме се вратиле од попратувачка.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Кога запрашав, „Што ве донесе?“ тој рече, „Никогаш не разговараме“.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Кога ќе запрашате што е тоа зен, повеќе нема да го има. Кога ќе прашате што е тоа Дишан, веќе го нема Дишан. Кога ќе запрашате што е тоа стил, веќе нема стил.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Марсел Дишан никогаш не се одвои од својата смисла за хумор, тоа беше “sel du marchand”. (солта на трговецот, анаграмот на Марсел Дишан).

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Димко отиде на занает кај коларот од соседната улица, Аким пак се врати кај својот мајстор во слаткарската работилница, Баждар преседе некое време зад катинар потоа се изгуби од улицата кон онаа страна на Вардар и му стана помошник на еден рибар, за некое време остана кај него на работа да ги печали тврдите залаци на црниот леб, онака како што никогаш не ги печалел.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

И навистина: Луција од мене бараше да бидам циркузант не затоа што таа, туку нејзината Партија го сакаше тоа; Ина бараше од мене да бидам кловн (со видлива дарба за еквилибристика) не затоа што тоа ќе ѝ донесеше поени во циркусот, туку затоа што таа уживаше во моите глупости; се смееше како никогаш ниедна жена на светот; се смееше како што Луција, мојата Луција никогаш не се смеела, не се смее, и ниту не ќе се смее, иако според својата судбина требала да се смее, што не би можело да се рече за судбината на Ина; и јас реков: „Со задоволство, Ина. Со задоволство ќе го сторам тоа.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Светлоста на знаењето нема во себе топлина; оној што само знае, а не верува во Бога, чтение врши така што се лизга само по буквите и зборовите, како светлината месечева што се лизга по карпата, не навлегувајќи во нејзината утроба и не стоплувајќи ја, затоа што таа светлина, студена, никогаш не ќе може да ги загрее душите на зборовите, да ги оживее и да ги разбере вистински, со срце, а не со разум.“ Мислев дека сонувам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Никогаш не сум можел да живеам во колектив (тоа ја објаснува и потребата овде да не кажам речиси ништо и за моето семејство); дури имам отпор и кон јавните нужници, автобусите и возовите; ми се гади од помислата дека седам на столче или WC шолја на која седеле илјадници пред мене, макар таа да биде и целосно дезинфицирана и стерилизирана.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Првиот ред, точно ако е сочинет, самиот ќе се сети што треба зад себе да роди, како што зрното само од себе, со Светиот Дух во него се буди точно во времето на кроењето на лозјата, напролет, и никогаш не доцни, иако сонце не гледа, оти под земја е.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Одеднаш Луција почна да се смее. Се смееше хистерично; се потпре на моето рамо, и потем се смееше до бесвест; кога се созеде, рече дека никогаш не слушнала посмешно нешто.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се наведна, го зеде клучот, и за првпат во животот рече нешто што никогаш не имал кажано: оправдание.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Така го прочитав првпат и записот за богот што слегол од небото и сотворил сѐ на земјава, иако никогаш не сум знаел ниту една буква од тоа писмо на штичката што говори.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Циркусот замина по три дена; три дена Луција и Земанек доаѓаа, со брат ми, на портата; јас одбивав да ги видам, оти бев понижен до срж; им порачував да си одат, оти не сакам да ги видам; велеа дека сето тоа било обична игра, дека ќе почнеме одново, дека сѐ било една невкусна шега, заблуда, еден вид лудило; велеа дека ќе сторат сѐ да се вратам; велеа дека Фисот е под истрага, дека самата Партија го суспендирала и го осудила за сослушувањето, дека и весниците направиле афера од тоа, дека моето свидетелство ме чека на масата (никогаш не го подигнав, оти веќе не ми требаше); јас им порачував да ме остават на мир.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Милан одгледал многу пилиња, но задоволството да одгледува нови и нови, никогаш не се намали.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Но за големо чудо, никогаш не се тепаа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Девојката никогаш не зборува со машкото за такви работи освен ако планира да се омажи за него.“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Никогаш не знаеше дека оженетиот маж не е секогаш неприкосновен чувар на своето морално поле, на својата ведрина, на своето ментално и емотивно спокојство.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Таа никогаш не рече дека нема да се омажи за мене.”

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И тајната за тоа лежеше во дното на неговата душа и тој се движеше како во некој самрак, што некогаш се закануваше да се згусне во темница, нешто што никогаш не се случи.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Геј е поткултура, инсинуација, склоп гестови, сленг, поглед, држење, парада, виножитно знаме, филмски жанр, музички вкус, фризура, маркетиншка демографија, лепенка за браник, политичка програма и филозофско гледиште.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Веда не се колеба да заземе држење на презирна надменица кога ѝ се обраќа на мајка си: „Никогаш не си зборувала за твоите, од кај си“, вели, реторички изземајќи се од своето родословие по мајка, небаре „нејзините на Милдред“ не се, всушност, и нејзини.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Зборот геј никогаш не ја опишувал само хомосексуалноста.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Антитезата на Фелоус може да се најде кај Џек Мејлбренч, авторот на Андрофилија – Манифест: Отфрлање на геј-идентитетот, презапоседнување на мажественоста (Androphilia – A Manifesto: Rejecting the Gay Identity, Reclaiming Masculinity) (2007), кој ја одрекува суштинската, вродена женственост на геј-мажите и кому не му се баш драги полињата во кои доминираат жените, а во кои, според Фелоус, геј-мажите се одлични.345

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Од 1970-тите наваму, ако не и од порано, геј-мажите имаат обичај да прават злонамерни генерациски споредби помеѓу геј-момците што се тинејџери или што имаат дваесет и некоја година – современите, ослободени, просветлени, напреднати, „сосема нераспознатливи од стрејт-момците... [и] крајно спокојни што се геј“ (како што напиша Ендру Холеран во 1978 г.), кои сосема добро си се вклопуваат во главнотековното општество, кои никогаш не доживеале хомофобија меѓу врсниците, кои не се гледаат себеси како припадници на никаква геј-заедница и на кои не им треба никаква геј-култура, од една страна, и три-четириесетгодишните (или дури и постари) геј-мажи, заглавени во некаква фанатична верност на некаков демодиран, застарен вид геј-култура, убедени дека тоа е единствената геј-култура што постои, задолжителната култура на секој што, ете, е геј.42

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Никогаш не сум мислел дека бидувањето геј, само по себе, ми налагало да бидам ваков или онаков, да ми се допаѓаат некои нешта, да уживам во одредени активности.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Мејлбренч доброволно признава дека гејството има врска со многу повеќе отколку само со сексуалноста. Тоа му е, според него, токму она што во него не чини.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Никогаш не ми било јасно, како е можно тој танц да биде совршен – додаде Еразмо.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Човекот никогаш не е сигурен дали мисли правилно.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Настаните од стварноста и од нивната фантазмагорија се судираат и се кршат едни со други, а тие се обидуваат да ја докажат својата не-стварност: еден работник во поштата е уверен дека ќерка му не патува да се сретне со вереникот во соседниот град, туку засекогаш заминува на некој далечен остров; една кројачка го фрла тукушто прочитаното писмо на сестра си, во кое таа ѝ кажува дека сака да ја види, а оваа жена е уверена дека сестра ѝ ѝ соопштува дека татко им, кој умрел многу години пред тоа, наскоро ќе ја посети; еден студент, додека гледа во книгата пред себе, во мислите ги превртува животните стории на своите колеги и професорите – настани кои тие никогаш не би ни помислиле дека некогаш би можеле да им се случат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Има луѓе кое своето Јас потполно го заменуваат со некое друго Јас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

По нивното запознавање јас никогаш не зборував со Сара за брат ми, ниту со брат ми за Сара; само чувствував колку исчекуваа да дојде среда, денот кога нашите врсници се собираа во салонот на Берта, а Зигмунд и Сара остануваа уште долго во нејзината соба, и јас останував покрај нив, како сведок на она што го премолчуваа, и кога знаевме дека собирот во салонот на Берта привршува, тој, таа и јас се качувавме на горниот спрат, се поздравувавме со гостите, го слушавме благиот прекор на Берта што не сме ги удостоиле со своето присуство. …

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сѐ поретко ја гледав Клара. Таа повеќе не доаѓаше во болницата, ретко ја посетуваше Сара, кога доаѓаше кај мене мајка ми секогаш наоѓаше некој неубав збор за неа, и таа не се чувствуваше добредојдена.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога некој ти зборува за борба, за победа, за јунаштво, а не си го видел на прва линија, во долгите ноќни и истоштувачки маршеви под дожд и големи студои, кога никогаш не влегол и не останал заедно со тебе да преспие во влажните и мувлосани земјанки, не зачекорил во калливите ровови, не му посинало рамото од носење на митралезот, минофрлачот, сандакот со муниција, носилката со ранетиот, не те посетил во болница кога си бил ранет, никогаш не каснал мувлосан леб, не пиел вода од матна и каллива локва, никогаш не сркнал од булумачот – изматеното брашно во млака вода, не пасел трева и на пролет не јадел набабрени пупки и младо лисје, никогаш не ти ги видел раните преврзани со валкани партали, загноени, црвјосани, – таквиот не ти е мил...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

А долетуваа други, кои никогаш не беа мајки, за да не видат колку пораснавме и колку зацврстивме и дали сме готови за в бој...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тие, нашите, со пониските чинови, тука се, а тие со големите чинови кои никогаш не биле ранети во бој, си отидоа дома, во Грција.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Се прашувам зашто знам, а паметам и од моите детски години, дека тука и пошироко, од југот никогаш не дуваа добри, питоми, топли и добродушни ветрови, туку немирни, урагански, строги, магливи, безмилосни кои го замолчуваа гласот и зборот, сееја страв и ги развеваа и раздувуваа сите надежи.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Никогаш не видов насмевнат маж.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Меѓу нив никогаш не провеа ветерот на помирување.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Небаре светлинка ќе болснеше во мракот, небаре накратко сонце ќе светнеше и пак мрак – солзите никогаш не ни пресушија.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

На Вера часовите, главно, ѝ беа попладне, така што Ели никогаш не остануваше без тато или Вера.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Татко ми никогаш не бил многу друштвен човек и кај нас ретко навраќаа негови пријатели и познати.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Никогаш не сум била толку неспретна како тие први денови: сѐ нешто ќе скршев, немаше да направам како што треба и поради тоа уште повеќе се нервирав и станував сѐ полоша.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Можеби и се досетувал за вистинската причина, но никогаш не се издал.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Тоа на Вера никогаш не би можело да ѝ се случи, па дури и ако би биле нејзини сопствени деца.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Сем Хант ти одбива по еден Џеб за секоја грешка, и така ти се насобира.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Бдеев пред нејзината куќа.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Затоа што Пинчон навлегува во психологија. Врашки добро ја познава. Целиот роман е психологија.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

-Во својата алчност тие спонзорираат потрошувачка на смртоносен шеќер а сурово казнуваат за поседување на алкалоиди и киселини што даваат живот. -Тие никогаш не признаваат грешка. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 63

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

ТЛ: И водејќи љубов, таа вели... ВГ: „Без отисоци од прсти“.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тој никогаш не дозна какви очи има таа.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

-Тие се досадни. -Тие ја мразат убавината.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не знаеме каков вид дрво е. Се распрашавме, но никој не знае.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Оставав пораки. Никогаш не одговори.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Брат ми последен пат ми плаќа кирија. штом толку поради тоа се дере.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тоа е енциклопе-диски роман. ТЛ: Но има огромна врска, како што добро знаеш, меѓу Неуроромансер и Пинчон.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Да, таа е тешка и за мене, но таа е некој вид имагинација од моето...

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сем Хант вози еден малечок скутер на работа. Го имам видено од автобус.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Филмската индустрија никогаш не можеше ништо да направи соGravity's Raibow. ВГ: Има во неа осум билиони пати работи повеќе одошто во Неуроромансер.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Нивните евидентни грешки само ги стимулираат за поголеми грешки и за погласно самодокажување.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Пред прозорецот на јужната страна од мојот стан се наоѓа едно мистериозно дрво.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тие речиси никогаш не грешат.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Како никогаш да не знаевме еден за друг, како да сум странец, некој трговски патник, просјак на улица.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кога ќе ја добијам првата плата, ќе си купам ламба, една убава од месинг, а кога ќе заштедам доволно, ќе си купам и кревет од месинг и една од тие масички со дезен на шаховска табла, знаеш тие со коцки од различни бои дрво, како и неколку килимчиња, и потоа ќе ги поканам на вечера него и жена му; никогаш не би можел да поканиш некого на вечера во куќата на Мајкл зашто таму никој не ги мие садовите и нема ништо друго освен Боб Марли постери и нечистотија и напади на врескање.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

96. Б.Сарафов имаше само бугарско образование, тој никогаш не отиде во Србија да се школува, но тој беше еден од воспитаниците на П.Драганов во Солун и беше внук на попот Харитон еден од највидните „сепаратисти“ од Источна Македонија во движењето од 1873-1874 год.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Органите на српската пропаганда во својата душа никогаш не се чувствуваа како „Срби” или „србомани”, особено во првите 10 години, иако имаат тие живеано во Србија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

139. За жал, дури и кога Мисирков наведува конкретни цитати од други автори, никогаш не дава поблиски библиографски податоци.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Впрочем никогаш не се чита директно. Знам дека секогаш се чита од шеми и посредувања, значи ни јас не заповедам мене да ме читаат со некакви пренесувања во интуитивни екстази, но барам да се биде повнимателен при посредувањата, покритичен при преведувањата и при заобиколните контексти кои често се мошне оддалечени од моите. 60 Margina #1 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Седнаа и ги гледаа студентките, и сите се обидуваа да ги гледаат како нешто необично, како нешто чиј дел тие никогаш не биле, ниту пак сакаат да бидат.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Успехот на зборот деконструкција без сомневање мора да се сведе на фактот дека деконструкцијата очигледно била почувствувана како антиструктурализам или постструктурализам, како што често се вели во САД. Јас никогаш не го употребив тој збор.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Но колку и лагата и вистината да ги видоизмениле своите ликови, колку и да се извртиле поради упорноста на лажговците и слабоста на вистинољубивите, сепак тие никогаш не можат да станат она другото.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Беше сигурен само во едно – го знаеше човекот што презриво го погледна кога се поднамести во седењето на ручекот, оти никогаш не седел скрснозе, и по само петнаесет минути сосема се здрви.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но Петар, како човек кој во душата никогаш не го засака пишувањето, оти се раѓаш или како писател или како рибар, не сфати дека не е важно дали сите тие луѓе кои жедно ги голтаа нивните проповеди и поуки ќе им ги разберат зборовите токму онака како што тие, проповедниците на Радосната Вест, сакаа да бидат разбрани.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Иако се чинеше дека не му обрна големо внимание по тој еден единствен презрив поглед, тој отсечно нареди токму него да го стават на ноќна стража.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но во тој миг таа немаше друг избор освен да остави тој да ја исполнува и да ја повреди со својата љубов, зашто вистинската љубов никогаш не може да се одбие.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Онисифор Мечкојад никогаш не се смеел, никогаш гласно.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

таму се и убиените Јане Крстин и Пеце Дановски, обајцата синооки и високи меѓу дрвја, загинале, биле закопани, станале да докажат дека никогаш не биле покосени од пушка: таму е и Круме Арсов со црвено брадиче и во светечка одежда, пиел крушова ракија и горел, се родил од пепел да нѐ најде и да ни каже со каква љубов човекот може да го освои светов, тој или Неделко Шијак, или обајцата со кренати раце кон млечниот поток на ѕвездите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се прашувал вака ли минувал секогаш заводливецот на жени - поразен. Скоро лазејќи се повлекол од сенката под која лежел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- И така, не знаејќи кој си и што си, си ја запалил куќата, повторно се замешал Гавруш Пребонд.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Сетете се, околу Ѓурѓовден по гробиштата селски лазат змии.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се завртела на петици дива во својот пркос, сама и сепак посилна од нивната врела ламтежливост и пак се занишала во колковите враќајќи се во светот на своите тајни.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Зад неа, чиниш, останувала волшебна трага на комета што никој никогаш не ќе ја види. И отишла.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Всушност, бегал од себе како човек што ги знае туѓите намери и што ги претчувствува изгубените битки на човекот со жена и со три деца. Не, тој човек никогаш не отстапувал.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Најупорните или најгладните од дружината испекле нешто малку месо, изеле колку што можеле со последни сили опирајќи му се на сонот, она што останало го оставиле на двоколка за заспаните. Потоа со слатка ситост заспале.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не гледав и не бев сведок на мигот кога Симон Наконтик, сиот како зелен волшебник од мочуриште, си го џвакал брадулето и му раскажувал на долговратиот Лазар Аргиров, чиниш е на овој свет само затоа да ги проубавува грдостите, за судбината: тоа е сѐ, човекот во нејзините раце е орудие - коле и беси без совет и без знаење на својата крв.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Да ме пуштат малку да ти побуричкам по тиквата, ќе се сетеше дури и на кој ден си му ветил на господа свеќа што никогаш не си ја забуцал во негов шандан.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А за судбината прашај го молчаливион Чучук- Андреј. Тој знае.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Меѓутоа, кога се вратил пред еден Бадник со торба лири и со загноена рана на левата рака од туѓа сабја, по селата со восхит се шепотело дека бил ајдутин и одмаздник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Сакаш ли голтка ракија? Покажал Богоја Гулабарин кон стомната; смекнувал; само понекогаш се шегувал, никогаш не се карал.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мојот подалечен роднина не беше човек што ќе грабне залак од старец.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Крстен е, повторил и Онисифор Проказник. - Ние никогаш не сме ги палеле мртвите. Изделкајте крст.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Знаеш, никогаш не сум му се спротивставил на тој челник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш дошол Онисифор Мечкојад со таква оѕвереност на челуста што дури и дрвјата затрепериле околу него. Смеењето ослабнало, кикотливците молкнале.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

во долиштата до кои не стасала лакомоста на живите, го засилуваат листењето на оскорушите и дренките, и на оние сини цвеќиња над кои сеќавањето разбуцува топли спомени: но таму е проѕирен и лелеав Дмитар-Пејко со цут на жилата меѓу веѓите, стои во ѕвонеста кошула на младоженец и помлад е од некогашната своја младост, ќе се пресмета со чудовиштето што ни го претскажуваше патем:

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Онисифор Проказник здробен во метежни визии го сонувал искинато и многу поинаку отколку што го доживеал дневниот настан во кој пукале еден на друг и се колеле меѓусебно луѓе што никогаш не се виделе, што не ги знаеле дребните радости и јадрите маки на своите случајни противници и кои судбината ги соочила среде крстопат на животот и смртта, ги поставила со своја умешна но и подмолна стратегија едни наспроти други, кукулинците, во игра на случајноста, со повеќе љубов за дружината отколку за осумте горјани што најпосле и не морале да се арамии или наемници на оној сур и таинствен Али-бег со повеќе прстења од злато и секакви скапоцени камења на рацете отколку што имал влакненца по рабовите на црвените, некако чудно вжештени очни капаци за кои најмалку еднаш годишно барал мелем против јачменчиња.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Можеби говорот на престарениот Симон Наконтик траел подолго отколку што Јаков Иконописец петпати ќе можел да се смири на јамката, и на слушателот му здодеало да завлегува во тајната на семоќната судбина па се свртел решен да го чисти патот од камења или, можеби, се разжалил над самиот себе и се расплакал или кажал и самиот нешто големо, умно, нешто што никогаш не било запишано во црковните книги.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Чекај. Никола Влашки пак легнува. Болен е. - Болен е но не поцрнува. Тој никогаш не бил болен ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- И ти ли сакаш да му бидам заменик на челников?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој самиот никогаш не рекол дека сето тоа било вистина но не им се спротивставувал на прикаските.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Затоа театарџии, непосредни чинители на театарската уметност, никогаш не се исправајте зад публиката, туку секогаш пред неа!

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Мама никогаш не задоцни на работа. Никогаш не се успиваше.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Пиесата „Идиотите никогаш не умираат“ започнува со монологот на главниот лик, Чарли Офтика.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Винсент Грум,авторот на романот „Форест Гамп“ по кој американскиот режисер, Роберт Земикс го сними истоимениот филм, се прослави по прочуената фраза: „Животот е како кутија со чоколада. Никогаш не знаеш што ќе ти се падне“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Но, ако робовите знаат дека секој поглед на странец упатен кон нив е поглед како кон потчинет човек, човек без слобода, обесправен човек, ороспиите, пак, никогаш не мислат дека луѓето гледаат на нив како на ороспии.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Тоа е мојата гаранција дека ти никогаш не ќе смееш да постигнеш на мене, та дури ни во вид на еден од оние твои фамозни куршуми што се наоѓаат таму каде што не им е местото.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Онемете вие еднаш бранови на дивите црвени води, што притискаат под кожата, зашто ќе препукнам веќе и никогаш не ќе се слуша песната на гулабот што одминува...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Колата налетала на знак за кој селаните тврдеа дека никогаш не го виделе, огромен, сега целосно деформиран патоказ, на кој со бели букви имаше испишано само еден збор - МУЗЕЈ.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Светот настанал од влажен збор. (настанокот на светот според Догоните) во мигот на зачнувањето влажен е и воздухот и вагиналните ѕидови, температурата триесет и седум степени, умерено до значително облачно со услови за краткотраен дожд. никогаш не си земал часови пливање, но грбно ти оди добро. со секое проѕевање во матката по малку и голташ - протеини, јаглени хидрати, електролити и уреа. спокојно се нишкаш на тој воден кревет. како човечка рипка дремеш во мракот. потоа шок - со плач протестираш кога меурот ќе прсне и мокриот остров ќе се претвори во непрегледно копно.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Тоа е прекрасна огледалска алатка која ви овозможува да согледате дека вашето логично резонирање никогаш не е сосема точно. Тематот го подготви и текстовите ги преведе: В. Симовска 56 okno.mk

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Неколку американски претседатели се пожалиле дека Белата куќа никогаш не станала дом: нејзината грандиозност никогаш не може да се одоми.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Беше она старче, со оние негови очички, што му играа живо и кои никогаш не те погледнуваат право во очите, и со неговите ситни раменички кои стануваа уште поситни од тоа што едното му беше доста пониско и истрането.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Мислеа дека тука, застанати до вратата, го убедуваат политички и секако, го лажат за нешто, за што самите никогаш не би се согласиле.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Еднаш, кога беше сосема изморен од таа игра, во која постојано се напрегнуваше да смири некого само со своето присуство, тој помисли дека секој од нив останува да си биде само она, што си е, и дека тука никој никогаш не ќе може да измени ништо.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Знаеше секоја таква работа, која беше толку далечна од зборовите, што се чинеше дека никогаш не може да се дознае, а сепак, тој ја знаеше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во тоа старче Змејко никогаш не можеше да погледне без да се насмевне сожаливо.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше тоа еден од оние ситни ѕидари, кои никогаш не се одделуват од чекичот, мистријата, висакот и поличето, и на кои тоа никогаш не било во состојба да им донесе многу, сѐ до еден ден, кога...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И дека никој никогаш не ќе можел ни да соочува нешто.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа изгледаше исто онака вретенесто и далечно, како што изгледаат рибите во матната вода, а тој никогаш не стаса да го дофати ни со мислите тоа меркање, што изгинуваше наеднаш, за да се појави пак на она место, каде што најмалку го очекувал, и во оној миг од разресената лента на сознанието, каде што најмалку можеше да го осмисли.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа никогаш не можеше да го сметне од мислите, од сеќавањето.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Змејко никогаш не мислел дека можат на еден таков начин да бидат ставени в џеб луѓето.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Мораше да биде така за него, дојден во овој свет на градовите, и никогаш не можеше ни да помисли тој дека е потребно нешто да се мени.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Мара за тоа не му рече нему ништо, таа никогаш не му се мешаше во неговите работи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Осквернет тој никогаш не си го позволувал тоа па сега си личеше себеси како да беше истрчан пред сопствениот лов, пред сопствената среќа, а тие требаше само да бидат пресретнати. Среќата како и ловот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Никогаш не можел да има таков однос кон работите, ниеднаш не ги посакал за себе, пред да помисли дека за секоја од нив треба и самиот да остави нешто; мислеше на убавината на едно такво имање, кога ќе можеш она да го покажеш со отворено лице пред сите, и на нечистотијата на едно онакво имање, а знаеше дека тоа го имаат во себе и повеќемината од нивната група; беа малцина оние што му завидуваа и што му се дивеа на оној.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Никогаш не сакаше ловот да му биде таков, каков што можат да го сторат најсреќните околности, бидејќи многу ретко се случуваше тој да наиде токму онака, како што се сонува.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А можеби и никогаш не разговарал за тоа со него.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Фатија да пијат и луѓето што никогаш не пиеле, та кога започна снегот да се топи го газеа и му викаа: „Аха, бегаш, бегаш, мајчето твое!“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Меѓу старците што ги собра зимата, отиде и Тренко Шаин, дедо му на Тасе Шаин.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Тој со мајка му, за да му ја исполнат желбата што ја остави пред умирањето, го пренесоа во лимен ковчег во селото и го закопаа во дворот пред куќата во која никогаш не влезе да живее.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Пиеше само „Дифка“ кафе, што сама си го правеше од јачмен, ’рж и слануток и никогаш не вечераше, за да им остане повеќе на дечињата.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Никогаш не сум го видела во портокалова маица или во син џемпер со ружа, не, не сум го видела ни на митинг, ни на телевизија.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Овој бутик никогаш не го прескокнуваш, мила моја. Цмок!“ - двајцата се во гардеробата метар на метар, тој се смешка, таа се кикоти, се скокоткаат - цмок, цмок.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Зошто од пријател добиваш непријател крвен, а никогаш не си бил во крвно сродство со него?

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Роска, од инает, никогаш не се премажи.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Затоа што и Билјана додека го белела платното, а Ајше со пирајка ги млатела чергите на река (биле доволно стари и мажени за Климе и Реџеп) со белото месо на натколеницата која била намокрена, на случајниот минувач му била копнеж со години... и сликата на испуканата земја покрај босите нозе никогаш не му исчезнала од главата, а со неа и прашањето: „Кој бил најжеден - земјата исушена, жената распукана како лубеница со раскрачени бутови, или... тој?“

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И не го почитував правилото дека никогаш не знаеш што може да ти се случи по пат велејќи си „Плин имам, само да ја земам, вртам крукче и се враќам“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Никогаш не го прашував ни како се вика, ни што работи зашто еднаш или двапати го видов како стои во темен костум и бела кошула и си го чека директорот до автомобилот, а тој голем, црн и изгланцан, ја „мерцедес“, ја „БМВ“, не знам, па веднаш знаев дека е шоферче на некој голем буџа.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Никогаш не раскажа ниедна неправда од детството, од очувот кој велеше дека од кило месо ја сторил човек.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ни кога патувам за Истанбул не ги редам еврата и доларите, ама ги носам блиску до срцето во ранец префрлен како поштарска торбичка преку рамо и никогаш, ама никогаш не се делам од него.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Со девојчињата никогаш не можеше да зборуваш на оваа тема (Модести Блејз, која ако думам арно излегуваше во Стрипотека, не ми делуваше многу импресивно).

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

- Мајка ми цел живот беше добра, рече Роден Мегленоски, но за татко ми никогаш не сакаше да зборува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

а кога ќе излезеш на горниот крај од планината, долу веќе нова шума пролистала, млада младица, кревка, марула, други ластари се подале и ти само се преместуваш и пак јадеш, само по една широка бука за сенка си оставаш, и јас не сакам така да мислам, вели Стеван Докуз ама нешто ме тера, којзнае во која длабина е скриено тоа што ме тера, дали некаде во мевот, или уште подалеку и подлабоко, а јадењето не е еднаш и не е за еднаш, кога би можело да се најадеш само еднаш и тоа цел живот да ти држи, сто години да не мислиш за јадење, само си работиш, ама зошто да работиш тогаш, си мислам, што ќе правиш со сработеното, ќе се чешкаш, ќе се чешлаш, и зошто ќе ти служи устата, зар само за да ја поганиш, и таа треба со нешто да се подмачкува, да се проветрува, ќе ти скапат забите од неџвакање, од неработа, ќе ти фати пајажина, вели Стеван Докуз и џвака некое чкорче, го толчи, го цеди, а јадењето никогаш не му се познава, никаде да му се види јадењето, дали нешто во него му го јадеше, дали за два-тројца јадеше или му го земаше некој црвец, некој скриен молец во него или некоја друга заседната болест,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да не си се препознала, Велико, вели. Јас ја изгледувам и си ја свртувам главата. И повеќе никогаш не ме праша за Неделка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И никогаш не ќе ни се врати, Капинка наша, велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се удира по гради и вика: „Јас не сакам војна со Србија, јас никогаш не исках војна со Србија, вика, јас сум за Стамболиски, И теј нататак.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

сите почнавме први, вели Силе Плевнеш и едната рака си ја потклава под главата, си прави визглавје, сака да спие, и така ќе се умира, вели, барем наспијан да умрам, далечен е патот до небото, треба одморена да ја пуштиш душата, а јас ништо не сакам, вели Стеван Докуз, само да се најадам, до гуша да се наѕидам и пак почнува да цимолка и да си ги голта солзите, искрен е Стеван Докуз и во плачењето и во јадењето, никогаш не му било доста јадењето, ламја е Стеван Докуз, машина, чапја, коза пропрсната, е што да правам кога мислата само на тоа ме тера, вели, ќе се сетам на шумата наша и пред секое заспивање си мислам колку би било добро и шумата да се јаде, да можеш ко коза да ѝ влезеш, од Зајгазица, или од Чучка, или од уште подолу, од Задмартинец и да фатиш да си кубиш, да си брстиш, со ред, стрижи, кастри, наполни го мевот, напиј се вода и легни си под некоја најширока бука што ќе те павка и ќе те брани од мувите и од сонцето, а кога ќе огладнеш пак стани, и пак брсти, стрижи, мели ко гасеница, 120

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама кога се гине многу, кратко се памети. „Огнот во туѓа рака никогаш не жежи“ , велеше Лазор Ночески.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Па тој никогаш не ме остави сам да пресвирам, да се донакажам, велеше Јоше Свирачот, таман ќе ми се стопли срцето тој снег ќе ти фрли во него.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А децата, ко деца, си бараат. Децата и добиците никогаш не прашуваат дали има или нема. Си плачат, си мукаат, волчица им вие во мевот. Им се јаде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Томо никогаш не ѝ кажуваше на Рада колку е при крај со своите студии.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Иако и двајцата ја имаа идејата за посвојување, никогаш не ја искажаа јавно.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Чудно, - повторно ломотењето го продолжи Душка - никогаш не разбравме за причината на нивната разделба.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но смртта никогаш не чека да ѝ се отвори, таа влегува сама и низ најмалата пукнатина на ѕидот.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Треперам и не знам што ќе речеш кога ќе споменам дека ѝ го знаев и името, кое пред тоа никогаш не бев го чул.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Тоа око е безизразно, од него никогаш не зрачи радост, како што зрачи од другото тага.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ти, со тие твои преблаги зборчиња, просто ме омајваш и јас никогаш не можам, што се вели зборот, ни во сонот да помислам на друга.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Најпосле, кутриот Акакиј Акакиевич испушти душа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Нашата канцеларија се наоѓа во непосредна близина на фабриката во која дванаесетмина работници произведуваат мебел што човек го купува за да се кае потоа цел живот, освен ако не реши по три дни да го исече за потпалување: столчиња за пушење, столчиња за шиење, комоди, вешто бојосани столчиња што се кршат под тригодишни дечиња, мали подлошки за вази или саксии, безвредни дреболии кои за својот живот ѝ се благодарни само на вештината на столарот, додека во стварноста некој лош бојаџија им дава само привидна убавина со бојата за која сите мислат дека е лак, а која требаше да ги оправда цените.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Марија му се довери без срам дека тоа никогаш не можела да го прави со своите нередовни љубовници, поради онаа празнина што следува по водењето љубов.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ги анализираше со ракија или со три шишиња вино, зависно од штотуку изнудената сума.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Непрестајно му се појавуваа слики една од друга почудни: ту го гледаше Петрович и му порачуваше да му направи шинел со некакви си стапици за крадци, коишто постојано му се привидуваа под неговиот кревет, и тој постојано ја викаше газдарицата да го извади крадецот дури и од под јорганот; ту прашуваше зошто пред него виси неговата стара риза, кога тој си има нов шинел; ту му се чинеше дека стои пред генералот сослушувајќи го соодветниот прекор, и дека постојано вели: „Извинете, ваше превосходство!“ – најпосле, дури и пцуеше, изговарајќи најстрашни зборови, така што старата газдарица дури и се крстеше, зашто никогаш не беше слушнала од него ништо слично, дотолку повеќе што овие зборови следуваа непосредно по зборот: „ваше превосходство“.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И зар не гледате дека таквите ретки ќошиња за криење се користат само за обични пригоди, и тоа само од обичните умови; бидејќи во сите случаи на криење, сместувањето на скриениот предмет – сместувањето на тој редок начин – уште од самиот почеток може да се претпостави, а и се претпоставува; и според тоа, неговото откривање воопшто не зависи од проникливоста, туку од грижливоста, стрпливоста и решеноста на тие што бараат; а кога станува збор за важен случај – во очите на полицајците, за огромна награда – спомнатите особини, колку што е познато, никогаш не недостасувале.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Докторот се исправи во една величествена положба.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Таа вечер, Сем и стариот Елисон ги изнесоа столчињата покрај грмушките надвор.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Додека ја слушаше, докторот со прстите ѝ ја милуваше косата, ѝ ја местеше перницата за да може подобро да дише, ја водеше низ лавиринтот на нејзината несигурност со мудрост и нежност за какви што никогаш не ни сонувала.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И никогаш не се облегнуваше ако можеше да легне, исто како што никогаш не стоеше, ако знаеше дека може да седне.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ако немаш ништо против, јас би го врзал во шталата“.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Сѐ уште не, принцезо“, ѝ рече, плескајќи ја по образот со најголема нежност која некогаш ја почувствувала. „Сѐ во свое време“.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А месо, велат, никогаш не купувал.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Никогаш не му требаа лично за него, туку секогаш најпосле цврсто да ја втемели својата егзистенција.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Го жртвував она што никогаш не смеев да го жртвувам: својата слобода!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Никогаш не помислив дека ќе минеш низ неволјите за да дојаваш дури до еден ваков стар, запустен ранч. Но, бескрајно си добредојден.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Никогаш не сум го забележала порано“.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Таа никогаш не почувствувала такво слатко треперење од петиците нагоре.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

15 И продолжувам. Ништо не пропуштам. Зборувам за социјализмот, за менталитетот, за колективизмот, за колективното ние наместо индивидуалното јас, за тоа ние кое никогаш не ја снесува одговорноста, во името на кое со години се ветувала среќна иднина, во името на кое денес се коле...

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

„Како страшно добар звук постигнал Lee овде“, помислувам (можеби мрморам, можеби викам).

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Тој никогаш не почувствувал таква луња во прстите.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Како да му ја објаснам осаменоста на некој што никогаш не ја видел нејзината боја?

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

„Солидно решение ако проектите можеа да се направат и без пари“ - објаснував, незнаејќи дали тоа одекнуваше во општата селективна битност на настаните, која никогаш не подразбираше статичност.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Затоа, неговото забележување, било од тигрите било од мајмуните (кои никогаш не можеа да прежалат што не се родени како тигар), стануваше екстремно опасна работа.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Непроменлива во движењето, матицата ги повлече. Бавно и сепак сигурно ги носеше кон море на кое никогаш не ќе му го знаеме името.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Во списанијата за деца не можеше да се види дали се тажни или весели.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Со копачи ги испокинавме жиците што се протегаа од ѕидот зад неа и ја поеја со струја.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Си приспомнав дека никогаш не сум сртенал жив ут.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Тоа беше некоја малечка сликовница, никој и никогаш не ќе може да објасни од каде и како беше створена во домот, малечка сликовница на која беше прикажана една мошне привлечна жена во различни пози.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Го говорев и тоа што беше напишано и тоа што никогаш не ми паднало дотогаш на памет. - Ох, молчи, молчи, брану див, кажи во овој случај кој е прав, кој е крив, - и, се разбира, вчас стивна бранот, настана една долга пауза, крајбрежните води тивко шумолеа, божем, го предеа платното на вистината, бело, а отровот, невистината се претвораше во малечки, црни меурчиња што ништожно умираа на брегот.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Но Кејтеновиот син не признаваше, рече: - Никогаш не сум крадел, - одговори, - нишнувајќи ја главата нагоре, на свој начин и јас со сигурност знаев дека никогаш не крадел и нема да се обиде.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Постојано сакаше да биде во движење, да подработува нешто или да шета или да ги движи мислите со мудрости што ги имаше донесено со себе од светот; и пиеше само вода што се движи; никогаш не пиеше вода што стои: од бунар, од вир, од локва и колку таа да беше чиста.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Наоколу само ликови, сенки, зборови... итаат секаде а јас само таму некаде... каде се спојуваат бесконечноста и мигот... каде сенките се сенки и во ноќта... во одаите на скриените спомени во ходниците на копнежите... таму и она ништо е сѐ... а тоа сѐ е она што ти дава сила... за денот, за ноќта, сонот, за некаде каде никогаш не ќе појдеш, каде еднаш некаде... Едноставно, а незаборавно...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Ги мразев афоризмите и никогаш не дојдов да ти речам крвта не е вода, извади ме од смоларата и стави ме на началничка маса.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Секундите биеја во неговите дамари како да е се една бавност во која времето никогаш не ќе го исполни просторот.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Не треба ни да се каже дека тој извор, така привикан, никогаш не е естетски туку роднински, не е одреден со естетското мерило на слободните институции на националната (како светска) литература туку со органскиот „указ” на апсолутната моќ на крвта и тлото.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Во текот на еден љубовен дует на самата сцена и на двајцата им станува јасно дека нивната љубов всушност никогаш не згаснала, напротив, новата средба само уште повеќе ја разгорува.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Сепак, никогаш не се имаше сама дома враќано и ѝ беше по малку страв.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Какви времиња се, човек никогаш не знај шо го чека.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Сакам сите да се дотерате најубо шо можите, никогаш не се знај“ рече и значајно ги погледна сите на масата.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Бешир минуваше и низ црвени семафори откако ќе забележеше дека немаше коли од десната и левата страна на попречниот пат! Никогаш не возел побрзо!