Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Ваквото непречено течење на работата траеше сѐ до крајот на месец ноември 2002 година, кога всушност се јавува и проблемот со којшто С. С. веднаш решава да се соочи.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Имено, во овој период, тој добива неочекувано Известување бр. 02-6842/1 потпишано од тогашниот нов Министер за одбрана, во кое се вели дека тој не треба повеќе да доаѓа на своето работно место и како основ на 54 таквото известување беше наведена одредба од тогашниот ЗРО (1993).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Идентитетот се дроби во моментот кога веќе нема просторни ограничувања, кога се случува одвојување на телото и просторот, каде што групите веќе не се дефинирани со просторни туку со дискурзивни особини.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Токму таа загуба на идентитетот на уметничките стратегии им допушта еден специфичен рез во телото и една специфична структура која сака што повеќе да се оддалечи од традиционалната физикалност на телесните ограничувања, како што се просторот и времето, која сака да се оддалечи од причинската или непричинската логика на прикажување и наместо тоа да обликува некоја нова структура: структура во која ќе биде можно учествување на далечина, која ќе биде од информатички материјал и умножена на безброј нивоа.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тие едноставно ќе беа среќни ако исчезнеа и Чанга и козите и повеќе да не се крева прашина од јужната република.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Не требаше татко ми повеќе да длаби во сеќавањето за да дојде до нови докази дека некоја од пештерите во утробата на Калето ќе му биде гробница на Чанга со козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Следните денови сакав повеќе да мижам, отколку да гледам како се копа бунарот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Таа се омажи таму со аир, откако отиде почнаа Илиевите уште повеќе да се богатат.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Фала му на светиот дух, не мора повеќе да го слушам она папагалско повторување veni, vidi - vici ... кое ни мене не ми доликува - повторно помисли Мо.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Останува само да се спомене дека еднаш сте го доживеале ова, но со намера никогаш повеќе да не се види, зашто„Ох, Калкута!“ е декаденција на духот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Немавме време за разговор, за поздрав ми мавна со раката зашто на семафорот се појави зелено светло а пред крстопатот не можеше повеќе да се стои...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Родителите, ангажирани со секојдневните грижи, немаат време повеќе да се посветат на своите деца.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

МАНОИЛ: Е, што и да се случи, јас навреме го исполнив својот долг. Кој може нешто повеќе да бара од мене!

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Тој нејќеше збор повеќе да аби за нешто, за кое самите дела доста кажуваат.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Јас сега почнувам, - рече како за себе, а со јавна намера да го предупреди Коча да не мисли за станување. Но Кочо нејќеше повеќе да остане.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Не сака повеќе да живее и подготвена е да умре од неговите раце.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

VI Тетка Анѓа учителката не доаѓа повеќе да нѐ учи. Учителот не ја остава.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

„Не ме интересира. Повеќе да не те видам!“ - ѝ ги зел тревчињата и ѝ ги расфрлил.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Да, но ти можеш повеќе да дознаеш од нив ...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Знам, - рече Васе насмевнато. - Ти секогаш брзаш... Добро би било повеќе да размислуваш... И учителот тоа ти го рече...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ќе ја пренесиме сега ние оваа новина до сите наши војводи и началници и ќе им соопштиме дека штабот е известен од самиот Хилмипаша оти дал веќе амнестија, та во срок од десет дена нека се предадат сите наши луѓе, а ние што побргу да ја фаќаме границата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Или, оди кај четниците, барај нешто за јадење ако си гладен! — му рече тој на момчето повеќе да го отстрани од нив, отколку што мислеше за неговиот умор и глад.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

кога се враќав од кјото во токио баш под гордата бела чалма на фуџи одгатнав зошто возот шинкансен нозоми се лепи на магнет и не прави тик-така тики-така како што прават нашите возови удирајќи по шините, тоа мора да е затоа што на дечињата им треба тишина за кога ќе ги виткаат книжните жерави да ја слушнат поубаво песната на славеите од крошните на вечно расцутените цреши и за да можат во тишината во себе да си посакаат да пораснат што повеќе да пораснат ако не бива баш колку фуџи тогаш барем колку долгоногите жерави (ова со долгоногоста, разбирливо, особено им беше важно на девојчињата) тогаш сосе дечињата кои виткаа книжни жерави одгатнав и дека тишината е скришно место на раат да си позбориш сам со себе - ја да се помолиш за троа среќа и праведност, да се помолиш и за мир во овие времиња на секакви предизвици, ја да се заколниш на верност, чистота и побожност, ја да посакаш убавина и љубов, убавина и љубов, љубов, ја да истуриш некоја клетва за ѓоа новиот економски поредок што носи само нови поскапувања на хартијата од која се прават жерави, а може и некоја задоцнета клетва за наставничката по хемија која се насладуваше кога ни ги теглеше ушите и чијшто поглед жежеше како солна киселина. кога се враќав од кјото во токио цело време возот шинкансен нозоми ни го надлетуваа книжни жерави - ем не вардеа од многу замор, ем ни даруваа долговечност, долговечност тадури и бесмртност оригами, оригами на сите страни некои жерави пролетале, некои се струполиле а тебе ако ти чини, прави се дека не знаеш колку заблуди на овој свет и век се стокмени од хартија.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Најголемата и најтешка гениталија, неговото височество Мозокот, како ерогена зона не смее повеќе да подлегнува на никакви закани и притисоци.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Немоќта да го изменам овој ужасен свет во кој живеам ме тера стократно повеќе да го сакам ближниот свој - како затвореник, како соучесник, додека заедно ждереме кременадли во некоја мрсна гостилница...

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

- Ви се молам, простете, господин инспекторе, дека ве вознемирувам, но невозможно ми е повеќе да издржам.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Неуморно работи, вежба. Дома сама, со ансамблот во театарот, не пропушта прилика повеќе да научи, да се усоврши.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Домарот, стрплив како цел век да скокал по карпи, а ниеднаш да не исчашил глужд, милозлив како повеќе да другарувал со светци одошто се среќавал со крадци, без збор се врати со другата врвца клучеви и отклучи една ќелија во конакот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Додека ја слушаше, а не ја дослушуваше жената како ѝ зборува, Горда гледаше во детето - годиначе, тоа си играше на подот од кујната, седнато па стркалано, уште сакаше повеќе да лази одошто да оди, клатејќи се на ножињата како пајче.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Па сепак, и покрај тие ситни, а чести пакости, во него преовладуваше убедувањето дека душевните болести на современиот човек не можат повеќе да се лекуваат со малограѓанска свест, со која единствено беа вооружени психијатрите од стариот ков.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Еден млад човек кој водеше сметка за својата позиција во општеството и кој се подготвуваше за женидба, ја натера својата идна жена да вети дека нема повеќе да се занимава со клептоманија.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Штотуку го уби коњот, кога, гледај чудо, овој се преобрази во принц кој, да не беше јунаковата послушност, ќе мораше засекогаш да остане бедно истрошено коњче. 18.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во пазарното стопанство со развиена конкуренција, претпријатијата се приморани што повеќе да ги смалуваат ризиците на работата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Но неколку години подоцна, кога се разведуваа, таа му рече дека кога биле кај златарот да купат венчални прстени, таа се издвоила за момент додека тој ја проценувал вредноста на двата прстени и незабележливо, земала еден рачен часовник. Оваа девојка беше голема убавица. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 185

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

И овде се докажува познатиот стих: “По покусиот пат во рајот не се стигнува” - на почетокот морате да вложите малку повеќе за после помалку да ве боли глава.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Се состои во тоа со помош на специјални прожектори, среде бел ден, па и на најголемо сонце, по небото да се испишуваат пропагандни пораки со букви големи 400 метри!

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Нема повеќе да ги имаме овие проблеми со Неуронскиот Човек на Шанзо, кој се издига на хоризонтот како Последниот Човек на Ниче, со својата кортикална и синоптичка избледеност.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Не можам повеќе да се контролирам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- А можеби тој, што ја оставил, не можел повеќе да се врати.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И затоа се опечалив повеќе да ги донесам злато, да му се отворат очите.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Можеби може да се рече и дека осамата му годеше со оглед на потребата колку што може повеќе да биде во друштво на своите мисли коишто уште му овозможуваа една значителна продуктивност.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Токму тогаш да намине таму и да ја најде својата невеста како руча со друг маж, кога таа требаше да биде дома во својата кујна, тоа беше доволно тој да се разбесни, а уште повеќе да влезе таму и да ја види како се држи за рака со друг маж.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Витото торзо ѝ беше во хармонија со останатиот дел од фигурата, но градите можеа повеќе да ѝ одговараат на некоја појадра женска фигура.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Неочекувано на вратата се појави Х.Х. Не можел повеќе да издржи.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Бргу го сопреа два големи бункери, како големи бели очи на ридот, кои ми ја упатуваа последната закана: никогаш повеќе да не се враќам во родната земја зашто, во спротивно, ќе пукаат.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Се чинеше дека тие од високото раководство немаа потреба повеќе да објаснуваат.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тука, во летните месеци 1948 година не носеа на плажа, повеќе да вежбаме воени вештини, по програма и распоред, отколку да пливаме и да се сончаме.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Реши да го натера уште повеќе да се доближи до водата.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Сите консултирани во Бугарија биле свесни дека Братството немало никакви сили за да се бори против Организацијата, а со негово влегување во нејзините редови ќе може многу повеќе да придонесе за врховистичката кауза.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Сега ние не можеме повеќе да гледаме на себе и на својот народ како на еден недорастен народ без политички опит.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Јас не можам да допуштам Турците да не се поучат од него: јасно е за секој, па и за Турците, оти Турција не може повеќе да ја зачува Македонија ако продолжува со истата политика кон нас што ја водеше досега.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Умира и се менува со нов, ни тој не може да му одолее на летниот валцер... ен два три...ја загнездил мама во себе и танцуваат, танцуваат...ен два три...ен два три...како е можно да не те повлече таа неумолива, таа безгрижна вртелешка...ен два три... нашето страдање е и радост и ново раѓање...ен два три...смеата нека е смела и брза – повеќе да дава помалку да чува...ен два три... зборовите сакати се, мислите немоќни се губат – кога сме плен на тонот снен...ен два три...ен два три...моите бледолики родители меѓу исончаните мускули на танцувачите меѓу црвените жици на решетките...ен два три...ен два три...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Заслуга на културните студии е во тоа што, токму со постојаното нагласување на улогата на публиката (теоријата за активната публика, што некои ја означија како „бесмислен популизам“), постигнаа никој повеќе да не верува во потполната зависност на публиката, што на секое медиско надразнување би реагирала како програмиран робот или марионета.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Елитистичките, економските, редукционистичките и песимистичките постапки ги заменија нагласувањето на релативната автономија, отпорот на публиката, множеството значења и политиката на уживањето.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Популарната култура стана сцена на динамично натпреварување, дури на “борба”, а не на статичка доминација.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во еден миг можеше просто да подлипне, кога откри дека денот веќе воопшто не мисли ниту минута повеќе да го чека.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ми се чини дека еднаш - и тоа категорички - Ви забранив да се виѓавате со Вашата сосетка? Уште повеќе да ја примате - овде!

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: Се извинувам. Жалам, господин Христов, но автомобилот не може повеќе да чека. И самите знаете...

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Ако тргнеме во спротивни насоки не довикувај ме повеќе, заминувам, оставајќи на судбината: „така требало да биде“ Не доаѓај повеќе да ја собираш дождовницата од пресушените очи...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

И се заколнуваше повеќе да не му јавува за свадби.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Завршувањето на војната луѓето го прославија шеметно: ја собраа сета комина што ја имаа по бочвите и каците и ја турија во селските казани да се вари; црпеа луѓето со чашки, со канчиња, заграбуваа со грсти уште од првата протока и пиеја; пиеја како да се натпреваруваа кој може повеќе да испие, кој може побргу да се опијани, збрлави; се бацуваа меѓу себе, се гушкаа, се миреа скарани, си ги отпетлуваа кошулите на градите и си ги даваа срцата еден на друг; ги собираа шлемовите од војските расфрлани по бавчите, ги навираа на колови и ги гаѓаа или се мочаа во нив; трчаа по секое преживеано добиче да го колат; се правеа заеднички гозби на широкиот пат крај езерото; кој како ќе донесеше нешто за колење, така луѓето викаа: „Придај господе!“ и му го удираа ножот; кој немаше добиче, носеше кокошка или петел; петлите, пред да ги заколат ги испијануваа со ракија: нивното кукуригање беше највеселото нешто: се натпреваруваа кој од кој посилно ќе пее.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Пари немам повеќе да му дадам.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Таа се разлева во него и тој се нурка во неа и му е неподносливо повеќе да мижи.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тогаш им зборуваше за она момче кое загина во Сплит и од нив бараше повеќе да не ги испраќаат своите деца таму да гинат за нечии други интереси, во некои краишта што веќе не беа нивни, туку туѓи.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Треба повеќе да се сади, да се јаде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А во заробеништво може и повеќе да даваат за јадење, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Повеќе да сркаат грав. А ако сркаат повеќе грав, пак ги удираш по рака: - Јадете и од лебот, ќе им велам, што сте се навртиле само на гравот, ќе им велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Па што има да бранам, си мислам, што има повеќе да бранам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Вели: „За криви колца не треба прав пат“ , велеше Лазор Ночески и ние, седевме ден-два ебали го, може и повеќе да седевме во Варна и после нѐ собраа меѓу пушки со штикови и нѐ водат на воз, а Стеван Докуз уште пред вагонот почна да кука, спомнува жена, деца, куќа, јас го тргам за ракав, да молчи оти со кукањето може да помислат дека вистина нешто криеме и за која странска сила го криеме, и Стеван Докуз ќе се штрекне на тоа, ама пак ќе заборави и пак ќе закука и јас ќе го држам за рака, ќе го шибам в слабина, ќе го штипам и тој пак ќе замолчи и нѐ товараат во еден вагон за добиток ли, за пошта ли, за жито ли, нѐ пикнаа во вагонот, нѐ настегаа в шише и ајде за Софија

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Старецот потоа берел секакви тревки и ги варел, ја терал снаата да пие, и пак ништо не помогало, селаните сепак не виделе дека таа оди како да носи лубеница под ленената кошула и не ќе го виделе тоа ако и другиот тревар, Пандил Димулев, не се зафатил да ја лекува, секогаш по залез и без сведок, со денови и со месеци можеби, па во некое утро застанало момчето пред својот татко и, копајќи со врвот на опинокот пред себе, сцрвено и бушаво од сон, рекло дека може да се почувствува со рака и уште повеќе да се чуе со уво: русокосата женичка носи под градите живот, ќе биде или внук или внучка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога им здодеало на синовите да кршат камен и уште повеќе да го слушаат татка си како шепоти со невидливи ангели и апостоли, отишле далеку и се прогласиле за арамии, да ја смируваат крвта со туѓа крв.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пред десет години Никола Влашки го женел синот и, кога ни по две години не дочекал внук или внучка, сеедно, ја прашал снаата машко ли е момчето и што се случува ноќе кога таа ќе легне со него, ја задева ли, и ги трие ли со дланки јаболката под кошула, легнува ли врз неа, а таа се срамела, бегала од свекорот, но тој и на нива и в куќа сѐ за исто ја прашувал, додека најпосле, еднаш, не му признала дека момчето е машко, повеќе машко отколку што мислела таа за момчињата кога била девојка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во тоа време некој Кандило Кучевишки, инаку познат и во Кукулино како човек што без болка може да крши речни камења со рака, се прогласил по еден сон за светец и со своите синови седуммина или осуммина, почнал да гради црква со своја лика на ѕидовите - тој прв ги подава рацете кон новородениот Исус во сина пештера и тој прв клечи на Исусовиот воскрес.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И, тогаш, таа конечно реши да оди и никогаш повеќе да не се врати.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Лузна која ќе остане да се гледа и да го потсетува, никогаш повеќе да не злоупотребува.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Прекрасно, мислам на една работа повеќе да обратите внимание ако случајно некогаш се чешнете со нашето татенце, другарот Аритон Јаковлески.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Секогаш пред легнување се слекуваше гола пред огледалата и со својата убавина ги возбудуваше: се грабеа огледалата кое побргу да ја фати и што подолго да ја здржи во себе: некои ја фаќаа во профил, некои анфас, некои одзади; таа ја гледаше нивната возбуда и како да сакаше што повеќе да ги излудува: се доближуваше де кај едно, де кај друго, де кај трето, де кај четврто...

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Сега Хера не одеше повеќе на лекар да ја лечи главоболката, како што тоа порано го правеше, пиејќи разни лекови кои во почетокот ѝ ја смируваа болката, а подоцна не. Ѝ правеа разни проверки на крвта, урината, шеќерот, ѝ ги испитуваа бубрезите, срцето, притисокот; ѝ советуваа да не се преморува во работата, повеќе да се одмара, да избегнува потиштеност и затворање во себе.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Полицаецот почна да урла. Два истрели беа доволни за неговиот глас да се смири и тој и неговата партнерка никогаш повеќе да не прозборат. - Децааа бегајтееееееее!

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

„ Си помислила ли некогаш“, рече тој, „ дека најдоброто што би можеле да го сториме е да заминеме од тука пред да биде премногу доцна и никогаш повеќе да не се видиме ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кругот на маската сега веќе беше толку блиску што од него не можеше ништо повеќе да се види.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не можеше повеќе да се бори против Партијата. Освен тоа, Партијата беше во право.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Не“, рече тој, „не чувствуваш исто.“ Изгледаше како да нема што повеќе да се каже.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Најдоцна за дваесет години, мислеше тој на огромното а обично прашање „Дали животот бил поубав пред Револуцијата отколку што е сега?“ не ќе може повеќе да се одговори.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Дали сте подготвени, и двајцата, да се разделите и никогаш повеќе да не се видите?“ „Да.“ „Не!“ упадна Џулија.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но тоа не го оправдува постоењето ниту на едниот ниту на другиот воен сојуз, а уште повеќе да дејствуваат врз јаничарски принцип, односно да се служат со туѓа крв за да остварат свои цели на доминација во името на нацијата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Имаше моменти кога се откажуваше, кога не сакаше повеќе да зема лозови, но тоа траеше до денот што беше последен за извлекување: одеше кон бутката да купи лозови, сакаше да не најде но пак се тресеше и го молеше господа да најде.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ја носеше по лекари, по бајачки. Врвеше времето - ништо. Таа зафати уште повеќе да се дебели.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Не се обидува повеќе да станува.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Или, уште повеќе да закомплицираме, на начинот на нам - сурферите по маргини - милиот господин Дерида (кој вели: „На културата ѝ е својствено да не биде идентична со себеси“): колку не си идентична на себеси?

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Крајно време е критички да ја преиспитаме оправданоста на догмите на неолибералистичкото 201 едноумие и повеќе да не жртвуваме неброени човечки судбини на апстрактните идеолошки догми.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Очајот, со сите овие размислувања, сѐ повеќе ја поклопуваше. Нема на што повеќе да се надева. Нема на кого.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Момите се скараа која повеќе да собере од парите, а деверите се провреа меѓу нив и стигнаа до средната врата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И поп Петко затоа излезе: да го дочека Ѓура како шура, да му се извини нешчо ако згрешил што им зел на децата и жената некоја пара повеќе, за некое и друго кило жито а повеќе да го пречека и да си го прибере Крчето, да му благодари на Ѓура што го доведе.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А таа, ене, само му дава ишарет што повеќе да свири.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Донеси го веќе тој ден судбоносен избави не од проклетијата вечна избави не Господе од овој коњушарник стадото не може повеќе да чека

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Желбата на записот е повеќе да се опише отколку да се објасни, и за мене самиот, досегашното повеќедецениско молчење, здржаноста да се доискаже во стихови мојот однос кон Рацина и кон неговото пеење, поривот но и несигурноста на моето доближување до него, почитта па отаде и стрептежот од јавно кажаниот збор на што толку мудро ни укажа Блаже Конески, дрзоста и дораснатоста на младиот поет да проговори со јазикот на песната за Рацин, за Рацин што го пробуди во нас идеалот на јазикот и убавината на поезијата.

„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)

Во ретките невидливи Таткови солзи се топеа семожните мисли, неговата крајна порака, можеби и притаениот страв дека може повеќе да не ме види.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Пукнатините на куќата зафатија сѐ повеќе да се шират и секој момент се закануваше опасност куќата да се урне.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Најпосле Англичанецот доби инструкции од својата влада да не инсистира на измени на Протоколот од 1913 година за да не се создадат други гранични проблеми меѓу двете држави во други реони за кои постои заинтересираност меѓу двете страни, а со тоа уште повеќе да се усложни и влоши ситуацијата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

И отец Серафим по богослужбата не го викаа како порано по куќите да им го прегледа виното, да види какво е, да стори нешто ако не чини - туку го пиеја не наоѓајќи му мани и го молитуваа бога само да го има што повеќе, да роди што повеќе да имаат што да пијат.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ја тераше што повеќе да му кажува, да му зборува за своите маки, за своите тегоби, да се исплакува, да му се исповедува и на тој начин да ѝ олеснува болката во душата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Како да нема умирачка. Настојуваме кој од кого повеќе да успееме. Успехот нема цена.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Авторот сфати дека Едо не би имал што повеќе да рече.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Разбери ме не можам повеќе да те создавам да те лекувам со поштенски марки нема повеќе да патуваш сакам да верувам молци ги јадат адресите во мене интимно се топат некои санти и паѓа горчлива сенката на времето кога се кастрат лозите и поривите а билјето развива бујно како грев.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Како згрчена дланка ќе го сокрие во себе. а тој ќе знае дека акордот е сонуваната болка. тој акорд треба да остане таму, под клуч, в самица. никогаш повеќе луѓето да не сонуваат ножови, никогаш повеќе да не го чујат чемерното крцкање на прстите, стиснато околу неиспеано грло.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

А малку потоа посака да рече дека само своите знаат да те суредат така што никогаш повеќе да не се разбудиш; но во тој момент вниманието му го привлече белутракот во калдрмата и веднаш оцени оти по десетото зрно, што веќе длабеше во него, ќе удри на белиот камен токму со челото. ___ * блуза **чета

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

И почна уште повеќе да се крие од децата, од нивните задевања додека еден ден не го најде дедо Геро и неговите двајца комити.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Не дозволи никој повеќе да го вика со неговото старо име.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Тој знаеше дека децата така често ги прашуваат, за да ги научат повеќе да гледаат околу себе.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Ме чуди дека си испуштил една таква убава прилика.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Му реков: „Само малку повеќе да си бил настојчив, финиот капетан Живкович можел и со ордонанс да те стори.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Да не ви текне повеќе да чкртате по тетратките дека јас сум ја сакал Бала.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

- Можеби ова тровање ќе ја опамети повеќе да не пуши...

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Немој повеќе да ми стоиш над главата како свети Аранѓел со сабјата! Ајде, остави нѐ!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ТЕОДОС: Ајде, кога ти велам, дим да те нема, зашто... (Го крева шишето и замавнува.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Во новово време се згоди во едно претпријатие да одработам цели десет години ама правилата на животот се сменија и веќе одамна никому не му се подарува никаков часовник што секако е една од причините некои луѓе сѐ повеќе да се чувствуваат изгубени во времето а нивните души да скапуваат во контејнерите.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Црното семе про’рти во мене, настапија денови кога си го барав крајот и кога одлучив да го родам семето на срамот, побегнав од неговото одајче на еден салаш за да се измачувам и заколната никогаш повеќе да не го видам во животот.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

И ние двете се грижиме за неа како и ти, ама од сега натаму повеќе да се грижиш за куќава кога останува сама отколку за Пеличка.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Никого не обвинува, ни Господ што ја зеде толку млада, ни татко кој веројатно можеше повеќе да стори освен таа една доза пеницилин од Америка, а не верувам ни мене дека ме обвинува од што немав доволно време за повеќе да ѝ се посветам.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Соништата ги продавам за повеќе да не се разбудам.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Кога бев дете имав свои детски соништа, сонот го сакав повеќе од утрото и новиот ден.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Во ситуации во кои настојуваме да го задржиме достоинството, кога не можеме повеќе да живееме од милостината на другите, доживуваме жежок шамар на ненадејно просветлување.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Колку ми е потешко, толку повеќе да сакам да зборувам и да потпевнувам.