повремено (прил.) - го (зам.)

Во полумракот што повремено го расечува слабникавото жaрче на запалена цигара, болснуваат солзи и се слуша по некој тежок издив и засрклив липтеж.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Повремено го вознемируваа лажни сеќавања.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Што ако тоа место веќе е пополнето или повремено го пополнува друга.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Дури и повремено го пофаќаше лицето со дланките како да ги пофаќаше тие прсти.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Луѓето испотени од стрмнината и од тежината на ковчегот, повремено го спуштаа на снегот да ги одморат рацете и нозете.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Порано повремено го запознавала со состојбата во Пансионот, со приходите и расходите, а сега никако; порано секоја вечер спиела со него, му читала весници и книги, му пуштала музика од грамофонот; а сега никако; дури и кога ќе се разбуди преку ноќ, неа ја нема крај него на креветот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Хорацио се загледа во гуската, која сѐ уште е на истото место, само што повремено го мрда вратот: Знам дека нѐ гледа, иако се прави на тошо.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Додека зборува девојката се гледа во џебно огледалце и повремено го плази јазикот во кој има прободено минѓуша.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тоа е Грета. Преку сликата оди натпис: 3. Септември 1995.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Само повремено го прекинуваа за да му донесат јадење.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Тој, навикнат на шеќерот со којшто повремено го прихрануваше и блажеше неговиот одамна признат стопан Брчалото, сега здебелен до отромавеност, попусто секој ден излегуваше од своето скривалиште во фурната, се довлечкуваше до портата и со подзината уста очекуваше од некаде да се појави Брчалото.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Детето останувало во својата болка, како потопено во вода, како некоја мака да му ја притискала главата и го присилувала да потоне во болката, и само повремено го пуштала над површината на водата да може да земе здив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И никој не знаел од каде доаѓа таа детска меланхолија, никој не знаел што ги предизвикува тие воздишки, и никој не знаел што го врти неговиот поглед настрана.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Како некаква бездна да зјаеше помеѓу оние наши животи некогаш, и овие постоења сега; бездна која ги помируваше некогаш и сега, проголтувајќи ги во себе горчината и омразата, оставајќи само тапа помирливост и густо молчење.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во начинот на кој чекоревме една крај друга, во тоа како молчевме и како повремено го прекинувавме молкот со по некој збор, за првпат почувствував колку се бев изменила во текот на тие години минати во Гнездо, почувствував и колку мојата мајка се променила.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)