повторно (прил.) - ја (зам.)

Конечно, во декември 2006, судскиот совет (во состав: м-р Љ. Неделковски – претседател, П. Попоски и С. Спасеноска – членови), носи пресуда со која ги одби сите поднесени жалби на работодавачот и на поранешните работници како неосновани, и ја потврди исправноста на првостепената пресуда, која во јануари 2007 стана правосилна и извршна.6
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
После изрекувањето на конечната и мериторна одлука на Апелациониот суд, со која на работодавачот му се наложи да ги подмири сите обврски кон Костадиновска, и тоа во рок од осум дена, тој повторно ја игнорираше оваа обврска и пак не ја исплати оваа сума. Затоа, адвокатот на Костадиновска го упатува предметот до извршител (М. Николовска).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Веднаш по приемот на писмено изработената пресуда, работодавачот – незадоволен од истата, преку својот адвокат (Т.Неделков) – поведе второстепена жалбена постапка, но исто така жалби поднесоа и тужителите незадоволни од одмерените трошоци – па предметот беше препратен до Апелациониот суд Битола.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
На тој начин и уметноста возвратува („fights back“) и повторно ја освојува својата територија на која со поп-културата развива еден однос на взаемно интерпретирање.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Принципот на задоволство во популарната култура му служи на ваквото потиску­вање на смртноста, така што низ смртноста - со која низ поп-естетика се бави новата британска уметност - се појавува потиснатото таму каде што тоа (естетски) и не се очекува.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ноќта ја поминавме во блискиот мотел и повторно ја доживеав­ме онаа момците-во-една-соба-а-девојките-во- друга сцена, иако некој непрестано ја убедуваше бабичката која го водеше мотелот: „Не, слушајте, всушност, ние сите сме педери“.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ондин и Дороти така ме викаа без престан - тврдеа дека тој прекар настана со спојување на Дракула и Синдерела).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Драматичноста на сегашната ситуација ги брише реперите: денес е невозможно да се биде релативист; пропаста повторно ја роди потребата од апсолутна вистина.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Штом татко ти загина, сабјата твоја повторно ја прероди Река ко пиле што пиштела в орлови нокти, во која Гега ја навредил сека домакинска куќа...
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Германците и Бугарите, кога, во 1941-та, повторно ја завојуваа Потковицата, покрај што ги обезбедија сите завои, сите усеци и мостови на Битолско Џаде, па мостовите и завоите на Црна, и мостовите и усеците на железничката линија, Германците, сами, на Чауле поставија осматрачница.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Оттаму, во текот на целата војна, со топови бувтаа по сојузничките авиони што доаѓаа да ги бомбардираат нивните колонии што по Битолско Џаде и по железничката линија, преку Битола, се точкаа кон Солун а оттаму за Азија и Африка.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Уште еднаш бараше сила да гледа директно во лицето на човекот што страдаше, кој беше причина за неговото измачување, и повторно ја најде потребната сила во лицето што личеше на маска, кое на некој необјаснив начин го потсетуваше на челичен катинар, кој цврсто држеше некоја недостижна тајна.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кога маштеа ѝ повторно ја извика, се завртев и налутено појдов кон улицата, без увереност на независен човек како што се чувствував само во оваа темна задушност.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Народната уметност, таа „планина на народниот дух, папокот на нацијата, со која секој автор треба да остане во невидлива папочна врска целиот живот“ (повторно ја задевав Луција), онаа традиционалната, нема познат автор.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Логотетот гледаше стрештено во Филозофот. Не му беше јасно со каква едноставност и спокојство Филозофот раскажа за собитието, како да раскажува како ја отворил вратата, влегол во одајата и потем повторно ја затворил.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Повторно ја чувствувам онаа топла поповска сомилост „ќе го земам ова дете под своја закрила“, од која, иако ме нервира, не можам да побегна: - Слободна ли си вечерва? - Можеби...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
НЕДА: (Повторно ја бара неговата прегратка, но Иван ја отклонува.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Рада повторно ја фати средината на автобусот и потпрена до топлото стакло се препушти на сонот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И повторно ја пружи празната чаша со заповест која не ѝ беше својствена.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- А знаеш ли дека таа е распуштеница ... - недовршувајќи, Томо повторно ја прекина.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Знаете, јас сум новинарка. - Ова повторно ја стресе Рада. Та нели во писмото од Јана стоеше дека „лотосот“ бил посвоен од некој новинар.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ја отворам и барам меѓу моите инструменти; младичот, сепак, ја подава раката, посегајќи кон мене за да ме потсети на моето ветување; ја дофаќам пинцетата, ја посматрам на светлината од свеќата и повторно ја враќам на нејзиното место.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Веднаш ќе се вратам назад“, помислувам, небаре коњите ме повикуваат да тргнеме, но сепак ѝ дозволувам на сестрата, која мисли дека сум зашеметен од топлината, да ми ја слече бундата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Повторно ја слушав Големата вода, стоев на највисоката карпа, повторно се јави оној непознат глас, таа жена, мајка.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Од далеку повторно ја гледа Аниса качена на коњ, на истиот коњ што е на сликата: силен бел пастув, влакното му светка на сонцето, се прелива, како скапоцен камен; гривната му се вее развиорена.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Државата под свое повторно ја земаа комитските банди коишто го обесправуваат не само граѓанскиот, туку самиот живот како таков.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Повторно ја затвори вратата и влезе во просторијата на десната страна.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И повторно ја видов својата сенка.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Веројатно повторно ја згрешивме“, втаса да помисли, но пред да ја напушти просторијава стори неколку чекори кон прозорчето поставено малку повисоко на празниот ѕид од левата страна.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Несомнена е авторовата потреба за патување (во смисла на животен еликсир), неговиот копнеж по дијалог со светот, со другиот (М.Бахтин), соочувањето со културната Другост, притоа, како по правило, повторно ја имплицира временската димензија, овој пат на културно- политичко рамниште.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Како бебе се покажа крупно, добродушно и сакаше да заспива со музика.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Полека го зема клучето од ланецот околу вратот и повторно ја нави прекрасната минијатурна градина.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„И бевте кај дед Павел?“ повторно ја прашав и седнав на креветот карши неа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не почнува утре годинешниот натпревар? - тетка ми Марија повторно ја погледна тетка ми Олга која налутено молчеше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Како што ги цедеше од нив излегуваше матна вода при што таа цимолеше со искривена уста. Видов дека почнува да плаче.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Повторно ја фаќаат Гајта и ја влечкаат зад школото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Исто така, на 21 септември 1944 година "Њујорк тајмс" ја пренел информацијата преземена од британски извори дека "силите на маршал Тито го зазеле градот Манастир (Битола) во југозападна Југославија, во близината на грчко-албанската граница".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
На 14 септември „Њујорк тајмс“ повторно ја пренел информацијата, преземена од „Слободна Југославија“, за ослободувањето на Кавадарци.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)