попусто (прил.) - е (гл.)

Уште пред тој да изусти, му рекоа: - Попусто е сѐ што ќе ни кажеш, владико...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Седеше пред вратата со пушката в рака и му велеше насолзено: „Попусто е, учителе. Никаков лек не му помага на син ми“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Долго ме жулкаа по главата шепотејќи дека попусто е плачењето.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Попусто е човек да му се опира на тоа што станува и што треба да стане и да ја бара чистотата на својот убав сон во средствата на остварувањето.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Патрокле се колне во светците и господа - пари повеќе нема и попусто е тоа мачење.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)