попусто (прил.) - му (зам.)

Колку пати татенцето ненадејно ќе дојдеше, колку пати демнеше, ама сѐ попусто му беше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Кога веќе ме фати распрашувачки занес Да допрашам дали само непријателите секогаш смрдат И дали народ кој нема непријатели е осамен народ Па попусто му доаѓа што се конти пред огледало и мириса на ливанто?
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Шеташе Богдан со очите по неговата корона и попусто му бараше зелена гранка.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)