потоа (прил.) - ги (зам.)

Некому му исекоа премрзнат палец, другему стапало, треќему сите пет прста на ногата, а на уметникот половина стапало. Потоа ги фрлија в затвор.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ја фотографирав нивната трошна, напуштена куќа, нивите преку каналот, дрвото во дворот, пасиштата, сокачињата во селото, бакалницата... потоа ги редев фотографиите (тогаш немаше дигитални апарати) како сложувалка за да го составам Сакулево, родното село на Борис Кривошеев.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Како вујковците се тепале на креветот, па потоа ги држеле главите со раце затоа што им биле тешки...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Дедо ми беше партизан, а внук му?
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И еве нè сега, изложени како експонати на новата светска изложба на живи, а богами и мртви дорќолски, белградски и српски Сефарди и Ашкенази.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Рена под око го гледаше како брзо ги сука и потем умешно ги врзува малите парчиња памук на стапчињата од метла правејќи мали фитили, а потоа ги потопува во садчињата во кои таа пред тоа го тури маслото.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во обредниот тек првосвештеникот неколкупати ги исповеда гревовите: најнапред за себе и за своето семејство со рацете положени на главата на едногодишен јунец кој подоцна ќе биде заколен како жртва кон Бога, потоа ги исповеда гревовите свои и на своите свештеници сторени кон светилиштето, Храмот над сите храмови, за што рацете ги положува на главата од јарец кој подоцна исто така го колат како крвна жртва кон Бога и на крајот ги исповеда гревовите на сиот народ со рацете на главата на уште еден јарец, кој натоварен со нив и наменет на злодухот Азазел, се пушта во пустината.  Потем пред очите му игра борбата на свештеникот Мататија и неговите синови, а посебно еден меѓу нив, Јуда Макаби и неговата победа над носителите на грчката духовна окупација.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Завладеа страв и неизвесност. Потоа ги отворија логорите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ја здогледав светкавата палата, која на бледата месечева светлина личеше на мижуркава ламба, а потоа ги здогледав прозорците и балконите на кулата. 94.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Парите, што тогаш ќе му ги дадеш на „газдата“, прво ги трие околу брадата, а потоа ги тресе во џепот, се прекрстува, и сѐ тоа во знакот на среќниот пазар за тој ден.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
А потоа ги наводенувам боите.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
А таму се знае: велат дека страшно ги мачеле, - а потоа ги убивале.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Го „суредија" чорбаџијата Стевана од Крушевица и поп Ристета од Чаништа, па потоа ги положија и своите глави.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
По два дена од смртта на Толета, ја најдоа Митра обесена на една греда, долни крај, во татковата и куќа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Осознаваше дека во душата се населени и оживуваше нешта кои тој потоа ги пресоздаваше, и допираше сѐ што беше создадено од Бога или од него.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Душа на душата Допираше сѐ што постои - икони, камење, билки, сите нешта и светови ги допираше.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Во 330 г.пне. го запалил Персеполис. Потоа ги завзел Пасаргаде и Егбатана.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Во т.н. Бели Цркви останал на логорување три месеци, а потоа ги зазел Пелагонија, Трикала и Костур.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Жените потоа ги разврзуваа шамиите, ги расплетуваа косите и почнуваа да редат.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Пасивните консумери стануваат активни агенти кои ги примаат електронските модели преку своите екрани, дискови, факсови, и потоа ги трансформираат... пренесуваат... ре-создаваат... ре- анимираат.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Сузан го донесе пивото; потоа ги остави насамо.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Ние сметаме дека светот всушност е хаотичен и дека ние не откриваме никакви скриени поредоци туку најпрво ги проектираме во светот а потоа ги “ловиме” од тој свет заборавајќи при тоа дека тоа се наши проекции.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Го кажувам задното мислење. Потоа ги симнувам скалите.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Меѓу портата на ниските тараби и неколкуте скали до главниот влез, по двете страни на кратката патека, татко му беше засадил корења трендафили, а потоа ги беше калемил од диви до питоми ружи, од питоми до зимски ружи, жолти, розови и црвени, дури и една црна со латици небаре од кадифе.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ги отвори сиџилите. Потоа ги избриша стаклата од своите очила.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Бојан ги затвори говедата, потоа ги пушти и овците.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Потоа ги пушти и говедата. Додека тие пиеја вода и се бавеа, изненадени од снегот, преку кој и тие не се решаваа да загазат, Бојан им фрли малку сено во предниот дел од тремот, оставајќи ја вратата отворена, сами да се вратат и да влезат.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Потоа ги зеде стомните и ги наполни со свежа изворска вода.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Долго гледаше на онаа страна, кон Рамни Ливади, а потоа ги крена очите кон небото.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Пролети, младичот прво ги отвораше прозорците А потоа ги поправаше часовниците, ги чистеше, разместуваше...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
А таму, на Рамник на Горник, над отворениот гроб на мајка си, одржа една проповед во која првин ги нападна грчките владини и писмо, а потоа ги искара и татка си и сите потковичани што допуштиле да бидат измамени од еден туѓинец.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Потоа ги отераа на срецело и на секого по гол газ, на очиглед на луѓето, му удрија 25 стапови.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Потоа со Ујдаа и со камења, разоружани, ги спопашкаа прудолу низ оградите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Јосиф, седеа овдека, во гостинската одаја, првин се задума, потоа ги крена веѓите, дури најгоре на челото, и на крајот рече: Не чини за децата да ги учи некој кој е разболен.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
За оваа приказна, која ја оценија како пропаганда, комунистичка, полицајците три дена ги држеа затворени во амбарите Трпоски, а потоа ги однесоа во општинскиот затвор во Тополчани.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Таму ги држеа уште пенајсет дена и на крајот ги испуштија, биле кусодрамки и вештерки.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А тоа се случило вака: кога во 1914 година Србите заедно со другите и нив ги мобилизираа, ги отерале првин во Крагуевац, таму кај што ги стрелаа близнаците Акиноски, Цветан и Јордан, а потоа ги отерале во Војводина, на фронтот со Австријанците.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа што остана од споменикот, темелите, после со динамит и со казми го доразурнаа војниците, а потоа ги собраа жителите на Потковицата и веселчанци и им заповедаа да ги однесат камењата каде и да е и што подалеку.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Потоа излезе за момент во тремот и донесе празна саксија.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Беше извадил некакви крпи од долапот, ги истресе кај вратата а потоа ги однесе до главата на Таша, во нишата во која се наоѓаше отворениот прозорец.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ги носеше на купче, а потоа ги ставаше в кофа и ги изнесуваше од дворот.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Тие ги изнесуваат куќните предмети во дворот, ги трупаат под прозорецот, потоа ги товарат на грб и ги носат негде.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Темелната колебливост која, изгледа, ја имаат текстописците одговорни за фељтонов околу тоа што е геј-културата произлегува од една основна и карактеристична неизвесност: дали геј-културата упатува на настрани артефакти создавани од самите настрани или на дела од главнотековната култура кои ги создале хетеросексуалци, а кои настраните потоа ги присвојуваат за сопствени потреби и кои во текот на тој процес ги настрануваат? ‌Фељтонот во ТОНИ ја става оваа дилема во преден план со тоа што вметнува и анкета, упатена до читателите, која се вика „Што е погеј?“
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Како што е срочено во уводникот во ТОНИ, „Не мора да си отворено геј за да бидеш навистина настран“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ниту неповратно да се смести геј-културата во минатото. ‌Премногу е лесно да им се потсмеваш на ТОНИ, признавам, а мене целта сигурно не ми е да се потсмевам – тоа ми е само пакосно, ќефлиско излетничко скршнување од патот кон главната порака.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А таа е едноставна.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во тој миг го здогледа бикот Чако, како со спуштена глава му се приближува, покорен пред послушноста, припитомено легна првин на предните нозе, потоа ги спушти наземи и задните и веднаш заспа, папсан од скитањето низ гората.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
- и потоа ги доведоа до камионите и еден зад друг се товарија во нив и тргнаа... по патот по кој сега врвиме и ние и попладнето стигнавме во Поградец.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Со денови, со недели, и предпладне и попладне – го почна своето раскажување тогаш осумнаесетгодишната автоматичарка – дека не сме ја изгубиле оружената борба, туку привремено ја прекинавме поради предавството на Тито кој во нашите редови уфрли свои агенти и шпионони и потоа ги затвори границите.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Почнав од главата, потоа ги назначив рамената и, штотуку тргнав кон градите, ме полаза мислата или верувањето за преселбата на душите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Лошото време ги смрзна и луѓето, првин ги ослепе, потоа ги скочани.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ги раскажуваше и убавите и грдите нешта, зборуваше за татко си кој сликал минијатури на плочки кои потоа ги украсувале кујните на богатите; тој умеел не само волшебно да слика, туку и да им раскажува приказни на своите деца за насликаното – за петелот и кокошката, за ветерната мелница и кравата, за млекарката и реката кои се појавувале на плочките под неговата рака.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Густав ја посетуваше Клара секоја прва среда во месецот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Молчеше долго, а потоа ги кажуваше зборовите кои ги чуваше во устата уште додека разговарав со Зигмунд: “Значи, нема да дојде…,” и уште повеќе се стуткуваше во столот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А потоа ги затворив очите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се потпре со дланките на креветот и малку се поткрена, обидувајќи се да стане и да зачекори, но нозете не ѝ беа доволно силни и таа седна немоќно уривајќи се на креветот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Две деца фрлаа високо во воздухот скршени рачки од метли, а потоа ги фаќаа пред да паднат на земја, и одново ги фрлаа кон небото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И тие на портата од Гнездо ги чекаа да се вратат оние на кои им беше дозволена прошетка, ги дочекуваа со поглед со каков се чека вест од далечна земја, а потоа ги молеа да им раскажуваат за градот, за луѓето, за сето она што започнуваше на неколку чекори од местото каде што спиеја. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Јас мислам дека повеќето овде не би имале ништо против да бидат избркани од Гнездо по карневалов.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Една девојка додека чекореше во паркот кинеше страци трева, и потоа ги расфрлаше околу себе; една старица пред заспивањето замислуваше како ја корне тревата пред својот дом, и ја расфрла.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш ме земаше в скут, и додека седевме крај прозорецот зад кој врнеше снег, таа ми раскажуваше бајки во кои доброто секогаш го победуваше злото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А потоа ги прогонувале од градот, затворајќи ги зад нив портите на бедемите.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тука имаше луѓе кои не можеа да заспијат, и луѓе кои лежеа како во вечен сон.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нашите усни се допреа, и тогаш јас ги затворив очите, а во слаткиот допир на нашите јазици почувствував нешто како ветување дека таа слаткост вечно ќе трае.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Има една барака во која неколку жени се грижат за новороденчињата.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сара започна да ги ослободува нозете од апаратите, ги отвори кај глуждовите, па кај листовите, кај колената, кај натколениците, кај бутовите, и потоа ги остави на подот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа беше време кога младите, или барем оние млади кои јас ги познавав, живееја во очекување на остварувањето на љубовта, а почетокот на заедничкиот живот веруваа дека ќе биде симнување на рајскиот поредок на земјата, а потоа ги отрезнуваше баналноста на секојдневието кое ги очекуваше, бидејќи секое очекување кое е поголемо од стварноста, како и секоја љубов која е поголема од оние кои се љубени, завршува или со пропаст, или во тривијалност.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во оние други спални, во кои спиеја по две, по двајца, среќата и несреќата се врзуваа во јазол.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Остануваат во оваа барака уште неколку дена по породувањето, а потоа ги враќаат во бараките во кои биле сместени при доаѓањето во Терезин, и веднаш почнуваат со работа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И потоа ги совладува уморот создаден од обидот да се справат со звуците; пискотниците и криковите на психијатриската клиника Гнездо како да се оддалечуваат од нив, како да доаѓаат од далечината, и повеќе не се човечки гласови, туку звук кој го создава ударот на човечката болка, претворена во гнев, по гонгот на судбината.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој за миг ги затвори очите, барајќи го она бестелесно женско суштество кое го наоѓал таму уште од времето кога се разделувал од детството, потоа ги отвори очите и се насмевна, наоѓајќи ме мене пред себе, и одново ги затвори очите и пак ги отвори, како да си ја потврдува сродноста помеѓу тоа суштество без лик, исткаено од светлина што трепери пред неговите затворени очи, и мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се прпелкав во постелата и проколнував, го проколнував мигот на моето раѓање, ја проколнував мајка што не ги стиснала нозете да го смачка малото крваво главче кое едвај што подизлегло надвор од неа; ја проколнував утробата на мојата мајка што ме додржала девет месеци, што не ми станала гроб; го проколнував семето на мојот татко, и неговиот копнеж да ѝ се приближи на мојата мајка во ноќта на моето зачнување; ја проколнував и таа ноќ на зачнувањето, го проколнував и првиот ден на првите луѓе, и нивната прва страст.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Помладите од шеесет години работат по дванаесет часа дневно.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш ме земаше в раце и излегувавме од дома и минувавме покрај дрворедите; со едната рака ме придржуваше, притискајќи ме на своите гради, а другата рака ја испружаше високо, откинувајќи цветови од најниските гранки на липите, костените и багремите, а потоа ги ставеше цветовите меѓу нејзиното и моето лице.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го носеше крпченцето постојано со себе, и честопати за време на оброците, одморањата во паркот, или работата во шивалницата, ќе го извадеше од џебот и на него ги поместуваше гранченцата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
До зимата ова било гратче, потоа ги иселиле луѓето кои живееле тука, за да нѐ доведат нас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш се опијанувал и ги претепувал децата и сопругата Ана, која тогаш заработувала рибајќи ги подовите во семејствата на богатите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Уште некое време ги поместуваше, едно по едно, гранченцата на крпчето, а потоа ги завиткуваше, и го враќаше своето семејство во џебот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Околу нас сѐ испаруваше од врелина, улицата беше празна, муви летаа во воздухот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа беше нашето време, времето на молк за телесноста.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Рајнер ги праша дали можеби знаат во која од куќичките живее жена по име Гертруда.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Бодуен-де-Куртене уште во август 1877 год. престојува во Македонија, потоа ги следи истражувањата на Л.Мазинг за македонскиот јазик (1890-1891), како и оние на П.Д.Драганов, К.Хрон и др., и во својот учебник „Споредбена граматика на словенските јазици во врска со другите индоевропски јазици” (1901-1902) македонскиот го изделува како посебен од другите словенски јазици.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Испишувам парченца хартија, салветки, картончиња, исполнувам по десетина ливчиња на ден, а потоа ги туткам по џебовите и ги пуштам да ми испаднат по некои сокачиња.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Така и читаше: ги покануваше зборовите во својот двор, ширум отворајќи им ја капијата, потоа ги кажуваше полни со жубор. ***
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Тој, на тимот со кои работел постојано им ги покажувал филмовите на Дизни, па потоа ги прашувал: „Што е тоа што Дизни го има, а ние го немаме?“
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
„Ти...“ Се фати и со другата рака за градите, а потоа ги погледна и двете раце, испружени пред себе, сè уште по малку зацрвенети од студот, суви и чисти.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
А музиката околу нив се движи нежно, речиси како ветер – се провира меѓу нив за да ги подраздели, а потоа ги турка од зад грб за да ги притисне еден до друг.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Јас сум Савле“, одеднаш прозборе старецот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Го слушаа луѓето, а потоа ги грабнаа стаповите и пак го претепаа. „Ти си ѓаволот! Ти со натемагото!“ му рекоа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Бројни се дипломатите, кои на овој начин ги откриваа непријателските замисли и потоа ги оневозможуваа; бројни се воените раководители, кои со истата метода ги добиваа битките или навремено бегаа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ако речам дека преку женскиот пол искусниот администратор може во секое време да ги дознае сите најтајни движења на потчинетите, веќе тоа ќе биде доволно да се докаже колку е битна оваа административна метода.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ги правам од жици приклучени на мотор што некако го искривувам и потоа ги цртам со разни нијанси на флуоресцентни бои, тие се вртат со светлата на нив, и ги добивам овие прекрасни, меки, блескави бои во кои гледате.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Има и кутија со многу мали предмети - има една џива што се тетерави по цилиндарот додека тој се врти, потоа зад нив има едни ротирачки маскирани вртлози со лице на инсекти што ви се плазат, потоа ги има оние мали спирали и пламенчиња, и некои други нешта што се случуваат.”
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Прво раѓаат копилиња, па дури потоа ги признаваат како свои., - иако овие зборови не одговараа на убедувањето на Светлана, таа не можеше да ги премолчи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Почна да тоне во некаква млакост, во која сите работи добиваат некоја чудна извртеност, некоја лудечка испреметканост, а пред некој негов внатрешен поглед, кој остануваше постојано да дебне и во тој полусон, кој беше исто така негов и исто онака вистинит, тој се прегрнуваше со некои двајца луѓе, што требаа да заминат, а веднаш потоа ги гледаше оние двајца како застануваат крај патеката, како дрвјата, пренатрупани со окит, од кого веѓите им беа сосема бели, а со него се прегрнуваа сега и исчезнуваа полека по снегот нагоре, едно по друго, сите тие дрвја, а тој им намавнуваше ним со рацете, со сите свои десетина раце, од кои како бели перници се стреснуваше некаков окит, а за сето време некој некаде продолжуваше да го дупчи тоа, да го пробива, се мачи постојано да го пробие, со некаква долга шилка, бела и цврста како заб, како од слонова коска, но она се надига пред таа шилка и таа ниеднаш не успева да го продупчи...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ги стегна усните така што тие направија блед, тесен раб, потоа ги растегна во презриво ладен насмев.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Оние, будните крај купиштата жар и пепел, мислеле дека ништо не се менува освен движењето на ветрот, ништо, ни двајцата вкочанети - Онисифор крај зинатиот гроб и Онисифор зад насобраните гранки, секој од нив во исчекување другиот да заспие за да го стори она што мора да го стори со мртовецот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не помагало, Проказниците се споулавеле. Најпрвин гризале дрвја и камен, потоа ги извлекле од кании сабјите на пашите и си ги испоклале жените и децата ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некаков мраз однатре му ги набабри очите, потоа ги повлече, ги исмука од нив светлоста и влагата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Доаѓале баби треварки и белобради екими да ги лекуваат со секакви илачи, со тревки во јазовчево масло, им обесувале на врат лилјаци заклани со златна пара, ги прскале со крв од бели врани.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го познавав: тој можеше да се одмаздува со раце и со нож, никогаш со оган.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најпрвин ги слушнале нивните чекори, пошле еден кон друг, потоа ги виделе, нив и своите сенки што попусто им го сечеле патот: ќе се зграпчат за раце и со нозе и ќе се кинат со апежи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Усните ѝ потреперија, потоа ги гризеше, а бесот го истури со удирање на масата со тупаница.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Потоа ги испружи рацете преку рамената на својата пријателка, ги сплете на грбот по кој се разлеваше нејзината долга брановита коса, силно ја притисна кон себе, потоа се оддалечи малку од неа, за да се погледнат очи в очи и, кога заеднички ја фатија нитката на длабоко вслушување во молкот, Илона тивко проговори: “Тоа е мојот единствен пат. Помогни ми. Те молам.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Таа знаеше дека тој мирис ме опијанува (често велеше, ми шепотеше: „нема ливада, нема градина, нема планина што ќе те замае како, како, како…“ и со таква увереност со прстите од двете раце се шеташе низ мојата коса, ми ја расчепкуваше и ми ја мазнеше, а потоа ги спушташе дланките под раскопчаната кошула, фаќајќи ме за раменици и притискајќи ме во себе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Илона остана во студиото на Ема до полноќ.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Но се премисли кога виде неколку жени во униформи, кои ги пречекуваа на вратата од автобусот и им ги покриваа главите со наметки за да не накиснат, а потоа ги поставуваа во ред еднододруго, водејќи ги тивко и со решителен ритмичен чекор.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Ќе се исуши по пат,“ ѝ рече жената, мавтајќи ѝ од вратата на автобусот, а потоа додаде: „Со среќа!“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во парискиот Лувр ја видов сликата на Еусташ Ле Суер, на која се гледа како апостолот на скалите пред храмот собрал верници нови христијански конвертити како носат пагански книги, таблици, ролни, кои потоа ги палат...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ги печеше завиткани во кална кора, потоа ги лупеше како портокали.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Таа протресе со главата, очигледно како предупредување да не зборува, потоа ги раздели грмушките и брзо го поведе по тесната патека во шумата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но многу подлабоко од тоа лежи првобитниот мотив, оној инстинкт во кој никогаш не се сомневало, а кој прво доведе до приграбување на власта, а потоа ги донесе двомислата, Полицијата на мислите, постојаната војна и сите други неопходни приврзоци.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Потоа ги одвитка и ги закачи заедно четирите мали ролнички хартија што веќе беа испаднале од пневматичната цевка од десната страна на неговата маса.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Потоа ги отвори и прозорците на другите одаи во куќата и на сите простории; ги отвори и долапите, и шкафчињата, и ковчезите, и ношвите и сѐ што можеше да се отвори во куќата - за да се истисне отсекаде воздухот што го дишел Илко, сѐ да се испроветрее.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Пред влезната порта на оградата, попот најпрвин отпеа молитва, штракна со кадилницата пред влезот, се рашири миризба на темјан, мина тој прв низ вратата, а потоа ги повика по него да влезат Цветко и Цветкојца.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Како тек, најодзади беше врзан Стојан за Анѓа. потоа ги врзаа двојките една за друга со друг синџир на по метар растојание, така што врзаните можеа да одат два метра еден по друг во должина и еден метар во ширина.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Потоа ги намести прстите на дупките од кавалчето и почна да свири: „Тири-лили! Тири-лили! Тири-лили!“
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Рацете ги стиснав меѓу колениците. Потоа ги затворив очите.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Таа се тргна, ги стави рацете на лицето, а потоа ги погледна рацете и сончевите зраци на прозорецот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Потоа ги изнесоа блескавите златни крилја во утрото, додека тие го шепотеа во нивните раце неговото име, нечие име, било чие име што долета, лебдејќи како пердув сред топлиот воздух. Монголфје.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тате стоеше безгласно половина минута, настојувајќи да пронајде одговор, а потоа ги собра рамениците.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Се погледнаа, а потоа ги одвратија погледите.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Но збунетоста брзо исчезна и нејзиниот поглед повторно беше преполнет со благодарност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Јовановиќ го прегази јазот облечен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дури потоа ги отвори очите и ме погледна толку изненадено што се чинеше дека за прв пат ме забележува.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тогаш за прв и последен пат го прескокнав во еден залет широкиот јаз, и притоа, од другиот брег гледав како Пачев ги свлекува чевлите а потоа ги свиткува и ногавиците на панталоните.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Еден ден од градот дојде и полиција, ја пребара лединката, а потоа ги искрши надгробните камења, ги искрши Кириловите букви со кои беа напишани имињата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ги собираа на куп, а потоа ги товарија на два коња и ги потераа пред себе. .
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А дури потоа ги мачеле и своите. Така.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А нашинчето ми рече: - Мајче, овој вели дека куциот пес ти е син, а не тој...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И не стигна да се исуши солзата вдовичка зашто се расчу дека во Никулица, на Пречиста остана во снеговите на Биковик Ставре на Пандовци.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ги кршеа крстовите и ги фрлаа во огнот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога се вративме и се построивме под врбата, таа ги викна на бината, почна да ги срамоти, а потоа ги затвори во една шупа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Потоа ги ставаше во една кошница за да си ги носи дома.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Се пожали дека му е студено.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Така рече, а потоа ги подаде рацете кон печката.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Додека зборуваше очите ги пикаше во темниот агол на одајката, набрзина ги прошета по лицата на сите, а потоа ги врза за темницата чиниш аголот и темницата во него се некое огледало во кое гледа некои други, дамнешни лица, а не овие што се сега пред него.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Од што ги кинеше ливчињата прстите малку ѝ се обоија на врвчињата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ги издроби на мали парченца и потоа ги потопи во канчето со вода.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Со голи раце ги притискаше крпите во теписонот, а потоа ги цедеше во кофата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Долго потоа не можеше од глава да ја извади неговата нова сосетка.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Толку бев збунет што се најдов во ваква нова средина, што дури во тој момент ми текна дека моето не толку далечно семејство е нешто невообичаено, дека дури и мајка ми и баба ми, кои дури двапати годишно ги чистеа ѕидовите од станот, не беа толку чисти, уредни и вознемирени околу чистотата на куќата како што беше тетка ми.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дојде дома од работа, ја тресна вратата и продолжи со гласното туширање, потоа ги намести сите потребни артикли за готвење на масата, и сиот свеж, радосен, агресивно намирисан и оптимистички настроен, тргна кон соседната врата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се смрзнав во место, исплашен да не скршам или да не уништам нешто, а потоа ги собув чевлите и смрдливите нозе ми пропаднаа во белиот килим, кој беше толку чист што моите чорапи сигурно го навредија.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ги собираат коските од мртвите и ги мијат на чешмата, потоа ги завиткуваат во платна, во торбиња, во вреќиња.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Првин ја зедов тетка Славјанка, мајка на Оливера Поточка, а потоа ги викнав и Катина Егова и Паскалина Ајта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
ја знаеш приказната за штркот и штрчицата, ме прашува, кажи ја, му велам, некој ѝ ги заменил јајцата на штрчицата што ги лежела, вели, а кога јајцата се испилиле, вели, штркот видел дека испилците не се негови и почнал да ја врти главата над гнездото, над голиштарците, и само штракал со клунот, замавнувал како човек што се крсти, вели, штракал и се гледал во испилците и во штрчицата, вели, а потоа викнал и други штркови да го видат срамот, вели, и тие ја истерале штрчицата настрана и долго штракале, се договарале за потаму, вели, и после ја викнале штрчицата назад и почнале да ја тепаат со клуновите по глава, вели, так, так, так, а таа само стои, а потоа ги отепале и голиштарците нејзини, вели, ги кренале високо и ги отпуштиле озгора;
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Потоа ги редам на најдолната полица во плакарот - за собирната акција на секундарни суровини.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Потоа ги оставам да се исцедат.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Настојуваше постојаната потрага по спасот на главните ликови на сагата, низ помирување и толерантност, одбивање на границите и делбите, да ја види како реалност на земјата, регионот, на народите кои имаа долга историја на страдање.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
XXVI Долго време Елен Лејбовиц на еден брилијантен, можеби единствен можен начин, за кој долго време се прашував и никогаш не најдов одговор со што го бев заслужил, го бранеше постоењето на мојата балканска сага, живееше со проблемите на моите јунаци, со смислата на нивното книжевно и можеби реално продолжување, ја бранеше нивната книжевна одисеја во Европа, потоа ги бранеше земјата (поточно земјите на авторот, како што таа нагласуваше) и авторот на сагата во времето на конфликтот во Македонија во пролетта на 2001 година.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И потоа ги ортегнуваа на колчињата, односно границата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Со име и презиме ги построија, преброија и потоа ги наредија пред казан.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Долго потоа ги пребројувавме ранетите и повредените, се миевме на чешмичето и живо расправавме за првата вистинска тепачка во нашиот живот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Долго ме распрашува лекарот: од кога, како ме гледа, ми ги напипува прстите, нозете, главата а потоа ги шири рацете: Псориазис, вели, - облик на бесконечно скаменување приживе.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Имаше два дрвени обрача и многуте видови цвеќиња и тревки ги врзуваше за обрачот а потоа ги сушеше под сенка. Таа не ме караше кога ја гледав што прави.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Изгледа на командантот Методија (Мече) од Прилеп му беше страв дека е женско на стража па го испратил неговиот шифрант да ме викне. Јас му порачав да не се грижи.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Почнав да учам некои административни работи, шефот Ристо ми даде машина за пишување и некои книги да ги водам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Боро од Неготино ни беше референт по оружје, знаев дека честопати им ги земаше пушките на партизаните што се на стража па потоа ги клеветеше кај командантот на дивизијата, и нормално, тој ги викаше потоа на рапорт.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Имавме неколку другари со високо образование, ноќе слушаа вести, потоа ги пишуваа на машината, па на матрица и на фотокопир ние ги вадевме и ги делевме по единиците да ги читаат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Воловите тогаш ќе се свиткаа на колена и ќе ја извлечеа колата, а тој потоа ги галеше и никогаш не ги караше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Емин-бег потоа ги продаваше рибите на трговците што доаѓаа од цела Румелија, а тие ги разнесуваа по разни вилаети наредени во мали буриња, првин отстојани во сол, па ставени во саламура.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Гледачо се нашите домашни и понекои блиски пријателки на нашите мајки.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Пак ти и твоите весници, нели!? – ја прекори Марија.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Колку е висок, какви му се очите, дали е силен, дали таа и таа артистка убаво е облечена и нашминкана...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога потоа ги гледам тие артисти во некој филм на телевизија не можам да сфатам дека навистина тоа со своја рака го напишале специјално за нас и често ја гњавам мајка ми да ми раскажува кој од нив каков е во живо.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И Саше пишува. И тоа драми. Вистински драми, со личности, со дијалози, па потоа ги вежбаме и правиме приредби со гледачи.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ова се Цигани- чергари, тие што шетаат низ светот, немаат ни татковина, ни дом, и крадат деца, па потоа ги продаваат во Италија, а таму, газдите што ќе ги купат ги малтретираат, ги осакатуваат и ги тераат да питаат по улиците – објасни Снеже.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Потоа ги сплеткаа корењата и почнаа да си ги отимаат едно на друго хранителните сокови.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Потоа ги рашири крилата и летна високо, високо. Оттаму со презир гледаше на гората.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ги носеше на купче, а потоа ги ставаше в кофа и ги изнесуваше од дворот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)