потоа (прил.) - со (предл.)

Да, истото она дете кое со Свирчета, со другарчето, дамна во детството, со една книжна двадинарка, со денови, потоа со недели и месеци, се качуваа горе кај онаа стара кооперација, државната селска продавница, за да купат една бишкота, она што денес го викаме, наполитанка.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Потоа со моливот почнав да цртам ромбови од средна големина, и тоа траеше долго. Овој цртеж ми се повторува.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Влегувам во канцеларијата и при тоа го извршувам сето она рутинско „добро утро”: ги палам светлата, разгледувам дали има пропуштено повици, си подготвувам кафе (со малку грижа на совест поради типичниот македонски почеток на работниот ден), а потоа со часови се нурнувам во компјутерот и се препуштам на долго, бескрупулозно, бескорисно, безидејно, безпотребно, без исав сурфање на интернет, кое во последнава година само ми го доослабна и онака слабиот вид.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Во филмот Mario banana (1964) пак, кој исто така му припаѓа на тој ран период, Марио Монтез, впечатливо нашминкан, сензуално јаде банана алудирајќи на фелацио; ова е уште една верзија на Eat, со додавање на сексуална конотација.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Меѓутоа, дури и кога се во прашање потенцијално шокантни, сензационални сижеа, Ворхол со разни постапки создава и одржува монотонија, најчесто со репетиција („Кога постојано одново гледате грозна слика, таа навистина нема никаков ефект“); потоа со дистанцирано, ладно бележење; со држење на средиштето на настанот вон објективот на камерата, т.е. со еден кастриран сензационализам (Blow job).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Колку и да е интересно разгледувањето на овој музеј, полн со разни гробови на француски великани, потоа со сето она што останало од историјата, неусетно ве зафаќа замор кој затапува.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И тоа само до станицата, а потоа со вовчето...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Меѓутоа, испратеното оружје освен во борба против окупаторот се користело и за борба против партизаните.29 Но и покрај многубројните британски настојувања за целосно активирање на четниците на Дража Михајловиќ во борба против силите на Оската и нивните сателити, тие колаборирале со Италијанците против партизаните, потоа со силите на Недиќ во Србија и со дел на силите на НДХ во деловите на Босна што ги контролирале Германците.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
И опфаќајќи ја потоа со погледот постројката врз која седеше и која беше на завршување, Аргир додаде замислено: - Којзнај кога ќе дојдат пак во овој крај мајстори...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Жената, меѓутоа, клекнува пред еден трупец, ако не за колење петли барем за цепење дрва, па прво со ножот ја распорува кратко по мевот и ја чисти од сиромашната внатрешност, па потоа со рендето ѝ ги струже перките што летаат наоколу како искри од белутрак. Така, една по друга, сите рипки како изглодани кочанки пченка, сега мирни под мишка.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Потоа со полата на палтото си го избриша лицето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ги одбиле најпрво Бугарите, а потоа со борба, со пукање, отстапувале по оваа патека, се спуштале низ оваа корија, а некаде над нашата колиба излегле кон Грамадна, а оттаму на север, кон Осоговските Планини...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Замавнало маченцето со опавчето и ја соборило мувата на земјата. Потоа со ножето ја згазнало.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
И машко и женско, и мало и големо, и христијанско и турско, христијаните крстејќи се и во истото време изговарајќи Господ да го дочува во живот Лазора, а Турците, на чело со Тахир бег Јаузоски, кој и заборави да го прошетува Мурата, Ај анасана, ај џган, уште од раното се купчат на портите, на срецело пред дуќаните Акиноски и на чешмата, на бунарите, во дворот и на чардакот Акиноски и само за тоа зборуваат: минатата сабота токму во време пладнина, нивните мажи, главите на сојовите, се нашле таму во Прилеп, на Али Чаир, за со свои очи да се уверат во силата Лазорова, и за потоа со свои очи да го видат нештото кое тука, на лице место и пред сета насобрана народија, ќе му го прекинеш животот на човекот, а кое не го стори тоа, не го однесе на оној свет, само затоа што е Лазор голем и силен како никој друг на земјава, па ножот и куршумите, кога влегле во месото негово удриле на коските и тука се запреле.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И само затоа што речиси во истиот час, веднаш штом го пренесле кај делениците Акиноски, Јосиф Акиноски, со усвитен нож му направил операција, му ги извадил куршумите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога ќе ѝ ги спомнев на Таша приказниве што ги имав слушнато за војникот и белиот коњ таа ниту ќе потврдеше, ниту ќе одречеше. Само очите ќе ѝ потемнеа. Ќе одмавнеше и со раката.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А се случува богами напати таа вода да се престори и блатиште по кое потоа со денови ќе газиме и ќе си го валкаме умот“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Рози си ја избриша солзата со зглобот од раката, онака како што прават децата, и потоа со детска наивност таа нагласи, „Тогаш ние ќе се ослободиме од неа.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тешко е само додека стасаш до своето место. Потоа со леснотија ќе пулсираш.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Потоа со еден скок се оддалечи од собата и тивко ја затвори вратата зад себе.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Потоа со врвот од јазикот го преземав и го прилепував на непцето, па го размазнував и со неопишлива сласт полека го голтав, држејќи ги очите што подолго затворени зашто така ми се чинеше дека насладата подолго ќе трае.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Доктор Гете испиша со показалецот едно „не“ во воздухот, а потоа со глас го повтори тоа „не“ неколку пати, и продолжи: „До неодамна таа беше сама во соба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се туткаа потоа со човекот што го тераше во долга просторија, без достатна виделина.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ние имаме, во банкарски жаргон, „кредитна историја“, што значи земаш, па почнуваш да враќаш, прво уредно, па потоа со мало доцнење, па доцниш 90 дена и потоа добиваш нов, со кој го затвораш стариот и раат си.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И се случило Панделиј Каламарис трипати да се споулави: еднаш кога останал сам и ранет во рамо меѓу своите мртви борци (и болен водел чета темни пушкари) со кои раснел и сонувал битки; потоа кога војводата Зигас, за да не се предаде жив, фрлил запален факел во бурињата со барут и, чиниш се здружиле стотици молњи и громови, летнал на парчиња кон сонцето покриено со чад; најпосле, кога десетина жени со дребни дечиња в раце се фрлиле за одбрана на честа во водопадите на Црна Река, меѓу нив и жената на Панделиј со близначињата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во некаква мртовечки зелена светлина што му лежела од другата страна на очите гледал танконог белец со проѕирна кожа како удира со копита крај гол куп месо на својот господар, потоа со нечујни скокови доаѓа до јама на чии запалени гранки догорува облеката на неговиот јавач, ја крева муцката кон небото и пишти со детски глас; под гранките догорува мртовецот и никој не ќе знае кога ќе му ја најде черупката дека жилата на челото била сечена - нејасна вина, ништо повеќе, грч на душата што се јавнувал само ноќе; гори мртвиот Дмитар-Пејко, коњот ја издолжува уште повеќе танката шија, копнее по сребрената 'рж на небото или му се моли на некој коњски бог да му ги исцери раните од селанските секири и колови; на жилава гранка зад карпите под кои пред тоа била дружината се мавтаат на ветар скинати узди.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Мечкојад во тие мигови чувствувал дека нешто однатре го присилува да се исповеда некому, да бара воздишка на разбирање и збор што ќе го утеши здрвен и со болка во петиците.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И споулавен, некако се спроврел низ трупови и урнатини до грмушки на ридишта од кои со запалени очи гледал како аскерот ги докусурува ранетите востаници и ги закитува со пламен куќите на Негуш, потоа со камшици и кундаци да ги гони низ февруарско сивило пленетите жени и деца кон пазари на бело робје.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
РИСТАЌИ: (се обидува да си ги ослободи рацете, потоа со очите им дава знак на Саветка и Антица да го нападнат Илија).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Елена, како и Невестата, е вплеткана во една инцестуозна врска (поточно, станува збор за двоен инцест: прво со едниот од своите браќа, а потоа со Дејфоб, братот на својот прв маж); ќе ја доживее истата трагична смрт (била обесена); поистоветувана е со дрво (на Родос, Елена е почитувана под името Дендритис - божица на дрвјата): и Невестата, според зборовите на Duchamp, е “како дрво”.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Приказната за Елена, преубавата ќерка на Зевс и Леда, содржи изненадувачки поклопувања со приказната за Невестата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се занесувам, но потоа со две три тупаници (не мислам буквално ), ќе ме кутнеш на земја.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Проклет да бидам, потоа со векови ја отплеткувавме.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тажно рече: - Несреќно мое момче, сега слепо, куцо ќе ми одиш цел век! - па потоа со најголеми навреди ѝ се нафрли на проклетата муза.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Конечно Татко, испратен од здржаните солзи на татко му и обилните солзи на мајка му во пролетта 1919 година заминува, според сите претпоставки, најпрвин во Солун, а потоа со брод кон Измир, каде што го пречекале наши роднини.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко заеднички составената библиотека за нивната мисија ја дополни со ретката книга на Густав Мајер, Etmologisches Wörterbuch der albanesischen Sprachen, објавена во Стразбур во 1891 година, потоа со низа речници и книги објавени во Албанија, неопходни за заедничката мисија.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Потоа со ножов ќе ти одбележам крст врз чело. За да те препознае твојот шејтан.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ниту пак се знаеше што се случува потоа со нив, со исклучок на малубројните кои беа обесувани како воени злосторници: другите едноставно исчезнуваа, веројатно во логорите за принудна работа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон ја посматраше еден миг. Потоа со ненадеен брз скок го грабна парчето чоколада од раката на сестра си и избега низ вратата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
На крајот, таа се отпишува како застарена, без никому да донесе материјална корист, а потоа со нов огромен труд се гради нова Пловечка тврдина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Впрочем, откога Борко се фатил со учењето и со студиите, а потоа со кариерата, веќе одвај да можеле да се видат.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Неговата пак грижа за мене, која почна со убав збор, потоа со канче црници, па со едно маче, па со телевизор во боја, сега ги надмина сите размери.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Потоа со мнозинство од цирка 52 наспроти 48 посто гласови победи конзервативната струја и сѐ си се врати на старо.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Војниците најпрвин со влечење или со туркање ќе го истргаа бикот од шталата кој се опираше со нозете, како да знаеше дека оди на колење, и откако со мака ќе го довлечкаа до дрвото, ќе го врзеа со водилото за стеблакот за да не им бега, а потоа со јаже ќе му ги изврзеа нозете за да не прета, ќе повлечеа на јажето и ќе го кутнеа на земја.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И ја плати сметката, видливо додавајќи убав бакшиш, а потоа со едната рака го фати кесето со кафе а со другата шишето коњак и, туркајќи ги кон неа, насмевнато ѝ рече: „Ова е за вас.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Потоа ги истрга гламните од огнот, гаснејќи ги со триење и исправајќи ги во дното на огништето со загореното нагоре, па потоа со машата го запрета огништето.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Го отклучи катинарот, потоа со друг клуч бравата и го крена капакот од ковчегот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Во кујната силно вриеше некоја вода. Ја остави да врие пет секунди, а потоа со едната рака се фати за наслонот на столицата, стана, ја најде вратата и излезе.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Што се однесува до Катерина, таа сега наеднаш се најде во скутот на Непозанатиот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Убаво се слушна како се приземји и како потоа со сета сила бувна во фотелјата).
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Девојче, врашко, девојче, Ај, да ни месиш кравајче, Без вода да го замесиш, Без оган да го испечеш И веднаш потоа со својот топол глас одговараше Калешата: Терзии, браќа, терзии, Јас ќе ви месам кравајче, Низ трепки ќе го отсеам, Со солзи ќе го замесам, На гради ќе го испечам...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Да... - изусти нововлезениот. - Со запалени цигари, а потоа со вжештени железа ми го гореа телото.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Бавно се подигаат градите, се слуша тешка воздишка, а потоа со јазичето си ги навлажнува испуканите усни кои притоа се собираат во болен грч.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Таа ја прегрнува мајката Роса а и Деспина, ги кани да седнат, а тие се поздравуваат прво со тетката Перса, а потоа со Танаско и Пена.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ане шмркна и потоа со горниот дел од раката што го држеше парчето леб малку наросено од сирењето, си го избриша мрсулот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа месото го зготвив исто како што ме учеше свекрва ми: со кромид, потоа со повеќе бибер и сол, ловоров лист и конечно чаша бело вино.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа со дурија ископаа да се изедначи и така ја подготвија леата.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)