Тогаш се имало своја сила, свој бог. Незванично, речиси тајно. И сонцата.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Шефот на станицата знаеше дека едниот е за Корнулов, а другиот за Папокот, дека си ги пренесуваат пљачките во нив речиси тајно од Друже Србине, ама мораше да си стави катинар на устата речиси толкав колкави што висеа и на вратите од вагоните заради парите што му ги тутнаа во џебот од униформата.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)