Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Сѐ е тоа иста магија. Ист круг.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Или постојат како непостоечки аморфни маси на локално „надркано” дејствување во кружокот на импотентни крвопијци со привремен наслов „некои”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Сѐ е тука негибнато, како што било некогаш.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Сѐ е темно и позаспано, само излогот на Сотка плиска на земи преку улица жолта светлина.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но никој не трча ниту вика, сѐ е мирно и заспано како пред малку.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

А сега само: чкрап! - со прстот на пушкава и сѐ е в ред: ќе го свиткам како јариште и ќе отрчам со радост да му соопштам на господинот капетан.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Чашките, небото, птиците и шетачите, гласовите што ги слушам, крстот на свештеникот спроти мене, песната што се слуша од далеку - сѐ е престорено во сино.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

- Ништо не е денес. Сѐ е вчера и утре.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Рацете на децата трчаат по патот на твојот глас и ги збираат искрите на свежиот поток По жилите на царските мигдали течат водите на младото сонце. Сѐ е создадено.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Не само Огнена туку и мене ме куражи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се однесува како лекар кој ја проучил ситуацијата и утврдил дека сѐ е в ред.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Барам место за паркирање. Сѐ е зафатено.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Има мигови кога се плашам да му се приближам на прозорецот: тој се нуди да го подотворам и да скокнам низ него.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ја премолчуваше болката, а сепак еднаш, додека чекоревме по една улица со ред од диви костени, ми рече: „Сѐ е толку полно со живот, а сепак има мигови кога многу нешта ме повикуваат во смрт.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сѐ наоколу испоганија. Сѐ е изгазено од нечистотија наразено.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Турција ќе вели оти таа сѐ што може да направи ќе направи и направила, а повеќе не можела да направи затоа што комитетите не му даваат на населението да се успокои, а во една земја каде што сѐ е во воена состојба сите добри намери на владата се рушат од спротивставувањето на немирното население; а ако воената состојба се продолжи повеќе од една година, реформите ќе застарат по наша вина и ќе се закопаат.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

- Добро, - рече Змејко. - Сѐ е добро Претседателе, - рече.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Што му ја мислиш, сѐ е измислено, сѐ е направено, стокмено и на свое место, само јас во безвоздушен простор, вакуум, ми фали кислород.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И сѐ така, стручни шоферски прашања, а јас, натпреварувајќи се со самата себе, се обидував со одговорите да му објаснам за разработениот систем, кој пред фискализацијата навистина така и функционираше, дека сѐ е сиво и како станува бело, небаре утре ќе отвора бутик, па, ете, јас ќе му помогнам околу фактурите, декларациите, увозот, шпедицијата.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Сѐ е таму кажано... Класна борба, а буржујот и поповите лажат.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Не! Не, господине, сѐ е во најдобар ред.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Во светата Русија сѐ е толку многу заразено со подражавање, секој го подражава и го копира својот претпоставен.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Веќе е доцна попладне. Надвор сѐ е тивко, но и многу студено.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Сѐ е плитко. Ништо не чувствувам. Ниту болка, ниту срам, ниту јад.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Сѐ е тотално фушерски изведено. Тукутака замачкано, нафрлано, незавршено.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

За тој настан сѐ е кажано во старите басни, со мисла одговорив.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Лисицата го надмудрила гавранот и тој, за да се пофали колку убаво пее, го испуштил од клунот својот залак.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Сѐ е ова претераност, мислеше. Јас допрва зачекорев во полнолетност.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Сѐ е суета, рече, а нагонот во мене беше на низок ниво за да бидам цел.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Беше сплеткан до грклан во своите врвици што водеа кон нигде. „Решуваш гатанки, другар брат?“ Брат му ги стегна јазлите на тие врвици. „Сѐ е решено.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Потоа сѐ е сиво и бесмислено. Тоа е животот.”

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Имав слушано дека многу пациенти кога ќе ги отворат за да ги оперираат, лекарите дигаат раце и велат: „Нема што да се оперира, сѐ е зафатено“.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Сѐ е изгубено. Ете, загубеното се најде, умреното воскресна.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Гледајќи го својот земски бог погледни малку во бедотијата своја ништожен поданик, нималку вреден жеден за внимание, беспомошен слуга Коленичиш пред тој изрод и крвник во твојата внатрешност сѐ е пусто обезличен дух на обичен смртник со мирис на катран и горчливо чуство

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Засега во градов сѐ е во ред.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Сѐ е озвучено во широкиот простор како од брезова шупелка.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Речиси сите списи од креденците и полиците се валкаа по паркетот а одвреме-навреме, на вратата од кабинетот на директорот или дури таму негде кај прозорецот низ кој пред малку беше влезен Величковски ќе се појавеше некое од божемните привиденија и со отсечен глас ќе објавеше дека во Секретаријатот сѐ е чисто, или, дека во Архивата ниту еден лист не е веќе на своето место.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Крај нив сѐ е озвучено Со певлив клуч отклучено, Со блага умилност.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

Ми се крши ко суво стаклено цвеќе во раце, под нозе, на срце во мозокот ми удира ме заклучува ко да сум казнета со катанец, од надвор правам сѐ да ме нема можеби така ќе се спасам ќе фатам џенем некаде усвет, некаде кајшто никој не ме знае и нема да му падне на памет да ме оспорува оти такви работи не им паѓаат на ум на нормални луѓе ама овде сѐ е можно овде ние не сме ние светот е превртен наопаку ние газиме по шилци ако нив ги промашиме ќе нагазиме на мина ако неа ја промашиме ќе се фатиме во стапица ако и стапицата ја промашиме ќе удри гром ако и громот нѐ промаши ќе се изедеме еден со друг.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

2. Сликовно писмо (глоса) Чертами и рјазами чтах и гадах еште се ште погани од излез до залез - колку што треба за да се одигра трагедија – кружев како Земја-Змија-Змеј околу-наоколу замокот од симболи зашто „треба светата да се искаже смисла на вишите дела“,12 а не приказни да се прикажуваат зашто треба писмото да се протолкува на таротот и кабалата, на ји-ѓингот и магијата на астрологијата и алхемијата па да се стапне Духом на Дискот рамен и совршен на Етерот, Орфичкото јајце Жолчката жешка, системот: Едно е Сѐ – Сѐ е Едно.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Сѐ е готово. Го слуша гласот на џуџето; - Сѐ уште не си зрел за мене.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Сѐ е затворено. Опчинет за звуците сум виснал.

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Од трвите до кавалот од стадото до облакот сѐ е бујно запалено.

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

„Сѐ е само прашање на физиолошката доза.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Не сум силна без тебе, нема ден, нема ноќ, сѐ е празно, убавината е илузија, реалноста е грдотија, животот е пустелија, а љубовта знае да биде сурова.