таму (прил.) - во (предл.)

Одеше кон една добро позната куќа во која живееја неговите поранешни пријатели; две мали деца спиеја таму во иста соба, а во соседната спиеја родителите.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Забележа дека не оди кон гробот и неочекувано се насмевна.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Коњите на Петар јуреа со силен трк, за да го најдат кладенецот, а таму во долги тенки дрвени канали ги мамеше сребрената вода.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
И го гледам како таму во понизна положба лежи, се врти кон мене барајќи сожалување, а мене и ми е жал за него, ама и се плашам од овие луѓето што на цел глас викаат во мојата чест и слава.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Вам таму во животот ви се брои и со тоа просторот ви се стеснува.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Смешно ми е како ме дотеруваат таму во мртовечкиот сандак и јас седам овде чудејќи им се на умот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ме пуштаа и до дома во Маказар, да ја видам мајка, и пак се враќав таму во сарајот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ставив можеби премногу, зашто и да ми затреба нешто, имав таму во С.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Тоа дете, имаше многу лоша среќа, мајка му почина таму во Австралија ... едвај успеав да го донесам овде, колку-толку, да му обезбедам дом и некаква грижа ... потоа доживеа сообраќајна несреќа и го загуби едното око ... и таа е балерина сега, во средното балетско училиште ... но немаме никакви средства за да напредува во училиштето, а многу е талентирана ... огромна штета би било...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Ама нешто се случи со касетата или диктафонот, па раскажувањето на Еца остана таму во големата соба на нејзиниот стан на улицата Ваци Ут во Будимпешта. Така требало да биде!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Зар не се таму во неговите романи и твоите јунаци, и велев.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тој влегува во водата и оди кон нив.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Погледнува, значи кон морето, а таму во бело кајче, облечена во бел фустан од тантела, со парасол над главата и децата покрај неа, облечени во машка и женска матроски облекла, нежно насмевната му мавта Гита.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Керадер тоа го зборува како вистина по ѓаволите сакам да речам тој ја уважува таа свиња - дури беше еден од главните педери заборавив како ги викаат таму преку со оние Италијаните после големата војна замисли ги само тие дибеци кога го здогледале како го мота тоа црево долго пет стапки еден ден - само сакал да го извади проклетиот боздоган вели Керадер - па тие помислиле мора да е педерски бог-на-боговите или такво нешто и сакаа да го вработат или како тоа се вика добога е па Морт сфатил дека тоа не е толку бедна работа знаеш подобро отколку со него да вадиш нафта по Арабија или да затнуваш дупки по холандските насипи како што досега правеше таа свиња останува таму некое време и тие момичиња таму во тоа италијанско место го мачкаат со ежова маст и маслиново масло и сите заедно работат како весталки девици го соблекуваат таму на полињата и ги прскаат нивите и го истакнуваат Морт вели дека тој вели тогаш најмногу се приближил до онаа вистинската работа жими сѐ! да умреш од смеење! и тие му носат сѐ некакви остарени тетки и пензионери тој ги распорува како со некаква зачудувачка еутаназија за стари госпоѓи и ги благословува сите нивни ебани раѓања гмечејќи го својот член дури по малку и копајќи од страна на бунарот но ќе се распичка со римокатолиците затоа што не е обрежан па тие сакаат да го млатат но Морт вели не и тие не можат да му пријдат кога го има тој огромен овен па со него изведуваат чудо и му го збрчкуваат стариот стојко со света водичка и му го загреваат семето па тоа ги спржува полињата а еден ден дури запалува некој проклет вулкан и тој мој боже! не губи време стварта да ја префрли преку рамо и оттаму фаќа магла жими сѐ! но сега ко што велам таа ситна лирика е покојна и отпеала и тој се вози горе-долу со лифтот како и сите ние еве сега влегува во тој проклет кафез покрај нас куп гадови што се заебаваме со онаа малечката што управува со тој смртно опасен лифт некако чешајќи го својот набрекнат задник кобојаги случајно и мил боже како само се унервозува и пренемага белки пола од нас се брани пола привлекува играјќи се со тоа зуење на рачкат и летејќи угоре низ тоа зградиште и баш тогаш стариот Керадер жими сѐ тој понекогаш стварно изненадува таа шизната свиња ја мерка нејзината пурпурна сукњичка и што велиш! малечката воопшто не носи гаќички! нешто преубаво батка сакам да кажам слатка праска распукана пред туѓ овоштарник и кутриот стар Морт тој кобојаги малку се клешти малку навредува и за момент ние другите не гледаме во што е работата околу што целата узбуна меѓутоа тогаш таа неверојатна работа одеднаш испаѓа и се ниша токму под неговата брада како ебено божјо око жими мајка а тогаш ете тој голем откачен боздоган и мој батка се грчи тој и кине како проклетата секвоја кога паѓа богаму и го погодува стариот Керадер трас! и тој паѓа право на подот! неговиот најдобар пријател и таа мала бедна момичка таа фрла поглед кон тој невозможен член што кружи наоколу и удира по ѕидовите па таа сосема паѓа во несвест и жими мајка се струполува право врз онаа рачка на лифтот и за секунда батка помислив сите отидовме по ѓаволите 15
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Една круша стоеше таму во дворот, а под неа маса и столчиња.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Отидов таму во мојата извидничка униформа.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Во нив отсекогаш сѐ што е родено е живо и затоа нема и што да се откопа: луѓето таму во крвта си ги носат предците па затоа и не веруваат во одминливоста, самите себеси си се и предци и потомци: нанижани во долги низи црвени африкати, огнот во нивните колиби ги ништел сите нивни платони и исуси, бетовени и целани, па точно затоа тие и сѐ му доверуваа на зборот: сите нивни пориви и тајни - зборот ги префрлал преку вековите.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И предци и потомци На Јордан Плевнеш Ноќва, вкопан во плочата на Сахара, во нејзините црвени африкати, осознавам дека има земји претерано неми, во кои нема што да се откопа - ни коска, ни писмо, ни прстен, осознавам, значи, дека има претерано неми земји кои сами себеси си се кучиња - чувари.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Води сметка што пишува мудурот овдека.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ќе го земиш твојот табур и ќе отидеш таму во тоа пусто Мариово, да би се опустело да рече алах!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Неговите родители, на кретенот, остануваа таму во Индија, не доаѓаа ни да го видат.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Повремено, таму во белата тишина на коријата ќе се одронеше снег, предизвикан од летот на некоја невидлива птичка, или од скокањето на некоја верверичка.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Па, некаква стомна, некои ’рѓосани железа, џгура, а Дуковци, таму во нивното компириште откопале едно големо врчвиште.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тоа што уште повеќе бојови одам кај грлс е поради традишнот што го имаме ние таму во Америка останат од старо време, ама тоа брзо ќе помине.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Нашите имиња се напишани таму во тој извештајот што го поднесе стрико Борис.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога си отидоа, ги кренав чашите, ги измив и ги ставив да се исцедат, па седнав таму во кујната да прелистувам некој весник.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Неколку недели чекаа да дојде некој од властите од Тополчани, од Прилеп, или од Битола и да се заинтересира за бомбата, но кога се пронесоа гласови дека овчарите, а и некои од дечиштата, оделе таму и ја прерипнувале со стап, или без него, се уплашија да не се стори некоја пакост, па ги одредија Крстета Јанчески, кој во Второ бугарско стана кмет на Потковицата, Најда Акиноски и Ѓорета Дамчески, кој од помладите луѓе изби во прв ред, да отидат во Тополчани, а ако не успеат таму во Прилеп, ако не успеат и таму во Битола, и да бараат да дојде некој оттаму и да ја растури бомбата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Крвави Водици, си мисли Максим Акиноски застанат пред Мала врата Јанческа и трудејќи се со еден опул да го опфати цело срецелото, сосе чифлизите и дуќаните од долна страна и сосе полето таму во далечината зад дуќаните и чифлизите, и небото, тоа над Потковицата и тоа по Пазарџиски Пат и сè до прилепските планини и над нив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И машко и женско, и мало и големо, и христијанско и турско, христијаните крстејќи се и во истото време изговарајќи Господ да го дочува во живот Лазора, а Турците, на чело со Тахир бег Јаузоски, кој и заборави да го прошетува Мурата, Ај анасана, ај џган, уште од раното се купчат на портите, на срецело пред дуќаните Акиноски и на чешмата, на бунарите, во дворот и на чардакот Акиноски и само за тоа зборуваат: минатата сабота токму во време пладнина, нивните мажи, главите на сојовите, се нашле таму во Прилеп, на Али Чаир, за со свои очи да се уверат во силата Лазорова, и за потоа со свои очи да го видат нештото кое тука, на лице место и пред сета насобрана народија, ќе му го прекинеш животот на човекот, а кое не го стори тоа, не го однесе на оној свет, само затоа што е Лазор голем и силен како никој друг на земјава, па ножот и куршумите, кога влегле во месото негово удриле на коските и тука се запреле.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И само затоа што речиси во истиот час, веднаш штом го пренесле кај делениците Акиноски, Јосиф Акиноски, со усвитен нож му направил операција, му ги извадил куршумите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А кога во време мала пладнина оттаму, од гората, се разнесе лелекањето на старецот (лелекаше и молеше тој за христијаните паднати во бојот со Турците на Марица и за сите христијани паднати во боевите со нив, лелекаше и ги колнеше Јована Кантакузен и Григорие Паламас, кои, за да се одржат на престолот на веќе разнебитеното византиско царство, се сојузи со нив, со поганците, а тие, пеколниците, кога се нашле едноаш на небранет пат, пред ништо и пред никого немало да запрат додека сѐ не изгореле и не испоганиле) сите го ожалија; си рекоа старецот, оставен сам таму во орманот, се поштукнал од умот и сега гласно си го кажува тоа што не смееше ни да го шепоти додека си беше прикрепен на умот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И тогаш, и секогаш кога повторно ќе отидеа да бараат да дојде некој и да ја растури бомбата, само им ветуваа дека навистина овој пат ќе испратат некого, но во текот на целата таа година никој не се појави.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
В сабота, ко ќе отидеме во Прилеп, божем за да се измириме со Хаџи Ташку, планов и едно писмо, кое сега сите ние ќе го потпишеме и во кое на султанот убаво му кажуваме кои сме и што сакаме да соѕидаме, ќе му ги предадеме на Мустафа ефенди за тој преку Битола и Солун да ги препрати таму во Стамбол.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Стари костени, кои сè уште стојат таму во паркот.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Таму кај што се наоѓа небото ....јас постојам... во сите соништа над лебот и житото. Таму во виолетово...без зелено.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
На стави го таму во торбата од Анѓелета нека се најде. Кој носи не проси!...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
После се премислив, ами таква тежина носев довде за да не му однесам на татка да се зарадува; за така можев да ги оставам таму в банка — кај што си беа.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Таа стоела таму во речиси непосредна близина на неа, вкочането гледајќи во нејзината отворена челуст и во подадениот јазик, верувајќи дека тоа е мазнен метал или глинена змија.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И спортовите и изведбените уметности приредуваат настапи во кои ужива бројна публика, и таму во живо и далеку.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Темелната колебливост која, изгледа, ја имаат текстописците одговорни за фељтонов околу тоа што е геј-културата произлегува од една основна и карактеристична неизвесност: дали геј-културата упатува на настрани артефакти создавани од самите настрани или на дела од главнотековната култура кои ги создале хетеросексуалци, а кои настраните потоа ги присвојуваат за сопствени потреби и кои во текот на тој процес ги настрануваат? ‌Фељтонот во ТОНИ ја става оваа дилема во преден план со тоа што вметнува и анкета, упатена до читателите, која се вика „Што е погеј?“
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И едните и другите се состојат од активности што ги прикажуваат дарбите на обични луѓе, на луѓе како нас, кои сепак прават исклучителни нешта – нешта што речиси секој може да ги прави до извесна мера, како, на пример, да фатиш топка или да пееш, и што, затоа, секој може да ги разбере, но кои мошне мал број луѓе можат да ги прават онолку вешто и величествено.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Далеку од тоа дека каните некого друг да ви се придружи во романтично блаженство, далеку од тоа дека на додворувачите им објавувате дека сте ја научиле поуката од филмот, дека душата сте ѝ ја отвориле на можноста за геј-љубов и дека во животот сте подотвориле простор за некого со кого ќе го делите, упатувањето на „Планината Броукбек“, всушност, укажува дека немате ниту потреба ниту место во животот за никого друг, бидејќи внатрешниот свет ви е сосема обземен од геј-романсата што веќе си ја живеете таму во крајна и доволна мера.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А таа е едноставна.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Бидејќи и спортовите и изведбените уметности важат за масовни разонодни занимања и за јавни приредби, може да изгледа дека предизвикуваат идентични реакции кај своите публики.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И едните и другите приредби подразбираат значителни искушенија.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таму во двојки се наведуваат примери од експлицитна, идентитетски заснована, горда и на видело постоунволска геј- култура спарени со примери од пошироката култура кои се погодни за настрано присвојување.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Па што е погеј, прашува списанието, Планината Броукбек или Сексот и градот?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ако тука и таму во Франција постои критика на умот, нпр. мојата сопствена, тогаш тоа воопшто не значи отфрлање на умот, тенденција кон ирационалното, туку, спротивно, во голема мера одговорност и освестување на одговорноста на филозофот пред умот.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
И тогаш, таму во Идризово, му велам на иследникот: - А бре другар, па тој и тој таму најмногу викаа и ја клеветеа Југославија и го пцуеја Тито и први ги примивте...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
На излегување од продавницата нѐ праша: - А од кој град сте таму во...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А тие ни рекоа на сите да им кажуваме дека таму во Браилово сите деца се живи и здрави, дека се облечени во нови алишта и дека спијат во кревети со бели чаршафи, а јадење имаат колку душа им сака...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ние таму во Епир бевме епирската аристократија, првите луѓе во Лариса и Атина. Влавот, бре, беше и е кремот на Грција.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сакаш да ги најдеш, оди таму во планињето.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Власите беа и се кремот на Грција. Таму во Пинд, во влашките села, нашите куќи беа палати.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тогаш, таму во планините не велевме – загина или се уби, туку јуначки падна...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Те викаат и ти велат: - таму во земјите преку океанот се бараат работници.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Лежи таму во одајата. Недамна го оперираа во Тирана.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Од нив тогаш ги учевме тие песни и ги повторувавме и на часовите по мајчин јазик во тукушто отворените македонски училишта во нашите места и гласно ги пеевме и во домовите и на прошетките таму во туѓи места...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Зошто тогаш таму во Бурели кога ги тераа на импровизирана бина и на сет глас Захаријадис и неговите – редум, еден по еден, по име и презиме, ги прогласија за предавници и шпиони, никој од нас не застана во нивна одбрана?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
За нас тие таму во Атина многу се грижеа, многу сторија и прават, а за вас, кои барате имоти и државјанство, тие таму во Атина направија математика што може да се прикаже со ваква равенка: А1+А2+А3=0.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Потоа донесе албуми со слики правени пред војните и слики во бои правени по војните и по востанието, така го нарече паѓањето на Енвер Хоџа, слики правени и тука во Врбник и таму во Америка со синот и снаата, со внуците и со блиските и подалечните роднини.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ние таму во Прењес бевме како во коко-шарник – дење излези – ноќе врати се.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ајде, сега оди си и ако таму во селото се премислите, дојди по некој ден...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И таму во логорите, скриени во густите шуми на Грамос и на Вичо деноноќно ни ги переа мозоците.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Таму во Ташкент не престанавме да се прашуваме зошто тие по излегувањето од Сибир, не најдоа храброст да се појават пред поранешните борци, сега работници во советските заводи, во фабриките на Чехословачка, Унгарија, Романија и во Полска?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ние таму во Епир ги презиравме орачите, селаните.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Така, како таму во земјите каде што бевме меѓу нас бараа југословенски, како што велеа титови шпиони, така сега во Идризово меѓу нас бараа советски и други шпиони.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И пред тоа, речиси цела година, таму во рововите и во земјанките, и пред одење и враќање од борба, политичките секретари во името на партијата, најлошо ни зборуваа за Тито.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И така, ти велам јас, нас, четиристотините и нешто деца нѐ одведоа пеш во Долно Дупени и од таму во Љубојно каде ја преспавме ноќта.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Така бевме воспитувани таму во ровот, во бункерот, на кратката почивка по долгиот ноќен марш, во влажната земјанка, во ровот и во бункерот...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Секој погреб таму во планините почну-ваше и завршуваше со повици за победа, а одењето на соборецот беше само празнина во стројот, во ровот, во земјанката, во редот кога стоевме пред казан.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Никој од илјадниците борци што таму во Бурели не имаа собрано по поразот, не дигна глас во нивна одбрана. Зошто?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И таму во Ташкент продолжи борбата со душите, со духот, против себе и против сите.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Разбрав. Јас и македонски зборувам – рече развлечено. – Да седнеме – предложи. – Значи барате болница... туку прво да ве опитам, како е таму во Македонија?
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И таму во земјите на народната демократија и тука во Идризово.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И вели и повторува – да му кажите таму во Скопје наш поп, македонцки, да ни пушчат. Ние, вели, ќе го раниме и ќе го поиме.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Таму во Македонија, таа со векови несреќна земја, отсуствува секаква правда и никакво добро не може да се замисли...“
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
„Ова е како театарска сцена,“ рече брат ми. „Или како циркуска арена,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Изговарајќи ги последните зборови, се сврте кон мене, ми намигна, и продолжи: “Знаете, брат ви неодамна објави книга за соништата, за некакви едипови комплекси, за таткоубиства и мајкопосакувања, за свесно и несвесно.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се поткачивме на скалите од влезот во зградата на болницата, и така можевме убаво да видиме што се случува во централниот дел од паркот: таму десетина луѓе јаваа огромна риба направена од перници зашиени една за друга, и извикуваа: „Летаме! Летамееее!“, таму една старица држеше стаклено чевличе и прашуваше: „А каде е принцот, да провери дека ова чевличе му прилега како излеано на моето ноџе?“, таму во занес една старица и еден старец со огромни пеперуткини криља потцупнуваа де на едната, де на другата нога.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„А сега ајде, ќе ве испратам до дома, па таму во топлиот брачен кревет ќе можете мирно да сонувате, сеедно дали свесно или несвесно.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа име сега вештачки се поддржува во Македонија, како што и се насадува таму во најново време името Србин.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Во буежот на твојата младост, летна високо, во полупрстенот на сончевата патека со крилја, но без крилја, со птиците песнопојки, таму во облаци темни..
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Учителот весел во мисли ми стои и овчички мили, и пиленца слатки и сонцето златесто посилно што сјае таму во крајот, крајот мој мил.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Јас стигнав таму во осум часот наутро и затекнав само еден човек во елек и без палто, мошне скромен и љубезен.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сакав да одам таму во раните осумдесетти зашто за мене тој музеј е исклучително сликовит.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Го паметам првиот ден на мојата работа, што требаше да ја започнам во некоја сонлива канцеларија за товарен транспорт.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Таа трпеливо ги бараше во него сите оние места, низ кои што можеше да се вовлече и уште подлабоко да се протне, за таму во неговата срцевина да може да почне да се загнездува и да ги снесе тука своите змиини јајца на сомневањето.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Еден, два, три, железните топки отскокнуваат од раката на Арсо и таму во тесната улица темнината стенка и вие во агонијата на смртно погодување.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И како умно и убаво зборуваат таму во книгите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Со завршувањето на војната, луѓето почнаа да си ги бараат сите свои луѓе распрснати кој ваму, кој таму во војната.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И што ќе научиш таму во едно тесно, зачадено одајче. Од чадот не се гледа и учителот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А да не беше тоа, да ни направеа пат, троа да ни пуштеа струја сѐ уште ќе си бев таму во опинците кои не ме глоцкаа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Така остана мостот без име и знак. Тој, таму во Босна, блескаше на сонцето и светеше на месечината, а преку себе префрлаше и луѓе и добиток.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Оној што ова го раскажува, прв дошол на мисла да му го испита и да му го разбере настанувањето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Да се пречекори тој раскин кого што луѓето како и да не го забележуваат иако кој знае што воопшто забележуваат тие мрачни луѓе што се качуваат во вагоните на метрото за потоа да се симнат, што покрај превоз бараат тие луѓе што се качуваат пред или по за да пред или потоа се симнат, а што само се поклопува во некоја зона на вагонот каде што сѐ е однапред решено со тоа што никој не може да знае дали ќе излеземе заедно, дали прво ќе се симнам јас или пак оној слабичок човек со ролна хартија, дали онаа баба во зелено ќе продолжи до крај, дали тие деца сега ќе се симнат, ма јасно е дека да бидејќи веќе ги собираат тетратките и лењирите, низ игра и смеење приоѓаат кон вратата додека таму во аголот некоја девојка се стабилизира за да потрае, за уште многу станици да може да седи врз конечно испразнетото седиште, а таа девојка е непредвидлива.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ах, далеку. Таму во низините, во длабочините на кракот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Во меѓувреме, додека сме таму во таа димензија, овде стагнираме.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Јас и ти како една точка. Останавме таму во неа...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Една јагула лежи таму во една друга кафеана.“ „Да те чекам ли, брат?“ Клепките на Мирона беа завлечени в месо, очите гледаа срамно соголени. „Немам пари.“ Мирон се заниша на крцкавиот стол и ја завлече раката в џеб.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Таму во свеста се вкочанува времето на оној ден кога се оставил домот: со тој миг во сеќавањето непроменливи се луѓето што останале во селото, настаните врзани за нив и тој самиот меѓу тие луѓе и тие настани, божем из'ртел од себе и пошол да бара нешто што немал дотогаш.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се сеќавам, стигнав таму во пот. Сонцето удираше од кај Сината Планина и небото беше пепелаво сино.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Јас таму во очај појдов и не ќе беше право да мислам дека ќе има нешто уште полошо и пострашно што би требало да очекувам. Не ќе беше право.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Некои луѓе зборуваат и за браната. Ако било за брана, велат, морало ли таму во Долнец да се гради? Испитал ли некој?
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
На грбот имаше направено два отвора и од таму во двете ќеси течеше течноста од белите дробови.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Господ нека те чува. okno.mk | Margina #17-18 [1995] 207 ТРОШЧЕЈКИН: Зошто вие толку се задржавте таму во претсобјето?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Неможам Асан ќе дознае Љутви ќе дојде до Цирих ќе летаат зуби неможам таму во илегала судбина моја е Речица Мала
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Тука се бабините! открива нешто убаво во срцето забележувајќи како се стиснати околу неа, ама така, при свртувањето, додека низ нејзината глава се разбиструва сликата од мигновеновиденото: Добра со малечката таму во ќошот, со главата во скутот на мажот, а тој седнат со грбот на штиците и со отворена уста, Чана со мајка ѝ крај неа Види лебати, Чана си има ќерка! и никако да се сети кои се другите расфрлани низ бовчалаците и пљачките, и одеднаш она убаво во нејзиното срце станува болка.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Веќе се од другата страна на вагоните, таму во преминот како да има помалку пљачки, животинки, луѓе.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
3. Уште од првото сонување научив Дека доселениците всушност Натрапнички им влегуваат во соништата на староседелците И дека со несечените нокти им ги дупчат на староседелците Мешините полни со резервни соништа Па откако ќе ги обесонеа лесно им ја крадеа земјата И во древната абориџинска црвеница Садеа цели плантажи со нови соништа И тогаш јас разбрав дека има и престорени соништа Престорени и превоспитани соништа Оти првите доселеници беа дојдени по казна Како историска претходница на гулазите Само што нив тука немаше кој да ги тормози И севезден да ги потсетува дека се престапници испратени на издржување на казната Туку баш напротив престапниците почнаа Да ги тормозат староседелците и да им ги дупчат соништата Оттогаш коалите со сите расположиви средства Си ги вардат соништата од натрапници со несечени нокти И си го бранат вековното право На дваесетчасовен сон во едно деноноќие Оттогаш сите ги предупредуваме Да не остават на раат да си го досонуваме сонот И на секој еукалиптус закачуваме парола Кој сонува зло не мисли А се подразбира дека кој многу сонува Кога да е ќе го довстаса јавето И ќе окапе од визити на нервни доктори Па тогаш ќе си ги мериме соништата И ќе ја утврдуваме нивната историска тежина или леснина Тогаш сетики уште ќе има бумеранзи Оти историјата без вратки не ја бидува Што се покажа и во соништата од петокраки Макар што никому се уште не му е јасно Кој и како ќе им ги врати на Абориџините Старите продупчени соништа Оти никој се уште не измислил лепило За продупчени мешини со резерни соништа Штоако сега школски авиончиња Влечат на опашките натписи Sorry како што се влечат реклами за кока кола или нешто такво Sorry sorry ама се знае ли што досега се стори И ако сте љубители на рими знаете ли каков оган гори Во продупчените соништа на староседелците На кои денес лефтерно им велат Sorry Како кога некој не сакајќи да им ги згазнал стопалата Во турканиците пред влезот на Олимпискиот стадион во Сиднеј Или на пазарот близу пристаништето Ако се погодите таму на пазарен ден баш во сабота Како на секој пазар и овде под тезга се продаваат разни нешта Па можете да си купите разни збирки соништа Стари и нови соништа староседелски и дојденски соништа Од такви соништа се учи Дека ако нижиш бисери ќе плачеш Колку повеќе бисери во соништата толку повеќе солзи на јаве Од такви соништа се учи Дека ако најдеш алтани во твоите чевли Ќе отпатуваш надалеку дури до новиот и отаде новиот свет А пак ако таму во новиот ти свет Се бакнуваш на сон со некого уста со уста Ќе те фати ревма а богами и потешки болештини Ако си машко и ако се бакнуваш со машко уста со уста Баш како што се бакнуваше еден од наследниците на Ленин Пу пу скраја да е Џабе ти тогаш и соррѕ и се стори џабе ти и цела сурија нервни доктори.
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
- Туку, кажи ми... ова... што друго се збори таму во... во Македонија?
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Ама гледам таму во тој автобусот еден од тие агентите мерка нешто.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Знаеш што му направив на еден таму во Свети Николе. Јас сум од Свети Николе. Не знам дали Трајче им има кажано...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Ама сега да ви докажам тоа што почнав. Таму во Свети Николе, од една продавница во моето маало се украде еднаш една вреќа пиперки и продавачот пријави во милицијата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А тоа Дракче, зашто таму во Охрид бугарската полиција го дошикала дека се меша со партизанските работи и морал да бега...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Зашто јас таму во Врање имав сесра мажена за еден подофицер српски, а таа беше еден натрапас така што мене со неа ми беше уште полесно.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таа му била секретарка или кој знае што лајно таму во Охрид на директорот на некоја фабрика за машински делови. Ама знаеш каква џадија... И сега косата ми станува...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А таму во тој затворот сите, кој помалу, кој повеќе, си бевме шпиони еден на друг. Така наместена работата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Лебот едно време, таму во таа Брезница негова, си го вадел со крадење дрва.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таа, како што после се расчу, заедно со овој Војнета наш, му го здипли целото злато што го имал спечалено во Америка некој Петре, таму во селото каде што таа беше омажена.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Но тогаш беше април а сега во овој мамурен час пак се тргаше од полусонот, му се спротивставуваше на ножот и го бришеше од себе безобличниот човек за да се врати таму в планини, за да најде за нешто причини, сега, кога сиот беше еден огромен простор во кој бучат водопади и прскаат облаци и јурат незауздани диви ветришта.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Таму основал семејство и таму во 1941 година, се раѓа Луан Старова.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Животот што таму во родната Русија ми го одзедоа, тука си го повратив...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Оној што јадеше јаболка ги доведе до дворот и таму во мракот чекаа да дојде некој војник да ги поведе до местото каде што ќе преспијат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Средбиве што ќе ги спомнам сепак се случија.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но тие сепак се случуваа. Таму во темничиштето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Роден бил некаде Битолското, од татко Турчин и мајка рисјанка што ја грабнал насила некаде Мариовското кога бил таму во потера како турски војник.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
За многу работи во животот не можеме да се разбереме, секогаш има вина и виновник, но никогаш не може да биде погрешно ако ја кажеме вистината, ќе излезе од нас и не мора да се враќаме назад, на крајот човекот е светлина.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Бегав колку можев подалеку од маглата на безделничењето, сивиот чад на катадневието, неподносливоста на монотонијата, затоа што таму во тој загушлив простор губев парче душа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Јас знам дека секогаш кога имам потреба од душевен мир и спокојство погледнувам кон небото, зошто само таму во тој безграничен простор, каде границите се вишок сетилата ми се слободни, живот без грев, ин оптима форма.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Го пушти Сати и повторно седна до неа. ­- Вие таму во Франција, го сакате ли многу Дебиси? - ја праша.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
„Еве, овие се седум убавици - таму во низа, со потребно растојание.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Се гушев Маја, таму во сонот; Сонував- или пак обратно беше.
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
Очите ми се две влажни модринки на лицето, твоите ириси модри сливи; Палиш темјан, нане и босилек, и без мирисот што куди знам- ти си ми злиот дух; Сонував како ми се откорнаа трепките и се створија врски како долго кораво влакно, јамка на вратот; Се гушев Маја, таму во сонот ми;
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
Некои велат дека таму во Њујорк, каде што се берат големците, донеле некое решение да ги иселат Македонците од нивните места. Дали тоа е вистина?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Нека си прават тие таму како што им е добро, ама нека неуки не ги подучуваат нашите неуки затоа што таму во далечните руски степи некому му текнало да изгори се што е дамнина, па и тука да ја снема нашата дамнина...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Генералот Кикицас, кој уште од младини, од деновите на школувањето во воената академија, таму во далечните триесетти години, беше близок пријател на Маркос, со кого го формира Главниот штаб на ДАГ, значително, но одвај забележливо погледна на Захаријадис.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Затоа, сега и тоа веднаш, станете и ставете ги таму во еден куп.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кој падна, нека му е слава. Таму во некое време ќе го спомнуваме со добро.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се загледува горе. Високо, таму во недостижното, мижуркаат ѕвезди.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ти, ти, таму во ќошот, колку години имаш? - Па уште некој месец и ќе наполнам шеснаесет... - Добро.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Шеткаш лево-десно, се топориш пред народните непријатели, јабана кинеш ѓон и дневно добиваш три порции леб, а таму во Егејот истовремено нашите браќа...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Чував народни непријатели кога таму во Отешево едни кршеа камен, а други пиеја ладна бира и пееја: Стани, стани да не станиш О Битоља ќе ојме, Ладна бира да пиеме...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Влезе командирот, испеглан, чизмосан и опашан со неколку ремени и ни вели: - Знаете ли вие, дека таму во Егејот нашиот народ крв проплука од тие клети Грци и крв лее, а вие седите тука, особено ти, ми вели мене, седиш, читаш „Нова Македонија“ и „Титов пионер“ и сеир си правиш?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ѝ се чинеше небаре да се вратила не само во своето Браново туку и во моминските години, кај татко и мајка, дека пак е со браќа, сестри и другарки таму во селото крај Мало Езеро.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Таму во другион вагон, - покажа со прст Беличот.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Седеше таму во ЈАЛ, макајќи со сушито во четвороаголно чинивче со зелен рен, а му остануваше помалку од недела дена живот.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Кога дојде газдата да ги расчистиме сметките, да му го вратам клучот, баш детално ми раскажа што се случувало таму во тој еден месец додека јас не бев присутна.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)