ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Тогаш јас забележувам дека меѓу членовите на мојот иден Форум за човечки права се наоѓа и телохранителот на претседателот на Републиката, Сатирот.

Многумина така сме мислеле, му реков тогаш јас, а сепак се наредиле работите.

Нејсе! Тогаш јас, реков веќе, ослободен и со чиста совест дека сум сторил сѐ што е потребно, решив да се поддотерам, да се потстрижам.

Кога се обидов, тогаш јас сѐ уште во повоздигната расположба, да му речам да каже на сите, дека треба да се направи прослава по повод завршувањето на водоводот, тој се сврти: „Ами ние прославивме“, рече.

- Многу е арно тоа, ќе ми рече. - Е ајде тогаш јас и вие да си бидеме заедно.

Каде сум тогаш јас?

Ако најпосле ти наоѓаш за згодно да платат неговиот глава, тогаш јас сакам за неа барем петстотини лири.

Ако зеде рајата главата и сака да платит — нека платит.

Ако ваквиот политички ангажман го нарекувате левичарски, тогаш јас сум најекстремниот комунистички агитатор на планетава.

Христос искрвавил...

Доколку успеам непосредно да го забележам психичкиот процес во извесни подрачја на свеста, тогаш јас можам да имам ограничена функција...

„...Кога вие“, продолжи Брчалото, „како што мене ми сечи умот по американцки, ќе ја направите Тумбица како што ви велам јас, врвот да ѝ биде кат оф и рамен како гумно, тогаш јас ќе ви платам на секого по еден долар и можеби уште некоја цента овер, он топ како што велиме ние.

Тогаш јас скокнав од местото. Јас тогаш бев Скоевец.

Тогаш јас му го зедов стравот на убивањето.

„Тогаш јас не можам да останам овде.“ „Што ти збори, Рози.“

Но тогаш јас се чувствував силна, ох, се чувствував многу силна, Кети, како мајка, како тебе.

Чувствував, според нејзиниот глас, дека не лаже; но тоа отвораше сериозни прашања во врска со моето душевно здравје: ако е така, тогаш јас сум почнал да гледам работи што се невидливи. И да слушам работи што се неизговорени.

-Па тогаш јас сам ќе се напијам – се наведна над водата и, додека пиеше, го бараше ликот на старецот во неа.

Нашите усни се допреа, и тогаш јас ги затворив очите, а во слаткиот допир на нашите јазици почувствував нешто како ветување дека таа слаткост вечно ќе трае.

Во тој миг да ни кажеше некој дека тоа е нашиот последен миг на земјата, а дека потоа зад нас нема да остане никаква трага, тоа немаше да нѐ оттргне од нашиот занес, затоа што верувавме дека она што е меѓу нас, она што од нас двајцата прави едно, е вечно, и дека, ако ни биде одземена материјата, сепак ќе продолжиме онаму каде што силите на природата и законите на трошноста и минливоста немаат моќ, и каде што човечката душа е посилна од сите небесни тела, затоа што тие се осудени еден ден, милиони години по својата креација, да згинат, а она парче душа во кое се вткаени нашиот занес и копнеж ќе трае и кога од сета материја на универзумот нема да остане ниту прашинка.

Ако мирисот на запршките е само плод на моите соништа, тогаш јас треба да сум среќен човек затоа што имам таква можност да го почувствувам мирисот на соништата.

Се чудам тогаш јас, се чудиме тогаш сите: што ќе стане сега со нас.

Тогаш јас ќе имам склопени очи, бледо лице, неподвижни раце спуштени на стомакот.

Тогаш јас нема да имам солзи што ќе ми го браздат лицето, како што најчесто се случуваше кога бевме заедно.

Тогаш јас бев како вулкан. Силата избиваше длабоко од мене.

Стојан накратко му објаснил и зошто го викнал: – Ако не го потпишеш налогот за твојата жена, тогаш јас ќе ги потпишам двата и двајцата среќно ќе си живеете во НОВ ЧОВЕК.

Не валкај му го името на мртвиот брат, му се фрлив тогаш јас.

И тогаш јас му го напишав тоа ужасно писмо на Лења: паметиш ли, јас и ти среде ноќ гледавме во поштенското сандаче, каде што писмото веќе беше пуштено, и ни се чинеше, дека сандачето збувна и секој момент ќе експлодира, како бомба.

Ако ти воопшто се однесуваш кон опасноста со таква птичја безгрижност, тогаш јас... просто не знам.

Ете кога ти имаше 19 години и кога беше сета обземена од Барбашин, и доаѓаше дома ни жива ни мртва, и тогаш јас се плашев да ти речам макар и еден збор.

Тогаш го послужија појадок, тој се зафати со него, - да, а тогаш јас почувствував дека и јас сум смртник, и решив да отидам дома да појадувам.

3. Уште од првото сонување научив Дека доселениците всушност Натрапнички им влегуваат во соништата на староседелците И дека со несечените нокти им ги дупчат на староседелците Мешините полни со резервни соништа Па откако ќе ги обесонеа лесно им ја крадеа земјата И во древната абориџинска црвеница Садеа цели плантажи со нови соништа И тогаш јас разбрав дека има и престорени соништа Престорени и превоспитани соништа Оти првите доселеници беа дојдени по казна Како историска претходница на гулазите Само што нив тука немаше кој да ги тормози И севезден да ги потсетува дека се престапници испратени на издржување на казната Туку баш напротив престапниците почнаа Да ги тормозат староседелците и да им ги дупчат соништата Оттогаш коалите со сите расположиви средства Си ги вардат соништата од натрапници со несечени нокти И си го бранат вековното право На дваесетчасовен сон во едно деноноќие Оттогаш сите ги предупредуваме Да не остават на раат да си го досонуваме сонот И на секој еукалиптус закачуваме парола Кој сонува зло не мисли А се подразбира дека кој многу сонува Кога да е ќе го довстаса јавето И ќе окапе од визити на нервни доктори Па тогаш ќе си ги мериме соништата И ќе ја утврдуваме нивната историска тежина или леснина Тогаш сетики уште ќе има бумеранзи Оти историјата без вратки не ја бидува Што се покажа и во соништата од петокраки Макар што никому се уште не му е јасно Кој и како ќе им ги врати на Абориџините Старите продупчени соништа Оти никој се уште не измислил лепило За продупчени мешини со резерни соништа Штоако сега школски авиончиња Влечат на опашките натписи Sorry како што се влечат реклами за кока кола или нешто такво Sorry sorry ама се знае ли што досега се стори И ако сте љубители на рими знаете ли каков оган гори Во продупчените соништа на староседелците На кои денес лефтерно им велат Sorry Како кога некој не сакајќи да им ги згазнал стопалата Во турканиците пред влезот на Олимпискиот стадион во Сиднеј Или на пазарот близу пристаништето Ако се погодите таму на пазарен ден баш во сабота Како на секој пазар и овде под тезга се продаваат разни нешта Па можете да си купите разни збирки соништа Стари и нови соништа староседелски и дојденски соништа Од такви соништа се учи Дека ако нижиш бисери ќе плачеш Колку повеќе бисери во соништата толку повеќе солзи на јаве Од такви соништа се учи Дека ако најдеш алтани во твоите чевли Ќе отпатуваш надалеку дури до новиот и отаде новиот свет А пак ако таму во новиот ти свет Се бакнуваш на сон со некого уста со уста Ќе те фати ревма а богами и потешки болештини Ако си машко и ако се бакнуваш со машко уста со уста Баш како што се бакнуваше еден од наследниците на Ленин Пу пу скраја да е Џабе ти тогаш и соррѕ и се стори џабе ти и цела сурија нервни доктори.

Кога јас тогаш нејзе ѝ реков дека ако таа мене не ми го дава клучот, тогаш јас ќе ја сменам бравата.

„Знаете“, рече широкообразестоит. „Кога Едо ја правеше куќата. Тогаш јас правев една скала и ми требаше едно парче железо.

Тогаш јас се сетив дека не сум мислел така...“

И тогаш јас ѝ ја пуштив раката одзади, ја запрегнав и се стори што се стори, господи прости ми.

Бесмислено е да се изедначуваат. Но, одговори малиот човек, со тесни усни, зошто тогаш јас кој во сонот присуствував на вашите гадости како (по ваши зборови) измислена, нереална личност, сега се појавувам во реална личност, сега се појавувам во она што го нарекувате вистинска реалност и сведочам против вас.

Е, така да знаеш, а ако сакаш повеќе да знаеш, тогаш јас можам и на друг начин...

Тогаш јас прв пат седнав на големата трпеза, со големите.

Тогаш јас ќе дојдам и ќе те извадам, ми вели.

Тогаш јас прв пат почнав да прашувам за душите човечки, дали животот продолжува во смртта или смртта во животот.

„Тогаш јас ќе имам 53 години! Леле, 53 години!!!

- Јас ли? Па јас ништо не реков. Ама ако мене ме прашуваш, тогаш јас ќе ти кажам, дека тоа што ти го рече за Југославија и Албанија е лага.

Бате Јоле се подзамисли: - Добро- рече- тогаш јас ќе бидам дедо Геро Војвода. Ние прснавме да се смееме.

Токму тогаш јас ја ситурив лажицата цела, а веројатно и чинијата се истури по постелата.

Паметам како тогаш јас погледнав низ прозорец.

По малку време срната ги обеси ушите, се загледа во нас и тогаш јас видов чудо невидено: Загарот уште накарувачки и заканувачки лаеше, а срната го сврти опулот кон нас, ги рашири очите и почна некако очаено и молежливо да нè гледа.

Но тогаш јас сфатив дека веќе не ги гледам деловите поединечно, туку дека гледам сѐ одеднаш.

Хејс: Поентата на ова е дека ако Серл, во неговата соба или со неговата огромна меморија, само поминува низ овие правила свесно, велејќи си дека ова е досадна работа и чудејќи се заради што е сето тоа, останувајќи притоа човек, тогаш јас би тврдел дека тој всушност не ја имплементира програмата, а ако програмата не се извршува, недостатокот од разбирање, доколку постои, не е од никакво значење за нашата компјутационалистичка позиција.”