тогаш (прил.) - ѝ (зам.)

Кога стигна до триесеттата, тогаш ѝ се пристори дека една од нив се заниша, се оддели од другите и онака бела од снегот, стројна во сета својa висина и убавина, со гранките спуштени надолу и целата во бела долга руба со небројни мали светленца кои болскаат толку, што ослепуваат очи, тргна кон неа...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И кога Крсто не ѝ се вратил од војната во Мала Азија, и тогаш ѝ читале дека тој, Ставрос, славно паднал во Али Веран за величието, за славата и честа на Големата Мајка Грција.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Јанте не се уплаши од зборовите на првожрецот, - но сеедно тогаш ѝ рече Херо: „Не плаши се, Јанте, бодро гледај!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Србин тогаш ѝ рече на стрина Менка: - Стрино, нема како!
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Рада слушаше глас, длабок баритон кој би го препознала и меѓу милион. Дури тогаш ѝ олесна.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тогаш ѝ реков, се сеќавам на ѕидот на гробиштата и како Мари-Клод се потпре на мене и како ме пушти да зборувам со лицето загубено во топлиот мов од својот капут, кој ќе знае дали мојот глас стигна до неа со сите негови зборови, дали беше можно ра разбере; сѐ ѝ раскажав, секоја поединечност на играта, таа не-веројатност потврдувана низ толку Паули (толку Офелии) загубени на излезот од некој ходник, пајаци после секој крај.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Па дури и тогаш ѝ се чинеше дека тоа е само нејасна алузија од Даниел.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Видов како онаа меѓу вас која прва ме прими во својот дом си ги прегриза усните од жал и подавајќи ми леб и вода, со својата топла и мека рака ја допре мојата, жилаво старечка и растреперена. ’Татко, до кога ќе луташ?‘ ми прозборе. ’Немаш свој дом, главата и брадата сосема ти побелеле од последниот пат кога те видов, а телото ти се смалило под товарот на годините!‘ Трогнат од милоста во нејзините зборови, тогаш ѝ реков: ’Вистина е, единствена ќерко моја, јас страдам, но се радувам!
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Лежеше и ги слушаше звуците на солзите со кои есента плачеше по летото, без да се помрдне, за со своите движења да не ја наруши хармонијата на тагата која тогаш ѝ надоаѓаше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тодора се премести тешко од нога на нога и намерно си ги избриша рацете од скуталето, кое малку и го поткрена, божем се готви за нафора, а попот тогаш ѝ го виде мевот што баеги се беше устремил нагоре.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Често ѝ се лутам заради тоа, но тогаш ѝ простив.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
На госпоѓата Гологанова тогаш ѝ стана повеќе од јасно од што просто занеме, знаејќи дека не ѝ останува ништо друго освен да вресне.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И тогаш ѝ наредува на мајка ми и на сестра ми да не ми даваат јадење.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
А што се однесува до него, ако ѝ е маж тогаш ѝ е маж, но не е Господ тој да може да пресудува.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тогаш ѝ препукна срцето, но солза не пушти.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Вистина е, вели Ѓувезија Дубровска, го слушам и звукот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И тогаш ѝ се вивна некој пламен, целата се вџаши.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Останувајќи си доследен себеси, Татко тогаш ѝ рекол, како за сите браќа, да си терам според своето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тогаш ѝ реков на Билјана: - Праскава што сега ја садиме, ќе биде твоја.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ја држи Злата за рака и одвреме-навреме ја загледува во прстенот што тогаш ѝ го даде на ливадата, но прстенот е сега грд: испаднало светливото камче од него и стои шуплинка како изваден заб или длапче од истечено око.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)