токму (прил.) - тогаш (прил.)

Нашите стари на времето, новина го нарекуваа погодниот момент, одбирајќи кога ке се случуваат убавите работи, венчавки, крштевки, па го избираа времето: токму тогаш кога месечината влегува во НОВИНА – прва млада месечина, чиста, пречиста, чист почеток за нечштото, кое ако тогаш ке започне – ке има благост и берикет.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Ова е обид мајка ми и јас да им кажеме на тие кои ќе сакаат да ги прочитаат овие редови како ние двете кои одејќи по иста патека се разминавме токму тогаш кога требаше да се прегрнеме.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тоа лето Нико, која непрестано ја убедувавме да сними еден целовечерен филм со нас, конечно се согласи и рече: „Добро. ]е направам филм со вас, но тогаш тоа мора да биде нешто со Џим”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Навистина се вљуби во него.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Џим токму тогаш беше во градот и требаше да игра во нашиот филм I, a Man.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
И на двете слики бил Хичкок, којшто токму тогаш со голем напор ослабел од 150 кг на бедни 100 кг.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Да се навратиме на дадаизмот, онаму каде што тој се покажа најмалку надарен, а тоа е токму тогаш кога ја заборави фарсата која што го мотивираше, за да ги „осуди”, во буквална смисла, своите „непријатели”, на најнадуен и најморализаторски начин.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Маниризмот си игра токму тогаш кога душата му е смртно сериозна, а класичарот е сериозен и кога се подготвува за игра.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
И токму тогаш, и токму нему?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Но во меѓувреме, тие беа веќ е организирани во групи, кои токму тогаш им останаа едниствениот облик на другарување.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
И токму тогаш, што се вели како гром од ведро небо, се случи нешто што го пресече, така го пресече што го умртви.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Како, во тоа не повремено трускање ами постојано тресење, сме клумнале во сон без дно токму тогаш а не порано или подоцна, не знае ни Предо; кој ја искористил шансата да шмугне низ Битола како стаорец низ сирење.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ако некогаш бев останал без зборови, во решавачки миг од животот, тоа беше токму тогаш.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
И токму тогаш на најгруб, на најнеочекуван начин се слушна брчење на автомобилски мотор.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сите овие претпоставки мене ми ги потврди раскажувањето на пријателот Пејо, кој рече: "Знаеш, најнеобично е тоа што токму кога јас мислев дека присуствувам на еден судир што на извесен начин допрва требаше да се случи пред моите очи, речиси токму тогаш ако не и пред тоа, јас црниот човек го видов како се оддалечува од местото на судирот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но токму тогаш, кога беше сè подготвено за освештувањето, одненадеж, рано во недела, достаса во Потковицата Партениј, божем за да го собира владичиниот, а навистина за да го изврши осветувањето, милум или насила.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Имено, токму тогаш, токму таа година се случи одново да заживее ајдутството во Прилеп, во сета Пелагонија и во сета Македонија, ајдути се појавија и во гората во Потковицата и во Чипиговски Мртвици, па врз Јанческите, со право падна сомнение дека тие го испратиле Бошета да стане ајдутин, а сами станале ајдутски јатаци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но токму тогаш мораше од сѐ да се откаже и да се врати на Имотот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но токму тогаш кога населбата, со своите дуќани, почна да станува привлечна и за другите околни, некој вид центар, една ноќ, во долот помеѓу Ѓокоските и Бубичоските, на од никого небрането земјиште, како од небо да се истоварија Дамческите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но токму тогаш во Потковицата стигна глас, го донесоа воловарчињата, дека некој вооружен човек, кој зборувал чисто христијански и кој не бил сам, зедно со него јавала и една мома, го поздравил Арслан бега и му порачал да дојде таму, Блатото Чепиговско, кај местото Плазики, за заедно да ручаат „јуначки ручек“.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но и токму тогаш и токму таа година од Прилеп, од Дејкови, стигна глас, им пишувал синот нивни, Никола Дејков, дека Боше Анѓелов Јанчески од Потковицата заедно со татко ѝ на чупалето што било оставено кај нив, кај Јанчевци, се најдува таму, во Бугарија, но дека ни едниот ни другиот не можат да дојдат до него, по чупалето, зашто се зафатени со револуционерна работа, па преку него, односно преку нив, преку Дејкови, им испраќаат поздрави.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А приказната за белиот коњ, кој без да полета не качи под облаците! (Замислете си, во неа бев прикажана како заспана).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Губењето на целината на претставата за убавото за жал се случува токму тогаш кога ќе отвориме истовремено многу врати од тие разбранувани спомени па тие неконтролирано ќе нагрвалат, како незапирните води од поплавите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Погледот пак се сврте кон Даниел, и вториот кој токму тогаш гледаше право во него, четирите очи, поточно нивните погледи, се разминаа како две птици во лет и скршнаа еден од друг, но погледот на Боб бргу се врати кон лицето на Даниел и тој ја извлече потребната сила, не од неговите сопствени извори, туку од измачениот лик на човекот што беше извор на неговата слабост.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Токму тогаш да намине таму и да ја најде својата невеста како руча со друг маж, кога таа требаше да биде дома во својата кујна, тоа беше доволно тој да се разбесни, а уште повеќе да влезе таму и да ја види како се држи за рака со друг маж.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Како ќе се противставиш на налетот на проклетата човечка желба да навредува, токму тогаш кога најмалку ќе ми се потребни навреди: тогаш, кога за храна ќе посакувам милосливи утешни едноставни зборови?
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Гарванов „заборавил“ пред Конгресот да го пренесе ставот спрема востанието на руската и на австро-унгарската влада, за кој токму тогаш во Европа доста се пишувало и зборувало.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Мечев сметал дека парите, еднаш излезени од негово ќесе (тој бил еден вид благајник на Кружокот), тешко ќе можат да се вратат и ќе треба да се сметаат дури и за изгубени за гемиџиите токму тогаш кога најмногу им се потребни.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Според другата верзија, Попјорданов, бегајќи од бакалницата кон дома, забележал дека токму тогаш директорот на Банката влегувал во неа преку задниот влез.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Но, едно судбоносно совпаѓање! Тие биле готови за акција токму тогаш кога во Македонија се очекувало да почне востанието.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Настаните од стварноста и од нивната фантазмагорија се судираат и се кршат едни со други, а тие се обидуваат да ја докажат својата не-стварност: еден работник во поштата е уверен дека ќерка му не патува да се сретне со вереникот во соседниот град, туку засекогаш заминува на некој далечен остров; една кројачка го фрла тукушто прочитаното писмо на сестра си, во кое таа ѝ кажува дека сака да ја види, а оваа жена е уверена дека сестра ѝ ѝ соопштува дека татко им, кој умрел многу години пред тоа, наскоро ќе ја посети; еден студент, додека гледа во книгата пред себе, во мислите ги превртува животните стории на своите колеги и професорите – настани кои тие никогаш не би ни помислиле дека некогаш би можеле да им се случат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога имаше време го замолував да ми чита на глас на некој од јазиците кои тој ги знаеше, или да ми го раскажува она што токму тогаш го учеше, а кое ми беше подеднакво неразбирливо како да ми зборува на непознат јазик.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Паралелни животни приказни внесуваат во себе, во луѓето со кои живеат, во луѓето со кои се среќаваат, па дури и во луѓето со кои само се разминуваат: некои од нив се уверени дека жената која погледнува низ прозорецот кон улицата по која токму тогаш тие врват, им смислува некој подол план; други – дека таа секој ден љубовно мисли на нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Татко се враќаше од продавницата дури откако ќе паднеше мрак, а и тогаш, во тоа малку време кое го поминуваше со нас, како да беше отсутен.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дури за време на летот кон морето, откривме дека во истата далечна 1960-та, и двајцата, како деца, сме летувале во Л., и дека таа, токму тогаш научила да плива. – Се сеќаваш ли...се испрашувавме и натаму, пловејќи на бродот од Сплит кон островот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Или пак беше само случајност во неговото случајно патување кон непознатото, во оној миг кога сфати дека најосамени сме тогаш кога упорно го бараме токму она што сме го оставиле зад себе токму тогаш кога сме тргнале во таа залудна потрага?
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сонуваше: некој му го поткопува ѕидот од куќата откај патот и му става експлозив да го руши; истрчува Бандо со пушката надвор, вика по тие невидливи минери во мракот, пали фенер, ја бара дупката со експлозивот; никаква дупка и никаков експлозив нема, но го слуша фитилот кој шишти, кај што гори, му оди по шиштежот, го бара, никаков фитил не може да најде; врти околу куќата и го слуша ветерот што шумоли во сувите трски; легнува повторно да спие, но токму тогаш силна експлозија екнува и ја руши куќата; скокнува Бандо од постелата, стрчнува низ одајата, излегува надвор, но гледа никаква експлозија нема, никакво рушење на куќата; гледа езерото се нишка полека, мирно, гледа месечината прпелка во него како риба, превртувајќи се на мев; селото е глуво, заспано; само од далечина одвреме-навреме се слуша некој посилен пукот од фронтот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Нацртпил вода во едно шише и бргу-бргу додека не се затворил процепот на планината, тргнал да се враќа по гласот на ждребињата и кобилите кои меѓу себе 'ржеле и се довикувале; но токму тогаш кога почнал да се враќа со гемијата по езерото, се кренале силни бранови што скокале преку гемијата и му го однесле шишето со вода; кога се смирило езерото, царот им наредил на своите луѓе да скокаат во езерото и да го бараат шишето; но сè било попусто: шишето пропаднало на дното од езерото и никој не можел да го најде; и по смртта на царот, многу други цареви се обидувале да го најдат, но сè било залудно.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Нели можело волкот, наместо да спие, токму тогаш да си ги лакира ноктите или да си ги корне веѓите, и наместо тој, ловецот да биде начекан неподготвен?
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Бидејќи оној стана токму тогаш, без да го дочека последниот негов чекор.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сакаше да се излаже себе си, протегнувајќи се. Беше една попуста лага. Она се случи токму тогаш.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше јасно дека во тие мигови не можев да се повинувам на дисциплината што ја исполнуваше Ема со својата наивна и едноставна игра со која ме заведуваше, но, кога ѝ ги ставив дланките на раменици и силно ја повлеков кон себе, кога помислив дека целото тело ѝ е наврено на мене, или дека целиот сум во неа, почувствував дека токму тогаш таа ја сфати смислата на играта и, конечно, го направи тоа што ѝ личеше на жена која вистински го сака токму тоа: се сврте кон мене, ме гушна, ми ги апеше усните, првин горната, па долната, повремено навлажнувајќи ги со врвот на јазикот, а потоа силно ме загриза на вратот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Азра се штрекна, го фрли ножот преку масата, го избриша лицето со подлактицата и се загледа во челото на Ханка која токму тогаш ги подотвори очите и устата, како да сакаше нешто да каже и со очите и со устата, за миг ѝ се појави некоја чудна, необјаснива ведрина на челото, но одеднаш спласна, се затвори, ја снема.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Да, беше врнежлива ноќ кога Авни и Илона се истурија од таксито пред мотелот „Барса“ (мислев дека слабините ѝ се топат во моите дланки, а јас немав чувство дека ми е в раце, тоа беше Ема онаква каква што ја познавав и ја сакав, но во исто време, таа за мене, не знам зошто, првпат сега - беше туѓа и далечна) со Ема излеговме под тремот и ги поведовме по ходникот, им ја отворивме вратата од собата и место да им кажам било каков збор се обидов да го поттупнам Авни по рамото, но не успеав оти тој токму тогаш ја прекри Илона со мантилот и само слушнав како одвнатре ја заклучува вратата (Ема сакаше да ми рече дека се чувствува жива додека е во моите раце, сакаше или сакав да ми рече така, додека се лизгав со широко отворена уста од градите до стомакот по кој играа од сласт или од плач, не знам, едвај забележливи бранови) брзо ја заклучија вратата, јас се обидов да останам уште извесно време тука, но Ема ме повлече за рака (ѝ го ставив јазикот на папокот, нежно вртејќи во топлата длабнатинка исполнета со киселкаст вкус) Авни беше како ветар, се мушнуваше низ најтесните процепи, работеше неуморно, дејствуваше, влегуваше под кожа, во коските, вртеше како со сврдел и дупчеше до крај, а не можеш да го видиш, не можеш да го допреш, како таа ноќ, ноќта пред оваа ноќ, кога ја внесе Илона во „Барса“ за да ѝ ја подотвори вратата кон светот што таа го сакаше, кон светот што ја очекуваше (ми диктираше некој силен порив да ја загризам за стомакот, да ѝ скинам месо од сакање или од омраза, не знам, знам само дека во еден момент Ема офна) знаев дека требаше да заминат кон Табановце но не знам до кога останаа во собата која утрото беше празна и требаше да биде празна оти врската требаше да дојде рано пред зори, за тоа знаеше и газдата на мотелот (затоа јас ги стиснав забите од страст, или од страв, или од омраза, не знам, но знам дека Ема си остана своја и, со својата питомина моја, но во исто време, далечна од претчувството што ме притискаше, се измолкна од под мене, ми се загледа в очи, благо се насмевна и легна на мене, ме покри со топлина што се згуснуваше во капки пот) шефот на мотелот утрото ми рече дека ноќта се слушнал со Крумета Волнаровски и дека врската профункционирала: од прозорецот можел да го види доаѓањето на автомобилот во кој влегле двајцата (станувавме сè поразлични двајцата таа ноќ што беше на истек, беше уште густа темница, можеби најгуста, или така ми се чинеше, но тоа беше кулминација пред обзорувањето во кое Ема, јас верував во тоа, ќе ми биде пак како и секогаш - со детски наивна насмевка што ќе се шета по нејзиното лице на заспана жена по изгрејсонце, задоволна од играта со мажот кој сега никако не можеше да ја сфати нејзината безгрижност - ја глумеше ли?
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тргна кон вратата која токму тогаш широко се отвори и повторно пред неа се појави Круме Волнаровски.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
- што почнуваше да го мачи со сомнеж кој вртеше како сврдел во најчувствителното) дента мобилниот на Круме Волнаровски беше недостапен и немав никаков пристап до информација и тоа почнуваше да ме мачи со сомнеж кој вртеше како сврдел во најчувствителното (ми беше качена на начин кој овозможуваше да ѝ влезе сè што можеше да ѝ влезе; мислев дека устинките никогаш не ѝ биле толку отворени, се лизгаа лево и десно, ме допираа по ципите, ми ја влажнеа волната и ми ја подлапнуваа, ми ја шмукаа или така ми се чинеше, особено кога почна бавно да се крева со задникот нагоре и да се спушта на мене стегајќи ме меѓу бутовите, постепено забрзувајќи го ритамот, нанесувајќи ми тапа болка на јајцата) ние знаевме само толку дека Илона веќе беше далеку од нас, нејзината трага се покриваше и таа започнуваше нов живот за што Ема не сакаше многу да зборува, нејзиниот живот е нејзин, велеше, како и мојов што е мој, ѓаволу мој, ми рече Ема утрото кога во мојот кабинет ја спомнав Чехињата (ги крена рамениците како да сакаше да каже дека за ништо не е виновна но не кажа, тоа собирање на рамениците беше грч пред ослободување, тоа беше начин да се мобилизира, да се собере целата во себе пред конечното испразнување и така се случи како и секогаш: списка, свика нешто неразбирливо и продолжително, да, тоа беше крик кој доаѓаше од длабочината на нејзините гради, и откако во одгласот тој се стиши во едвај чујно ајјјоооххх … иииооојјј и откако со усните ме побара под себе и ми стави заби на рамото, омекна, се распекмези, се распосла над мене, лесно ме покри со телото облеано во пот и ме заведе во блага дремка) Но таа ноќ не беше за спиење.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Имаше вечери кога тие ќе стигнеа на местото на состанокот и мораа да се разминат без ниту еден знак, затоа што од зад аголот токму тогаш ќе се појавеше некоја патрола или некој хеликоптер ќе им забрчеше над главите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не ми доаѓај, мила мајчице, не ми доаѓај под сртовите пелистерски - Може токму тогаш да намине и да ја одмине домата наша...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Токму тогаш, во деновите во кои размислуваше што да прави - да тргне ли со Хелвиг, сè да стави на коцка, или... да остане тука, дома, кај своите, без него - Марија се сеќаваше, - ја сретна својата соученичка Елена, која многу ја ценеше. Единствена од класот со која се разбираше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Надвор поштарот одеше од едниот до другиот влез и прашуваше за некоја си Чана, а таа токму тогаш влегуваше во црната уста на влезот и грабнувајќи му го од раце одвај пропелтечи дека таа е Чана и дека ова писмо го чека со денови.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Токму тогаш капетанот Мрвичиќ, со рацето стегнати една во друга на грбот и налутено подведнат, уште погласно повтори: „Глуви!...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Можеби токму тогаш ќе дојдеше на идејата од која подоцна направи пари, но заедно со раката со чија опачина сакаше да си ја избрише потта од челото, го крана погледот и ја здогледа Германија како се спушта по улицата надолу, тука, на неколку метри од него.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Друштвото беше во нешто повеќе од добро расположение. Токму тогаш се зезаа со Еда.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А токму тогаш Назми, братучедот на Али беше заминат во стариот крај поради смртта на мака му.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Треба да се сочека и да се долови „мигот“ глетката, богот на светлината драмата на преобразбата душата на ситниците магијата на битието...  Токму тогаш кога ќе го дочекаш него кликни  - среќата прости - уметноста е во повременото      нарушување на              несовршеното! 
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Замина по ровот надолу, Шишман со ширнати раце се поткрена на прести да се види со Србина, но токму тогаш ефрејторот беше кај него.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Токму тогаш Шишман здогледа пред себе едно згодно камче, ама како да се ведне.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Но, токму тогаш кога ја оставаат зад себе српската војска, тие се наоѓаат приклештени во бугарските битки за освојување на Балканот.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Заборавиле копуците дека кога ќе решат да пронајдат во себе доволно сили да пресудат, без да се обидат да ѝ се приближат на вистината, дека токму тогаш ќе се разбудат другине, кои ја претпочитаат умноста и кои се спремни да ја прифатат разликата помеѓу жртвата и насилникот?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Радуле и Стојна не ги вознемируваше дури ни можноста дека секој момент може да наиде и да бувне во собата оној нејзин придонесен син, Оливер, кој токму тогаш можеби играше фудбал на широчинката под Црвената кула.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А токму тогаш уште еднаш повтори: „Без нештата од минатото човекот е како риба на суво. Соголен“.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И токму тогаш кога се чинеше дека непопустливоста кај Стојна надвладеала, таа му се искубе од рацете, втрча во полумрачната соба зад тремот, и речиси во истиот момент се покажа на прозорецот сосема подготвена, а веднаш потоа почнаа да го изведуваат она за што толку долго се канеа.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Таа и вистински помисли дека местото ѝ беше помеѓу скапоценостите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Впрочем токму тогаш се сетив на оној наш разговор за ситите и гладните; она кога ми рече дека навистина го сожалувала социјализмот особено наутро кога ќе забележала дека работниот човек воопшто не мисли на него туку само на својата утроба.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И денес сметам дека токму тогаш кога посакав да ја понижам спомнувајќи го трезорот всушност постигнав сосема спротивен ефект.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Всушност токму тогаш повторно ја видов големата сјајна месечина, но овојпат сместена како гнездо во крошната на високиот костен, па вејките на дрвото се исполнија со многу посребрени плодови, а на поспаните птици, (си помислив самозадоволно), на оние на кои едното око постојано им е будно, сигурно им се причинуваше дека и овојпат тие се посакувани украси на некое празнично дрво што месечината од посебни причини го украсила токму за мене!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се прашував: зошто? И си велев: ако, нека си пее, но зошто, мајка му, токму тогаш кога јас му велев дека сум тој и тој, дека тој си има дома, а мојата дома ми ја одзеле и ме натерале да сакам туѓа дома?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Токму тогаш ја прелистував 23-та страница од цврстовкоричениот неделник.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Дедо не ми одговори, зашто токму тогаш ја отвораше вратата од малото дуќанче и влегуваше внатре.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
“ И токму тогаш кога се подготвував да застанам пред голот, па ја соблеков маичката зашто беше многу топло, другар ми Нацка (тој се вика Александар, ама ние сосем кусо го викаме - Нацка) се загледа во моето рамо и ве праша, вчудовиден.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
По нејзина наредба, или по наредба од татко ми, прекинувам да ги гледам токму тогаш кога стануваат најинтересни.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Токму тогаш телефонот заѕвони и се јави мајка ми: - Здраво Ведан, што правиш? - ме праша.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Бидејќи токму тогаш татко ми беше на Кожуф Планина јас си реков да го искористам неговото отсуство за постење тримери и ги наговорив девојчињата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Не ни знаев дека се сеќаваш на тоа момче.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми, која токму тогаш минуваше крај мене и го слушна крајот на разговорот, изненадено ме праша: - Што ти текна за Игбал да ѝ кажуваш?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Без двоумење го одбрав Политичкиот смер и токму тогаш ги сфатив прстите на судбината.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)