тука (прил.) - некаде (прил.)

Но, Мими, сфати ме, тотално сум немоќен!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Можеме тоа да го направиме и тука некаде!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Станот му припаѓаше наа Том О Хорган, но тој му го издал на Стенли Амос, кој пак живееше само во задниот дел, (предниот и задниот дел беа споени со полутајни врати), но сиот Томов мебел беше сè уште внатре.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ом okno.mk | Margina #15-16 [1995] 7 F ilippo Paul di blaster al ackerman Archiv e for t he ma il art C atego ry pos talnew sblog. com Во малиот темат за мејл-артот збутавме четири прилози, од кои едниот (за псевдонимите) баш и не сме сигурни дека припаѓа тука, но - Постои една личност со многу превези, ко Даркмен, а тука некаде веќе почнува и тематот за ВР.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во раните денови на Велвет Андерграунд, сите од Фектори таму поминуваа доста време и заедно се спуштаа во чајнатаун околу два наутро, а потоа на Флик на Втората Авенија на сладолед во четири или тука некаде.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Рака на срце, во тоа време ионака во Сан Франциско можеше да се најде што и да се посака.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Девојките во Калифорнија веројатно беа, во стандардна смисла, поубави од девојките во Њујорк, но мене и понатаму ми се допаѓаше начинот на кој Њујорчан­ките беа убави - чудни и невротични (девојките секогаш се поубави кога се на работ од нервниот слом, а нашите девојки секогаш беа тука некаде).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ќе почнам со тоа дека тој всушност се вика Raymond Pilon и роден е тука некаде во околијата на Монтреал, во квебечко-француско семејство, во знакот на Лав. Lazer упатува на ласерски зрак што пробива и најотпорни материјали и ги руши сите пречки, иако го користат и за лекување.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Сите во Сан Франциско беа загрижени заради купот амфетамини што можеа да се најдат тоа лето во градот - посебно беа загрижени децата на цвеќето, бидејќи спидот луѓето ги okno.mk | Margina #15-16 [1995] 127 правеше агресивни, а тоа беше токму она против кое беа тие.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
За сите тие приказни кои ти внимателно ги регистрираш, за тоа некакво урбано јадро на Скопје скриено тука некаде, можеби во каналот што ја сече чаршијата, јадро од верска толеранција, респект кон муштериите, почит и трговија...
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
МАТЕЈА МАТЕВСКИ ЈА ЦРТА УЛИЦАТА НА СТАРИОТ ЦВЕЌАР ВО ИСТАНБУЛ На едно ливче хартија позајмено од келнерот во кафулето Аквариус во Охрид поетот Матеја Матевски ја црта улицата Истерлик во Истанбул која од Таксим води кон Галата Сарај и од која, еве тука некаде, под лицејот, се скршнува во Улицата на стариот цвеќар.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Кога бев малечок, секогаш мислев дека ќе умрам многу млад, на дваесет години или тука некаде.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Инаку, нејзиниот расказ совршено се вклопува баш во оваа Маргина, токму тука некаде меѓу лудилото на Волчар&Коала и лирската рафинираност на В. Урошевиќ.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
А микроскопот секогаш беше тука некаде.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Јас си седам тука, го слушам ѕвончето на Белка, сигурна сум дека говедата ми се тука, си држам во рацете дивјачка, и го гледам руменото обравче и ги слушам мушичките како ѕунат низ тревата од горештината, ѕунат, аман Господе, ти се чини улиште има тука некаде и уште што не се пуштило, што не тргнало кон некаде...
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тогаш, до пред десетина и повеќе години, во лето, и додека сè уште не беа раштркани по градиштата и низ светот, жителите на Потковицата излегуваа да спијат надвор, во дворовите, под отворено небо.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Овдека, во Потковицата, не постои предание дека тој, првородственикот Акиноски, е закопан тука некаде, такво нешто немало запишано во тефтерот Акиноски, а и науката не располага со податоци каде му се најдува гробот на Григорие Акиндин.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Може ајдутинот беше сокриен тука некаде, во врбиците, и ги држеше на нишан.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Чупата беше тука некаде, на дваесетгодишна возраст, и беше лична, како икона.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но имајќи го во вид фактот дека тој починал цела половина век пред да ја завојуваат Турците Потковицата, а и она, со тефтерот Акиноски, дека неа ја поседувале Акиноските уште одамна пред да биде завојувана од страна на Турците, може да се претпостави дека Загориче било основано во првите векови по населувањето на Славјаните во границите на Византија, може во 10. или 11. век, односно многу порано од она што го тврди науката дека пелагонските населби и села настанале во 17. и 18. век, групирајќи се околу турските чифлизи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Беше тука некаде, сред лето, житјата уште не беа ожнеани.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сето тоа во душата на човека налева радосни чувства, но тишината, ох, таа, дебела и напластена, без луѓе, без овчарски свирки и довикувања во гората, без момински одзив преку песни и смеа од градините, од бунарите и чешмите, без думани прав од гојда кои се враќаат од паша по Голем Пат, разбудува помисла за тоа колку многу човек е поводлив, кревок и неотпорен спрема сè она, убаво, што се случува надвор од него, во природата, додека останува беспомошен да влијае на својот сопствен живот - не успева, или не му е дадено, или не му даваат, само да го одреди неговиот ток, па се џари во празно со насолзени очи низ самракот, и му се причинува дека тука некаде, над него и околу него, во воздухот, притаено чукаат срцата на отидените ближни, на самовилите, на легендите и преданијата, на војните и војводите, срцето на животот што беше, што се закоренил некогаш одамна тука и се ископачи, па му иде да отрча на Молитвена Вода, да се плесне пред кладенецот и да нададе глас, не против непревдите што му се сторени лично нему, туку против неправдите што му се сторени и што му се прават воопшто на животот... ...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Човекот вели дека тука некаде имало фабрика за цигари, ама точно не знае каде се наоѓа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Да, ама тука некаде имаше фабрика за цигари – настојувам.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Јас – му велам – тука некаде имав познати и ги барам.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Пред да ме здогледа или да го здогледам, сетив студенило околу срцето во ветре за кое не знаев од каде доаѓа, но знаев оти е предвесник на Рибоокиот, и оти Рибоокиот е тука некаде и ме бара.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Но, за сето време тој не забораваше да забележи и по некое познато стебло, по некоја позната делканица од секира во корубата од тие дрвја, секогаш држејќи се за нив, како за единствената нишка, што му беше негова низ таа наеднаш толку многу туѓа шума, свесен дека тука некаде во близината на неговата трага мораше да поминува и патот, по кој луѓето од нивното село одеа или се враќаа од Белата Долина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Другиот ден пак така, велеше, мечката ќе влезе до потокот, потоа ќе се јави и крмакот, ќе го намириса воздухот со чурилката, велеше, ќе осети дека уште некој има тука некаде, и ќе загне кон кај што го води носот, по миризбата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Имам чувство дека е тука некаде.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Не е опипливо, но е тука некаде.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Љубовта за тебе ја собрав од ѕвездите, за да ти свети секогаш кога не сум покрај тебе, Јас сум тука некаде, околу тебе.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Заради задачата “Ема”, кога со полицајката ќе останеа сами, се однесуваше необично, плашејќи се да не ѝ погледне в очи зашто таа сигурно знаеше (така претпоставуваше Деница) да прочита барем мал дел од нејзините намери и затоа, кога ќе останеа сами, Деница разговорот го насочуваше кон нешта кои бараа двете да гледаат нешто таму некаде, да пребаруваат таму некаде, да се смеат или да се чудат на нешто што е таму некаде, надвор од нив, а пак тука некаде, во близината, во канцеларијата, во собата, во ресторанот, на улицата, кон нештата кои беа доволно интересни и важни за да бидат двете свртени кон светот што ги опкружуваше.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
- Имам тука некаде, не се секирај, не е афро – кола. Двајцата се насмеаја на шегата.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Тие се преправаа, можеби дури и веруваа, дека дошле на власт без своја волја и за ограничено време и дека тука некаде зад првиот агол, се наоѓа рајот во кој човечките суштества ќе бидат слободни и еднакви.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А зар пак да е тука некаде ќе ги оставеше сами да го испратат старецот во својот вечен дом, не ќе ја донесеше својата гола глава, не ќе пуштеше две три солзи од прозорците на својот живот, не ќе кажеше неколку лафа, не ќе го охрабреше дедо Костадина гласно и јавно дека нема да биде заборавен во рамната земја, а не како неа сето тоа молчејќи да му го кажува?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Вагонот му беше тука некаде, ама од оваа страна не беше одлостена вратата па свртеа од другата страна.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Повторно го уверуваше Татко, сите нас, дека ката­ло­гот мора да биде тука некаде, во куќата, макар што сите добро знаевме дека таа го загуби по последното патување на семејството.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Додека го чекав возот, тој цело време тука некаде.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Еднаш, се сети, децата ги наговараа да се искачат по оваа голина нагоре до црквичето што мора да е тука некаде подолу и од селото се гледа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Фронтот, како што им кажа Чакарвелика, е тука некаде по сртот на Баба, а ни пукот чуја, ниту од некаде некој ранет или отепан донесоа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
— Мора да си тука некаде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не се гледа кај гори, но чадот му се гледа. Тука некаде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Можеби светлината не ќе се врати, но излезот до белиот свет е тука некаде.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Среќа што во тој момент тука некаде се згодил и кралот на подводието, големиот Вок со едно око, со кого Дедо Мраз при враќањето од далечниот југ, еднаш во Ледената палата беше се запознал и склучил верно пријателство.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
-Сега знаете ли кој сум јас? Значи, тука некаде сме.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Детроит, еден голем град во Америка, како да ни беше тука некаде во близина на селото.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Само наблизу поставените стражари, вооружени со автоматско оружје, навестуваа дека тука некаде има нешто важно и нешто поважно треба да се случи.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Знаевме ние децата оти има комити, дека се тие секогаш тука некаде, иако никогаш не знаевме каде.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Обично бате Јоле си играше во дворот од конаците околу црквата или тука некаде кај гумното и најмногу ако се оддалечеше до под конаците.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Јас и Бреза тогаш обично вечераме, а татко ми и мајка ми седат заедно со нас, или се тука некаде, во наша близина, и нешто си разговараме.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Требаше да биде тука некаде, но никогаш не беше завршен.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Јас веднаш се сетив дека тука некаде во куќата имаме пушки.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Но, оваа не се подготвуваше да полета, туку леташе, изгледаше како да лета високо во небото, а клунот, жолт и блескав, ѝ беше вперен нагоре, кон сонцето што не се гледаше, но мене ми се причини дека е тука некаде, блиску над неа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Како да ми беше многу јасно дека тука некаде се ближи крајот на нашето убаво дружење.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)