што (прил.) - време (имн.)

Да именуваш значи и да овековечиш, значи да го извлечеш именуваното од хаосот, каде што времето меша сѐ!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И така, во тивок занес, во дијалог кој го надминуваше интелектуалното ниво на двајцата балкански автодидакти, посебно во доменот на лингвистиката, минувајќи крај последните дуќани и занаетчии, крај џамии и анови, стигнаа во срцето на старата чаршија и тука влегоа во една чајџилница спроти Мустафапашината џамија, од чиј шадрван во градината жубореше водата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не знаеме ни што време е, ни уште колку имаме ние.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Де, де, каков свекор ќе бидеш со болна глава, — му потфрли дедот Карабуклија и излезе на малата врата да види што време е.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Што време ни даде, господе: човек да се крие и од човека?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ако воопшто постои дарба за прв допир ( прв допир и во нашата прва, и во нашата дваесетта, и во нашата педесетта година!) – дарбата го преобразува времето, ја возобновува и враќа возраста во зачеток, па како што времето не постои како некоја имагинерна и од материјата независна кондиција така и поезијата не постои надвор од времето.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)