јасно (прил.) - го (зам.)

Маргина 37 77 „Овој е наш“ - помисли старецот, но другиот непознат го збуни.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тој беше жив; „Матвеј Николаевич“ тоа јасно го виде; и од гадење го протресе мртовечка треска; но на лицето на живиот се виде печат на некоја осуденост и скршеност.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Така „нашето“ тело е поврзано со својата природа и целата природа е еден сам индивидуум - нашето стварно тело.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Кога зборува за природата како за еден поединец, Спиноза потполно јасно го концептуализира 38 okno.mk она што денес глобалистичката екологија го зема за свој слоган: мавтање на крила на пеперутка во Кина може да ги афицира „нашето“ тело и свеста која мора да перципира сè што се случува во „нашето“ тело, за да произведе идеја за таа телесна афекција, идеја која ќе ја смали или зголеми нејзината сила.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Секое гребење во тишината не само што јасно го наслушувавме туку и појасно го толкувавме отколку изразот на течението на реката.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ликот на нејзината душа ѝ се одразуваше во очите, во кои ние децата јасно го читавме нејзиното расположение.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Да, глас беше и јасно го слушна. Сега точно знаеше на што тој се однесува.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Кога го залепи ушето на дупчето сосема јасно го слушна шепотењето од комшијата. Му прошепна и тој на дупчето и разбраа двајцата дека се слушаат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— „А, ха! Оваа работа не води кон мир во мојот мудурлук“, — си рече сам за себе и го викна јузбашијата кај него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
По белиот коњ, што јасно го видоа како трча по нив, тие знаеја дека е тој.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тука јасно го согледуваме азијанското потекло на вистинската енигматика, т.е. онаа која за симболот е врзана со одреден мит.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Татко јасно го протолкува непредвиденото Мајкино останување крај подотворената врата, додека Камилски го образложуваше својот предлог.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Неговиот интерес за барокот не лежи толку многу во идеализирањето на Италијанските католички уметници, туку во поземските, посекуларни уметници од Север (ова јасно го покажа во филмот од 1989 г.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Понекогаш ја замислувам Америка како гигантска смукалка, машина за рециклажа, која вцицува сѐ на што ќе наиде а назад исфрла заводливи вреќи со ѓубре. Trash-от овде е подигнат на ниво на космички принцип: ѓубрето се произведува за да се конзумира, ѓубрето се фрла за да се произведува повторно. Trash-от е насекаде, trash-от е генетската шифра на човечкиот вид кого што Америка најјасно го препознала.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Најпознатиот мегу нив Самјуел Тејлор Колриџ, се претпоставува дека својата позната поема Кублај Кан ја напишал после будење од опиумски сон, во кој јасно го видел легендарниот град Ксанаду (Xanadu), кој бил соѕидан од славниот монголски кан и кинески цар.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во тие денови ќе следи обидот за демонтажа на еден човек со отворена и хумана култура, кој немал нега­ти­вен однос кон културата на религиите и верувањето туку јасно го претпочитал значењето на религискиот феномен во историјата на цивилизациите.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Во кратката пауза што уследи, ги прашав до кој степен оваа форма на комуникација - спротивставувањето кое тие така јасно го демонстрираа - е доминантна во нивниот однос.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Беше потребно да ги прекинувам уште два пати пред да се уверат во она што го зборувам.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
А кога лаењето ќе зативне, јасно го слушам шумниот лет на ноќната пеперуга.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Нивните разговори сосем јасно го чувме.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тоа јасно го знае секој кој пишува со писмо, со букви и зборови што се служи, сочиненија што сочинува.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Зар сета цел на геј-политиката, на геј-културата, е да ги врати геј-луѓето во трлото на нормалниот средносталешки хетеросексуален семеен живот, со неговите задолжителни обреди и чинодејства – да ни овозможи да ги репродуцираме најлошите општествени обележја, најгрозните клишеа на хетеросексуалноста? ‌Понекогаш мислам дека хомосексуалноста се арчи на геј-луѓето.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Она што јасно го покажува сведоштвото на Квин е дека крајот на дискриминацијата, исправањето на општествената неправда и срамнувањето на сето нерамно постапување со сексуалните малцинства – дури и да се случи – нема да биде исто со крајот на културната доминација на хетеросексуалноста, со исчезнувањето на хетеросексуалноста како склоп од културни норми.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И како тоа овој нов „сосема поинаков ден“, што многу мириса на хетеросексуално секојдневие, воопшто се разликува од претходниот ден?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Милер ова јасно го изнесува додека објаснува зошто особените, но заеднички преданости на геј-мажите кон одредени дела од главнотековната популарна култура може да бидат добар извор на информации за особените обележја на машкиот геј- субјективитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Нема да ни овозможи да оствариме понастран свет сообразен со нашите копнежи, желби и мечти.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ова ли е величествената кулминација на век и половина политичка борба за геј-слобода и за геј-гордост?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа беше пат кој сам од себе се роди од хаосот: Огледало, отворено пред неговите очи, кое јасно го покажуваше вртежот на компасот во сите можни правци, пулсирајќи во ритамот на сончевината.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Но, старчето е страшно живо, и денес, пет години отпосле, сосема јасно го гледам како поднаведнато стои до мене, за разлика од оние тогаш толку присутни, кои постојано ме прашуваа: „Quand viens-tu a Paris?“, а чии зборови и имиња сега толку лесно ги мешам.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Сега тој многу јасно го виде на белината и своето зрно како одлета од врвот на неговата пушка и како ја фати насоката на она ужасно ѕвере, просто следејќи го в петици и сигурно настигнувајќи го, сѐ додека не се вкопа во неговата распафтана арамиска зачекореност.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ене го проклетникот. Тој сам ќе си ја стави главата на тепсија пред Калпаковата тајфа.“ „Тој не е сам. Погледни, оној со него е...“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И жален е, тоа неговото лице јасно го кажува, иако неговите очи се стиснати в мрежа, брчки на далечина, непрекината смеа.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
А Банат и Бачка ги делеше само Тиса. Беа различни како ден и ноќ. Обичаите и однесувањето јасно го покажуваа тоа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ивона се претстави уште еднаш. Јасно го кажа името, презимето и градот од кој доаѓа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Барајќи го патот јасно го виде ликот на Томо - како заминува со другите ангели кон бескрајот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Она таму е Саат Кула, - ја вратија во реалноста зборовите на Саво кој со раката јасно го одредуваше нејзиниот поглед .
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Јасно го виде тесниот пат и светлината на крајот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Јасно го гледаше само генералот со лицето залепено со хартија, што се наоѓаше на капакот од табакерата на Петрович.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Шалтерот чкрипаво се отвори и јасно го слушнав своето име.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Татко, верувајќи дека, сепак, Камилски, ќе се држи на договореното, да реферира само за петте договорени збора, се надоврзаа на поговорките за инаетот од доменот на турската традиција, кажувајќи му ја на турски поговорката: Arnaut inati Allah` belasi! (Инаетот на Арнаутинот, божја беља!).
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Климент Камилски очигледно беше подготвен прв да говори, и ова Татко јасно го почувствува.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Камилски кажуваше и други поговорки, фразеолошки синтагми, повеќето со хуморен ефект, но коишто јасно го оцртуваа јадрото на значењето на балканскиот инает во сите негови варијанти кај различни народи.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Таа тоа така јасно го осќаваше и затоа се реши да биде што подалеку од него. — Да не оди на училиште.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тоа беше напишано со големи букви во нејзините очи и тоа јасно го прочита иако не беше писмен за обично писмо.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
За него немало никакво двоумење или колебање дека „жителите не се ниту Грци, ниту Бугари или Срби или Хрвати. Тие се Македонци“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Како добар аналитичар Еванс забележал дека македонскиот народ во тој дел на Грција, иако немал национална интелигенција, а исто така и организирана национална дејност, и покрај теророт што бил практикуван од страна на претставниците на државната власт, особено селското население во поголем број останало тука и јасно го дефинирало својот македонски идентитет.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Не ја беше видел, а сѐ уште јасно го гледаше нејзиниот лик и по тоа знаеше дека ќе му стане судбина, дека што и да направи, каде и да бега, со неа ќе мора да се сретне и да го стори тоа што му е пишано.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Веќе и гласот јасно го препознавав. Беше тоа чичко Љубе од Гостивар!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тој има куќа во Маврово, нам нѝ го даде плацот за нашата куќа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)