Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

И само стоевме така едно до друго. Другите деца околу нас скокаа на една нога, си подаваа топка, прескокнуваа јаже, се бркаа околу дрвјата, а Рајнер и јас стоевме, јас гледав во него, а неговиот поглед понекогаш за миг паѓаше на мене, а потоа пак бегаше во празното.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Јас ќе копам до три метра сам“, вели Јован, „сам ќе ја фрлам земјата горе, а потоа ќе ми треба човек за влечење кофа со земја. Да си кажеме однапред“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Волкашин уште во 1350 бил жупан во Прилеп, а потоа го зазел и Скопје, а изгледа и Призрен.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

И пак: Додека луѓето во страв и ужас се криеја, по келарите од куќите и најдлабоките засолништа, од милијардите ледни погледи на сивокрилните Сили што го затемнија небото, оние малкумина меѓу нив што не најдоа засолништа и се затекоа тука, гледаа во чудото што се случуваше пред нивните широко отворени очи, зашто силна светлина бликна од Светијата над светиите и пред неа се отвори тешкиот превез од прашина што надоаѓаше од пустината, а потоа се раствори и сенката на крилестите Сили што светлината ги претвораше во пламен и пепел штом ќе ги допреше, додека нивните трипати свиени шофари паѓаа во снопот, се палеа од неговата огнена сила и се спепелуваа како и крилјата на сивокрилите летачи што ќе ѝ се најдеа на патот на чистата светлина, додека спржените ангели со ледни очи крескаа во ужас и паѓаа одгоре и допламнуваа, превртувајќи се низ воздухот како огромни пеколни факли, а светлината што бликаше од скутовите на Храмот отвораше пат, угоре, кон чистото небо, та тогаш оние од Израилот што го видоа тоа чудо на светлиот пат што ја спои утробата на Храмот со разгрнатата порта на Небото, посведочија уште едно чудо во кое, полека лебдејќи, по патот на светлината почна да се искачува арката на Заветот со Законот во неа и фати да се оддалечува и се упати кон портите Небесни и кога овие ја примија се затвори капијата на Сводот, превез од темни облаци го препокри затвореното небо, а зракот од срцето на Храмот полека почна да слабее сѐ додека наполно не згасна, та во Светињата над светитите ја немаше веќе самата Светиња во која престојуваше Зборот Божји, а за земјата немаше веќе Законот Негов, само студениот ветер на темните Сили... Доктор Корец ги отвора очите.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Да не пркне. Нему секогаш му беше мерено, без разлика на меридијаните, само толку, колку да се прерани и да им донесе на децата дома, кои ги имаше доста, а потоа едвај да дочека до новата градба, сеедно во кој град, сеедно во која земја.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Нашиот организам, и без помагалата на современата наука, доволно успешно ги толкува пораките на природата преку многуте послушници во нашите тела; знаеш колку органи се ангажирани со такви задачи; (еден вид резонатори, нели?); а потоа, тука е душата.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Тој владее и со можноста преку неконтролирано однесување да го стимулира незадоволството кај потчинетиот, а потоа користејќи ја својата власт да го казни непромисленото и неприлично однесување на потчинетиот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Беки, (Од џебот вади замотан џоинт) ќе дувнеме ли по една?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

А потоа се разгледал наоколу и кога се уверил дека никој не го гледа, си рекол сам со себе си: — Трај, Трајче, не се фали многу, оти и на млади години ваков торлак си беше“.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

На почетокот на работата, кога закопа првпат машината, а потоа и во текот на изградбата, неколкупати доаѓаше и директорот на фирмата, заедно со главниот инженер, заинтересиран изведбите да бидат успешни.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Толку се занесе во таа борба со сатаната, кутриот, што во момент на слабост или на лутина, и тоа среде олтарот го изусти и она што никогаш во друг случај не би го изустил за сметка на оној во кого најдлабоко веруваше, ја раздра по сета должина мантијата и ја фрли од себе а потоа, онака разгаштен, се упати кон надојдената река и повеќе не се врати.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Првин таму, а потоа свистнат во јазиците на водопадите кои истураат обоена топла вода.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

25. Симеон Радев /1879-1967/ од Ресен е еден од истакнатите македонски журналисти до 1903 год., а потоа виден бугарски публицист, историограф и дипломат.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Со кикотот замолкна за кратко, а потоа направи изненадувачки пресврт во гласот и над мене го слушав нејзиното кажување со зборови раскршени како срча: „Еве, цицај и мисли дека ја задоволуваш мојата потреба за мајчинство само за да се ослободиш од вината која, знам дека ти тежи.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Курво,“ ѝ рече Азра. Ханка неколку пати офна, а потоа ја снема.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

- Прво се израдувала, а потоа се уплашила од првиот бакнеж - Кутрата таа, кутрата ти!

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

И така двоејќи ги како волкот што ги двои овците, ги изнатепа и ги разбрка сите, а потоа ѝ помогна на Видуша да слезе.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тогаш почна постојано да го бара по телефон, во почетокот на секои два или три часа, од шест наутро до доцна во ноќта, а потоа секојпат кога телефонот му беше при рака.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Погледнете го јаболкото додека не е начнато а потоа утврдете на што ќе заличи откако ќе бидат сторени спомнатите касаи – ми објасни Никола Леко алудирајќи на потребата да се користи здравиот разум.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Тој се исправи, ме погледна и се насмевна, а потоа удри со казмата во тврдото.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

ВАСИЛКА: Добро, срце... (му ја врзува околу вратот шамијата која стоји на масата, а потоа му ја дава авланката со вино).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Според посочувањата на Митревски, ова дотогаш ано- нимно претпријатие не е ништо друго, туку „новоформирана сестринска фирма“ на Хотел „Епинал“, основана од страна на нејзиниот сопственик, а во таен договор со тогашниот Министер за култура на РМ.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Наутро кога излегувавме на Бело Брдо тие веќе јаваа и одеа негде, се губеа и пак се јавуваа по висорамнината, а потоа, на некој знак што никој од нас не го забележуваше, ќе јурнеа прудолу кон реката.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Водата не стои. Прелева од коритцето, продолжува наудолу, а потоа тоне во еден процеп. Понорница...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Зелениот бронзен чајник подигруваше над печката, од малечката устинка излегуваше врвца пареа и прво пробиваше нагоре права, а потоа се распрамнуваше, изгинувајќи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа беше нашето време, времето на молк за телесноста.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Полјакот постоја малку како живинка што одненадеж покиснала, а потоа кон луѓето `рзна заканувачки и се загуби надолу.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

А потоа тука беше и таа секогаш присутна сенка на претходникот на Цви, чуварот на архирабинската столица, оној обзирен рабин Хаим Хабиб што и двајцата не го сакаа можеби поради неговата вечна љубезност и секако поради тоа што многумина во заедницата го сметаа за неофицијален главен рабин.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И неочекувано откривам како во мојата замисла Виктор наеднаш ѝ приоѓа, како со еден зафат на раката ѝ го откинува десниот ракав, а потоа секавично неговата рака повторно се крева и сета десна половина од фустанот останува згмечена помеѓу неговите прсти.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Направи еден полунапор да ја стигне, а потоа го забави чекорот, се сврте и тргна во спротивниот правец.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Првин го видовме војничкиот камион на џадето, а потоа војниците, татка и сите 12 души со него.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А потоа Зоки сам си скина една цреша и долго време ја задржа во својата рака, нежно и меко како да држи малечко пиленце.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

А потоа, уште таму, на брегот на Црното море се пренесе веста за вашето херојство во одбрана на отстапницата.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

А потоа почнав да зборувам во сон.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ги носи мајка ми, налеала малку света водица врз нив, а потоа и со водата и со каменчињата и со крстот нѐ врви еднопоедно сите деца, нѐ замива и нѐ разурочува.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Првин самите нејзини жители ги искршија златните врати и прозорци, а потоа почна уривањето и на златните ѕидови.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Ама подоцна, кога созреа, најпрвин во партизанските одреди на ЕЛАС, потоа во Егејската бригада, па служејќи во Југословенската народна армија, а потоа и во народната милиција, размислуваше, а размислувањето понекогаш беше рамно и на неизвршување на наредба...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Постелата му мириса на излачениот страв.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Кога се умори од тоа лудување, се смири на грб замижан од сончевината, од која не го гледаше небото, а потоа, за да не потоне во тоа блаженство, заплива кон длабочината на езерото, сечејќи ги неговите благи бранови.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Се колебаше еден миг, а потоа продолжи зашто веќе ништо не се чу. 49

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Застана за минут наместо, замолча небарем одаваше посмртен почит на паднат херој, а потоа си промрмори.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Поработуваа и одеа дома да однесат парче леб и да се преслечат, а потоа, со обновени визи за три или за шест месеци, пак доаѓаа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Веќе во прологот, Тесауро изјавува дека надарениот со остроумност се разликува од плебеецот; таквиот најнапред раздвојува а потоа спојува.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Тој прво се скочани, сосема тептисан, кога се најдоа лице в лице, а потоа на оној парталав створ му беа потребни само неколку мига за да ја спрашти во пепелници по трагата надолу.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Клара го затвори прозорецот, и рече: „Сите нормални луѓе се нормални на ист начин, секој луд човек е луд на свој начин.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Молеше за здравје за сите дома и за роднини и пријатели, за бериќет и спокој, а потоа отвораше книга и вака се крстеше и почнуваше одново да се моли: - Оче наш, иже еси на небесах, услиши молитву мојy, внуши моление мое во истиња Твоеј, услиши мне в прaвдје Твоеј.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Слушај, Љуба, бидејќи за да отпатуваме ни се потребни пари, јас не сакам денес да ги пропуштам сеансите, во два часот ќе дојде момчето, а потоа старицата, но, се разбира, на гостите треба да им се откаже, погрижи се за тоа.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Старчето имаше сува коскеста рачичка и стегаше со неа тврдо, а потоа и тоа замина, оставајќи му го својот студен мртовечки стисок.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Зајчето мрдна со ушите, ја подаде муцунката напред, а потоа потскокна два-три пати и се мушна под глогот.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

И во миг изгасна запалената свеќа, се затресе прозорецот, се отвори и зад ридиштата отпрво некоја исконска белина се искачи по небесата а потоа пукна спроти земјата, спроти душата свеченоста на пролетното необјатие.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Почувствува дека истото се случува отпрвин со едната, а потоа и со другата нога.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Можев да се надевам само на онаа кревкост и благост на мевцето, а потоа на чувството на некаква зафатеност (која во исто време овозможува да бидеш зајден), што ја создава глодањето на ковче.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Застана спроти човекот без брада, а потоа, на знак на офицерот, застрашувачки замавна со сета сила право во устата на човекот без брада.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Борхес учествува во литературното движење наречено „ултраизам“ и соработува во неколку авангардни книжевни списанија.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Имаше еден темен период, а потоа ќелијата, или собата во која се наоѓаше сега, постепено почнуваше да се материјализира околу него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тетка Олга се направи дека не го сторила тоа, го исекна носот во салфетката, а потоа ја фрли во празната чинија пред неа.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Потоа нешто се случило со него, никој не знаел што.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Беше навистина необичен и пред се весел тој наш разговор, и мислам дека од него не се изроди никакво недоразбирање.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тики му пали, а потоа се наведнува, зема едно каменче и го гаѓа Беки.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Пролети, младичот прво ги отвораше прозорците А потоа ги поправаше часовниците, ги чистеше, разместуваше...

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

А потоа сфатив дека е предоцна и - се откажав.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Разлутен еднаш ја донесол назад кај нејзините во чергата и заповедал да ја истрижат; нејзината коса ја фрлиле во вирот, а потоа и неа, и Шава, ја фрлиле во вирот, намачкана со смола и со катран и запалена.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Неколку години е соработник на „Нова Македонија“, а потоа уредник на литературната ревија „Хоризонт“ и во книгоиздателството „Кочо Рацин“.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

По посетата на Велика Британија Тито ќе продолжи да ги обновува пријателските односи со Западниот блок, а потоа ќе ги посети и балканските земји Турција и Грција.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Најпрвин таа почна со претреси по куќите: го собра скриеното оружје, а потоа се зафати со евиденција: колку жители има селото; како се чувствуваат: Срби, Бугари, Грци, Македонци; колку има: слепи, глуви, сакати, неми, мрднати.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

93. Бидејќи Мисирков беше заедно со Д.Груев во Белград, заедно избегаа во Софија, а потоа и двајцата ја напуштија Бугарија, треба да се примат со доверба овие зборови, особено пак ако се имаат предвид и некои новооткриени документи од бугарските архиви од тоа време.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

„Стојно мори Стојне“, и реков „тебе животот навистина ти пресудил да донесуваш лоши проценки и да правиш погрешни чекори.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Кога се правеше гробот, кога ќе почнеа темелите да му се копаат, да се поставуваат темелници на споменикот, се канеа сите блиски и роднини на покојникот, како куќа да се прави: се колеше јагне или овен, се редеше главата во темелникот, се правеше ручек, се викаше попот, и тука заедно со мајсторите се јадеше, се пиеше; пред тоа, попот Матлија со крстена водица ќе го осветеше гробот, ќе му пееше молитва, ќе фрлаше поглед на плочите и камењата стокмени за споменикот, ќе ги пофалеше мајсторите што ги делкале, домаќинот што стокмил пари за споменикот, а потоа, сиот измастен од месото што го дрпаше, го поземаше бинлакот со вино и долго го држеше на устата како да го подува.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

А постојано нѐ учат - и дома, и на училиште - камен по животинче да не фрламе, на пеперутките крилјата да не им ги кинеме, мравка да не згазнеме.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

На света Недела, наредната, дојдоа Танаско со Пена и синот на Борис Биџов, дури од под Калето, од Фестивална, ги викнаа и синовите на Коста Ципата, Атанас на Вета и двата големи сандака, наполнети со облеката на двете Пелагии, ги кренаа на раце и ги однесоа онде зад фабриката, прво во дворот на тетка Перса, а потоа и во одајчето што беше одредено за нив.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

А потоа пак е исто: пругата, ридот, тополата, куќичката и небото, сино или темно.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

А потоа подавајќи му рака на гостинот со благ израз на лицето му рече: - Чест ми чините господине Лозински што ми дојдовте в куќи.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Тргна кон него, а потоа се стаписа во место.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ми се чини дека со мало задоцнување сепак научив да не грешам, и покрај фактот дека одамна веќе никој не чувствува потреба да ми ги лови грешките.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

1919. Борхесови заминуваат за Шпанија, најнапред во Барцелона, а потоа во Палма де Мајорка. Учи латински и арапски.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Помисливме дека завеса од ниски облаци се спуштила над Париз, но не беше така.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во оваа доба обично ја наполнуваше печката така, што се чинеше само уште што не тргнало да полета од разгореност, тоа огромно буре, а потоа, издолжен на креветот, или притивнат на прозорецот, продолжуваше да чека.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Значи, овојпат, откај некогашниот театар, Привидот се појави неочекувано и веднаш ја изрецитира реченицата што ја спомнав а потоа ми довикна налутено: „Како се осмелуваш да тврдиш дека во моите постапки има многу луфт?“

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

До ковчегот, водарник со леѓен за миење и казанче за вода обесено над него со мало славинче; стомна, ѓум, матарка што татко му во свое време ја донесе од на фронт, целата исчукана од влечкање по ровови, а потоа и овде од носење по полето и планината; тепсија на која сјајот ѝ потемнал и ги покрил арапските шари на неа; над водарникот обесено парче огледало како месечинана на погибеж, прекриено со прашина и слепо; на спротивниот крај од креветот, ниска, правоаголна печка со четири нозе од кои едната е окуцана и потпрена со тула, со две тркалца на неа, - гусани обрачи што се вадат при готвење, и целата 'рѓосана; на неа оставено газиено кандилце како на гроб; на дрвената кукалка во ќошето обесена гајдата од татко му, провисната со писката и брмчалото надолу, како обесена овца; останата по смртта негова за да му го чува последниот дуеж во неа, неговата душа.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ние се сметавме пооштетени од сталинизмот од овдешното население, зашто маки видовме и од оваа страна до 1948 година, а и од другата страна на границата, кога дури во 1990 беше соборен големиот паметник на Сталин во Тирана, а потоа и на Енвер Хоџа.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

„Повелете во нашата продавница која е на излезот – тука се делата на нашите драги пациенти: чорапи и шалови, ноќници и фустани, марамчиња и крпи, предмети изработени од дрво,“ ми рече доктор Гете, а потоа продолжи да ми раскажува како се живее во Гнездо: „Будењето е во шест – прво се чисти она што се растурило во текот на ноќта, под надзор на болничарките, а тоа не е едноставна работа, како што може да ви се чини на прв поглед.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А потоа, наеднаш, без одредена причина и јасен повод ја изрече и онаа чудна констатација дека се чувствувала заглавена под урнатините на денот! И тоа не по своја вина!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Неколку пати купуваше риба на пазарот, а потоа ни ја подготвуваше на скара на осмиот спрат од Метрополитен кулата, каде имаше голема тераса со поглед на Сиетл.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Тој кратко молчеше, почека, а потоа викна: За да си го покрие злосторот. Ете зошто!

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Господи, кога сиот ваш пат до Костурницата ми прошета низ главата речиси ќе фркнев од болка, а потоа, онака малаксана и изморена и немав што друго да сторам па отидов до иконата и се прекрстив. Веројатно од благодарност.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Сите што ја сакаат ги заебува, а потоа пак ги бара, за повторно да ги заебе.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Пет часот. Некаде во куќата часовникот одекна со тивок, музикален глас: Пет часот, пет часот, времето се топи, пет часот... а потоа и натаму предеше во тишината.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

А потоа, само четири години по неа, кога и таа наврши двајсет години и кога и таа се посврши, само еден месец по свршувачката, умре и Милјана, како и сестра ѝ, одненадеж. ја закопаа во гробот Миличин, коските Миличини ѝ ги ставија од мишки на Милјана, божем требаше да ги однесе таму, на небо, кај душата нејзина.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ќе ти удрат неколку, а потоа пак уште неколку за да не ги заборавиш првите. За секој случај.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

„Само жестоко!“ вели слугата, плеснува со рацето; колата тргнува напред како дрво носено од водна струја, сѐ уште слушам како вратите во мојата куќа се разбиваат и се распрскуваат под налетот на слугата, а потоа очите и ушите ми се исполнуваат со брмчење кое навлегува во сите мои сетила подеднакво.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А потоа и овој глас наеднаш го снема. Сосема се загуби, а јас останав сам.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Сечам сцени со плачливи американски натпреварувачи и ги додавам сликите на домашните масакри. И така по ред, воведувам ред меѓу луѓето. А потоа изморена се откажувам.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Брзината на автомобилот за час ни фрла пред очи куп убави и непознати нешта, а потоа уште побрзо ги брише. Како некоја волшебна гума...

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Затоа ѝ беше потребно по неколкупати да му повторуваш што си рекол, ако сакаш да сфати дека му се обраќаш токму нему, а потоа ќе требаше да му објасниш која ти е намерата или што сакаш да дознаеш.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Се случило, имало еднаш, колку да видат очите, а потоа, нема.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Колковите навистина ѝ се движеа како клатно на ѕиден часовник, дури ми се пристори дека нешто ми кажуваат тие движења и тој звучен ефект од нишањево не беше ништо друго туку објаснување за нејзината голема дарба: (тоа Катерина ми го рече откако стори неколку чекори), а малку подоцна додаде дека умеела да го изведе она кое Јана; за да посака да го изведе ќе морала најпрвин да го смисли а потоа долго да вежба и тоа само за да постигне нешто што сепак ќе личи на обична имитација.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Реката што слегува од планината, врви кај патот, се лиже од неговите ѕидани потпори, а потоа под селото, го напушта и оди слободно низ полето, се витка како јагула и се пика во езерото.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Малчо ги слушаше малку, а потоа се упати кон праската.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Тој климна со главата и подголтна. Подзастана, а потоа продолживме да чекориме по кејот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Гледаше, гледаше, а потоа свика: - Зошто лажеш?

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

По обичај, приседнавме во кујната на столчиња од рогозина, на по еден напрсток од черешновницата за добар пат, а потоа Верга почна да го товари Живка: еден балон велгошка черешновица, уште еден балон лачено вино, не едниот помал од другиот туку наопаку, една кошница чисто месо и чистена риба, уште една кошница грозје за децата и толку.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Оние што беа влезени на главната врата, од новинарството потоа одеа во политиката, низ дипломатијата, по факултетите - а тој остануваше во осиното гнездо на приземниот хумор, од кој се хранеше простиот свет. Бројните соработници беа надворешни хонорарци, во прв ред хумористите собрани околу нивниот повремен весник, а потоа и различни дописници од земјата што се јавуваа со свои шеги и идеи.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Се бакнавме. Ја погалив по вратот и осетив нешто необично, некоја чудна брановидна длабнатинка како кожата да ѝ станала пластифицирана, а потоа таа ја стави раката врз моите гради.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Елена, како и Невестата, е вплеткана во една инцестуозна врска (поточно, станува збор за двоен инцест: прво со едниот од своите браќа, а потоа со Дејфоб, братот на својот прв маж); ќе ја доживее истата трагична смрт (била обесена); поистоветувана е со дрво (на Родос, Елена е почитувана под името Дендритис - божица на дрвјата): и Невестата, според зборовите на Duchamp, е “како дрво”.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ги одбиле најпрво Бугарите, а потоа со борба, со пукање, отстапувале по оваа патека, се спуштале низ оваа корија, а некаде над нашата колиба излегле кон Грамадна, а оттаму на север, кон Осоговските Планини...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Лаковите на подножјето успешно ги прицврстивме, четирите носечки столба се кренаа речиси исправено, а потоа се споија во еден единствен носечки столб кој стануваше сѐ потенок и потенок.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мојата соба имаше засебно купатило, а беше одделена од останатиот дел од станот со еден мал ходник Изабел ширум ја отвори вратата од мојата соба и ми објасни што сѐ има во неа, а потоа се повлече.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

На крајот Камилски сакаше да ја вкуси баклавата, но неговата сопруга го спречи, а тој се задоволи да ѝ се насладува само со очи.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Го испратија со поглед сѐ додека чунот не се изгуби во трските, а потоа и тие тргнаа назад.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

„Сакате сега да ја видите Клара?,“ ме праша доктор Гете, кога влегов во неговата канцеларија во Гнездо.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На крајот, таа се отпишува како застарена, без никому да донесе материјална корист, а потоа со нов огромен труд се гради нова Пловечка тврдина.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А потоа и неа ја донесоа в болница на испирање.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Наведнувајќи се, честопати и ќе офнеше, а потоа ќе се исправеше и со рацете ќе се фатеше за половината.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Името ти беше отстранувано од регистрите, секој запис за сѐ што некогаш си сторил се бришеше, твоето некогашно постоење беше одречено, а потоа заборавено.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Радоста те пијани, како да си јал болвајчав леб што првин те успива, а потоа те тера на повраќање.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На крајот, кога се запозна со ансамблот (со старите и младите, уморените и орните за работа) им кажа дека театарот има прекрасно бифе, а потоа го додаде и тоа дека Оскар Вајлд е негова стара болка и дека е многу среќен што ќе го инсценира неговото дело „Важно е да се викаш Ернест“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

По два дена беше сторена вистинската работа: одново се свикани, попишан е остатокот, пристојно се третирани.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Некој љубопитен фанатик во Министерството ( некоја жена, можеби: некоја како малата жена со песочна коса или како темнокосата девојка од Одделот за проза, може да почне да се прашува зошто пишувал за време на паузата за ручек, зошто употребил старомодно перце, што пишувал - а потоа да достави информација во соодветната установа ).

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Потоа дојде железничарот, се поздрави и рече дека ја видел уште на станица, седна на своето ниско столче до шпоретот и ја запали првата цигара со жарче на маша, а потоа другите една од друга.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Аритон Јаковлески малку како да позастана, како да не разбра, некако неодредено погледот му залута по салата, а потоа се закова на оној ѕид каде што висеше домскиот часовник.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Но тој растеше некој месец, а потоа запре.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ама, и Пепелашка од нигде никаде станала принцеза... а јас се разбудив и прво посакав, а потоа и сама поверував дека ќе стојам позади мојата тезга како продавачка, со мојата книга како писателка...

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ема грицкаше ливче од рузмарин од гранчето во гарнирот од малата вазна на масата, а потоа отиде до клавирот и со нежен, повеќе ритуален допир на клавишите со прстите од левата рака отсвири неколку такта.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Возбуден од глетката и со помошта на топлината од радијаторот, почуствував, прво, како да ми се крена некој капак од главата, а потоа како се намрштив, веројатно повеќе од машката мачка.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

А потоа, во доверба му нашепнал: „Ни дале наместо боева муниција, од онаа, другана, што служи само за воени вежби. А таа не убива, руски пријателе. Зар не мириса тоа на предавство?“

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Веднаш до јазикот е времето а потоа и сѐ друго.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Вршејќи истрага околу ова убиство, властите успеале да откријат оружје и да ја откријат месната организација, а потоа, преку средства познати од времето на инквизицијата, успеале да ја откријат конспиративната мрежа на Организацијата во Штипска, Кратовска, Паланечка, Радовишка, Кумановска и Малешевска каза.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Голдштајн беше ренегатот и отпадникот кој некогаш, одамна (колку одамна, никој точно не се сеќаваше) бил една од водечките фигури во Партијата, речиси на исто ниво со Големиот Брат лично, а потоа почнал да се занимава со контрареволуционерни активности, бил осуден на смрт и мистериозно избегал и исчезнал.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Значи, газам внимателно иако тоа не мора да значи дека понекогаш не ги избирам лошите премини.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Многупати ноќе се будев од соништата во кои мама ме водеше в река, застанувавме во плиткото, а потоа таа ми го фаќаше главчето, и ме потопуваше додека јас губев здив под водата, и гледав како рибите ме касаат по лицето; или пак мама се претвораше во ѕвер и ме растргнуваше; или пак јас бев птица за која таа не знаеше дека е нејзината ќерка, па ме фаќаше, ми ја отсекуваше главата, а потоа го попаруваше моето обезглавено тело и ми ги кубеше пердувите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Најпрвин ќе нѐ предупредат, си мислев, а потоа ќе почнат да маваат.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Учителката малку молчеше а потоа пак им рече на децата.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Сега, сосема будна, вратена во стварноста, уште еднаш се загледав по искршениот светло-темен простор наоколу, а потоа тргнав назад во куќата.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Пелагија ја носи на спиење Пела дозволувајќи му на Мурџо да ја лизне по зацрвенетите обравчиња, а потоа Перса го понудува со убава вечера која ја јаде пред врата додека таа му зборува Гледаш?

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

- Не, за Зрновски немам пишувано од поодамна. Немаше повод.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Набргу тој беше силно возбуден и гласно се смееше додека малите фигурчиња надежно напредуваа кон целта а потоа беа изедувани и враќани на почетокот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Да не мислиш да бркаш валијата од Битола?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Затоа Татко реши да се вмеша, впрочем, така и беше решено да се работи, низ спротивставување на мислењата до заеднички заклучок: Претходниците на османските јаничари беа римските преторијанци, кои првин беа регрутирани од Италија, а потоа ќе се најдат во неа војници од странско потекло како Балканци, Шпанци, Германци и други.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Шабтај се сети дека таа песна не се пее за Ханука, туку за празникот Песах, а потоа зауши дека нејзината мелодија се меша со нови и нови, сериозни, тажни и весели созвучја од псалми и радосни песни што се пеат по повод различни празници во домовите и по синагогите на иврит, на јидиш, на ладино, на германски, на арапски, на грчки и воопшто, на сите јазици на кои говореле припадниците на избраниот народ на Создателот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

А потоа, со некоја отсутност од која и самиот бев изненаден, го продолжив монологот што требаше нешто да разјасни.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Вујошевиќ испраќа апел до сите [не]вработени дека најпрво тие самите мора да си ги знаат и да си ги бараат своите права, а потоа и синдикално да се организираат.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во еден момент запре боботењето на компресорот, а потоа се слушнаа извици.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

На чардакот се слушаше смев, висок разговор, а потоа ѕвекна Сивевата тамбура на две жици. Со неа Јован го развеселуваше друштвото, поправо ја отвараше веселбата. Не знаеше да свири убаво како колџијата Сула или како шура му Тошета, но редот го носеше, како домаќин, прв да почне.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На западното небо видоа четири пурпурни блесоци што пламнаа во ветерот, над пустината, а потоа исчезнаа, тивко згаснувајќи на земјата.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Еве, само ова му го пренесов, а потоа, за да обезбедам отстапница, се исклештив сосема непотребно додека објаснував дека сум имал впечаток оти зборовите на Ристе декоратерот ми се потсмеваа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во кујната силно вриеше некоја вода. Ја остави да врие пет секунди, а потоа со едната рака се фати за наслонот на столицата, стана, ја најде вратата и излезе.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ми се чини дека нашата должност е во моментот борбата да ни биде свртена кон таа Европа, која одлучува за судбината на нашиот народ, а потоа борбата со Турците ќе биде дури беспредметна.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Јас се стресов, а потоа се накострешив.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сатурн не можеше да се ослободи од желбата да ја праша дали таму случајно живее некоја госпоѓица Марија. – Овде не живее никаква Марија – му рече жената.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Чекорите одминуваат, одат по некој друг, добро што не го запре овој вруток од пријатни мисли: „Во училиштето за сиромашни еврејски деца, учениците изучуваат четири јазици: хебрејски, грчки, француски и шпански.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Малку ќе се навали наназад, ги погледнува преку мевот, а потоа им го подметнува врвот од чевелот под слабините и со него внимателно ги чеша. Но не молчи.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Првин го пленија татковите свети книги и особено старите курани, со синикаво розовите минијатури, препишувани на рака, наредени на најгорниот рафт, Библијата, Куранот, Талмудот со Кабалата, а потоа разните метафизички трактати, сведоштва за језуитските редови, за јаничарите...

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Играа и се веселеа сѐ до пред зората, а потоа се разделија.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Вечераа луѓето, а потоа цела ноќ ја поминале во нужниците, во ендеците покрај џадето и зад бараките.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Но Марче остана да седи на подвиените колена, само се фати со раката за срцето, па за увцето („Уф, што ме уплаши!”), а потоа не ја ни сврте главата за осорно да го праша: - Од каде ти?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ги собирале два дена и ги чувале најпрвин во едно трло на Облаковечкиот Рид, а потоа, ноќе, ги довеле спроти долнечките гробишта.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Јас го молам прво Јолета, а потоа Дука.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се затвораа во кошарите и се триеја, откако пред тоа ќе се насапунеа со миско сапунче, првин со суви кочанки, а потоа и со памучни крпи.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

- Зошто да ме погребат? - човечето најнапред го прашуваше Чауле а потоа дотрча и кај Мајката. - Имаш видено некого жив да погребаат?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Оние поединци кои го имаат посетувано училиштето за стравувања и стравотии или пак оние другине кои на панаѓурите навикнале да ги шетаат одаите на ужасите можат да се досетат како се чувствував.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Неа секогаш ја опфаќа една силна возбуда, или може да се рече страв од таа голема вода што тука под нив прво е една силна врева од што не се слушаат ни гласовите на луѓето, а потоа чиниш го завлекува воздухот најзината голема снага и Пела, се разбира, секогаш го има истото чувство дека тој завлечен воздух ќе се претвори во силен ветер што ќе ја откачи од рацете на мајка ѝ и баба Перса.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Човекот во сив костим и бела кошула, оној кој и во мое присуство прилично долго се дошепнуваше со Вртанов, најпосле ја собра папката од бирото, му се заблагодари за услужноста и помошта, а потоа, поминувајќи покрај моите нозе качени на бирото, го задржа за момент својот студен и безизразен поглед на мојата дребнавост.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Неговиот ситен, детски ракопис се искосуваше горе долу по страницата, заборавајќи прво на големите букви, а потоа дури и на точките: „ 4 април, 1984.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Холандија е развиена индустриска земја. А потоа, и земја на лалињата.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ја шутна во сливникот, а потоа, за да ја одбегне толпата, сврте десно во една странична уличка.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А потоа и самиот се запрашав: „Дали навистина не е опасно ако некој си вообрази дека може да го одредува текот на нашите размисли и со помош на оваа своја способност да донесува заклучоци за нашите намери“?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Па се поклони, сиот теракота печена на тивок оган, со цигански шарена шамија околу мисирковиот врат, прво задолжително на жените со поглед како во решавачка карта, а потоа деловно им соопшти на мажите: - Тој ми е најдобар студент, најнадежен.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Кога влегуваше во училницата ја ваѓаше книгата а потоа трпеливо им читаше на децата За секоја педа на нивната татковина: За огнот на нејзиното име кој исцелува сѐ, за ветриштата што ја нишаат земјата пролети, за неопходноста постојано да се наслушува говорот на коските запретани во неа.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Во неа ми мина векот, - рече, а потоа се сврте кон Денко, во чии очи насети чудење и рој прашања, па му објасни: - Можеби не знаеш, немале време да ти кажат, ама зимоска си ја запалив колибата, јас старо аро, изветреано. Пламна, милата, како ќибритче.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Осамени меѓу прастарите стебла Ја слушате виолината на Марин Сореску, А потоа долго Жан Пол Гибер Ви го толкува лицето на благата смрт. (Сина вода блика во сеќавањето: Од мостот на Незвал Гледате жена во множина).

„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)

Беше речиси невозможно да го слушаш, без најнапред да бидеш уверен, а потоа и спобудален од бес.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Нема мојот син за повисока цена да ја јаде истата ужинка, а потоа да ми вели дека го болело стомачето. Кутрото дете.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

„А потоа, не чувствуваш повеќе исто за оној другиот.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Почнаа и тие да мрморат, а потоа зафатија гласно да пеат.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Чувствуваше дека повеќе никогаш нема да ги види ниту бањите, ниту Виенските Шуми, и затоа во нашите разговори се сеќаваше на некогашните летувања, на она што се случувало тогаш и таму – збиднувањата со внуците, разговорите со Зигмунд, Роза, Марта и Мина, а потоа гласот одеднаш ѝ се менуваше, и само ќе речеше: „А ти во тие лета остануваше овде сама.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога се исправив, низ солзите што ми ги беа преплавиле очите од големото напрегнување, видов жолти очи зад затвореното прозорче на бањата, а потоа сенка што бргу исчезна.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Пред мене стоеја три дами со натапирани бели коси, подготвени да заѕвонат на ѕвончето.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Го изгубив трофејот, а потоа тргнав во потрага по задоволства.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Направи метанија пред светите двери а потоа ми се обрати.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Сето тоа е уште една лекција која треба да се научи, а потоа од наученото се дава оценка.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Сонцето како течно злато се разлеваше по водата, блескаше, ги опсенуваше очите; Висар тешко се приспособуваше кон таа силна светлина; од шумот на веслата дивите патки пркнуваа пред нив и се преселуваа понастрана барајќи мир и спокојство; Висар му го вртеше грбот на сонцето и ѕиркаше во водата која ги менуваше боите спрема длабочината на езерото и гледаше во јадиците и канџите што ги спушташе Трајан; кога ќе се занишаше конецот, Трајан го креваше нагоре, го собираше и му даваше знак на Висар дека е фатена риба; Висар трепереше од радост и ѕиркаше во водата да ја види рибата; кога рибата, влечена нагоре, ќе дојдеше во погорните води, ќе почнеше да разлетува и да шета дè ваму дè таму, правејќи секавични движења и обидувајќи се да го скине конецот; но колку што конецот се собираше и ја доближуваше до чунот, таа сè понемоќна стануваше, ги скротуваше своите напнувања, чувствувајќи болка од јадиците и канџите во устата; тогаш Трајан отсечно ја тргнуваше нагоре, а Висар го потклаваше оршето под неа и ја внесуваа во чамецот; потоа го проверуваа другиот конец и почнуваа да го тргаат и собираат; рибите скокаа во чамецот, пласкаа со опашките, подзинуваа по воздух, а потоа се отпуштаа и се смируваа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ти си пред мене чист, а и јас пред тебе исто така! Зар не се тоа ваши зборови, Иван Степанович?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Емплфорт направи неколку несигурни движења од една страна на друга, како да мисли дека постои некоја друга врата низ која може да излезе, а потоа почна да се шутка низ ќелијата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Постоја еден миг гледајќи во него, а потоа посегна во патентот на својата униформа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И ја плати сметката, видливо додавајќи убав бакшиш, а потоа со едната рака го фати кесето со кафе а со другата шишето коњак и, туркајќи ги кон неа, насмевнато ѝ рече: „Ова е за вас.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Александар гледајќи ги бесните лица на гардистите, сфати дека барем на кратко ќе биде безбеден. А потоа...

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Скот: Би ти советувал блага насмевка, Ритон. А потоа суровост. Погледни, ма погледни ги само!

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Првин се појави војнички мотор со три седишта, а потоа и високиот прав зад него.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Такви беа нејзините заскитувања што неочекувано наидуваа, и јас бев речиси сигурен дека таа само посакуваше да ми наговести нешто во врска со размислите и расположението што во тој момент ќе ја преплавеше.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Метонимија На Иванка Со години и години и откако го сосекоа до корен стеблото во дворот секое утро тука долетуваше птица и застануваше во воздухот кружејќи точно на местото каде што во круната на некогашното стебло беше свиено нејзиното гнездо.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

А потоа, што е поважно од сѐ, таа побрзо старее од мене.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Наиде на спомнатите скали со мрежеста ограда, се качи по нив, а потоа низ долгиот ходник тргна кон канцеларијата.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Додека беше прилегнат на столот, онака остарен а издолжен, ми се причини дека гледам давеник штотуку изваден од водата како се бори да дојде до малку здив.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Тоа веројатно требаше да се спомнатите веќе страдања кои се јавуваат како последици од доставките што им ги приложуваат на одредени служби платените нашепнувачи, и тоа најчесто во вид на напишани извештаи.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Со стегнато срце и со мислата вратена кон тоа крваво време и кон овие момчиња и моми кои заборавени почиваат зад оваа `рѓосана бодликава жица, што е како единствено споменично обележје, еден по еден, низ оградата нежно ги спуштаме свежите каранфили, а потоа ја раскопуваме земјата, ја собираме купче и во него набодуваме свеќи и, клечејќи, ги запалуваме... да има малку светлина за душите на тие кои се фрлени во бездната на заборавот...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Останете со нас, со Турција. Турција ќе ви даде автономија, ако ме разбираш, а потоа ако сте умни, можеби ќе си напрајте и своја држава.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И го слушаа како помина крај сите нив и како се доближува до своето легло, потем веќе и како си ја зема својата вреќичка, како си ги става во неа токмакот, мистријата, пилата, висакот и неколкуте клобариња конец, а потоа и како си заминува со бавен, изморен чекор.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кога ќе поминеше воз стануваше, ги одвраќаше кравите од пругата, а потоа им мавташе на оние од возот.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Му оделе зад петици цели два часа, право низ шумата, а потоа, кога стигнале во Ејмершам, и го предале на патролата“.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тие постојано треба да бидат зафатени со занимања и вежби, а потоа со чистење на оружјето (какво оружје си вели во себе, кога го немаат) со колективен разговор, колективно читање, пеење и играње оро.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

А потоа, откако убаво ги истопли опинците од Сандрета, кој за цело време ги врткаше над огништето, се сврте кон старицата и рече: - Донеси чорапи.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Да се знае и да не се знае, да бидеш свесен за целата вистина и да кажуваш внимателно исконструирани лаги, да имаш истовремено две мислења кои меѓусебно се исклучуваат, да знаеш дека се контрадикторни и да веруваш и во двете; да употребуваш логика против логиката; да ја отфрлаш моралноста и истовремено да полагаш право на неа, да веруваш дека демократијата е невозможна и дека Партијата е чувар на демократијата; да заборавиш сѐ што е потребно да се заборави, потоа сето тоа повторно да го вратиш назад во сеќавањето кога е потребно, а потоа брзо повторно да го заборавиш: и над сѐ, да го примениш истиот процес над самиот процес.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Конечно Татко, испратен од здржаните солзи на татко му и обилните солзи на мајка му во пролетта 1919 година заминува, според сите претпоставки, најпрвин во Солун, а потоа со брод кон Измир, каде што го пречекале наши роднини.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тој не ја погледна, но проговори нешто нејасно, а потоа веднаш се извини за, како што рече, „непристојноста на еден шеесетгодишен старец,“ на што Софија му влепи шамар и со тоа заврши сцената, бидејќи таа во истиот миг стана и со брзи чекори излезе низ вратата на ресторанот, силно удирајќи ја зад себе.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Тој го сакаше гуштерот затоа што имаше светлозелена боја на грбот, додека странично зелената боја преминуваше во темнозлатеста, а кон стомакот во портокалова, а потоа во крем.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Женава си е чист сурогат! рече, мислејќи веројатно на Јана, додека со нескриено самозадоволство си го потчукнуваше заобленото бедро со розовата дланка.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Во ровот, долго кашлање, а потоа тивко потпевнување: Митревица чеканката рано рани на утрина...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Беше веќе време - здивна таа кога се качивме на височинката. А потоа прошета по тумбата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Си реков човеков има потешкотии со сите тие листови што постојано си ги пика во носот за да ги прочита, а потоа, како да се згадил од прочитаното ги фрла тие листови од пред себе.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Дека беше во прашање зависта сфатив кога реши да го искористи случајов и да ме замеша во разговорот и мене.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Можеби ќе ме одминат и вечерва“ - си помисли, сеќавајќи се на онаа ноќ кога волците се јавија со својот виеж откај Гола Глава, а потоа се изгубија.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Изгледаше како и самиот да сака да започне поинаков разговор, но горкиот талог насобран во него не му дозволуваше да зборува за нешто друго.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На масата ме чекаше вообичаено писменце, како што секогаш правиме кога некој ќе излезе, а претходно не го соопштил тоа: „Ние, со татко ти, отидовме во Драмски, а потоа најверојатно ќе седнеме кај Крап во кафеаната.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

И зошто трипати се обидувала да слета на челото на комитата. А потоа наеднаш исчезнала.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Чекај тогаш, да цицнеме уште малку од пагурчево. (Пие и му го подава на Митрета, а потоа зема од мезето).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Првин почна да ги чепка алиштата, како да бара болви во рабовите и во веѓиците, а потоа се загледа, нагоре, во гредите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Од подморницата конспиративно излегува еден јапонски морнар, внимателно загледува наоколу, ослушнува... а потоа го крева погледот нагоре, кон голиот задник на убавата девојка...

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Приказната за Елена, преубавата ќерка на Зевс и Леда, содржи изненадувачки поклопувања со приказната за Невестата.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

А потоа сите гласови одново згрмеа – плач и кикот, крикови и ревења, клокотење и фијукање, молби и тажачки, благодарности и проколнувања.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во едно од попладнињата, откако ги изнесов столчињата на балконот и ја поткрепив мајка да седне на едно од нив, забележав дека на работ од балконот лежи мртва ластовица.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

51. Токму тоа и се случи подоцна: првин се одеше кон поделба на Македонија на сфери за влијание, а потоа кон поделба на териториите, коешто и доведе до новиот “Договор за пријателство и сојуз помеѓу Кралство Србија и Царство Бугарија” од 29.2.1912 год. што всушност, како што вели М.Миловановиќ, беше “српско-бугарско-руска балканска спогодба”, бидејќи беше постигнат со активното посредство на Русија и бидејќи пак рускиот император беше признат како врховен арбитар за сите спорни прашања.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

По него се загнал друг, а потоа и од него ништо не се познава. Трча и Андреја Тарковски.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Разгледувам наоколу; никој не го слушна тоа; родителите стојат безмалу наведнати нанапред и го очекуваат мојот суд; сестрата донела стол за мојата чанта.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Првин сите се острелушиле, а потоа стрико Никола се доближил до пенџерето и прашал кој тропа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ти можеше да ги предложиш твоите пет опасни зборови, а потоа и јас моите пет неопасни зборови.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Го уловија. А потоа викаа, удираа, се крстеа.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Можеби цел час ечеше гората од ударите на секирата, а потоа момчето слезе до потокот и почна да ги зема трупците и еден по еден да ги пренесува во стреата што беше залепена до јужниот ѕид од колибата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Погледнуваше во лозот, погледнуваше во резултатите па пак во лозот, па пак во резултатите, менуваше бои, срцето му тупкаше, а потоа пожолтуваше, го кинеше лозот со ифрит во душата и го фрлаше весникот.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Нѐ сослуша, а потоа нѐ истера зборувајќи дека ќе нѐ казни.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Тој за миг помолча, а потоа рече: „Ти си сакал да ја продадеш“, рече. „Така се слушна“, повтори.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Квечерината од истиот тој ден со рингишпилот, најпрво ме побара Аделина по телефон, а потоа, малку подоцна, и Огне.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

А она за што треба да преговара - се фаќа Мертен за рачката на еврејската канцеларија местејќи ја срдечната, како што ја нарекува меѓу блиските, „филосемитска“ насмевка на лицето и молскавично рекапитулирајќи почна таа сабота на 11 јули 1942 на Плоштадот на слободата, во близината на пристаништето каде што од утринските часови се собраа над 9000 полнолетни мажи Евреи, а како часовите врвеа и еден сѐ поброен куп љубопитници, обични граѓани од сите возрасти, дами и госпоѓици и војници на отпуст, без задолжение во конкретниот зафат на кој тие 9000 души со часови, најнапред беа попишани, а потоа, терани да прават салта, да изведуваат глупави гиманстички вежби на врелото сонце, без заштита на главите, со бројни онесвестувања што на крајот го расипа првичниот весел впечаток и во присутните почна да создава непријатност и отпор...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Само за миг, а потоа убавата насмеана невеста го прегрна и го бакна човекот на скалите од катедралата и за рака со зетот, исто така насмеан и убав, потрчаа покрај него кон паркираните автомобили.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Потоа го извади од пластичното кесе блокот со зелена хартија, го стави на работната маса, внимателно ги стутка пластичните кеси и ги фрли во кошницата за отпадоци, а потоа седна како да ќе пишува.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Илко ја собра шијата, намовна, а потоа ѝ рече: - Тоа нема да се случи, снао.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Од дворот на гимназијата, најпрвин тивко а потоа сѐ посилно, долета врева на нејасни гласови.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Вчера го прославија овде св. Трифун А несреќниот Валентин остана в сенка Во просветениот свет најпрвин доаѓа љубовта А потоа опиеноста. Овде пијанството е зачеток На секој зафат.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Еднаш го прашав: „А што ти значи тоа, Руски, да не се навреди ни козата, ни зајакот?“ „Ништо! Сосема ништо! Сум го слушнал некогаш од некого.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Мајката Пелагија треба само да се грижи исто така навреме да стигнува до фабриката, а потоа да приготвува само убави вечери, од своја страна побара мајката Перса.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Го навади прво со својата пот коренот, а потоа седна под неговиот уште кревок стеблак и здивна: пак имаш сенка, синко Митруше.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Тоа беше време кога младите, или барем оние млади кои јас ги познавав, живееја во очекување на остварувањето на љубовта, а почетокот на заедничкиот живот веруваа дека ќе биде симнување на рајскиот поредок на земјата, а потоа ги отрезнуваше баналноста на секојдневието кое ги очекуваше, бидејќи секое очекување кое е поголемо од стварноста, како и секоја љубов која е поголема од оние кои се љубени, завршува или со пропаст, или во тривијалност.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И таа го имала својот момент на цутење, од можеби една година, со убавина на дива роза, потоа брзо се раскрупнела како оплодена овошка, па отврднала, кожата ѝ станала црвена и груба, а потоа нејзиниот живот се претворил во перење, чистење, крпење, готвење, метење, бришење прав, шиење, перење најнапред за децата, потоа за внучињата, и сѐ така без прекин повеќе од триесет години.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не, ужасно. Ужасно зашто ѝ отвора пат на оваа што не е кралицата, а што одново навечер ја мразам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во станот во Њујорк Јоже често идел да биде близу до другар му Фидел да пафкаат пури со американки а потоа в Белград со млади комуњарки Јоже се прочу ко курвар, пробисвет бркал и црнки од третиот свет на кенијка млада ѝ посеа семе се роди ново кумровачко племе

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Свесно да се кажуваат лаги и истовремено искрено да се верува во нив, да се заборава секој факт што станал непожелен, а потоа, кога ќе биде повторно потребен да се извлече од заборавот за онолку време за колку што е потребно, да се одрекува постоењето на објективната стварност и за сето време да се води сметка за стварноста што се одрекува - сето тоа е неопходно потребно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се будев во собата во која спиев со моите четири сестри, внимателно станував од креветот кој го делев со Паулина, и потоа на прсти се приближував до прозорецот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Биси, знаеш што? Многу е фраер оној Огне. Што велиш, да се фатам со него, а? – директно таа мене.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Проаѓам така часови: од четири, од три и две, а потоа палиндроми.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Најдо од другата страна ја потпали копата, им појде на трлото и говедарникот, та им запна по една свивка запалена слама, а потоа и на кошарата во која што спиеја чифчиите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На крајот Камилски го најде, воден од Сотир Паскали, перонот и поставениот воз Балкан-експрес, а потоа и вагонот кој имаше ознака среде Gare de Lyon Skopje.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ако, пак, некој рече дека не ги донаправил добро, бидејќи и сега се доправаат, и на тоа ќе одговориме: „Исто така и грчките многу пати се поправани од Ахила и Симаха, а потоа и од мнозина други.

„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)

А потоа и на вечера го поканив.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Што бара? Сопчето, сопчето, ако не е издадено! Не, не за себе, не за да живее во него!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во животот за жал казнуваат само владеачите на моќта. Тие што се здобиле со тоа право. Другине се само оние, останатите, подложните на казни.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Стануваше од клупата затоа што болката во коските беше неиздржлива, а потоа повторно и речиси веднаш седнуваше, затоа што беше премногу зашеметен за да може да се држи на нозе.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Неколку моменти останав во креветот мртов ладен, се правев и зачуден, а потоа се обидов да си поиграм недоветен.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Семејството пак се сели во Севиља, па во Мадрид.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Има ли доброволци што сакаат да одат да растовараат? - праша Евдоксија, а потоа слезе од бината, отиде потаму во игралиштето и викна: - Доброволците да се постројат по двајца покрај мене!

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Човекот направи пауза, а потоа додаде како дополнување на мислата, ”Она одела накај бензинска пумпа.”

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

А потоа, кога Белогардејците и коњите се натовариле на бродот, еден по еден, почнале и тие од отстапницата да се повлекуваат.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

На него секој ќе запалеше свеќа и ќе се прекрстеше, а потоа се поминуваше сред црквата кои другите два дрвени свеќници донесени од старата црква и поставени пред иконостасот.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

И додека Боше и брат му Атанас Цицко ги нажапчуваат капаците, откако пред тоа првин ги отвораат, а потоа и ги затвораат џамовите, (за тоа малку време во одајата шибнува студен воздух и за час го растерува чадот од цигарите и мирисот во восокот на свеќите) тој намерно зборува полека, намерно развлекувајќи ги речениците, за да остане помеѓу зборовите празнина во којашто, се надева, другите ќе имаат време да се досетат за што зборува и да размислат за тоа што зборува.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Додека во неговата ординација бев седнат спроти него одеднаш доктор Настев ја извади минијатурната шупелка од фијоката, ја разгледа внимателно како да ги бара нејзините загубени звуци а потоа на чуден начин си поигруваше со прстите по нејзините дупчиња.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Стоев збунет и раскрвавен; ништо не преземав (всушност знаев дека паниката нѐ прави невнимателни, а при вакви состојби невнимателноста е сестра на несреќите), а потоа, сосема неочекувано, како од некоја непресметлива далечина, се јави гласот на Катерина.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Патуваше така Зоки од еден мал град во едно големо село, па покрај една широка река до едно долго море, дојде во една тесна улица, а потоа изби на еден малечок плоштад, па виде една ниска планина и се искачи на една висока рамница, и сѐ така патуваше и патуваше по целиот, по целиот свет...

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Дури по извршената настава на тие предмети студентите се соочуваат со обичното население, за да видат како тоа се работи во пракса.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Таа направи мала пауза, чекорејќи првин лево, а потоа десно, со одмерен ритам во звукот што во допирот со паркетот го оставаа високите штикли, (тоа беше вообичаено на нејзините предавања непосредно пред да го изнесе заклучокот) и, кога оцени дека концентрацијата на слушателите го имаше постигнато потребното ниво, им се обрати тивко, со зборови кои се голтаа во сиот нивен волумен, како пластични апови до пукнување исполнети со кислород: „Мили мои осамени срца, добро запомнете, кругот за кој зборувавме функционира во секој сегмент на општеството, отсекогаш и насекаде.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Им кажува нешто но само тие да го слушнат а тие како да го разбрале легнуваат на грб и се грвалаат по правта.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Јас понекогаш му кажував брзозборки, гатанки и бајки, а еднаш почнав да му зборувам за мојата мајка, за нејзините зборови на презир и потсмев за тоа како јадам, како се смеам, како чекорам; за тоа дека кога ни доаѓаа на гости нејзините пријателки со ќеркичките, таа пред нив ми велеше дека не умеам како нив да разговарам, да се смеам, да чекорам; му кажував со кои зборови го навредуваше секое мое воодушевување и секоја моја радост: воодушевувањето од вештината на неговиот татко, радоста што секоја недела претпладне го среќавав него, Рајнер, иако тој молчи.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И на крајот нели ме прашавте дали се сложувам со тоа што го тврдевте, и тоа таму, пред легнатиот на снегот Ролан Јаковлевич, а јас, дурак, климнав со главата, саглашајус, реков, иако знаев дека грешам!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Под секира дабот, што бури победувал, така смртно под рани се веде, а потоа паѓа од моќната дрварска рака, ама - врз дрварот беден... “ Албанецот тоа го раскажа.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Првин заедно го ископавме гробот, а потоа тој замина кај браната да го земе ќуркот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Улогата што, наводно, оваа фирма требаше да ја одигра е првовремено прифаќање на отпуштените работници од угостителскиот објект, а потоа нивно отпуштање.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Станаа какви што ретко можат да се видат во светот: во едната имаше илјадници ситнурии и матракулки: од игли за плетење и крпење до часовници што некогаш имале разноразни задачи: да ѕвонат, да тикараат, да гукаат на ѕидови и да се тресат по мали џепчиња; па потоа конзервички и тенеќиња со шарени обвивки и со натписи што можеш по цел ден да ги читаш и да не ги протолкуваш; шишулиња од разни големини и дебелини, кои можат да се носат воврени во прстите или пак наредени како цевки под мишките; белезички, прстенчиња, ножиња со рокчиња, шарени стомничиња, свирчиња, а потоа: рачки од чадори, поткови, бургивчиња, тркала од колички, панаѓурски штракачиња и што ли не.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

„Фала на ручекот!“ Минк истрча, а потоа ѕирна наназад.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

А потоа пак се запали светлото над тажната трпеза на која еден татко, зашеметен од болка, ги набљудуваше вомјазените лица на трите деца коишто не се осмелуваа да погледнат накај вратата низ која мајката влегуваше секоја вечер, носејќи чинија што испарува.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ранетите чекаат да се заврти сестрата, а потоа да се испразнат во кофата; поздравите со нож дупат дупки на вагонот да гледаат кај се оди и низ нив чишкаат; милосрдната сестра чека да се стемни во вагонот за да се олесни и таа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Веднаш се симнав и отрчав на Јужната порта, да видам дали е добро затворена, а потоа го ѕиркав низ клучалката.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Првин ја зедов тетка Славјанка, мајка на Оливера Поточка, а потоа ги викнав и Катина Егова и Паскалина Ајта.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Најпосле со бавни, пресметани движења со по една рака, тој го сопаша својот долг појас, а потоа почна со него да се испреплеткува себеси за сите околни гранки, оставајќи се речиси спружен врз чаталите на старата бука, изврзувајќи ја својата половина, своите нозе и своите надлактици исто онака, како што може да биде врзано сѐ друго, само не своето тело.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Таа вака го објасни тоа: „ Кога водиш љубов, ти употребуваш енергија, а потоа се чувствуваш среќен и пет пари не даваш за ништо.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Соопштението од Министерството за изобилство заврши со нов сигнал на труба, а потоа и отстапи место на воената музика.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Вратата од дворот се отвори со шкрипеж, а потоа се зачуја коњски копита што тропаа по калдрмата; се покажа коњ на чиј што самар беше изизврзан човек префрлен како вреќа, а по коњот одеа две жени и калуѓерот што им ја отвори врата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Живот со многу, многу случувања, а сите потсетуваат на утринскиот воз што го истура она селско шаренило кое уште пред да бувне од станицата веќе знае дека треба да се вгнезди и век да векува овде, во градов!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Го побарав својот адресар, а потоа почнав да ги подготвувам алиштата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

А едно момче во бело, со некаква чудна подуеност на модрото лице од студот, оди напред пред сите, со барјачето и со белата наметка што ги даваат во црквата за таквите редови, додека тие стојат со сонати капи крај патот, сигурно враќајќи се од училиштето во тоа зимно пладне со еден силен и црвеникаво нечист одблесок на сонцето од зад валканите облаци, и засипнатиот селски поп со извиткан тенок како штичка блед нос и со проседавени валкани сиџимки нечешлана коса, спуштени по измрсените рабови на свечената одежда пее бесчувствено и колку да помине редот одвреме навреме: „Вечнаја памјат, вечнаја памјат“, затегнувајќи на секое „а“, а потоа некое од сите тие деца крај патот вели: „Дојдете“, и тие заминуваат со поворката кон гробиштата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Поради братовото влијание, кој беше на високи позиции во здравството во Републиката и во Федерацијата, прво како министер, а потоа и претседател на Собранието на Македонија, од неговите колеги беше формиран и посебен медицински конзилиум кој требаше да направи сѐ Мајка да се спаси.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

„Причекај“, збивташе таа. „Ов... Ова.“ Се исправив. „Што?“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Потоа заповеда првин Амди ага, потоа Лазор Перуноски, потоа Ордан Бришкоски, секој од своја страна да му удри на Симиќа по гол газ рамно по петнајсет стапови, а потоа да го исфрлат што подалеку од синорот на Потковицата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Еј, ѓаволе, му рече Змејко. Што има? Срнчето на тоа само помрдна со увцињата, како да му рече да молкне, а потоа пак се скамени.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Мрмори во себе си а потоа и гласно: „За ова си заслужил - гаде! Многу ја имаш отпуштено опашката.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Молчешкум ги слушав не разбирајќи ги докрај тие бескрајни разговори за ликовите од албумите, кои бликнуваа во собата исполнета со чад, напати низ радосните, ведри тонови и живите раскажувачки надвикувања, понекогаш скриени во нечујните шепотливи коментари и придушениот кикот или тргнати од ненадејната гласна смеа на присутните, а потоа, другпат, лебдејќи во дневната соба, во успорените кажувања полни со паузи, со завладеани тишини и говори со стегнато грло.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Силно возбуден близу претпоставениот гроб со посмртните остатоци на легендарниот херој на Картагина, врховниот борец возбудено молчеше, а потоа силно се расплака. Размислуваше така речиси еден час.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тој би бил во состојба да изваја глава, најубава што е можно, за таа глава да го обожува, а потоа, ако затреба, да ја стави под нож.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

ПАНДЕ: (откако си ги измива рацете вади шамија од појасот и си ги брише, а потоа и устата и мустаќите).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Не сакајќи да биде за потсмев, Милка престана да мава по снагата на Вангела, си тупна две три тупаници во сопствената глава, а потоа така седејќи си го префрли веленцето преку себе.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Ја мазнеше неговата мека козинка со својот образ, чувствувајќи како брзо и преплашено му првка малечкото срце, а потоа леко го сложи на тревата пред себе.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Пред влезот на секое гратче се наоѓаше неизбежната бензинска станица, со црвени, сини или жолти пумпи, а можеби и мотел, а потоа доаѓаше самото гратче, со продавници на двете страни од патот, а можеби и сива стара црква изградена многу одамна, и по неа следува, сега анахронично бочно припиени со челик што не ’ргосува, ресторан и продавница за автоделови.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Што можеш да сториш ти, мислеше Винстон, против лудак кој е поинтелигентен од тебе, кој внимателно ги сослушува твоите аргументи, а потоа инсистира на својата лудост ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Иако симпозиумската сала беше речиси празна, професорот Седларски ги сослуша внимателно воведните објаснувања на претседавачот на сесијата а потоа, откако го остави своето сако’ на една од празните столици пријде до микрофонот и се заблагодари на дадената можност да претстави една од загрижувачките појави која досега не била предмет за сериозна расправа на ваков висок собир.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Додека попот штракаше со кадилницата над ковчегот од Мил и му читаше молитва, слепата Донка рошна по џебовите и извади една книжна пара за да ја стави на иконата на Св. Богородица; парата ја жулкаше со рацете, ја меткаше, постоја малку со неа в рака како да се двоуми, а потоа ја стави на иконата; алкајќи со прстите, ги собра ситните железни пари што ги имаше на иконата ги стави в џеб.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

А потоа, наеднаш, животот излегуваше од нив и тие седеа околу масата гледајќи еден во друг со згаснати очи, како сеништа што бледеат на кукуригањето на петелот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А потоа следеле бескрајни благодарности.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ајде, по една малина! Јас честам, а потоа сите кај мене.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Испуштив да речам дека со едната рака најнапред помина низ кадрите на Виктор, можеби за да му ја изрази и овојпат својата наклонетост, а потоа се сосредоточи на нашите чаши.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Главно било, ти, преку власта, бидејќи се видело дека ти си во врска со власта, се видело и по тоа што ти дале пари за изградба на водоводот, а богами, велат, сигурно му дале и за бунарот, ти, значи, требало да ги натераш маказарчани, со власта заедно, да ја продадат земјата и куќите, а потоа, се знае - процент“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ненадејно, од недообјаснети причини, тој Мустафа - ефендија се пропил, најпрвин кришум а потоа без срам, се запуштил и се откажал од себеси, некогаш трепетлив од хипохондрија, подоцна вошлив чаршиски шут во стуткана и извалкана облека.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сѐ уште се сеќавам дека му реков на Ѓурчина:"Нема да бев среќен ако морав да го сметам за брат некое копиле на таа Огнена Гулева", и тој наеднаш почна вистински да се смее.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Петнаесет минути Џ плачеше, уште петнаесет минути воздивнуваше, а потоа немо ги набљудуваше мртвите миленичиња сѐ додека не почнаа да смрдат.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Тие фатија „трговија" со полјаците, ќаите, та дури и по понекој чифлигар и сите се вратија со по една две пушки, а потоа продолжија со „трговијата".

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Таа ни беше од училишните книги, прв ја кажуваше момчето Мане, а потоа јас.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

„Билмези нѐ раководат, ете, тоа е проблемот“, рекол малку подоцна тој умен капетан, а потоа додал, „се разбира, и помеѓу нив, помеѓу највисоките чинови има и предавници“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

На закопот беа сите жители од Потковицата, и старо и младо, и машко и женско, и свршеникот и роднините негови дојдоа од Битола, и сите на глас ја редеа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во Лондон Тито беше примен од Кралицата Елизабета II и од премиерот Винстон Черчил.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Првин до глуждови заглибувам, па до колена, а потоа пропаѓам, како во жив песок.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Често сонуваше како езерото надошло, се разбеснило, фатило да крева силни бранови и да удира на куќата, да удира на ѕидот како на карпа што му се препречила и да го пробива, да откорнува камен по камен, да го руши; со ѕидот се крши и покривот што е кон езерото и паѓа заедно со него во водата; куќата зинува кон езерото како да ја расцепил гром на половина и брановите, скокајќи преку урнатините, се нафрлуваат и удираат во другиот дел од куќата каде што спие Бандо; Бандо скока исплашен, се буди сиот во пот и стрчнува кон прозорецот што гледа во езерото и, расонувајќи се наполно, стои неколку мига со челото допрен до рамката од прозорецот, а потоа се враќа в постела не можејќи да продолжи со спиењето.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ја испија ракијата, се погледнаа полковниците меѓу себе задоволни од ваквата убава ракија, испија по една, а потоа фрлија поглед низ прозорецот кон езерото.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

И подбрадок веќе добила, не забележа? - Навистина не втасав да забележам - реков.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Станувам сѐ повеќе таков поединец, кој претпочита да проба, да вкуси, со еден збор човек кој првин ќе ја испита стоката а потоа ќе ја одредува нејзината вредност.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Мирно им се обрати на присутните прво да се послужат од преполната шведска маса, да се поткрепат, а потоа да седнат на столовите кои беа наредени во круг.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Потрча, затоа, по камионот и ја крена раката како да сака да го запре, возилото ли, неа, текот на времето, животот ли каков што дотогаш му беше даден, што брзо се оддалечуваше итајќи незапирливо во непозната насока, а потоа виде дека е залудно и застана.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Обајцата имавме среќа: со малку лошо сме се извлекле.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

А потоа црешата повеќе не беше стомна.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

И така одам јас дома и си мислам како ќе ме прегрнат татко, сестрите и братот, како радосно ќе се гушнеме, како татко ќе ме седне на колено, ќе ми погали глава, ќе ме стопли во својата прегратка, а сестрите ќе ми донесат топла манџа и многу леб, како братот ќе ги собуе своите топли волнени чорапи и ќе ми ги обуе, како сите ќе седнеме покрај распаленото огниште... а потоа како наситен и стоплен ќе заспијам во скутот на татко и утрото ќе се разбудам под топлото веленце, ќе се напијам топло овчо млеко...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Значи, авторот и на едниот и на другиот текст бил истиот, учителот Димитрија Боте, со тоа што е очигледно дека првин ги правел записите, а потоа дел од нив објавил во „Цариградски весник“ во форма на допис под рубриката „Портрети на видни спомагатели на народната култура“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Дојдов по неа во седум и ја одведов до ресторанот „Ми гропа“ кадешто таа педантно го одвојуваше секое делче месо од нејзиното јадење „пат таи“, ја набљудував додека ги пиеше четирите шишиња „синга“ од по три долари литар, а потоа нежно ја погалив нејзината коса која мирисаше на балсам додека таа дремеше гледајќи го „Терминатор“ во киното во шопинг центарот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Заскитуваше меѓу јасиките, го слушаше тихото шумолење на нивните трепетни жолти лисја, како да слушаше некоја волшебна музика, а потоа спокоен се враќаше кон колибата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

А потоа и оној осврт на поезијата на Зрновски.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Спи во смрдевата и никогаш не разбуди се!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Пишува две книги кои никогаш нема да бидат објавени.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Потоа дури до горе, до грлото, ќе го соѕида грнецот со суви лепешки, а потоа ќе ги потпали лепешките, јали со суви кочанки, јали со троа борина, и ќе го остави да вари.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се погледнаа, а потоа ги одвратија погледите.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

На почетокот Лилица негодуваше на моите постапки, се интересираше за работата што требаше да ја завршам ноќта, а потоа спласна, оладе, стана рамнодушна.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

А потоа, кога дознава за загинувањето на двата најстари од малите Густави, нема да може ни себеси да се разувери.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се сосредоточува на текстот од интервјуто за „Der Morgen“ кој му се враќа во мислите збор по збор, онака како што го даваше тогаш, пред девет години, имајќи ги пред очите како негови први читатели, татка си, реб Апфелблум, своите ционистички пријатели од Жешов, авторитетните рабини на Берлин, дури и неговите просветени професори од Виена кои во неговото доживување стојат, тројцата, со широко разлистани весници, потчитуваат од неговото интервју, а потоа задоволно фрлаат меѓусебни погледи преку рамките на очилата и цвикерите и задоволно го одобруваат прочитаното...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ќе биде добро и за тебе, а и за децата што ќе ги раѓаш, - ми рече свекрвата и го погледна Дино, па пак мене, - Ајде, касни.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Прво копале големи дупки, а потоа во дупките пикале садници од разни дрвца, а најмногу елки, големи колку педа.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Го слушаа луѓето, а потоа ги грабнаа стаповите и пак го претепаа. „Ти си ѓаволот! Ти со натемагото!“ му рекоа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Наеднаш застана и се насмевна: -Во полето, секогаш оставав траги зад себе.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Бев уверен дека сето тоа го прави без систем бидејќи на неговата маса владееше вистински наос.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

А потоа, во бараките и во коњушниците, од доцнина до ранина и од ранина до доцнина пробивно и долго се слушаат олелии.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Ги носеше на купче, а потоа ги ставаше в кофа и ги изнесуваше од дворот.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Стрелката на часовникот до мене скока по секундите, го слушам отчукувањето, а потоа ми се губи.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

За миг изгледаше дека двата мускулести колка ќе му ја сомелат утробата во каша, а потоа се проби, малку испотен.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А потоа, (се трудам да ѝ дообјаснам бидејќи за мене е многу битно Бојка да ме разбере), и лекарите упорно настојуваат да се прикажат сочувствителни и наклонети подржувачи на животот.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

На пример – некој се испосрал на сред собата, некој ја заглавил перницата меѓу решетките од прозорецот, трет го послал чаршафот среде собата, четврт им ги скрил под својот душек влечките на сите со кои е во собата…

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А потоа, сфаќајки ја необмисленоста на забелешкава, побрза да ја забошоти.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Седна како што седнуваше секогаш на работ, со прибрани колена и со рацете пуштени во скутот, а потоа, кога почнуваше да зборува, лицето му стануваше повозбудено, малку запалено, и десната рака ја ставаше горе на масата. Јас бев воздржан.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

На почетокот бев среќен што го имам поголемиот дел од одајчето за себе иако секој ден навечер морав да ја метам косата и со мокра крпа да ги бришам штиците, а потоа да ја постелам рогозината врз сѐ уште мокрите штици, да подметнувам еден крпарник врз неа и со ист таков да се покривам во ноќите.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

„Какво чудо!“ викнал и самиот изненаден. А потоа им го раскажал на двајцата пријатели својот сон.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

А потоа наеднаш ќе зажубореше но одвај чујно нејзината расчувствувана сомилост: „Можеби доаѓаше, мило, само за да ја погалам, но јас не знаев или не умеев тоа да го забележам?“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

По патот најпрво се зачу брмчење, кое сѐ повеќе нараснуваше, а потоа на кривината се покажа камион со неколкумина Германци.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

А сонот не му ја мисли многу; зошто да си го арчи времето во објаснувања и додворување; му накалемил на валјакот сајли што ќе му го забрзат одењето, му додал некои нови каиши што ќе го раздвижат, горивото го дотерал така што пламен да фрла наместо чад, а потоа го пушти да ме казни заради необмисленоста на наредбата што ја издадов.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Утредента сите нѐ собра во одајата, го тргна покривот од лелајката за да го видиме бепчето, а потоа нѐ спотера по селото да ја рашириме веста, да кажеме дека ни се роди братче.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Го одведов и на нашите езера, го качив на бротче и на мало кајче, ручавме и вечеравме во најубавите ресторани, а потоа одевме заедно по маказарските места.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

ја знаеш приказната за штркот и штрчицата, ме прашува, кажи ја, му велам, некој ѝ ги заменил јајцата на штрчицата што ги лежела, вели, а кога јајцата се испилиле, вели, штркот видел дека испилците не се негови и почнал да ја врти главата над гнездото, над голиштарците, и само штракал со клунот, замавнувал како човек што се крсти, вели, штракал и се гледал во испилците и во штрчицата, вели, а потоа викнал и други штркови да го видат срамот, вели, и тие ја истерале штрчицата настрана и долго штракале, се договарале за потаму, вели, и после ја викнале штрчицата назад и почнале да ја тепаат со клуновите по глава, вели, так, так, так, а таа само стои, а потоа ги отепале и голиштарците нејзини, вели, ги кренале високо и ги отпуштиле озгора;

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А потоа, доаѓаат оние интриги од нивна страна и, зачуденоста и бесот, од моја.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Измолкнувајќи се наслепо од вриежот тој се домолкна до едно парче од масното платно, повлече, чувствувајќи го пленот, а потоа го откина.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Заборави ги лицата опседнати од горчина. (Немоќта најпрвин го совладува насмевот а потоа рацете).

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Најстариот брат, откако го заврши средното техничко училиште, хидроградба, веднаш се вработи, а потоа и другиот брат, кој заврши средно ветеринарско училиште, исто така се вработи во една ветеринарна амбуланта, во едно поголемо село во Западна Македонија.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

На крајот го следеше и подготвувањето на сирупот од шербет (варена вода, со сок од портокали и шеќер), со кој ја прелеваше испечената баклава со половината од сирупот, а потоа и со другата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Испивме по пијалок во „риголета“ пица барот (и две парчиња пица со сирење) и ја испратив дома. Штом се качивме до нејзиниот стан таа ја отвори вратата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Меѓу другото и затоа што цивилизациски и културно (и психолошки!) демократски ориентирани кадри ние речиси и немаме; идеолошки неконтаминираните стручњаци што можеа да станат потпорни столбови на еден нов демократски (децентралистички!) државен концепт во голема мера избегаа (и сѐ уште бегаат!) вон земјава, оставајќи им на старите моќни патријархалци да го поделат тој беден колач (и онака речиси изгрицкан, она што фактички имаме се долгови!) главно меѓу оние што тие ги избрале за наследници, и тоа според добро познатите критериуми на тн. негативна селекција што подразбира послушност, пред сѐ, а потоа и непотизам, корупција итн.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Најпосле го пробија, откорнаа еден камен-два, а потоа полесно почнаа да ја прошируваат дупката и да навлегуваат внатре; кога го пресекоа ѕидот на онаа висина на која удираа, тој се урна, а со него и оној дел од покривот што лежеше на него, откинувајќи се исто онака како што Бандо го виде во сонот; и сега, гледајќи го повторно тоа паѓање, не знаеше дали е ова на јаве или повторно сонува.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Тој фрли на Винстон еден единствен остар поглед, како да му го утврдува идентитетот, а потоа престана да му обрнува внимание.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Си одеше тој по улиците, допираше одвреме-навреме по нешто што ќе му се испречеше на пат, а потоа со задоволство гледаше како луѓето се тепаат кршејќи го златото.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Тој подлец изгледа го имаше веќе здогледано наближувањето на непријатностите па сепак, во огледалото, со чудна ноншалантност си го бришеше со белата мека крпа измазнетото лице , а потоа не го прескокна и она долго размачкување на помадата по образите и по челото без да стори ниту еден неприличен гест, или барем да побрза и да ми се тргне од пред очи, како што постапуваше многу често.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Таа ја прегрнува мајката Роса а и Деспина, ги кани да седнат, а тие се поздравуваат прво со тетката Перса, а потоа со Танаско и Пена.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

А потоа ми спомнавте дека меѓу нас отпаѓаат сите земања и давања.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ги покри клавишите со дланката и се сврте кон мене со гест на благодарност што следува по бурен аплауз.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Построени, со еднаков чекор и песна се враќавме под врбата, дваесетина минути не вежбаше Маријанти рамен строј и чекор, а потоа добивавме чинија макарони (секогаш за ручек и вечера макарони), јадевме набрзина и одевме на спиење.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Не сум сигурен што дивеч бркате - реков додека се поткревав на лактовите.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Долго гледаше на онаа страна, кон Рамни Ливади, а потоа ги крена очите кон небото.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Реалноста паѓа во очи, ме разочарува, а потоа ме прави среќна.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Главата се откриваше од затегнатата, свежо избричена брада – тука, на просторот меѓу белата крагна и цврстата брада запрев – во адамовото јаболко, што најпрвин се искачи под голтката, а потоа повторно го чув гласот, мојот глас: - Дојдовте?

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

А потоа следеа безброј прашања: крадам ли зелени сливи, пијам ли мастило, ја читам ли Библијата, фаќам ли ракови?

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

И долго кружеше птицата, наслушуваше нешто, се занишуваше во воздухот како што некогаш се нишаа и гранките сосе гнездото а потоа ќе откликнеше и ќе полеташе во насока во која некогаш полетуваа и нејзините пилци.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Јас и Ема добивме задача да направиме попис на муницијата, а потоа, запечатена во сандаци, да ја предадеме на командирот на стражата во Камник.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ги отворив очите. Беше наведната над мене.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Бреговите тоа го гледаа, се поткреваа и шептеа нешто со тополите врз нив, па тој не забележа пред него како се покажа и друго место, по него пак друго, сѐ некогашно и сѐ познато и драго, и преплашен скокна од потајниот допир кога го полази тенка водена жила што се провре меѓу прстите на нозете а потоа му ги покри стопалата и низ тенко жуборење водата почна да се качува по него нагоре, да се тимари, да го гали; забележа свиткани како лежат исушените стракчиња билки на дното и како го тркалаат грагорот пред себе еден величенствен облик.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Дека ми се причинувало оти сите негови зборови се со по многу нозе.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Прво имаат една година настава по физика, ботаника и хемија, а потоа сецираат мртви човечки тела во рамките на предметите анатомија и физиологија.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

А потоа наеднаш... немаше сили да признае дека и тоа било само попуст обид.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А да знаеш, уште пред да се случи настанот, писмото веќе било предадено на секретарот Домазетовски а потоа не знам на кој начин тој и го беше вратил, или искинал, или намерно загубил, бидејќи преку ноќ, иако и секретаријатот го беше прочитал, писмото го снема, при што, ценам, слична услуга со убава ноќ, каква што мене ми беше пружена, веројатно Стојна му подарила и на секретарот Домазетовски.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Нашиот Кубан и така беше пуст. А со времето уште повеќе ќе опустее. А потоа ќе го затрупа снег“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Со оглед на чудните пресврти по пропаста на Отоманската империја, од Салоник кон Монастир се случувал прилив и одлив на сефардско население во миграции предивикани од воените плими и осеки на новиот 20 век најавен со воени случувања на Балканот, а потоа и со две големи војни што пламнаа низ целиот свет, а особено силно се разгоруваа на територијата помеѓу двата града. Елеазар бен Цви, значи, ги знае сите факти од животот на монастирлиите.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во разлабавениот простор Пелагија уште еднаш се доближува до Деспина, уште еднаш силно ја избакнува и прегрнува, истото го направи со Роса и Милка, Пела ја забележува во рацете на мајка Перса и со ишарет ги извлекува надвор, а потоа се предаваат на уличката што ги упатува на кај Бит-Пазар.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Прислужникот чичко Петре веројатно ѝ ја знаел маната: ѝ набута во устата коцки шеќер а потоа нѐ избрка надвор.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Го сврте кон мене долгото, елегантно и страдалничко лице на своите пуритански претци и ми ја пружи раката.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- Чекајте првин да ги пробам, - не се збуни Зоки – а потоа ќе ви кажам дали се за броење.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

А тоа, отстојувањето на Имотот, во градежна смисла, сѐ до средните шеесетти години на нашиов век, кога се урна господарската живеалишна зграда, се должи покрај на отпорноста на градежниот материјал (камен, малтер од негасена вар и дабово дрво) и на вештината на градењето, уште и на итроста, грижливоста и жилавоста на неговите стопани, а потоа и на една, иако понижувачка, среќна историска околност.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

„Има луѓе што умираат праведни, има луѓе што умираат грешни”, им велеше попот: ”на праведните смртта им се јавува весела, а на грешните намуртена, страшна, лоша; луѓето се страшат од неа и затоа пред умирачката си го покриваат лицето со покривка за да не ја гледаат; смртта е како некој мајстор; турли-турли алати има: тесла, пила, секира, глето, клешти, сврдел, копан, затегач, турпија, скоби и многу други алати; најпрвин ќе зафати болниот од прстите да го разглобува со сите тие чешити алати: оди од зглоб до зглоб, и откако ќе го разглоби, почнува жилите да му ги сече, и најпосле ќе почне со секира да го мава по тилот додека не му ја земе душата; кога ќе му ја земе душата - ја носи право кај бога на поклонение, а потоа, еден ангел ќе ја шета душата открај-накрај на небото и открај-накрај на земјата за да ги види сите убавини; ќе ја носи по сите места каде што шетал човекот додека бил жив и ќе му покажува ангелот сѐ што чинел: добро или лошо; на четириесеттите дни ќе го врати човекот кај гробот и ќе му ја покаже мршата негова кај што лежела внатре; по четириесеттите дни, пак ангелот душата ја носи кај бога, и тогаш господ ќе му заповеда на ангелот да ја носи душата во рајот или пеколот; ете, затоа треба на умрените до четириесетте дни да им се пее на гробот и да им се носи задушница; со тие добрини може господ да се смилостиви и да им ги прости гревовите: зашто до четириесетте дни душата не му е пресудена на човека”.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

- Среќен пат! - викна човекот, а потоа се сврте кон детето.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Напати играа и со нас, ги токмеа невешто своите чекори додека да ги дотокмат со нашите, а потоа наеднаш ќе се впуштеа во вијорот на својата игра што не можеше никој од нас дури ни со поглед да ја следи а камоли да и се придружи во чекорот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Зашто многу ретко своите зборови ги ставаш на кантар. Ти прво ги кажуваш, а потоа се каеш.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Така почнаа да го критикуваат по весниците, само година дена по неговото соединување на архирабинската столица.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Пред очите му се провлече мрак, засветкаа неброени ѕвезди, како во најѕвездената јулска ноќ, а потоа исчезна сѐ...

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Дијагонален зрак, имав обичај без некоја посебна причина да помислам, дијагонален зрак, а потоа: Агна, спиеш ли?, ќе ѝ речев, за таа да се разбуди и така мека и топла да ми седне в скут, да ме прегрне со десната рака околу вратот, и да се загледа во сонцето.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Лично има воспоставено и коректна соработка со некои трудови инспектори за нивно ангажирање на терен во заштитата на работничките права и спроведување на законските одредби. ***

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Средбава во вагонот, а потоа и моето присуство веројатно ѝ се чинеле и премногу податлива околност за излевање на некоја нејасна завист а можеби и на горчина во која не бев упатен.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Лежев така некое време, а потоа сум заспала.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не уживав во нив, туку се изживував преку нив.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Немој да нè чекаш, ќе се задржиме.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

ПАНДЕ: (зема една низалка со пиперки и ја става во торбата, а потоа ја става на рамото и го зема куферот).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Минавме една зелена полјана, една нива од која беше собран родот, се провлековме низ една ограда, а потоа под сенките на некакви дрвја со пожолтени лисја, дојдовме до тополите.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Првин се чу од едно место, а потоа од сите прозорци на касарната.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Митко прво силно се изненади и за малку ќе ја испуштеше слушалката, а потоа кога малку се созема почна силно да вика, онака како што правеше мајка му.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

А потоа пред полноќ небото го поклопуваат ниски, густи и влажни облаци, коишто го покриваат овој град на илузии онака како што мајка покрива дете што се заиграло, па заспало.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Светлината беше слаба, но можев да го видам црвенилото што ја облеа.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Најпосле домаќините го одведоа Бургиба во еден речиси пустински предел, каде што на една вишинка се препоставуваше дека се наоѓа гробот на Ханибал.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

А потоа (како што ни е познато) следи она, одвајутешното: И големците умираат! И кралевите! Секој живот ѝ е завештан на правта.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Патуваме, патуваме... Отпрвин сѐ е интересно и убаво, а потоа очите заболуваат од силно гледање, па некој што нема многу грижи ги склопува очите и дреме. На пример Сашо.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

- Сите што настојуваа да заминат на таа страна за која ти си навивал ги погребаа - го поучуваше Чауле поткусеното човече. – Или народски речено отидоа јабана.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ѕидните слики кои се појавија беа совршени, источњачки, кревки и потполни, а потоа се претвораа во вистински источни градини со пагоди, храмови, богати со кинески, златни и црвени олтари и со музика од Бали.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Тогаш ме разбудија комшиските џукели и тргнав неминовно до веце да мочам а потоа седнав веднаш пред компјутер и почнав ко Фројд да толкувам сништа

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Мирче: Да. Јас не го сакам волкот. (Сашо малку се шета, размислува, а потоа пак се свртува кон Мирче)

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Некогашен примерен дипломец на правни науки во Болоња, по ослободувањето на Албанија од фашизмот, во 1944 година, Бубуш ќе се вработи во Министерството за Правда, а потоа и на други работни места, како докажан експерт од областа на статистиката.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ах таа негова снисходливост. Најнапред и самиот ќе укори а потоа да не се навреди ни козата ни зајакот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

за маскенбалот на поголемата ќерка во училиштето за странски јазици и за разговорот со професорот по математика, што ќе ја оставел на поправен испит, а потоа и со професорот по физичко воспитание, оти бегала од часови,

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ќе бидеш шуплив. Ќе те исцедиме до крај, а потоа ќе те исполниме со нас.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А потоа се обиде и да ја образложи својата заборавност: - Веројатно и ти ќе се однесуваше на сличен начин ако ја имаше за доброутро онаа глетка.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

А потоа и онаа помисла: ако навистина сметам дека доброволно дозволувам да ме води животот, од каде тогаш чувството дека доцнам иако втасувам речиси на време на автобуската постојка?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Упростено речено, во основа на сексуалниот однос се фантазматските обрасци, психичките репрезентации, мисли и идеи кои не се латентни па потоа потиснати како што е тоа случај во сонот, туку се латентни, а потоа подложени на регресија и тоа не формална, туку топичка регресија, преку сензори- моториката до оргазмот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

а (сврз.) - потоа (прил.)