да (сврз.) - закопа (гл.)

Акиноските, стриковците и братучедите Максимови, кои дотогаш и не ја напуштаа Потковицата, освен во исклучителни случаи, кога одеа да закопаат некого свој во Битола, или кога одеа во Прилеп или во Битола да оженат или да омажат своја челад, преку Прилеп, Битола и Солун,се раштркаа, во Софија, во Цариград, во Русија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сулочауш стана утредента и го викна коџабашијата: — Ајде, коџабаши, да одиме да покажам каде сет арамиите, да видиш и да закопаш, да не плашиш веќе од Толе Паша, — и тргнаа само двајцата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Ќе речеш лопата и што ќе помислиш? - Дека треба да копаш ров или да закопаш некого...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)