Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Семејството на авторот, има роднини во Албанија, Турција и тоа ја сугерира сагата на балканското семејство, кои се истовремено во повеќе земји, што не ги олеснува работите на индивидуално ниво, без да зборуваме за посложените проблеми...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ќе му накалемат сѐ што сакаат, ако треба и против своите кози да зборува!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во военото училиште не можеше Гоце да зборува како што сака.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Откако се изредија да зборуваат уште неколку души, Гоце го заврши состанокот со зборовите: - Смрт или слобода!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Деновите си врват. Не можам да зборувам дека ќе сторам вака, или ќе сторам така, па натаму „ќе видиме“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Дури откога помина едно време без никој од нас да зборува, тој се обиде, како што правеше и порано, да се повлече малку наназад на столицата и да се исправи, во посигурна и постабилна поза.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Непредвидено, настана еден проблем кој се однесуваше на ставањето на водомери. Сите избегнуваа за тоа да зборуваат.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Ти првин да ја тргниш маскана твоја да не подава глава преку река, па сетне да зборуваш“, викна Коте Буџе.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Има право Нико Кочов“, продолжи да зборува тој, „не можел Никола, убиен на начин на каков што бил убиен, да лежи крај олтарот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Не сакам за нив да зборувам, тие се покажаа жедни за крв.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

По околност што некоја година престојувал во Мелбурн, зборуваше по некој збор англиски и му се стори важно со мене да зборува на тој јазик, бидејќи јас сега, поради треската, изгледав бледо и нежно, и уште свежо избричен и облечен во ново, токму како странец во Маказар. „Јес“, повтори тој, „егзектли, точно за гараж!“

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Сакам да ти кажам“, продолжи по мала пауза да зборува Владе, „што успеав да пронајдам во врска со гробот на Никола.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Секому велам“, почна да зборува тој, држејќи ја рачката од мотиката меѓу нозе (се враќал од градина), “на секого велам“, повтори, “не е добро на пат да имаш куќа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Седна како што седнуваше секогаш на работ, со прибрани колена и со рацете пуштени во скутот, а потоа, кога почнуваше да зборува, лицето му стануваше повозбудено, малку запалено, и десната рака ја ставаше горе на масата. Јас бев воздржан.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но овде гледам скалите му се потребни за да си ја искаже својата постојана амбиција за искачување, за некој вид победа, за која инаку во секојдневието се чуваше да зборува со сиот порив што го чувствуваше, додека во ракописов, бидејќи фикција, што би рекле критичарите, нема психолошка кочница.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Повеќето од тамошните типови беа кул - и освен вообичаените шеги и хистеричната насмевка ништо не се случуваше - но Ингрид Суперстар постојано одеше пред огледалото, го прекриваше лицето со рацете и почнуваше да халуцинира, и тогаш потполно откачуваше и почнуваше да плаче и да зборува „толку сум грозна”, и тогаш сите ги вадеа своите курови и зборуваа од стомак, за да изгледа дека не зборуваат тие туку знааете веќе кој, и тогаш ја тераа да зборува со „нив” - тоа секогаш ѝ го поправаше расположението - но тоа ѝ го привлекуваше вниманието само неколку моменти и тогаш мораа да смислуваат нешто ново - изгледаа како куп очајни бебиситери кои безуспешно се обидуваа да го утешат расплаканото дете.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Веќе беше забележано дека овој напад, доколку се покаже како успешен, не само што блокира еден извесен начин на размислување за тоа како ние зборуваме, и учиме да зборуваме, - за нашите сопствени ментални состојби и процеси, туку засега и некои поопшти епистемолошки преокупации; имено, покажува дека на „картезијанскиот“ пристап кон прашањата во врска со знаењето може да му се упати особено остар предизвик.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Витгеншајновиот аргумент за приватниот јазик претставува напад врз идејата дека може да постои јазик кој би можел да биде разбран единствено од неговиот корисник, т.е. логички приватен јазик. 64 Margina #15-16 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Мо, тапанарката, беше толку слатка и срамежлива што не ми беше јасно што воопшто бара таму.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Наспроти споменатиот долготраен развој при модерното прекодирање на теоретското размислување мораме да зборуваме за духовен пресврт.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Сакав главната хероина да биде странкиња, да зборува со странски акцент.” •Како го постигнавте оној светлосен ефект во првата ретроспекција? •Хичкок: „Со успорено дејствие.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Гронинг: Јас го носам товарот на успехот и одговорноста за „Живот во пеколот”, додека за „Симпсонови”, јас го добивам сето признание и ништо од одговорноста. (се смее) Не, „Симпсонови” се резултат на групна работа и за „Симпсонови” можам да зборувам само со ентузијазам.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Тој пред некој си прчко Џеронимо нѐ нарече клинци и нема зошто да зборуваме за него.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Сите Анадолци подивеа и почнаа да се дерат, да псујат, да зборуваат неврзани и неразбирливи зборови.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И откако се убеди дека Толета го нема, почна стенкајќи да зборува: — А бре, што стана овој, бре синко? Што беше овој работа?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Од исток веќе накачи аскерот до врвот „Боцкин Камен".

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дедо Алексо го затекоа сам. Не ги очекуваше посетителите, уште помалку момчето од градот, па отпрвин се збуни, не знаеше што и како да зборува.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Луѓето излегоа од зачадената колиба и не знаеја што да зборуваат, на што да се радуваат.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ако не сакате да зборувате за тоа поради синдромот на незамерување (што ве тресе!), кажите ни нешто повеќе за проектот “Маклабас”? Margina #26-28 [1995] | okno.mk 33

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

- Сакаш да зборуваш, сакаш да пееш, сакаш да пишуваш или сакаш да носиш шрафцигер зад увце?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ракијата не само што им ги зажари образите и им ги светна очите, ами и им ги разврза јазиците и им удри во главите, па почнаа сѐ погласно и речиси едногласно да зборуваат, надвикувајќи се како да се на отворена сцена а, не во затворена просторија.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Па како ти оди? - Не прашувај. Вака не сум се мачела ни кога сум се учела да зборувам.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Испаѓа (со многу тешкотии за кои на ова место и сега не можам поподробно да зборувам - за тоа стануваше збор на други места, па и во текстовите од неодамна Du droit a la philosophie, Cirkonfesija и L’autre cap), испаѓа, значи, дека сум се родил, како што рековме, во склопот на европската преференција, давајќи му предност на францускиот јазик, народот или граѓанската припадност, да не наведувам други примери, а потоа и во преференцијата на ова време, на она што го сакаме, семејството, пријателите - и непријателите исто така, се разбира, итн.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тоа треба да се смислува во секоја реченица, без извесности, без апсолутно осигурување.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

2 О ти оставаш да зборувам за љубовта како што верувам а тоа е сепак повеќе одошто умеам Оставаш да го возобновувам мигот кога излегуваш од својата насмевка и остануваш толку осамена што бршленот почнува да живее на твоите глуждови.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

„Гледаш, немам размислувано за таквите можности“, се насмеа мајка ми.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Така ти е тоа во живеачката, продолжи да зборува Огнена Гулева”, му раскажував на Даскалов, „се си мислиме: ако излеземе од дома ќе ѝ го смениме патот на судбината“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Беќар сум, сакам да се женам. (Општо смеење, и внатре и кај жетварките на чардакот.) КАТА: Море Анѓеле, чудо не те нашло, што си се отворил олку да зборуваш?

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

А пијан а непијан, вели Јосиф, Лазор на луѓето им внуши храброст да почнат отворено да зборуваат против Хаџи Ташку и дружината, граѓани и селани.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Го убија стрика Анѓела, на правдина, се провикнува наеднаш и наеднаш замолчува, ги гледа луѓето измрзнати, лути и завеани, и сам изѕемнат, лут и сиот завеан со снег и се двоуми дали да продолжи да зборува и да им го каже тоа што го има на душата, што му е, што му тежи на срцето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Рано е за тоа да зборуваме, пак вели Костадин Дамчески.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сакаш да расцутиш пред мене, па сите да гледаат во тебе, сите да зборуваат за тебе. Завидливо си и злобно...

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Беше многу лошо тоа што мачорот не можеше да зборува.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Татко ми нема ништо со тоа... со тебе.“ „Тој ме замоли да зборувам со тебе.“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Таа не сакаше да зборува за бебето, а тоа ја болеше зашто зборувањето за бебето не го правеше попроѕирен превезот на мрачнината што надлетуваше над него.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ова значи дека одредени говорници, оние извежбани во специјални техники - кои најверојатно се однесуваат на способностите на умот да комуницира со реалноста - се привилегирани да зборуваат со авторитет кој ги надминува границите на нивните лични искуства. (Parker ѝ Shotter, 1990, стр.7) okno.mk | Margina #4-5 [1994] 61

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Овие техники ги поттикнуваат индивидуите да веруваат дека оние што се бават со овие дисциплини имаат пристап до објективниот и непристрасен опис на реалноста и човечката природа.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Можеше да се помисли дека последните зборови на П.П., за ископаните очи на светците од фреските, го предизвикаа мракот. П.П. престана да зборува.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

„Претпоставувам дека е лошо,“ рече Пикник. „Аха,“ рече Ливајн. „Ај’ да зборуваме за нешто друго.“

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Господине – продолжив – јас во мојата работа сум поминал низ многу гранични премини во Европа и во светот и секаде ме прашувале како сум, како патував и ми пожелувале убаво да поминам во нивната земја никоја и никој не ми рекол дека треба да зборувам само на нивниот јазик затоа што земјата е нивна.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Во бројот од 11 август 1959 година атинскиот весник „Катимерини“ вака напиша: „Во селото Атрапос18, Леринско, се одржа свеченост на која жителите од селото се заколнаа дека во иднина веќе нема да зборуваат на нивниот словенски дијалект.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Не паметат или не сакаат да зборуваат со непознати?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И невестата ја учам да зборува грчки, бидејќи наесен планираме да одиме во Грција на печалба.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

На таа табла нешто недостасува. – Ме гледа вчудовиден. – Би требало да напишете уште дека секој кој влегува во Грција исклучително мора да зборува само грчки.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Весникот „Елефтеротипија“, на 7 јули 1959 година вака напиша: „Во селото Каридја,16 во околијата Птолемаида, во дворот на основното училиште се собраа сите жители од селото и откако се одржа свечената богослужба, тие дадоа заклетва дека во иднина нема да зборуваат на словенски дијалект и тоа во секое место и во секое време.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Кога телото се движи или мирува, околу него како невидлива светлина го грее обвивката на неговата духовност – продолжи да зборува старецот. – Таму се наоѓаат сите негови доблести и негативности кои ја наградуваат неговата телесност.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Не можеше тој тетка Рајна да ја спречи да зборува за овие работи, но, затоа тој со молчењето ѝ кажуваше колку тоа му е мачно, - си мислев јас онака како што мене ми беше потребно во тој момент.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Слава Богу и тоа што и останало, зашто Ристосија немаше со кого да зборува освен со змијата-домашарка, куќната чуварка.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Низ книгите ги откривавме и нејзините сликари, Карпачо и Белини, Џорџоне и Лото, Тицијан и Веронезе, Тинторето и Тиеполо.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој потстана, го зеде клопчето, повторно седна и, продолжувајќи да плете, продолжи и да зборува: „А вам и на вашата пријателка,“ рече, покажувајќи кон мене, „вам ви е лесно, вие си глумите полулудило, полунормалност.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Вам ова што го нарекувате затвор, ова овде ви е ослободување од затворот што сте го чувствувале надвор одовде.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога ќе забележеше дека не можам да го следам во она што ми го кажуваше, правеше еден гест кој ни беше како поздрав, а и како знак да ја смениме темата за која разговаравме: со врвот на показалцот ми го допираше челото, па врвот на носот, па усните, и започнувавме да зборуваме за нашите мечтаења – посакувавме да заминеме за Венеција, само тој и јас, Венеција, која во копнежот по нашето заедничко постоење во тој град трепереше онака како што замислувавме дека трепери Месечината во водата на венециските канали, Венеција, со архитектура налик на тантела, која видена во книгите за тој град, пред нас во нашите замисли постоеше пореално и посилно отколку пред очите на многумина од оние кои биле таму, Венеција, секогаш кога ќе ја споменевме, како во некоја игра си ги приближував поддланките, спојувајќи ги местата на пулсирачките жили од двете раце, ги извивав малку прстите, правејќи така гондола, и запловував со гондолата- раце по воздухот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Благодарение на тоа што внимателно ги слушав моите пациенти, дојдов до важни сознанија за тоа како функционира човечкото суштество.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Јас ги поттикнувам да зборуваат за своите проблеми, преку слободни асоцијации, низ спонтан разговор, за да можам да стигнам подалеку од симптомите на нивната болест – до траумите од детството кои заедно со примарните нагони се закопани во нивното несвесно, и така да дојдам до вистинско разбирање на нивните болести и до излекување на пореметувањата кои се јавуваат кај нив во процесите на чувствувањето, мислењето и однесувањето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Главната причина да зборуваат Византиските историчари.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Зар не му мислат Србите оти со успехот на востанието, ако се праша: на кој јазик ќе треба да зборува судијата, да речеме, во Тетово? – автономната влада што ќе биде од „мнозинството“ ќе одговори: на бугарскиот: истото ќе го одговорат и месните жители, зашто во нивните очи Бугарите, а не Србите излегоа херои.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Сега во Бугарија е мода да зборуваат дека најголеми непријатели на балканските Словени се: Русите и Австро-Унгарците, кои сакаат на почва на македонското прашање да се зафати и да се продолжи една борба меѓу Србите и Бугарите, која ќе ги ослаби силите и на едните и на другите до таква степен што ќе треба да се набркаат во балканските работи Русија и Австро-Унгарија и првата ќе ги завојува Бугарија и Стамбол, а втората Србија и Солун.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Македонската интелигенција секогаш кога е надвор од своите официјални работи треба да зборува меѓу себе на централното македонско наречје /велешко-прилепско-битолско-охридско/, кое ќе треба да се воведе во сите религиозни и национални пропагандни и турски училишта како задолжителен предмет.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Главната причина да зборуваат Византијците за Словените, значи и за нашите предедовци, беа нивните војни со Византија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Воопшто, сите тие со кои имав случај да се видам или да зборувам г.Станчев или не го знаеја или лошо се одзиваа за него.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За најмалата Ј. Можам да зборувам најслободно. Нашата врска станува литерарна.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Седевме без да зборуваме ниту да се допираме и се сеќавам дека помислив дека повеќе не сакам да се расправам со тебе.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не сакав така да седам во тишина; сакав возбудено да разговараме цела ноќ како што правевме порано, сакав да најдам некој начин што не ќе звучи патетично да ти кажам колку убаво си поминував со тебе, колку ми значеше нашето познанство и како одеднаш сфатив дека бев толку сконцентриран на тоа да станеме љубовници што заборавив колку блиски бевме како пријатели.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сакав да го знаеш сето ова. Сакав повторно да ти се допаѓам.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Со оглед на тоа дека е аутопсична (аутопсија на старогрчки значи да се видиш себе си, да зборуваш од свое име, да зборуваш за она што си го видел со свои очи), сликата подразбира лично сведоштво и искуство преку патување, откривање, набљудување, размислување“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Беше дури и радосен од тој глас. Сакаше оној да продолжи уште да зборува.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

ИВАН: Престани. Станува збор за човек, по ѓаволите. Што ти дава право да зборуваш така...

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ИВАН: Замолчи. Никој не ти дозволи да зборуваш за таа жена. (По мала пауза.) Ти се молам...

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

По неколку месеци, откако го заборави ќотекот, започна да зборува низ селото, да кажува за ѓаволот, за натемагото.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

За доцнењето на автобусот, не сакам ни да зборувам.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Верувам дека од никаде, ама баш од глувотијата на оваа мирна улица се појави брат ми, рус и висок, во фармерки и кожена винтјага, и непоканет почна да зборува, неконтролирано мавташе со рацете, се закануваше, караше; за пет минути колку што ломотеше сигурен сум дека сѐ ми извади низ нос, па дури и сендвичот што набрзина го имав излапано во гадното шинобусиште.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Сакав да ја опишам таа реалност со навестување преку нешто друго. Да зборувам низ метафора.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Токму затоа Витгенштајн вели дека ние не можеме вистински да зборуваме за светот туку само да „посочуваме“.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Не ќе ја изоди... Избегнуваше да зборува за она.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Па и право да зборуваме - на детето умот не му е во иглата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Со девојчињата никогаш не можеше да зборуваш на оваа тема (Модести Блејз, која ако думам арно излегуваше во Стрипотека, не ми делуваше многу импресивно).

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

А сака и да зборува и да пее.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Море, море како гореше детето златно, целото запалено, и само да зборува нешто од недоветра.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Мајка ми цел живот беше добра, рече Роден Мегленоски, но за татко ми никогаш не сакаше да зборува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се прокуди човекот и не може и да зборува без ракија. Да му се урне гробот на тој што ја измисли! Ковче од ковче да му се разневиди!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И почнува веќе да зборува: „магарешките сливи магаре ги посадило, може од голушката на магарешки измет никнале“ , зборува и веќе не знае што зборува, се губи човекот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

и еден ден се појави полковиот командир, на еден бел коњ, коњот игра, не гази на земјата, беше бил заробен од Англичаните, и кога дојде му даде команда на ротниот командир и на другите офицери да се тргнат подалеку од војниците, и тие сите се тргнаа едно двеста чекори, и полковиот командир не прашува кој каква мака има, или некоја поплака да има, и излезе еден, Ристе се викаше, а тој пак сето време само главата навалена и само зачуден, и со никого ни а, ни бе, и мајката, си мислиме, на толку молчење, сега најде да зборува, а тој ти имал мака, полкот негов ја збркал работата, а го окривиле и Ристета и го осудиле седум години затвор да лежи по завршувањето на војната, и Ристета цела недела пред тоа го учел еден адвокат од Скопје како да се пожали, го вежбал за докладот, како да се претстави и како да се поплаче и Ристе станува, јас бев часовој, вели, кога стана тоа, а имам и часовник добиено за храброст, ама јас не бев таму, кај што стана колењето и му кажува сѐ како што било,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Попот се мачи да зборува, ама и нему нешто во гласот му трепери, му го потсекува зборот. Не му е баш сигурно - кажувањето. Како и тој да не си верува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И од ненапијано ќе седне да зборува штогоде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Потоа се врати, застана пред светите врати и почна да зборува. Да кажува божји работи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Да знае земјава да зборува, вели Мисајле Ковачот, не ќе може да докаже, ама нема е. Се спомнуваат силни војски и плашливи војски, се бара правина на кривина, а маката останува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И во маката не сака само за маки да зборува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ако зинат да зборуваат или да се проѕеваат, вели, јазикот им бега и надвор им испаѓа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Нешто ме тера да зборувам, да се отпуштам. Им кажувам на децата за комитите што ме бркаат од дома.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Во гумното влегува Давиде Недолетниот и уште од далеку почнува да зборува: - Еда, вели Давиде Недолетниот, за малку денеска ќе бев мечкин измет.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Станувам, устата ми се полни со крв, веќе не можам од крвта да зборувам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А Витомира го сакав, оти Витомир како што знаеше да зборува, знаеше и да молчи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Како со мене да зборува, а пак не со мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И после ќе запре да зборува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не може да зборува жената. Сака, а не може.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И како што ми кажува умот, тие први ќе ни забранат да зборуваме како што зборуваме сега, вели, оти се плашат за после.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мочта му се затна, му стана гној и го докутна. Му ја затна и устата да зборува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

По згрижувањето на девојката, кое се заврши без офкање и стенкање, сите во групата почнаа да зборуваат за незгодата и за тоа што можело да се случи.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Сакаше да продолжи да зборува, да се оправда, но немаше сила.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Попатно Рада не престануваше да зборува за сите знаменитости на овој град, завршувајќи со јодната бања, за која беше емотивно врзана.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Затоа го пушти соговорникот да зборува. - Како си ти, како ти е роднината?

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ами сега ќерко, немам повеќе што да зборувам, ми го пресече зборот како со мед, со тоа што рече: „Лошо — арно како што ќе рече мама“. Блазе...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

„Тајна“, рече тој. „Каква тајна?“ „Ќе ми дадеш збор дека со никого, дури ни со твоите најблиски, нема да зборуваш за нашата работа?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во него веќе имаше отпечатен образец за договор за работа, во кој беше внесена и обврската за чување тајни. Решив да го потпишам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Арно ама, без оглед каде и за што се водеше разговор, кога ќе наближеше крајот, кога неизбежно ќе дојдеше часот за збогување, обично во претсобјето, низ полузатворената врата, тој уште еднаш ќе го провреше своето бледо лице со живи црни очи и на главата на семејството, која прашањето со страв го чекаше, ќе ѝ речеше, небаре се работи за нешто сосем споредно: „Туку, можеш ли да ми...?“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Носеше волнена, синкава кошула, запетлана напред со бисерно-сива и претерано нагласена врвка, со неуништлива кафеава облека од патка, со неизбежно високи чизми со мексикански мамузи и мексиканско сламено сомбреро.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Кога зборуваше, зборовите му беа толку интересни, толку многу проткаени со вистинска страст, остроумни, промислени, страшно духовити, поразителни за противниците, вдахновени за пријателите, премногу добро умееше да зборува за сѐ што воопшто би можеле да помислите дека ќе...! А тој сепак ќе го стореше тоа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тој можеше да зборува пушејќи дваесет цигари, на која било тема што ќе ја начневте.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во човекот почива, тврди тој, една моќ на раскинување: тој може да се изземе од својот контекст, да избега од националната сфера, да зборува, мисли, создава без веднаш да го посведочува тоталитетот од кој еманира.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Што се однесува до вината на идеологијата, според него, „само таму каде што акцијата може (недвосмислено) да се определи како идеолошка можеме да зборуваме за идеолошка принуда и за последиците на идеолошката акција да ја обвинуваме идеологијата“.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Според Саркањац ова е една од „базичните грешки“ на идеологијата.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Не верувам дека утре ќе врне, реков.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Можеме да зборуваме и без да се видиме. Но за што? Не знам, признав. За утрешниот плисок од облаци?

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Ете, што морам овде да зборувам. Па тоа треба да се подразбира.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Не мораме да зборуваме за да разговараме. Само се логираме.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Шокирана, не можеше да зборува, но малку собра сила: „Татко, Петар му е пријател на Тодор. Учител е, школуван...“

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Што и да зборуваше, беше сигурно дека секој збор од тоа беше чиста исправност, чист Ангсоц.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Само што почна да зборува, речиси викна.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Да зборувам јас, или вие ќе зборувате“, праша тој. „Јас ќе зборувам“, рече брзо Винстон.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„ Му ја даваме на јазикот неговата конечна форма - формата што ќе ја има кога никој повеќе нема да зборува ништо друго.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој речиси ја игнорираше Џулија, очигледно сметајќи дека Винстон може да зборува и во нејзино име.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тоа би изгледало дури по малку неисправно, како опасна ексцентричност, како да зборува сам со себе.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ја оттурна својата порција настрана, го зеде парчето леб во едната деликатна рака, сирењето во другата и се наднесе над масата за да може да зборува без да вика.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Забележа дека сака да зборува.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сакаше да продолжи да зборува за мајка си.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Почна да зборува, со истиот безизразен глас како и порано, речиси без мрдање на усните, со одвај чуен мрмор што лесно се губеше во вревата од гласовите и татнежот на камионите.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Винстон се оттргна малку од летаргијата. Мора да зборува со Емплфорт и да ризикува опомена од телекранот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога тој настојуваше сепак да зборува за такви прашања, таа имаше една незгодна навика да падне во сон.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Срцето на Винстон чукаше толку силно што тој се сомневаше дека ќе биде во состојба да зборува.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Загриза гладно во своето парче леб и проголта неколку залаци пред да продолжи да зборува, со страст на цепивлакно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Не смееме да зборуваме ништо по патот“, продолжи таа, „за случај да нема некој скриен микрофон.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А еве што било напишано во врска со настанот во еден угледен лондонски неделник: Харолд (името на детето), кој живее со своите родители близу Лондон, по една сериозна повреда, целосно го изгубил сеќавањето и моќта да зборува во период подолг од еден месец.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Можеби испуштив некој шум од себе колку да се познава дека сум тука, но не можев да зборувам. Немав глас.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Лена одвај дали проговоре. Не беше способна да зборува.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Не гледа во мене, но сака да зборува: Станувам и знам, вели.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Таксистот не престана да зборува, како навиен. А никој ништо не го праша.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

ЉУБА: Сеедно. Нема повеќе да зборуваме.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Вива продолжи да зборува за филмот и за тоа како игра еден андерграунд филм-мејкер во сцена на журка, на која Џон Војт ја запознава Бренда Вакаро.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Ништо, сега што и да зборуваме - нема фајде.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Кога можеше да зборува со отец Арсенија, гледаше да го наведе да му го раскажува неговиот живот, кој во ништо не се разликувзше од Сталевиот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Рожденката ѝ нареди на идната средба да го викне кај нив дома и таа да зборува со него.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Доста слуша натажена, дури се поразлигави малку. Се исекна неколку пати во шамивчето, што му направи голем впечаток на дедот Петка, ги забриша солзите и откако си ја кладе раката пред устата, потпрена на лактот и колената, отвори да зборува не полошо од дедовците: — Море, дејди вујко, дејди родителу.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Таман да ги помине овците, слушна под пат некакво мрморење: како од подземи да зборува човек. Уште толку се исплаши.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

На Ристета јазикот беше му отекол, бидејки кога го тепала потерата, му ги скршила вилиците и си го пресекол јазикот, та не можеше да зборува.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Везирот го испрати Цреповиќа и го пријави следниот дипломат, со краток доклад што бара: – Шериф Абдула, пратеник од персискиот шах моли милост за сина му на шахот што се наоѓа како сужен кај нас. – Десет илјади златници – отсечно проговори султанот и ја заврте главата настрана, не сакајќи понатака да зборува со претставникот на победениот шах.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Да молкнеш! Да не те чујам веќе така да зборуваш!...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Бог е во нив и тие можеа да зборуваат, да се разговара со нив.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

I Да можеа да зборуваат сите Мајкини гени и хромозоми, тие ќе ви ја раскажеа најнеобичната балканска одисеја на еден живот минат, во најголемиот свој дел, во одбраната на едно семејство.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ќе ги запише, во почетокот на првата глава (романот е поделен или распослан врз 58 одделни поглавја или врз 358 страници – Г.Тод.) авторот следниве зборови: „Да можеа да зборуваат сите Мајкини гени и хромозоми, тие ќе ви ја раскажеа најнеобичната балканска одисеја на еден живот минат во најголемиот свој дел, во одбраната на едно семејство”.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тој продолжуваше да зборува за незавршениот круг, како симбол на патувањето на јагулите: - Движењето на јагулата, почитуван пријателе, симболизира еден кружен, временски тек.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Всушност тој продолжи да зборува за тоа дека го вознемирува проблемот на ослободувањето? - Ослободувањето? - прашав.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Откога си поплакал Силјан на куќа на деветти марта за домашните, кога ги гледал и не можел со нив да зборува, на жалта згора си летнал од куќа и си ошол в поле да си ги види нивјето, ливаѓето, лозјата и чаирите кај што паселе говедата.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Ако се Бугари, арно, - ќе се разберам; ами ако се Турци или Власи или Арнаути, како ќе се разбирам за да зборувам?“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Времето се отвора и почнува во мене да зборува Преведувајќи ме во небо, во скробна исповед Во молитва по која во пустината врне.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Одвреме-навреме од улица ќе чуеја луѓе да зборуваат или некој со налани по калдрма ќе затропаше, а неколку пати и коли поминаа.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Вака молчеше пред да се свапири. Зборуваше кога требаше да молчи, молчеше кога требаше да зборува.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Морав да одржувам врски со дванаесет другари од внатрешно и уште толку од надворешно.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Тој утредента му порача на деда Ангелета како знае да зборува со Бошка Манев и да го кандиса тој да го предаде Лумана.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Тој се замисли: - Ами ако те насмеам, бабичке, и тогаш ли нема да зборуваш со мене?

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Но тој не сакаше да зборува за она што го слушнал, а уште помалку за она што го видел.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Германската филмска ѕвезда, Ани Ондра (Anny Ondra) одвај зборуваше англиски и бидејќи дублирањето, како денес, тогаш не постоеше, нејасните места ги снимав со помош на англиската актерка Џоан Бери (Joan Barry), која беше сместена во кабина надвор од кадарот и која го зборуваше дијалогот во микрофонот пред себе, додека г-ѓицата Ондра само ја отвораше устата, како да зборува.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

- Пред да преминеме на Уцена, вашиот прв звучен филм, би сакал уште малку да зборуваме за времето на немиот филм, кој беше многу голема работа, зар не?

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Зошто? Еднаш кога ќе станеме самосвесни, еднаш кога ќе дојдеме до сознанието дека амбиваленцијата и контингенцијата се неизбежни, ние престануваме да зборуваме за социјалниот систем, општеството, и почнуваме да зборуваме за процесите какви што се: социјалитет, станиште, самоконституција.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Овие категории треба да го зафатат просторниот и временски тек на современиот живот.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Почнала да зборува. За еден час веќе биле стари пријатели, а за два, веќе заборавила дека неговите крилја, воопшто, постојат.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Застана, сфаќајќи дека започнал гласно да зборува. Кора јадеше забрзано.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Не ја знаете ли пословицата: „Пушти си ја ногата колку што ти е чергата“, чергари парталави!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ПАНКО: Со тебе сотоњак човек не може човечки да зборува. Туку со нив ќе се расправам.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

(Всушност, целата фора е во тоа да ги пуштиш луѓето непрестано да зборуваат, бидејќи, порано или подоцна, некој ќе го испушти токму оној збор кој ќе те одведе на вистинскиот колосек).

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Штом почна да зборува, а почна до годината, и штом логички ги поврзуваше работите, таа ја праша мајка си Јас имам татко? а одговорот се стркала од устата на мајката Имаше, мила!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Додека вечераа мајка Перса не престана да зборува и да ѝ се восхитува на Роса, а Пелагија ја поплати чувство на вина што таа и нејзината Пеличка имале среќа да ја сретнат мајка Перса, а мајка Роса со толкаво јато сѐ уште да остане во подрумите!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Многу дечиња, особено девојченцата од нејзиното одделение, ѝ завидуваа на заштитникот Мурџо, особено што со него можела да зборува како со жив човек.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Морав да зборувам гласно и да раскажувам приказни од конференцијата за екологисти за да го придушам бунтот во мојот стомак.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Кога Ѓорѓија ќе влезеше во кујната, таа ќе се свртеше, не поздравувајќи се за добро утро и ќе почнеше да зборува како тој претходниот ден заборавил да купи јаболка, па како таа утрово немала со што да се заблажи или како Ѓорѓија не го исклучил светлото од ходникот и тоа горело цела ноќ - па, знаеш ли ти колкава сметка плаќаме за струја? - ќе се побунеше, заборавајќи кој ги плаќа сметките.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Постојано ме гледаше како да зборувам за некоја ситна, љубоморна женска караница, па можеби тој негов поглед ми ги правеше зборовите толку бесмислени и не ми дозволуваше да се оправдам.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Французинката не сакаше да зборува ниту за музика, ниту за политика, ниту за спорт, ниту за природа.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Низ нејзините дебели стакла, точките од очи гледаа нагоре, а јазикот ѝ ја оближуваше месестата уста.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Само ја турнав чинијата за да ја оставам Маци да ја излиже, но уште пред да ја тргнам раката Маци ја подаде шепата за да ме гребне.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Јас ќе подзапрам, колку да си ги одморам очите, и пак ќе продолжам да зборувам.