Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Професори главни просветители на младата нација. –продолжи таа –Ги подигаме, мораме да мислиме како: Психолошки правилно да ги насочиме, да го поднесуваме нивниот бучен темперамент и што ли уште не.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Но, состојбата во Македонија, беше стасана дотаму, сите да почнеме да допринесуваме за да ја подобриме, не само да мислиме за личните поединечни кризи.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Најпосле престана дури и да мисли на стерната, на оваа заборавена гробница на минливоста.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Интимно размислуваше, но се плашеше често на тоа да мисли, дека некој дамна, дамна згрешил кога решил богатите прекуноќ да станат сиромаси, а сиромасите богати.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Задолжените партиски кадри страхуваа дури и да мислат на ова пријателство, зашто меѓу татко ми и Чанга се случуваше токму она против кое тие се бореа: поврзувањето на поразената класа и победничката класа преку козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко ми сигурно чувствуваше дека гладот, речиси хроничниот глад во семејството ги свенува нашите души, насетуваше како замира нашата врева, без која му стивнуваше и еланот да чита, да мисли.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Како можев така да мислам кога претседателот ене си седи во својата претседателска фотеља и си ги брка своите претседателски работи, а неговиот телохранител, Сатирот, стои пристојно облечен, со црни ракавици и со пендрек во десната рака што го удира врз дланката од левата рака.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Како можам да мислам дека баџанакот веќе ѝ го сторил на жена ми она што јас ѝ го мислам на жена му.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Во посмртниот живот не можеш да се напнеш да мислиш.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

А, сега, што? Сега можам само да се држам за пенисот во растегнатите стари пантолони и, место на повеста, да мислам прескакулица на сѐ и на сешто, но на ништо стамно, да мислам на Тери-Трајан, мојот пријател од детството, кој овие сега износени, но и тогаш подносени пантолони, ми ги даде во Гери, Индијана, при една моја посета таму, мислејќи дека ние на Балканот сè уште немаме асално да се облечеме.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Или од црните потони на мојата крв ќе избликнат непознати желби, и ќе биде доцна кога ќе излезат, никогаш веќе не ќе можам да мислам дека се мртви или остинати, и никогаш веќе не ќе бидам она што сум бил.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сакате да мислите така, па добро, ама тоа не е точно, никогаш и не било, само што жената немала избор, ни излез, морала да ја сузбива својата сексуалност и да биде одговорна.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Вие мажите сакате да мислите на своите жени како на асексуални суштества надвор од својот кревет.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Поради тоа теоретичарите мораа да почнат да мислат повеќе во бројки, а помалку во букви и слики.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

И, се разбира, ваквото летување секогаш е рентабилно, иако оди на сметка на комодитетот. Но, кој да мисли на тоа.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Но не е оваа ноќ како првата што ја помина со Спасија и за која му е сега дури срамотно да мисли.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но тој сега знае дека не чини да мисли за преправање ни да се радува.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Јован се поразведри и почна да мисли како да се претстави оваа нивна ортачка работа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ќе ги земиш ли ти сите кривици на тебе?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На пример, кога ќе ги видите несреќите што се случуваат, немојте да мислите дека сите се случајни.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Кога бев момче ме научија да мислам за Англичаните како за народ со пет оброци.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Откако замина тој, тие стоеја таму како мртви, без да мисли некој на нив.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Сосема да ја избрише нејзината присутност во својата свест, да ја направи безначајна, до крај индиферентна. Свесно избегаваше да мисли на неа.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Не се чувствуваше најдобро, иако ништо не го болеше, но смееше ли да мисли на себе и на некаква нејасна слабост кога толку многу работи му претстојат.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Се обидуваше да мисли на нешто убаво, се мачеше да намами пред очите некои весели слики од одминатото, сончево лето, да ја довика зелената боја на шумите и полјаните, да ги почувствува миризбите на зрелото лето, да ги долови ѕвонежите на стадата прснати по падинките, но тие толку привлечни, толку пожелни слики, само се стрелнуваат низ неговата свест, отстапувајќи им место на мрачните грижи, на тешката неизвесност.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- А, - се насмеа доктор Коста. - Па тоа е некој градски збор. Го истресов онака, без да мислам.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Утрото, кога ја виде умрената овца веднаш, без негова желба му се наметна мислата да ја расчеречи овцата, да ги храни со неа кучињата, како што правеше понекогаш дедо му, но веднаш потоа таа мисла му се виде одвратна, а сега речиси и не дозволуваше да мисли на такво нешто, па ја одвлече овцата преку потокот и ја закопа длабоко во снегот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Не умееше да мисли. Стравот, посилен од секогаш, беше единственото чувство што студено го стегаше во своите клешти.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Кога Крсте Јанчески, војводата, го потамани писмото Благунино, тој не ни помисли дека заедно со него засекогаш ги потаманува и Благуна и Видана нејзин. Не беше глуп па да мисли така.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Секогаш кога ќе одеа нашинци во Белград, за да служат војници, или за да работат, или за да се лечат кај тамошните доктори, тој секогаш, скришум од своите, молејќи се никој да не дознае за тоа ги поздравуваше Благуна и Видана и им пушташе, колку за здравоживо, по некоја пара.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Затоа тогаш не го прими Видана, дека мислеше оти Благуна малку истргала за својата постапка, и оти неќеше да им даде можност на другите да го шетаат од уста до уста и повод лесно да се измируваат со стореното. Но и не престана да мисли на нив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А беше и човечен, и главата на сиот сој Јанчески, па оттука и задолжен, да мисли за секого од нив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Дали навистина можела така да мисли?.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

На зборлестата Огнена ѝ одговорив дека јас лично не располагам со повластици во врска со погребите; немам ни доволно информации за одлуките што ги носат одговорните другари.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А тоа го стори со една единствена и подмолна цел: сите да мислиме и да веруваме оти нејзиното копиле е навистина синче на најглавниот главешина!“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но Даскалов не отстапуваше: „Можеш да мислиш што сакаш, но јас сум уверен дека Иван е плод на здрава љубов, за жал настаната во чудно време во кое на љубовта не и било дадено да одлучува“, ја разлагаше Даскалов упорно својата теорија.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не знаев што да мислам. Се шегува ли момчево или ја испитува мојата храброст во која ни сам не верував?

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Дал’ си Бог? Умот ми е бомба, тебе да те дигнам Сѐ е океј Бог е геј, имаше ти право404 ‌Можеби Бог е геј, но Соник јут не се.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Соник јут се сосема благонаклонети кон настраното. Во нивните културни референции има многу геј-уметници и дела.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А во 1994 година групата се здоби со геј- бесмртност со песната „Андрогин ум“/Androgynous Mind (од Експериментален џет-сет, треш и без ѕвезда/Experimental Jet Set, Trash and No Star) која – можеби поради почитта кон нивниот неодамна починат штитеник и обожавател Курт Кобејн – му го преосвои Бог на геј-идентитетот: Еј оди тажен ангел, збори ко жена Надвор да мисли зошто сѐ е тиња, а не е жена Ене го клоцнат во стомак, го сјебале, таман толку треба Ме клекнаа на колена, му бацувам прстен, Бог е љубов Андрогин ум, андрогин ум Андрогин ум, андрогин ум Андрогин ум, андрогин ум Еј, еј, дал’ си геј?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Пушење требало да се викаат и песната и целиот албум за Гефен рекордс, а на обвивката требало да го има цртежот на Крафорд од Петибон, но Дејвид Гефен ја отфрлил таа идеја, а песната ја скратиле на две минути и ја пренасловиле како „Милдред Пирс“, додека албумот го преименувале во Гу, а за насловната се избрал нов цртеж од Петибон.403

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А мислите? На што друго да мисли мајката, ако најпрвин не помисли на своите рожби?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Сите почнавме да мислиме на најлошото. Што знаеш. Туѓо место, непознати патишта, нешетан човек...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Авторите на Џумајската авантура, коишто дејствуваа од името на бугарската влада и бугарскиот дворец и кои што ја повторуваа 1895 година... и ги дадоа сите адути на турската влада, а потоа и на српската и на грчката, коишто секогаш гледале лакомо на Македонија, да мислат дека македонското население е просто орудие за спроведувањето на политиката на еден внатрешен државен актер и дека, следствено, треба да ги преземаат сите мерки за осуетување на неговите планови.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

- Ти... како нешто да мислиш... - што ти паѓа на ум!

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Дојди, седни тука. - Ова ти е третпат како си тука.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Секогаш кога ќе се изнервираш, се качуваш на покривов! Margina #32-33 [1996] | okno.mk 121

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

А има основи да мисли оти Императорската влада е исполнета со добри намери за своите македонски народности.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тој се согласи и со овие зборови и во душата почувствува горчина кога некој друг рече дека меѓународната заедница покажала максимална толеранција за Албанците и тоа им дало право да мислат дека можат да прават што сакаат.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Мадам Рада Мојот практичен ум цел ден ме тера да мислам дека можеби е време, и тоа крајно, да вметнам нова шифра на дејност во мојата фирма загубар, која нема да бара многу средства за вложување, а маркетингот ќе го прави самата задоволна клиентела, по принцип „од уста на уста“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Слушај џандару, немој да мислиш дека ти се плашам. Пет дена те нема и сѐ ти фали.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Знаеше дека е уште далеку од работ на таа извишена шума, но тоа беше единственото, на што уште можеше да продолжи да мисли, додека волците си мислеа на она своето.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И веќе почна да мисли каде би можел да очекува да го сретне.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сега и не му беше толку тешко да ги слуша тие зборови. Го тераа да мисли на шегување.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Еднаш тој дури можеше да мисли дека тоа е само едно обично запознавање, во кое можеше да биде направено и првото одмерување, или уште и првото бележење на прогонетиот и прогонувачот. Беше некоја утеха.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сигурно ќе продолжеше да мисли само на ножот, ако не се случеше она, што најмалку го очекуваше во тој миг.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Заедно со некакво бледило, што го чувствуваше просто како му лази по лицето, можеше да мисли само: Ќе ги здробам, сите овие трупци до последниот, ми требаат само неколку дена добра вода за да не оставам ни еден од нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А тој можеше да мисли на Претседателот и на бригадирот Језекил како секогаш, наполно ослободен од времените впечатоци.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Не е корисно, ниту има смисла сега да мисли на тоа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

За кого да мислам сега? Стојам победен, свалкан пред скорните на оној што требаше да го уплашам и уништам.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

На стражарот сега не помислува. За тоа не е потребно да мисли веќе.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

а кога ќе излезеш на горниот крај од планината, долу веќе нова шума пролистала, млада младица, кревка, марула, други ластари се подале и ти само се преместуваш и пак јадеш, само по една широка бука за сенка си оставаш, и јас не сакам така да мислам, вели Стеван Докуз ама нешто ме тера, којзнае во која длабина е скриено тоа што ме тера, дали некаде во мевот, или уште подалеку и подлабоко, а јадењето не е еднаш и не е за еднаш, кога би можело да се најадеш само еднаш и тоа цел живот да ти држи, сто години да не мислиш за јадење, само си работиш, ама зошто да работиш тогаш, си мислам, што ќе правиш со сработеното, ќе се чешкаш, ќе се чешлаш, и зошто ќе ти служи устата, зар само за да ја поганиш, и таа треба со нешто да се подмачкува, да се проветрува, ќе ти скапат забите од неџвакање, од неработа, ќе ти фати пајажина, вели Стеван Докуз и џвака некое чкорче, го толчи, го цеди, а јадењето никогаш не му се познава, никаде да му се види јадењето, дали нешто во него му го јадеше, дали за два-тројца јадеше или му го земаше некој црвец, некој скриен молец во него или некоја друга заседната болест,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- На човек му е убаво кога не го пушта работата, велам јас, кога не му дава да мисли на лошо.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А добитокот си е добиток: мораш и за него да мислиш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- На кого можам да мислам, му велам, сакав само да проветрам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој со едната нога може и на трет да мисли, ми вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да не ме закопале недоумрен, си мислам. А може мртвите, и по смртта, можат да мислат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога бегавме од болеста немав време да мислам кај сум, кај ноќевам, како ноќевам. Тогаш мислев само на децата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не знам како ми дојде на тоа да мислам. Ја гледам буката, а над неа, низ вршките нејзини фрчат штрапнели, куршуми.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Молчев, не сакав да разговарам за она на што не сакав или не можев да мислам по среќавањето со Онисифор Мечкојад.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А орлиштата се собираат да ги пречекаат, секако овде, над нас. Знаеш ли сега зошто?“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но немој да мислиш, ти, стар добродушен мрморко, дека во овие бели прегратки ќе ја заборавам малата Џен, малата црна девојка со жолта свилена панделка во косата.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Но за неа тоа не смеев да мислам. Жаклин беше светица.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Мора да е таа, бидејќи ги почувствува влажни образите и болка во самата јаболчница како од удар.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Почувствував страв, ми се причини дека прелесно влегува во играва.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Без страв, ослободувајќи се конечно – веруваше, во еден морбиден налет на радост и студ – беше крај неа и ги рашири и таа дланките, одбивајќи да мисли, а жената од мостот се притисна во нејзините гради и двете се прегрнаа, здрвени и молчаливи, на мостот, со раздробената река што удираше по столбовите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ќе ми се слоши ако продолжам да мислам. Но вистина е, вистина: си мислев нешто чудно.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сѐ е така едноставно. Баш е буквалистички. Нема што да мислиме, тоа е тоа.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

И колку и да мислиме добро за својот живот, за смртта треба уште повеќе - зашто таа вечно ќе е со нас.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Доста. Треба да мислам на друго.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Шумовите во собата го тераа да мисли на Јана и да ја сонува, не в парк, каква што ја знаеше, туку в кревет со тој црн лекар, одмерен и пресметан дури и во љубовта.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Во богословијата почнав да мислам на жени.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Најпосле јас сакам да мислам на своето утре.“ Брат му беше изненаден. „Секако, не си песок“, рече како да го заборавил нивниот последен разговор. „Седи.“ Седна и ја впи канцеларијата во својата свест еднаш за секогаш наслутувајќи зад студените ѕидови строги и непознати дамари.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

За жал, аргументите што ги потегнуваат националистите, шовинистите и фашистите, народот сѐ уште ги смета за правилни, бидејќи толку се запарложил во својата мрзливост што едноставно му е премногу да мисли, расчленува, да ги динамизира психата, општеството, самиот живот.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Од онаа вечер не можам да престанам да мислам на тебе. Би сакал повторно да те видам.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Умешноста да се процени вистинската состојба по такви животни потреси е обично реткаи доколку некој располага со неа ја притајува во горчливото срце: ни совладаниот можеш да го утешиш ни на славеникот можеш да му ја укажеш потребата да се смири и да мисли на иднината, на луѓето и на земјата за која бил готов да полее и своја крв.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Го сторија тоа, најпосле го сторија тоа, беше сѐ што можеше да мисли.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И луѓето под небото се во голема мера исти - насекаде, низ целиот свет стотици илјади милиони токму вакви луѓе, кои не знаат за постоењето на другите, одделени едни од други со ѕидови на омраза и на лаги; а сепак речиси сосем исти - луѓе кои никогаш не научиле да мислат, но кои натрупуваат сила во своите срца, утроби и мускули, со која еден ден ќе го превртат светот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Да, увидуваше сега, отсекогаш знаеше. Но немаше време да мисли на тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Отсега натаму тој ќе мора не само да мисли исправно; ќе мора и да чувствува исправно и да сонува исправно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Да мисли, да мисли, дури и во ова делче од секунда што му преостанува - тоа му беше единствената надеж.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Емплфорт направи неколку несигурни движења од една страна на друга, како да мисли дека постои некоја друга врата низ која може да излезе, а потоа почна да се шутка низ ќелијата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Малото дете врескаше од страв и ја криеше главата во нејзините гради како да се обидуваше да се закопа во неа, а жената ги ставила своите раце околу него и го смируваше иако и самата беше модра од страв, за сето време покривајќи го колку што е можно повеќе како да мислеше дека нејзините раце можат да ги одбијат куршумите од него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Некакво силно чувство, не толку страв колку еден вид неодредена вознемиреност, пламна во него и повторно згасна. Престана да мисли на војната.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Општо земено, човек не можеше да мисли дека е побезбеден во природа, отколку во Лондон.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Понекогаш“, рече таа, „ тие те третираат со нешто... нешто на што не можеш да му се противставиш, нешто на што дури не можеш ни да мислиш.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Со Џулија не му беше тешко да разговара за такви работи: за Кетрин, во секој случај, одамна беше престанал да мисли, и сѐ беше претворено во непријатно сеќавање.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Одеднаш повторно почна да мисли на О'Брајан.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога ќе се залажеш себеси да мислиш дека гледаш нешто, ти заклучуваш дека и сите други го гледаат истото тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Едно мало купче веќе видов над куќата, под патот што врви кон Стрелеско, на отворениот простор кон ридот. Но не се задржав да мислам на тоа.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Си велам, можеби зашто се жалобни дни и зашто треба да ме остави да мислам на Борко.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Некој ти вели, за тоа имаш глава, требало да мислиш. Ама не е само главата со која се мисли.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Јас таму во очај појдов и не ќе беше право да мислам дека ќе има нешто уште полошо и пострашно што би требало да очекувам. Не ќе беше право.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Можеби и се сеќавале за неарни мисли, зашто грев е и грешно да мислиш... Ех, душа човечка, низ какви сè темни вилаети поминува! ***

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Сртови стрмни Кај и да погледнам Друмови црни Главата ја веднам Шуми непроодни Се плашам да мислам Ширини сводни Дозволете со мудроста – Да блиснам! 2007

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Како да брзаше да завршиш многу започнати работи, како да мислеше дека немаш многу време.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Ако не сакаш дебела жена, тоа си требало порано да мислиш, кога си се одлучил да ја земеш...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Марија не сакаше да мисли на тоа. Ноќе, скриена од темнината, тивко си поплакуваше.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Со ред сите пи врвеше во главата, а штом ќе дојдеше до Нешка Рожденкина, некако умот му се завртуваше и не можеше ни зло ни добро за неа да мисли.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Марије млада невеста промискуитетна и нечесна сеуште мажи шармираше а висок морал пропагираше Везден нокти лакираше со свекрва очи си вадеше до ова да дојде немаше да мислеше дур се ебаваше Сексот и градот го гледаше и ретко алишта пеглаше во бракот што влезе се каеше ни јајца да спржи не знаеше

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Татко ѝ велеше на мајка: За Јована ни даваат невеста и ќе земеме, туку за Анѓа веќе треба да мислиме.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

А знаеш што му одговори мајка? – Откај да знам – небаре зачуден ѝ одговори Стојан. – Вака му одговори таа: Што има за Анѓа да мислиме?

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Трајко и Велика си правеа план за децата, и една вечер, мислејќи дека Анѓа спие, во темнината под покров почнаа да си разговараат: – За Јована ни даваат невеста и ќе земеме, туку и за Анѓа треба да мислиме – ѝ шепотеше Трајко на жена си. – Што има за Анѓа да мислиме?

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

А кога и тоа не ќе помогнеше, отец Иларион ќе му го земеше прстот и ќе му го ставеше на пламенот од свеќата и ќе му речеше: - Подобро ли ти е без прст, или да мислиш на рокчето...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Душата на животните е тесно поврзана со нивната физичка природа; таа е сврзана со материјата и не може самостојно да постои и делува; постои само додека постои животното, зашто тоа не е духовно битие како човекот; таа не може да господари со своето тело како душата на човекот; тие не се разумни суштества и не можат да мислат; тоа својство му е дадено само на човекот; тие имаат само сетилни нагони и инстинкти; а човекот, како мисловна природа, е свесен за себе си, мисли за вечноста, за бога, за својот живот, за своите постапки, и на тој начин го обновува своето постоење; има психички живот, а животните си остануваат онакви какви што се создадени - неразумни битија; движењата им се условени од надворешни и внатрешни влијанија и нагони кои произлегуваат од физичката потреба да се одржат себе си и своето потомство; немајќи разум, немаат ни апстрактни појмови: за добро, за лошо, за вистина, за убавина.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Китан требаше да мисли кога ја правеше куќата... да не ми ја пика близу до каменоломот...“

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Се чини дека со таа или по таа досетка Еда диференцијалите во преградите на челниот ѕид на гаражата престана да го потсетуваат на било што. Немаше време да мисли на тоа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Едо, јас не сум создадена за мажење“, му рече Елефтерија, гледајќи го право в очи како во очекување, како да мислеше дека она што таа сега го рече може да го има своето целосно значење само откако ќе чуе што ќе рече Едо. „Ни јас за женење. Драга моја!“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Никој нема да мисли мрзоволно „ја трпам со години, а смачена ми е мајката на моите деца“.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Ѓаволу волшебен, опсесијо! Опсесијо моја, време се навикнувам на тебе се навикнувам на себе па почнувам и јас, налик на владетел семожен да мислам. Да се умислувам.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

1. Преобразби „Срцето ме влече да ги опеам преобразбите во други тела“,23 на Ѓаволот конецот намотан на макара да го замрсувам јазикот да го вртам вртоглаво на врвот врв да најдам во коцката, коцка-бесконечност во кругот, точка-вселена за габите легло, да го откријам -пред да пропеат првите петли- мистериозниот отпечаток, совршено обол божјата преса по европските полиња додека житото живее знак дава човекот да се прилагоди на чуда и да мисли низ чудеса небаре сѐ е од два краја составено на два раздвоено, непостојано хаос и космос секаде и секогаш отровен и неотровен свет двојници свет условно отворен на слобода пуштен за да биде поблиску до смртта најаве одошто теориски.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Не можеше веќе да мисли дека повторува зошто огнометот и отпорот на неговите мисли се слеаја во треска, го полавија.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Да мислиш на летата, рингишпили, птичји гнезда.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Ја гледам твојата крв и не можам да мислам на венци.“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Глупоста стануваше голема, огромна. Започнуваше да мисли. Да се организира.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Затоа сакаа да ја чујат кљакашката на Шишмана што ќе значеше дека тој престанал да мисли на тоа.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

- Значи, - се замеша и Коте, - можат да си ја гледаат работата, - рече, зошто сѐ повеќе почнуваше да мисли на мисериштето и на компирите.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Сака да мислиш, да токмиш, време бара тоа. - Тогаш кога да дојдеме? - праша Коте.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Веќе неколку дена како доаѓаа тука над карпата каде што можеа само на тоа да мислат.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Не ќе мораме да мислиме на него секогаш кога Јупитер или Сатурн или Марс ќе го осветлат вечерното небо Беше тоа нешто друго.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Почна да мисли на групата печалбари што требаше утре даги пречека и да ги поплени.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ако е твое. - Чекај, да помислам, чичко. И Зоки почнува да мисли.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Толе ја крева главата и почнува да мисли. - Па... имаме... имаме двор.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Тогаш за првпат ѝ било спомнато на Трајчеица, и тоа в очи, дека треба да се спушти на земјата; дека не смее да мисли дека сѐ што лета се јаде; дека мажот не е секогаш само маж; дека покрај тоа што е маж сака да биде и љубовник, и додворувач; дека на жената ѝ е порачано да биде убава; да биде посакувана;

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Без да мислам, што се вели, го фаќам растојанието, чекорот негов.