да (сврз.) - оди (гл.)

- И дека таму беше истепано многу народ и шумата почна да оди.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Глупост. Наместо, за почеток, само да бидат попишани и вратени дома. Толку.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И покрај сѐ Марковски – кој зад себе веќе имаше добиено еден судски спор против истиот свој работодавач и поради тоа беше земен „на пик“ – упорно продолжи да оди на работа.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ако ја загубиш најважната работа, довербата во себе, самодовербата, ти не си подготвен да одиш понатаму, да се качуваш и да достигнеш до својот духовен врв – продолжи старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Еден начин да се излезе накрај со тој проблем е субјектот бесконечно да оди од еден објект до друг, секогаш останувајќи незадоволен.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
- Чешмата нека си тече - ѝ велам. - Се освеживте и сега да одиме.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
А и двајца се, ќе им биде дури лесно да одат по разгазенана дира.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Неколку дена подоцна, по една претстава во операта „Гарние“, тој доаѓа позади сцената да ја поздрави, да ѝ честита за прекрасниот настап и ја кани да одат на панаѓур на кој се слави празникот „мајски ден“ слично како во Америка, во едно мало, идилично место надвор од Париз. Таа прифаќа.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
- Далеку е тоа, Петре, му одговорил Иван, мене тешко ми паѓа со мислата таму да отидам, а не по патишта да одам, по небеса да летам ...
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тие мораат да дојдат таму кадешто вие сакате да одите.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Беше свесна и добро знаеше што сака, но и што може, колку да даде и до каде да оди.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И децата се вратија, ко немиени, а Велика уште вика; - Дали ручек да готвам, вели, или по нив да одам, како не се наодија, да се ненаодат, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Си зел в раце едно дрво некастрено како за стап, раце да му се најде, за од лошо да се брани, и тргнал на угорното да оди.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ако требаше да го стокми чунот и да оди на риба откога ќе заврши акшам намази, четвртата муслиманска молитва, тој веќе знаеше на кое место мрежата ќе му заграби најголемо јато белвици, а каде крапови и костреши.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Откако ќе го сврши тој своето образование во Србија, каде тој треба да оди: во Бугарија или во Македонија?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Не можеш да погледнеш од внатрешната страна. Да одам да му побарам лек?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Можеме да одиме во Германија и таму да го набавиме или во Лондон, Но нешто нѐ спречува да донесеме одлука.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
XVII Тане најпосле се отсели. Пред да се отсели, му вршеше притисок на брат му Оруш да се отсели и тој, да одат заедно.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Добро би било потоа да одиме некаде на кафе, нема смисла да ти ги давам парите на улица, не си ми макро!
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Го видел расонувајќи се невозможно изменетото лице на Ганка, на таа негова возбуда и казна и, без здив, со болка во некој 'рбетен дел под вкочанетиот тил, се склопчал, се намалил да ја сокрие возбудата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Еден ден се решила да оди на гробиштата каде што биле закопани загинатите од земјотресот.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Но, ја запеа на микрофон „Ајде слушај, слушај, калеш бре, Анѓо“ и ги собра сите симпатии и ја побараа и на „бис“, како да е Виолета, и таа ја отпеа и „Кога си тргнав на туѓина“, а мајка ѝ се расплака, нејзе и Центар ѝ беше далеку зашто, нели, со „два реиза“ мора да оди на гости кај ќерка си.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Земанек рече: „Ти си луд. Јан Лудвик, ти треба да одиш на психијатар.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Немаш никаков друг план, никаде нема да одиш и ништо немаш намера скоро да правиш? – го испитувам теренот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во тефтер, брату, вера нема. Туку да одам (Сака да стане.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
— Ууу, братко, — се јави невестата Менка, која што се спремаше да оди да ја вика Доста.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Го молев Симона да одиме до гробиштата. Тој велеше дека бездруго ќе одиме, но вистински одлагаше.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
И ќе продолжам, си рече, но тоа не може да оди во бескрај.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
ТЕОДОС: Да одиме. (Тргнува.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Утре треба да одам на гинеколог за сигурно да знам...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Гаврил од САД се јавуваше секој ден. При едно негово јавување на Скајп те замолив полека да станеш и да одиме до детската соба, до комјутерот.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Сега ја беа напуштиле чистинката и повторно талкаа низ шарената сенка, прегрнати околу половината секогаш кога беше доволно широко за да одат паралелно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Е, фала ти, му велам, значи јас треба да одам нагоре.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Па, лето е! Не мора да оди на школо!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Секој сват што се спремаше да оди по невеста од Рожденката, или за Рожденката, почна да го спрема коњот и пушката.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Станав и не знаев каде да одам. „Мир со тебе, Иларионе!“, рече Филозофот. „Успокој се, оти уште има“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ќе ти текне да одиш на пример во Русија, ќе си одиш...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ако ме разбравте што ви реков, сакам да одите кај него и да се смирите со него оти не да сте повиновни, туку зашто сте посилни – треба да бидете подобри.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Паметам како цело село наспроти Света Петка штутевме да не удри клепалото за да се прекрстиме сите и утредента пак да одиме на утрена.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
По многуте епитимии, најпосле Смилјанка почна да заздравува и да оди на добар пат и отец Иларион ја ослободи од келијата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- А сега морам да одам, ќе ме бара мама.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И нема да одиме на маневарка!
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Почна да собира порез, прирез, да собира војници, а требаше да оди и потера, оти собраните витолошки „Б'лгари“ не сакаа да одат да се бијат со својот „б'лгарски“ Војвода Јована Ѓуровчето, кој заедно со Гурлука и други „патриоти“ се врати во своето Мариово летото 1913 година со голема чета и дојде во Биновиот реон — онаа пуста Опстраница. каде што се Сукаловите колиби.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога ќе пораснете да се одликувате: со машка сила, надворешност, вештина и леснотија во своите вежби! Вие немоќни и сакати да одите на море.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Учителката рече сите да одиме да го видиме. А за Весна зборот на учителката е закон над законите.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Родителите ги допираат рацете на Криста за поздрав, ќеркичката ѝ се фрла околу вратот и ја гушка додека мајката останува скаменета, а потоа заминуваат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
По малце време беа растанале сите од куќа и секој по нешто работа работел: мајка му фатила кравите да ги молзи, невестата му овците ошла да ги молзи, син му свињите и телците, прлињата ги испуштило за в говеда да одат, сестра му куќата фатила да ја мете и гнојот да го фрла.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Слегов на станицата и сега не знам кај да одам потаму.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Престанав затоа што кога бев пред свршување се сетив дека жена ми е во соседната соба поради што посилна беше мојата желба да одам да видам што прави таа одошто да се предадам на таа свињарија на која речиси ѝ бев подаден.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Курви, педери, кретени! Кој да оди? Тој да оди!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
- Да одиме, - стана Пишпирик од пенушката на која седеше. – Ако побрзаме, зимата ќе ја минеме сити.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Но, ние сепак ќе продолжиме да се обидуваме, сè додека ни е полна пушкава, и додека нозеве продолжуваат да одат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И ако ја сака да одам стројница направо кај пусти ѝ вујко.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Подоцна, по добивањето на спорот опишан подолу, Величковски целиот добиен износ на парични средства го дава за операција во специјализираната приватна болница „Филип Втори“ (кај д-р Жан Митрев), како и за понатамошно лекување и третман на проблемите со срцето – на пример, тој има реални месечни трошоци од 3.000 МКД за потребните лекови кои му се неопходни за нормален живот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Неподвижно од немоќта на Еразмо да оди по невидливиот пат на духовното, лежеше на едно место, приковано од Еразмовиот сомнеж во себе, без нималку верба; одвај дишеше, живуркаше полно со желба за живот во очите.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Човек кој би ме посматрал ако се загледа поскоро би видел како стрелката на часовникот се движи. Сепак морам да одам. Не смеам да застанам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Но, потоа работите на овој план радикално се променуваат – па, откако приходите ќе влезат во фирмата, како што нагласува самата, почнуваат „мистериозно“ да исчезнуваат, односно „да одат во џебовите на двајцата директори“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Се закараа децата додека Пеце најпосле не им рече: - Ајдете утре да одиме со воловите на Герово Кладенче, да го најдеме деда Гера војводата и да го прашаме: крив ли е Мартин или не е?
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Големи и црни беа пампурите и ни рекоа таму да одиме и одевме и се качувавме по тесни скали врзани за пампурите.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ќе ми биде многу драго да одам на кино со тебе. Но, тоа татко ми нема да ми го дозволи.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Додека ги води кон неговото омилено место, зад куќата, госпоѓа Цимер се обидува да им ја објасни состојбата на нивниот омилен поет.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Утрото треба да одам пак кај Роса, да потажам. Свеќа да ѝ запалам. А свеќа, пусто, нема.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Има изливи на нафта во океанот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Нѐ прашуваа каде се кријат учителот и Мила. Нѐ тераа да одиме до местата каде што ја пасевме Мила со нашите кози.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
На другиот ден, кога Мацко пак од никого не доби јадење, го молеше Ловџија да одат да ловат глувци, ветувајќи дека сега ќе биде повнимателен и ќе го фати глушецот.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
И по скалите, еден зад друг се симнавме од пампурот, болните и старите и жените заедно со доенчињата ги спуштија на земја со кошеви и ни рекоа да одиме на другата страна.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И го направи, покрај сите попови настојувања работата да оди по неговиот план.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Вечер да одиш на амам, да се истриеш.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Дури сега командата на ДАГ ја виде опасноста и нареди офицерската школа, составена од петстотини курсанти, која е во резерва и со седиште во селото Брезница, со трчање да оди на помош на 102 бригада во чиј состав беа постари мажи и голем број инвалиди.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Но, не беше така, за среќа моја: слушнав убаво дека Лествичникот му рече на ноќниот патник во одајата негова да оди и да го чека долу; така рече и никако поинаку, оти слушнав.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Секогаш Кире го праќаше, ако треба негде да се оди место Тодор да оди го пушташе Кирета.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Каде и да одеше, кого и да убедуваше од власта, а во партијата немаше пристап, брзо ќе завршеше како сомнителен, ќе го испитуваа, ќе копаа по уште незалечените рани од блиското минато.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
„Дојди, Рози.“ Со кутијата в раце, Милан почна да оди по песочната патека преку градината накај малата куќарка за пилиња, што се потпираше на кокошарникот, кој се наоѓаше во задниот дел на имотот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И затоа почна да оди често кај братовчетка си Тода, која нарочно по негова „порачка" ја извикуваше Нешка на калето и ја прашаше ту за едно, ту за друго во врска со него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Каде што ќе не однесат средозимскиве ветеришта! – Одговори задоволно Дедо Мраз пред кого, Добре, најдобриот човек на светот, го подзабришуваше жешкото лице облеано во солзи – радосници – Каде и да одиме, ќе ве распродадам како алва на гладни сумустраци!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Но, таму каде што и беше нијатот да оди, можеа да заминат само најсиромашните колонисти.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Алхен не можеше да не ја украде капелата. И сега тој многу се срамеше.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Никој не мислиме да одиме в град, вели Лазор Перноски.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Откако се вкорени така македонското „дело” во Бугарија, Македонците фатија да одат и во Србија и таму да им ја излагаат својата програма на владата и на српскиот народ.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Чупите одбија да одат и да ја чистат Латинската Црква, заедно со браќата и сестрите се противставија да се празнуваат Божиќ и Велигден, не даваа да се вапцаат јајца, одбиваа да се венчаваат в црква, со поп, туку одеа во Тополчани во општината и таму матичарот ги регистрираше.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Некој беше посилен од него, можеше да оди во триста ѓаволски мајки.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Не сакам да одам во болница.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Луѓето се затскрија зад свијокот, во густите дрвја, и зедоа да одат угоре, по шумичката. Таму не ги фаќаа куршумите.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Токму кога се ружаше да оди по вода за расип од бунарот на Стрико Маловите, Доста стана.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Треба да оди тука близу, до еврејските канцеларии, каде што го очекуваа неговите уплашени соговорници што, Боже мој, беше поволен предуслов за успешни преговори.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Осеќавав, макар да бев тргнала најблиску да одам, макар да сум заодела да слезам само до водата на езерото долу, да, осеќавав, велам, дека тој е некаде тука близу.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
„Надвор од чистинката“, рече Џулија, „подобро е да одиме тивко.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Поради Југославија бев на робија и пак ли да одам во Југославија?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Му се чинеше дека ќе може бесконечно долго вака да оди по деда си, да замавнува со косата и да остава зад себе бранови соборена трева.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Го собраа и житото и добитокот. Добитокот го врзуваа за нозете, го легнуваа, и откако ќе го изгазеа убаво на мевот, го одврзуваа: ако добитокот можеше сам да стане и да оди, го земаа за носење оружје и храна.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Често настапуваше на платоа во Метрополата, крај дрвореди, испраќаше ливчиња по реки, во отмени салони ухнуваше здив во стаклени чаши и говореше со јазик на јасновидец, излегуваше гол, со кренати раце на полна месечина, и луѓе слични на него, почнаа да одат по него, да го слават и да го тажат.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Арно ама Силјан парите не му ги земал, чунким сакал и тој да оди со него на Божи гроб.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Тоа беше време кога човек не смееше и да му го спомне името на Сталина, а камоли да помисли некој да оди до него.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
„Можам да те испратам до факултетот,” му реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таму на свиокот од патот кога ни рекоа дека само до тука можеме да одиме со вас, застанавме на угорнинката.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Командирот на караулата им вели: - Кој не бил во странство, сега може да оди...?
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
– „Море не велете ми аџија, бре селани им рекол Силјан, оти не би касмет да одам на аџилак, чунки дуовникот што ме зеде да ме носи се удави в море; оставете, браќа, не е за кажување и за верување тоа што сум патил во овие две-три години, ама ак ми беше тоа што сум патил оти од таткова и мајкина клетва не сум верувал.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Како гламна прегорена згасна мојата молитва душата ми остина наместо да се стопли, и јас решив: да одам, сѐ да му раскажам на Филозофот, да се покајам пред него и од него прошка да барам, кога Господ не ми ја дава.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А тогаш, кога ја качиле бомбата на кола, Трајана ги набркала сите седуммина мажи, сина си Ѓорета намерно го испратила да оди двесте-триста чекори напред пред колата, божем за ако има камења да ги отстракнува и да ѝ кажува која има дупки, а сама, откако се прекрстила, ги повела воловите, и - нога за нога право прудолу.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тука беа во прв ред најчестите заемки како: султан, везир, беглербег, паша, падиша, бег и беј, санџак, ага, ајанкајмакам, потоа на листата се надоврзуваа и муслиманските верски лица и исламското право како: муфтија, оџа, имам.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
ЈАС сосем случајно се извлеков да не направам пакост со овие раце, што сега ја крепат оваа глава да не падне - да не се стркала како тиква... тиква тиквосана, секој може да ја повела како му се сака...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ристе не можеше да стои на нозе, камоли да оди, а сиот онака отепан требаше да се полекува.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Веќе подолго време не беше нежен со мене, а сега за првпат беше груб.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Трајче разбра дека го прашува за името и одговори: - Јас се викам Трајче, а ти? - Федерико амико! - рече стражарот со брадичката и го пушти да оди непретресен.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
— „Кој ќе дојде мене овде друг од Тода да ми каже" — ал рече таа и го зеде букарот да оди на вода, иако пред еден саат полн го донесе.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Брат ми Трпче многу ме лутеше поради тоа што како чичка ми се лепеше секаде каде што ќе тргнев да одам, ама овој пат дури и за рака го фатив.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Се најдов во небрана — изненадена сум невела — не чини неј — нив непара — не толку нетоп — невестински украс од тенеќија кој ја заменува короната ниа — оние нии — нив нуна — кума (делхинутив — кумица) нишан — знак нишка — нит, нитка на платно нишчелки — направа на разбој за ткаење ној— оној ногашчка — наплеток од косата обрецнам — врекнам, нависоко ќе проговорам обрус — долга везана крпа со реси од која се прави чалма на главата одер — врста кревет на столни ногари закопани в земји на кој се чуваат алиштата и покровите во визбата одвраќам вода — басна на вода за да се мени положбата во која се најдува озастра — утринава онбашија — турски војник десетар — каплар опурчак — искинат опинок кој веќе не се носи оралиште — место каде се игра оро ораџика — жена што игра оро орјатка — погрден збор за жена со која друга жена е скарана орман — густа гора оужје — накит олепела — лесна клетва осмак — мера за жито 50 оки отпуст — поповска песна пред свршетокот на извесна. служба павти — женски накит од сребро и бакар пагурче — сад за ракија пазамарка — џеб на селска кошула пајвани — ортомчиња со кои му се врзуваат нозете на коњ да оди раван — ситно парка — што ѝ е, што ѝ пречи да направи нешто паскурник — шара за шарање поскури пачавриче — книжулче, може и крпче од ткаенина пашит — без самар коњ, маска, магаре пералник — котел во кој се топли вода за перење песјачка — погрден збор за жена со која друга жена е карана петле — во онаа см. наполеон — пара златна француска со петле на неа петравил — епитрахил петреви гаѓи — горско цвеќе пинок — опинок плак — старец плетва — трева во сеидбата поврзало — врвца на торба или вреќа, како и на огламник на добиток подвеска — дел од селска облека.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Татко, на крајот, секогаш се покажуваше како добар стратег каде да одиме.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Си смислив дека морам да одам на пракса што подалеку. А најдалеку беше Гевгелија.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Молчевме. Потоа му реков: „Време е да одиш.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
-Да, но човекот е во своето тело, како во возило, во кое патува низ времето по површината на планетата Земја, на своето долго патување – зборуваше старецот. – таа непозната движечка сила која го придвижува да оди, кога тој свесно не мисли дека оди, не го остава мирен.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Во меѓувреме со Змејко решивме дека е најдобро и јас да одам на брод.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Откога виде Силјан оти никој не излезе, тргна да оди по адата, да види што земја ќе биде таа.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Но патот е важен, Чувството внатре, Да одиш гордо, иако тажен.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Следните денови го испрошетав насекаде каде што имаше желба да оди и да види.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јас сакам да одам во Југославија, а тие ми велат, не може во Југославија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Стар сум веќе па ми се причинуваат разни работи“ си помисли дедото и продолжи да оди.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Зарем Нечестивиот не е присутен секогаш и секаде а, притоа, ни ора ни копа! Му реков на Стефан да оди да си игра.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Пела со восхит зборуваше за учителката, за неа таа била друга Богородица, сите дечиња за неа биле деца мои, исто како што ги нарекуваат нивните мајки, ја слуша и открива дека гласчето ѝ е милозвучно, лицето насмеано и мило, а тој само понекогаш ќе речеше дека не знае каква е неговата учителка, дека за тоа и тоа тие досега не зборувале, или дека нему подобро му е крај големата река отколку да оди на училиште.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Но и јас бев решен да одам до крај. И тоа и го сторив. Многу бргу.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оди кажи му дека ме заболе главата и...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Професорот по керамика, односно по месена земја и печена глина, не знаеше што е попрво: дали генерелот по кого како канија од сабја требаше да оди генералката, или генералката пред која како штит требаше да стојат еполетите на генералот, како лампиони пред петарди.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
На ракавите моравме да носиме давидова ѕвезда, за да бидат регулирани забраните кои важеа за сите Евреи: повеќе не смеевме да одиме во театар, опера, на концерт; не смеевме да одиме во ресторани и паркови; не смеевме да се возиме во такси; дозволено ни беше да се возиме со трамвај, ама само во задната кола; смеевме да излегуваме од дома, ама само во точно определени часови; телефоните ни беа укинати, а смеевме да користиме само две пошти во градот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
ТЕОДОС: Господе, господе, што е ова, што ме најде! (Тресејќи се од гнасење долго си ја брише устата со шамивче. На Арсо.) Да одиме.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Заминување -пасија- Веќе немаат број деновите: веќе со години се мислам дека морам еднаш одовде да одам и принудена, „за последен пат да ја поздравам Александрија која се губи“.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
ВЕРА: Да одиме, тетин Пол, да одиме, мил мој. Ќе те почестам мармеладена бонбона.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Некои беа нестрпливи и сакаа да одат да ја земат камбаната уште истата вечер, ама постарите ги искараа, рекоа оти таа работа не е за по ноќе кога луѓето може некаква беља да ги снајде и, не дај Боже, и камбаната да ја загубиме.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Движењето при станувањето му е споро, круто, оди збунето нерешително, но постепено се привикнува: поеластичен е, ги допира предметите за да се ориентира, да види каде е; застанува малку како да размислува што да прави, во која насока да оди; потоа тргнува со сигурни и точни движења како да е буден: ја отвора вратата од одајата и излегува; а ако е заклучена, ја отклучува; ако го нема клучот на вратата, оди кај прозорецот, го отвора, се фаќа за гранките од јаболкницата и по неа како мачка слегува во дворот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кај се чуло или видело, дури и во големи семејства, девојка да замине да студира во туѓина, дури во Италија или во Австрија, во Букурешт или во Цариград, кај што можеа да одат само момчињата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сам. Зошто? А жандармот со очила, оној што веќе окова еден крвав нож, нема ли да оди зад него?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Брат ми Јане бетер е од тебе, сѐ уште спие, којзнае кога ноќеска се вратил, а мене ме мрзеше да одам да купувам, па сега ... ама, ај не е важно, дојди во кујната и сама снајди се.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
На крајот на светот Проќа беше согласна да оди со Толета, само да не се оддели од него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Не ми беше по волја, се лутев, а тој рече дека мора да оди со „газдата“ на Зајачки Рид, оти овој му ветил дека дента, на крајот од тренингот, ќе му дозволи да се повози малку со неговиот мотоцикл.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И ќе го препознаеме, кога ќе проживееме доволно долго за да видиме како тркалото повторно се врти од центрифугалната сила на судбината.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Тој ви го подава фишекот и си молчи, барате да ви даде уште еден, тој ви го подава и вториот и повторно молчи, барате да ви даде и трет, тој ви го подава третиот и тогаш ја отвора устата и проговорува: „Немојте да одите на театар, претставата е катастрофа!“
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Томаица немаше обичај често да оди во кино. Но неколку пати имаше отидено.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
По неколку денови Весна стана од постела, оздраве. Започна да оди и на училиште.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Но Филозофот рече: „Времето е дојдено, да одиме.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Мислев да напишам некој есеј, Дали Киклопите намигнувале и како, кој ќе ни донесе пари и овозможи да одиме во Мајка ми Пич?“
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Но совеста не ми дозволуваше да одам дотаму, да бидам пред него и пред себе лицемер.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
По обичајот, Крле тргна еден ден по пладнина да оди кај братовчетка си Тода.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Имено притисоците не стивнаа и натаму продолжуваа со несмален интензитет.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Божем секој од нас е дете на некој возрасен купувач.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Му реков дека не сакам и дека сакам да одам дома.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И ние како волци се криеме по овие наши ридишта. Нѐ бараа потукум и нас, но не се прибравме, a не тргнавме тогаш ние со нив макар Јордан да нѐ канеше да одиме во Бугарија, да сме се одмориле.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Споменува некои имиња, ги споменува: кравата, магарето, кучето, го спомнува патот. Сака некаде да оди, да патува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не му беше заради самото крувче, како што не му беше ни само заради компирите (пак ќе се роди нешто!) Не, тој се чувствуваше излаган во својата верба, насамарен, и му беше криво дека се покажа толку наивен да оди по умот на овој калпазан, како што почна во себе да го вика Пискулиева.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ако не е излезена, ќе прилегне да ја дочека, та да оди в црква, да ги извести верните за големиот празник — воскресението на божиот син.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Додека траеше гужвата, му одговараше да оди позади мене и да ми ја студира позадината од глава до петици.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
На тој ден стана обичај луѓето да одат еден кај друг, да пијат, да наздравуваат за здравјето на добиците.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ме погледна и, на неговиот јазик, ми вели: „Гледам, јазикот ти потфаќа, како удар да си прележала, а на пат сакаш да одиш.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Да, ве разбирам, наполно, но веќе немав каде да одам да се пожалам ... извинете што ви го одземав времето ... ви благодарам...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
„Ти, ти...“ му рече милиционерот и со прст, како што се повикува потчинет, му даде знак да оди кај него.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Расположена ли си за Донг вечерва?“ ќе те прашав.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
4. Ме учат сега да одам кај бабицата во Желево.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Па, кога како хор ќе дојдат да те соберат тебе и тоа „три кила месо со очи“, сите во нови алишта и чевли и со поворка до автомобилот, а сето снимено и фотографирано по принцип „секој со секого и секој со сите и со бебето“, протрчуваш до аптеката во болничкиот двор и пазаруваш протект апчиња за секоја евентуалија затоа што знаеш дека во следните шест недели никаде нема да одиш освен до креветчето и до јажето за пружање пелени, бенкици и „шведски“, а нему си му пожелна како првиот ден, и дека многу бргу, веднаш по првата недела, ќе те побара под ќебето.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Амбицијата како да одеше секогаш пред неопходниот императив на чувствата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
„Тогаш, сакам да дојдам со тебе.“ Го допрев неговото рамо со моите прсти. „Каде и да одиш.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Зар да одиме сите курбан. Зар сме сите проклети?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Таа и понатаму продолжила да оди. Наеднаш здогледала мечка и се стаписала, мечката била седната среде патот, со ногата крената нагоре.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ми кажува кон кај да одам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се разбира, намерата им беше да одат кон паркот, кај козите, да ги втасаат и да ги поминат колоните војници и полицајци, да му кажат на Чанга, па да ги земат и нашите кози.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но Скрче продолжи да оди крај брегот гледајќи ги брановите што се откинуваа од езерото и се распарчуваа на брегот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
А кога истрча на улица, не знаејќи кај да оди, се усмери на дуќан кај Тимона; вчеравечер кога се разделуваа, Максим им рече дека ако им притреба за нешто во текот на утрешниот ден, то ест во саботата, таму да го побараат, на дуќан кај Тимона.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не престануваме да одиме кон зимата.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Потоа едно утро мајка ми ме прати да купам леб.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
АНЃЕЛЕ: Каде да сакаш да одиш, никој потаму стапи не ти вели.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Земи на вера, ако нејќеш на вересија.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Да не се разболиш па утре да не можеш да одиш на прошетка до Сарај“...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Откако ја свршија оваа работа, им ги стегнаа рацете наопаку со белегзиите што ги имаа и во затворот, но затоа пак им ги ослободија нозете од тешките пранги за да можат да одат.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ти си далеку и ништо не гледаш. Како слуга покорен треба да одам зад секого.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Со текот на времето, престана да оди до стерната.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- Што те боли, море Јоне, му велам, да одиме на доктур, ако те боли.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не е проблемот во џиповите. Проблем е што народот не оди секоја недела на литургија - му возврати свештеникот. - Па како да оди кога нема доверба.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Беа тоа наши комшии, наши познајници, муштерии во книжарницата на татко ми, кој веќе не сакаше да оди в дуќан и сосем се повлече во себе, па и онака не многу разговорлив, дозамолча.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ти лежиш дома тешко болен, а јас морав да ги трпам нив и да одам на работа.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Сакав да му речам да оди по неа, да ја пресретне, но, сфаќав дека тој се плаши да нѐ остави нас повторно сами, да не дојде нешто полошо, уште пострашно.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Но каде да одев, да скитав, јас не сретнав појунак човек, жено, од сина ти сакан.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Одлучив да одам со отворени очи.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тие пак што немаа да платат, ниту пак имаше што да им се продаде „на телал", ги тераа гавазот и заптиите, што му ги ставаше на расположение витолишкиот мудур, со авалеџијата од село на село и им удираа секој ден по дваесет и пет стапови по голо месо дури можеа да мрдаат, да одат со нив, а откако ќе им ги искршеа ребрата, ги оставаа да преболат кај некој роднина или пријател, со строга наредба да си одат дома, да работат, да печалат и, на есен, кога ќе дојде авалеџијата, да платат на царот, ако не сакаат пак да јадат двојни ќотеци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А кога некогаш ќе го откриеше кучето по миризбата што го носеа со себе, тогаш тој се преправаше дека заспал или дека го фатиле силни грчеви во стомакот или го исчашил глуждот од ногата и не можел да оди.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Продолживме по патот, а по неколку часа почна толку да ми станува лошо и глава да ме боли, што не можев да одам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А што сѐ превиде тоа ковчеџе откако пред многу години го купи и му стана составен дел од неговиот живот; се фрлаше во разни превозни средства завиткано во вреќа за да не се гледа, да се заштити или да се носи полесно кога одеше пеш или кога му го даваше некому да го носи; не ретко му служеше да ги потпира на него плеќите или главата на разните железнички или автобуски станици чекајќи воз или автобус за некаде; да седи на него како на столче на палубите од бродовите во долгите деноноќни пловења; да го товари на коњи, магариња и камили по патиштата каде што само тие можеа да одат, да се изложува на ризик, да си го става на коцка животот поради неговата привлечност и будење љубопитност кај разните луѓе што го придружуваа или со кои доаѓаше во допир; да го продава кога ќе немаше пари и пак да не го продаде за да не се одвои од него; да му ги менува или крши катинарчињата кога ќе ги изгубеше клучињата, да го чисти и дотерува кога ќе се наводенеше од дожд и снег, да му го повраќа сјајот, убавината; да им го остава понекогаш на газдите како залог додека дојде до пари за да им ја плати станарината; тој му беше единствен сведок, придружник и другар во патувањата носејќи налепници од разни места и хотели.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ќе одам во Пасажот... улица Ришелје, улица Меил...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
- Татко ти гревот да ти го бере - продолжи вториот - што те пуштил тебе да одиш на пазар.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Еве јас, да одев против власта, зарем ќе го имав овој имот што го имам, зарем ќе имав толку стада и сѐ бели, а?
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Таа, свесна за големата морална обврска што ја има спрема своето семејство, решава да оди докрај – но, благодарение на нејзината љубов и преданост спрема работата, како и лојалноста спрема институцијата во која работи – спорот, во некоја рака, се решава спогодбено.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Патот на смерноста и понизноста низок е, но кон висока Татковина води; и секој што сака до неа да стигне, по тој пат треба да оди, како Филозофот, нека му е слава вечна во станот небесен!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Бидејќи сите овие подготовки беа направени кај свадбарите навреме, затоа ги видовме на сретсело да одат по невестите и, ене ги, веќе стигнаа пред портата на Рожденката.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ако ве интересуа можа да ода до Сивевци да разбера — предложи Тодор.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Погледнав на часовникот и видов дека е време да одам на перонот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И кај да одиш, секаде тоа ти е. Ќе робуаш ако сакаш да живеиш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бреза почна да кенка: - И мене сакам да ме земат, сѐ бато оди, а јас останувам дома. Сакам и јас да одам, сакаам и јаас...
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Високиот снег значеше само едно олеснување: добитокот не можеше да оди подалеку од потокот, Бојан не мораше да оди да го надгледува и да го собира.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Една спекулација е дека таквите вирозни хумани форми можеби веќе ги населуваат нашите компјутерски системи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Ајде да одиме во анот. Ми се спие.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Сепак, таа беше солидарна и редовно ја плаќаше својата членарина.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Бреза и Борче, кој сега е во прво одделение, најмногу сакаат да го јават и тој се согласува без збор да оди на четири нозе низ собата, полека, како слон.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Зимата дуќанчето им работеше како саат и беа задоволни кога имаа што да им испратат на Мара и на Јовко, кој таа зима веќе беше почнат да оди на училиште.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Брат ми ѝ објасни дека пудриерата ја купил во некоја старинарница, а мајка ми обожава стари предмети, колку постари- толку повеќе ѝ се допаѓаат, а од ова огледалце просто не може да се одвои. Го носи со себе каде и да оди.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не, не, ќе мора малку и бос да оди. Тоа е економично.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Едо се подврати: „Оди, те вика директорот. Ќе заборавев...“ му рече и излезе настојувајќи да оди забрзано, но не многу забрзано.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
КОСТАДИН: (Скокнува).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Набрзина, намерно, таа го препраша дали да ја прифати поканата од Хелвиг да оди во Германија. Да се сретне со детето.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Утрото тргнав за повнатре да одам.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Се почувствува слободен, одврзан, без нарилник, без самар пашито добитче, ждребе, јаре, теле. Не, не, нешто уште послободно: срнче, еленче, сокле кое не знае за никакво ропство ни ограничување; кое никој не може да го задржи кај што ќе сака да оди, по земја или по небо, преку планини, преку реки и мориња, на крајот на земјата и кога сака пак да си се врати во седелцето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И така, како некој постојано да ме тера да загинам, а јас постојано да одам за да останам жива.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Прескокнувајќи ги следните стихови се задржа на крајот: - Кај и да одиш каење нема Сѐ што е речено корења пушта Тоа што в миг ќе каже уста Ни реки бистри не ќе го сперат“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Веќе месец дена така лежиме, наживуваме. Некои веќе можеме да одиме понадвор, сами да си вршиме измет.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Малкумина од книжевните теоретичари му дозволуваа во проектите начинети од реч и цвеќе (антологиите) да оди рамо до рамо со крупните српски раскажувачи и романопишувачи и да ја шири аромата на остроумната мисла.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Никој не беше сит и таа нејаска нѐ тераше да одиме по куќите и да просиме.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И така, откако ни ги ставија шамиите преку главите и ни ги врзаа под брадите како на чупиња излеговме да одиме в црква.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Нема да одиме Долно мало по поп, — изговори Доста и продолжи: — А велиш, го виде и Крлето со магарето ?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Еднаш кога Капсула и јас се готвевме за ноќен лов, влезе некаков ѓавол во неговиот дедо - да оди и тој со нас.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Како најкарактеристична заемка го истакна зборот сој, со значење род, племе, потекло, сорта (од турскиот збор soy); лагаб, прекар, односно фамилијарно име, со потекло од арапскиот збор lgab; арка, грб, протекција (во преносна смисла), заштита, со честа употреба во балканските јазици (турски arka); евлад, чедо, дете (од арапски evld), дост, пријател (персиски dost), душман, непријател, противник (од персиски dmen),на новогрчки dusmanis, во иста форма и во другите балкански јазици; асија, крвен непријател, од арапски si; кардаш, брат, другар, од турски karda; јаран, пријател и другар, но и љубовник, еквивалентен збор на оваа турска заемка би бил зборот побратим, како и посестрима; јолдаш, и овој збор се употребува со значење на другар, сопатник, пријател, од турски jolda Камилски внимателно и трпеливо го следеше Татковото реферирање на турските заемки за коишто беше задолжен, очекувајќи да ги назначи неподобните, но неговиот избор како да одеше во обратна насока.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Многу сакав да одам со нив, оти веќе сме летувале заедно во тој состав во Маврово и ептен убаво сме си поминувале.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Требаше да одам да побарам кутија цигари, кога Жабе од ќошот му викна на продавачот: „Чане, дај му на Симона едно пиво, нека се олади“. Она „нека се олади“ го нагласи.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сестричките толку го сакаа, што нигде не го пуштаа да оди сам. Каде и да одеа, сѐ за рака го водеа...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Што е тоа што ги влече срцата на луѓето да одат во црквата?
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Учителката рече сите да одиме да го видиме.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
— Ќе му одам уште утре, нели нарачал, та за видување — ала билер () — му одговори Сефедин на мудурот и нареди вечерта да се спреми целиот табур за потера.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Требаше да станеш од рано-рано. Да се нацрташ пред школската зграда некаде во шест сатот, ко да му се токмиш да одиш Стрежево на риби.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Од попот доби благослов и наредба да оди во црквата, да ја земе кадилницата, оти и жарот веќе стаса во оганот. Со кадилницата в раце дедот поп и Кушо влегоа в црква.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Му удираа шлаканици, му ги сучеа ушите, го кубеа за коси, го тераа да стои на една нога, не му даваа да оди на мокрење, му вперуваа жестока светлина во лицето сѐ додека од очите не му потечеа потоци солзи; но целта на сето тоа беше просто да го понижат и да му ја уништат моќта на докажување и на размислување.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Еден крак требаше да оди на запад преку реката, а друг на исток.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Роза Луксембург и Клара Цеткин: Со декрет наредија жените на Осми март ништо да не работат, туку да одат по кафани и да играат чочек на маса.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Утрото побрзав да станам. Го замолив рецепционерот да ми го даде пасошот, требаше да одам да ги завршам своите работи.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Захаријадис и Маркос издаваат наредба да одам во Бугарија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Да одиме, - рече Пеце, - ама кој ќе му проговори прв.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Трето - ќе ги казнува секогаш деда си, баба си и татка си кога му се караат и кога не го пуштаат да оди в кино.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
— А не можеш да одиш на гости во Градешница?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Антице, ако не сакаш да одиш кај вујка ти, ела кај мене дома.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
На Мартина, уште кога тргна кон нив, му затупка срцето, но беше премногу горделив за да се откаже да оди накај нив.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Продолжи да оди. Пенушките од брест, што беа откорнати од теренот и со булдожер беа турнати во купишта од безредие со корењата црни како јаглен кренати нагоре под чудни агли, му изгледаа стравотни и го потсетија на надуените мртви тела испечени од сонце, што ги имаше видено на северно-африканските бојни полиња.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Оттогаш, и ноќе почнав да одам до бунарот. Секоја ноќ, крадешкум, како да правам зло.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
СИТЕ: Ајде, ајде! (Тргнуваат.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Томаица само го подбутна Васе и со раката му покажа да оди, а се сврте кон брата си кажувајќи му: „Се договарам со Љупка на Мирчевци да правиме нови кројки за фустани за на лето.“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Помина и таа мака. Само два дена откако малку се одмори, му текна да оди во Охрид за да прави предновогодишна ревија.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Кога бев јас ученичка, многу сакав да одам на прошетки!“
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Немав време да одам дома. Од 6 до 9 часот ставав цени и декларации на фустанчињата и, кога ќе се размрдаа женичките што работат во ТТК банка и во сите други фирми и фирмички, веќе од рано, уште пред паузата нивна, имав промет како што не правам сега за цела недела.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Од утре ќе ја забравам вратата, ќе ги спуштам ролетните, ќе ги исклучам телевизорот, фрижидерот, машината за перење, ќе ги изгорам фотографиите, писмата и сите останати продукти на хуманизираната носталгија, ќе се соблечам и... ...во мракот, во молкот, ги начулам ушите, пуштам да ми се провлече 'ржењето низ грлото, нечујно газам по тепихот од трева, бршлен, од мравки и изгниени коски на жртвите, ги насетувам, од другата страна на решетките, преплашените контури на полуќелавите, бледи чиновници, го одбирам најмалиот, најизгубениот, веќе му го распознавам лицето што со мазохистички грч се ѕвери во мене, со побелените прсти го стиска работ од канцелариската маса, врз која лежи расфрлена хартија, избраздена со црвен фломастер, немарно се испружувам, токму до неговата нога, загризувам силно, под платното на пантолоните, под епидермот, но не дозволувајќи му на сечивото на забот да оди подлабоку, заплачува додека со јазикот нежно минувам по ранетото место, сѐ уште воздивнувајќи од болка го зграпчува црвениот фломастер, нервозно зачкрипува по хартијата... волшебниот лет на шарената топка или повеќезначност на современиот театар ...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Јас морам да одам. Се враќам веднаш. (Излегува.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ти, и кога би ме сменил, не би издржал повеќе од половина час да не ја прекршиш стражарската дисциплина и да не се вовреш кај неа, а јас ти веќавам дека, ако ме смениш, немам никаква намера да одам да спијам и да се откажам од мадемов што сум го открил.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Како да одам со ручек на нива, ми тежи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Решена да одам напред по секоја цена На полна месечина Во последна мена На моето присуство му нема смена, знаеш и сам А долу под мостот валкана река тече без срам Упатувам поглед да проверам дали чека на нашата судбинска средба Мерам, премерувам, двапати мери Еднаш скокај Нашево некогаш немаше споредба Минаа годините кога заљубени мислевме дека овде е вечноста овде е рај По силата на гравитацијата понесена дознавам дека овде всушност е нашиот крај 2005
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Ајде, дорчо, да одиме по риба. Ќе апне рибата денес!
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Единствено сакам да одам дома, размислуваше. И да заборавам на сето ова.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Но вечерта кога со Филип чекоревме по нерамниот селски пат неколку пати се препнав ненаучена да одам на штикли.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Немам против кого да одам на поплака.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И, запомнете: не морате да одите многу далеку.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Платено е, газда? Не? Јас плаќам...
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Кутнатиот беше тој, и сега требаше да продолжи да оди и да си ја скрие, да си ја засолне таа своја кутнатост во колипката на неговата пилана, и тука повеќе никој и со ништо не можеше да помогне.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Генералот застана, се сврти кон двамината и праша дали е доволно далеку или треба уште некој чекор да оди понатаму. Дваминината ги одрамија автоматите.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Ти ми вети дека нема да одиш далеку, - благо ја прекори мајка ѝ.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Таа пуста одвикнатост да оди го заморуваше.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Овдека, ова време, не си смеел со отскриено лице да излезеш, да одиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да одиме, ми вели Анастас. Кај ќе одиме, му велам, во таа голема и жешка земја.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
ПОДЕЛБА (скаска со поднаслов: Подигра) - Се сретнале Е. А. По и Р. Полански. „Си ја подзалижал косата ко да одиш на подиум“, му рекол По на Полански. „А ти подзалажуваш во приказните ко подлец!“, рекол Полански. „Кога го подзасили тонот подзаличи на тип од подземје“, рекол По. „Па, колку што знам, тоа е и твое подрачје“, рекол Полански и дискретно подждригнал. „Што фураш, Полански, во филмовите?“, прашал По. „Подлогата ми е една мачка“, рекол Полански. „Еден тип“, подмачкува друг тип, го убива, го шиба во подлогата со мачката, става цемент и сѐ подзамачкува!“ „Личи на мене!“, рекол По. „А ти, што фураш?“, прашал Полански. „Нешто ко подмет ми е една подморница“ што полека, од разни подсвесни и подтекстуални причини, се подигнува кон Месечината.“ „Знаеш што, По?“, рекол Полански. „Согледувам: наше поднебје е ПОД!“ „Фино речено, Полански. Драго ми е што подискутиравме“, рекол По. Margina #19-20 [1995] | okno.mk 45
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Греота е децата вратени во Македонија да не можат да одат на македонски училишта, а онде во Гаково, иако заградени со Срби и Маџари, да учат на македонски.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Потоа бабата, или дедото, станува, и вели: „Да одиме…“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Да не дочекаш да ја видиш и ти пред себе онаа бездна, што ја има видено она старче, со едното покусо рамо, бригадирон Језекил, и да не се всади и во тебе страот што човекот мора да оди исправен...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Продужи да чистиш, вели капетан Мирковиќ и тргнува да оди.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
До кај ќе бегаш, сестрице, овие само по крв знаат да одат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нејзината сопственичка, Марија, беше самотна жена која секој ден, пред да оди на работа, ја оставаше и го замолуваше Богдана, како новодојден, да ѝ обрнува поголемо внимание на пудлицата, зашто имаше впечаток дека другите од персоналот тоа не го чинат доволно.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Не беше веќе потребно да се расправаме или да се милуваме за да ја повикаме удавената жена; каде и да одевме, таа се појавуваше по своја волја: во ресторантот „Роки италијанска говедина“, во „Линдо Мексико“, и во „Куќата на Донг“, нашиот омилен кинески ресторан во кој што сѐ уште често одевме затоа што во почетокот на годината, кога беше зима и ние тукушто бевме почнале да излегуваме, нѐ оставаа да седиме и разговараме до касно само со малечки шољи јасминов чај и раздробени „колачиња на судбината“.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
За да можеш полесно низ животот да одиш.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Можеби како дете на нивна возраст не сум имала можност да одам на море, затоа сега јас на осумнаесет години по вторпат во животот бев дете.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
-Невидливата линија на баланс во умот е патот по кој векот мора да оди, во услови кога сѐ се движи.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Вреќа од 50 кила купуз на рамо Мадињата паднати до земја Кој ме натера да одам на пазар
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Учиш да одиш за да можеш да стигнеш некаде.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Беше некаде околу полноќ, пред да одат да водат љубов за првпат.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Британика, спакувана во три тешки пакети, му ја испорачаа во станот токму кога го заврши ручекот и се чувствуваше „презреан“ за да оди да си легне.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Наместо да оди работата на подобро сѐ повеќе се влошуваше. Почна да излегува и да пие алкохол.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
И од тој ден веќе не бевме деца на мама и тато... бевме деца на грчките партизани, деца на генерал Маркос, бевме група на Евгенија, на Марија, на Лина, на Тина и не се велеше децата, туку таа и таа група да дојди, да оди, да се построи на ред за појадок, за ручек, за вечера... бевме група во која немаше име на дете, туку бројче изрежано на метална плочка со ликот на Маркос и на синџирче ја носевме обесена на врат30... а потоа, далеку на север, бевме детски дом број 1, број 2, број 3... и потоа одделеније, па клас... и ретки беа писмата што стигнуваа од дома... ...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Првиот да одиш исправно, вреден, тврдина, бедем на одбрана луда, во овие времиња, на онаа што вреди.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Секоја сабота навечер го палеше кандилото пред Христовото распетие, таму, во дното на малата соба, се молеше за здравјето и за среќата на своето дете и се колнеше дека нема да го пушти синот да оди на печалба во тие проклети земји, макар тука и со корење да се храни.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тетка Анѓа потскокнува на самарот, се тресе под мишките, а ние зад магарето замавнуваме со стапови и го тераме што побрзо да оди.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Татко ми беше многу фер човек, кога дозна дека татко ѝ на стрина ми работел кај еден Србин, тој ѝ рече на стрина ми: Да одиш да си го земеш татко ти, тој е стар човек и да си го гледаш тука, има за сите леб.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ако треба да одиш во тоалет, крени го знаменцето, земи си ја чантата и не оставај ја на подот во WC-то зашто кртот не презема одговорност за изгубени или откраднати работи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А, уште едно копанче, синко мајчин, а? Како мисирките на три нозе да одат...
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Билјана стои, ги гледа цветовите и ми се чини за момент не знае што да прави: дали уште да се распрашува или да оди пак да бере.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Со секоја секунда бев подалеку од тебе но поблиску до вистината, не можеме да го сокриеме тоа што сме, ќе не пресретне еден ден каде и да е, по кој пат и да одиме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ќе пронајдеш во него метално топченце. Фрли го пред нас и ќе појдеме по него каде и да оди“. Принцот без двоумење направи што му беше речено и така, водени од случајот, тие пребродија многу опасни ситуации.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сите сега економи учат, а помалиот пак, мерак негов, кога ќе завршел сколијата, да оди за пајлот, за пилот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
А сега главната работа го тера да оди кај него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сакав да го прашам дедо ми Баџак што се случува, како дошле тука и од каде дошле, ама не можев глас од себе да пуштам, толку бев вчудовиден од тоа што го гледам. од некаде се појави и моето куче Синга што јас и Мите летово го најдовме на улица и пред да одам на летување му го дадов на дедо Баџак да го чува во дворот, зашто онакво малечко, какво што беше, сигурно ќе умреше од глад.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тогаш некој рече да одиме по цвеќињата и да бараме пчели што пасат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
ПОЦКО: Да одиме кај мене да се помезетиме и да се понапиеме.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Сакам да си играм со нив и да се борам со нив и да ги плукам и да ги тегнам девојчињата за прцлињата и да се ракувам со учителот и скришум да си ги бришам рацете од капутите во гардеробата и сакам да пораснам и да патувам и да се ракувам со сите луѓе од сиот свет и да се оженам и да имам многу деца и да одам во библиотеки и да земам книги и — сето тоа би го правел”, рече момчето гледајќи во септемвриското утро.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Сега, со празен бунар во мислите, нема каде да одам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Немаше веќе што да се прави, па престанавме да одиме таму и почнавме да играме фудбал на ливадата со машките или пак да си играме ластик или народна на улица.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ти еднаш мораше да ги отвориш очите и притоа мораше да одиш до крај. Но, не ти чинеше она, понатака.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Една недела сите се закренаа да одат на игранка, а мене не ми се излегува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тука, на оваа земја, не само наши иселени од Маказар, туку и други, посебно од Егејцко, бидејќи е блиску границата, да си градат куќи, вили, и кога како ќе се може, ако се пушти демократијата во Грцко, да одат во посета на своите огништа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се сеќавам, тргнав по брегот на езерото, и решив да не запирам, да одам бесцелно така вдолж и да не запирам.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
И кога почна Доста полека да оди, полесно да крева, да не се уморува, кога пак почна кисели сливи да и бара, Митра беше веќе начисто, дека оваа „орјатка" ќе окучи некое кучило на свет и почна да се жала: — Тих! аир да не сторат во очите!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Зедов две прашалки, ја зедов и сестра ми за рака, таа уште не можеше да оди како што треба и одвај ја однесов.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Постојано се шегувавме околу одењето таму.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Чувствував дека сама не сака да оди таму.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
И Ели нема да сака ни да чуе да оди со неа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ги лижевме патем заедно со дедо ми и тој предложи да одиме во Маџар-маало, за да ми покаже каде живеел кога бил дете и младич.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Исплашен, посака да потрча дома, но едвај имаше сила да оди.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Не може да оди... Таа рече: - Божја волја...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Но сега и за нас Македонците настапија нови околности што ќе нѐ потресат и ќе ни кажат нови патишта по коишто ќе треба да одиме во иднина.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Има ли доброволци што сакаат да одат да растовараат? - праша Евдоксија, а потоа слезе од бината, отиде потаму во игралиштето и викна: - Доброволците да се постројат по двајца покрај мене!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сами веќе не можеа да одат, што се вели, не ги крепеа нозете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Утре до пладне, наместо да одиш на занимања, патеките ќе ги чистиш од лисјето...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Понекогаш изгледа дека другото искуство, она на патетичното исцрпување на мислата и на енергијата за пишување, е поново и почудесно. До каде може да оди ова одвикнување? 14 Margina #8-9 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
- Рано е, Пишпирикуле. До февруари или до март нема застанување..
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Жал ми е, жими вера, имат добри луѓе во нив; ама, ете, има и едепц'зи што го кријат тој арамија, и крај сувото — ќе горит и суровото, — изусти Арслан и го викна јузбашијата да му ја сопшти „пријатната" новина — дека го поздравил Толе Паша и му нарачал да оди да се види со него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Собрал царот војска и зел зетои си со себе, та тргнал да оди на бој.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Таа не се обидуваше да се откачи од него, но чекореше токму толку брзо за да го спречи да оди паралелно со неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
— Ние се спремаме да одиме во Бугарија, да ја поразбистриме работата, но во тоа прашање не сме едногласни.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Најпосле, до каде може да оди самообвинувањето? Може ли човек, како што се вели, да излезе од својата кожа и да биде во нечија друга?
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А надвор сѐ што може да оди, да мрда се забрало по војниците, по арапите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И немајќи друго, Акакиј Акакиевич реши да оди кај значајното лице.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Затоа, впрочем, и реши да оди на поширок избор од замислениот и предвидениот со Камилски, особено во доменот на заемките во администрацијата, повеќе присутни во народната литература и големите реалистички романи посветени на османскиот период.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
АРСО: Не! Ви благодарам, ама треба да одам по една работа...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СЕДУМНАЕСЕТТА ПОЈАВА АРСО
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ќе се вгледаше во полицаецот кој влегуваше во каушот, неспокојно ќе бараше нешто во дното на ходникот, ќе ги начулеше ушите да го фати крцкањето на стражарските скорни или тетеравењето на нозе, одвикнати да одат.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Време е рамнодушноста да се погуби хиените и змиите да се сотрат во луѓето честа да се разбуди злокобните да одат во неповрат
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Фала ти што ми кажа кон кај треба да одам, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го гледаш колкав клапсомун, а никаде без кутивче од боја да оди.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Не морам да одам. Во принцип, јас си ги завршив, прегледите! ...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
„Мораш ли да одиш?“ ја праша. „Морам“, рече Германија.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- За белја, место да одам право в село, јас се задржав во гратчето патем.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Поглед-Поглед, капка солза, снесе обично бело јајце. Уште едно, уште две... Ја пуштив. Не може да оди, преполна е.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ми фатиле креч и сум заборавила да одам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
МИТРЕ: Ех, речено било од бога да оди, нека оди!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Поминал царот со зетои си и со сета војска и кога виде ќелешо кај туку се кашкал со коњот во батакот, многу беше се устрамил и се препраал ѓоа не го гледат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ретко кои деца тогаш имаа можност да одат со своето семејство на летување на езеро или море.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Ме прашуваат кај сакам да одам, а не ми даваат да кажам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
СИМКА: Пушти ме, Костадине, поручек и јас да одам.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Никој не го забележа нашето влегување.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И порачаа да одам в џандармерија. Рекле: болен, здрав, можел, не можел, - да дојде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сега беше многу потешко да се чекори, при секое пречекорување пропаѓаше до половината во тој мек снег, беше заздишан само по првите стотина чекори, но тоа беа правилата на таа игра и она, што можеше досега да оди по дирата, беше само една олеснителна околност за него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Не, нема да оди! - Оф, мамо! Страшно ме боли главата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Штотуку го уби коњот, кога, гледај чудо, овој се преобрази во принц кој, да не беше јунаковата послушност, ќе мораше засекогаш да остане бедно истрошено коњче. 18.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
-Ѓавол и пол ќе излезе, плус тоа може апсана да одиме двајцата!
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Нема да одам јас, никогаш да го видам сето тоа...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Јас се спремам да одам да го посетам таму за Божиќ.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Луѓето од Езерец уште од зори се приготвуваа да одат во манастирот, да му запалат свеќа на светецот, да му се помолат и да купат нешто на панаѓурот; во селото врвулица: излегуваа луѓето од куќите, се меткаа по дворовите, се собираа и тргнуваа; секој носеше по некој дар за манастирот: овца, коза, теле; тие што немаа добиток, плачки: кошула, риза, чорапи, бовча, шамија; рикаше добитокот по патот, луѓето се довикуваа, се причекуваа да одат заедно; помладите одеа пеш, а постарите и децата качени на коњи или магариња; некои одеа со чунови по езерото во кои имаа изнаредено плачки за спиење и храна - сето личеше на некоја преселба, збег.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Не сакам да одам непроменет, вели татко, не сакам кај господ со турски алишта, вели и лежи на гола рогузина.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вистина е дека не е ујгун... Да одиме сите заедно треба да се најде некој да се остави во куќава, за ајваните, за полето...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Стани да видам, дали можеш да стоиш? - Можам да одам по линија.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Неда, невестата му, и сестра му, тие да ја работат куќната работа, а пак Силјан ќеф имаше пазарџибашија да биде; да беше кабил катаден да оди на Прилеп на пазар, да купува вино и ракија и друзи слатки работи.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Колку за илустрација на неговата комплицирана и незавидна здравствена состојба, пред операцијата, тој имаше толкави проблеми што не можеше ниту да оди повеќе од 50-тина метри – заради замор, болки и гушење.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Продолжија да одат, но Мече газеше како на игли, плашејќи се пак да не му се закачи некоја пијавица.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
- Се извинувам, ме гази времето, ќе морам да одам.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Не е фер ќерката на еден полковник на гардата да оди на годишниот бал со некоја зелка која нема ни ден гардиски стаж и чкртка текстчиња за публикации кои никој не ги чита.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
И ѝ кажав за далак пупање кај да оди и за Одобрено дете што да прави, ако е детето само занесено и само да спие: да му намачка малку мед на модро книже и да му го врзе на папочето и ѝ кажав како да му го врати сонот на детето, ако му е земен од месечината.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се сврте и рече: -А најдобро ќе биде, додека не се смири работата, ти да одиш кај некои твои роднини во Косинец или Смрдеш.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Вози на динамиката на системот во насоката во која сакаш да одиш.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
„Да одиме, докторе“, го помоли. „Дома ме чека змеј.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А Полнета кокошка со компири и сос слета под мојот прозорец. Дали да ја изедам?
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Има случаи кога пожари започнуваат сами од себе, а и случаи кога водата не го гаси огнот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога, пак, тој ѝ раскажа што била работата, таа плесна со рацете и рече дека треба да оди директно кај началникот на полицискиот реон, дека блоковскиот ќе го измами, ќе му вети а потоа ќе го влечка; дека е најдобро да оди направо кај началникот, дека тој ѝ е дури и познајник, зашто ×ухонката Ана, која порано работела кај неа како готвачка, сега е дадилка кај началникот, дека таа често го гледа и него лично како минува покрај нивната куќа, и дека тој исто така секоја недела е в црква, се моли, а во истовреме ги гледа сите со весел поглед и дека, според тоа, по сѐ се гледа дека е добар човек.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Додека ја слушаше, а не ја дослушуваше жената како ѝ зборува, Горда гледаше во детето - годиначе, тоа си играше на подот од кујната, седнато па стркалано, уште сакаше повеќе да лази одошто да оди, клатејќи се на ножињата како пајче.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
„Доста досаѓаш, досадна една! Ме мрзи сега да одам по наполитанки!“ - ѝ рече Ѕ на цимерката, која со лутење излета низ вратата велејќи дека ќе си купи сама.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Лаѓите, гледаме, си одат, си идат; Ѓеро ги брише очите и вели: леб нема дома, леб да им пратиме, а не по курви да одиме...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се качивме во возот за Гевгелија; претпоставував дека сака да одиме во Стоби.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Целото село се сјати да оди да види што чудо се случило.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Сепак, Париз е центар на светската висока мода и на овој начин и ние по малку, преку Г-ѓа Перуниќ го почувствувавме тој воздух, барем малку, за момент...јас се извинувам, но сега морам да одам, веќе е многу доцна, мајка ми сигурно веќе ме мисли.“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Ама, не жалат блиските кога бараат подарок по Скопјето за внучињата од сестра, брат или братучед затоа што во подарувањето се предава и енергијата со која се трошеле парите за истиот, а кога некого љубиш како некој близок свој, навистина му посакуваш сѐ најдобро, па и не ти тежи самата свадба како на оние другите, кои молеле Бога да не бидат поканети и се пресметувале колку, всушност, ќе ги чини тој ден кога некој со кого не се виделе 100 години, ете, се сетил токму сега и на нив, па мораат да одат и да се отстрамат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Таа вечер мораше да оди во Општинскиот центар за култура и рекреација.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Уште веднаш ќе откријам, иако предвреме, дека вечерта, кога низ затворената врата од вториот кат на "мојата" соба го слушнав гласното ’рчење на тетин ми, до некоја мера сфатив зошто спиечкиот распоред е таков каков што беше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ралфи продолжи да оди, но не верувам дека сакаше да избега. Мислам дека се предаде. Можеби знаеше против што се бориме.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
За контекстот на целата ситуација, се чини битно е да се спомене податокот дека телефонскиот број на Авдиќ и неговата нова адреса на живеење им беа познати на фабричкото раководство бидејќи истите беа уредно пријавени во правната служба, но – според неговите зборови – очигледно е дека нивната единствена цел била да го отпуштат од работа, и тоа заради неговата блискост до „гарнитурата“ на претходниот директор кој, пак, беше од друга политичка партија, иако Авдиќ не е член на ниту една партија. 102
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
На ѕидот, прострен од прозор до прозор, висеше парола, напишана со бели букви на парче тоалденор со боја на глушец: „Дувачкиот оркестар е пат до колективното творештво“ - Многу добро, - рече Остап, - собата за кружоци не претставува никаква опасност во поглед на противпожарната заштита. Да одиме натаму.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Со ова, практично се допушти, пред сѐ од страна на државните органи, морално недопустливо, да се утврдуваат паузи при работа со странки, што е редок компаративен случај – бидејќи не е целисходно вработените во државната администрација да одат на пауза „сите заедно“, туку така што барем еден од нив ќе остане да работи на шалтер или во отворена канцеларија за прием на граѓани, а своето право на пауза ќе го оствари порано или, пак, подоцна од другите свои колеги; б) симптоматично е тоа што со новиот ЗРО (2005) се избриша експлицитната превентивна одредба, којашто предвидуваше дека работникот не може да се откаже од правото на платен дневен, неделен и годишен одмор, ниту тоа право може да му се ускрати (чл. 51, ЗРО/03 – Пречистен текст).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Првин, уште пред да оди во Цариград, пишувал на латиничната абецеда, од лево на десно, па, потоа, го учел османското, арапското писмо.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Не сакам да го изгубам детето во тајниот оддел за абортуси.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа го видов по два дена кога морав по секој начин да одам до едната од двете маказаречки продавници, да купам една кутија цигари.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Подобро да одиме во ливадите... - Знам, но далеку се...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Се испијанија и кога ќе умреше некој, и умрениот со песни го испраќаа како да оди војник или во свет.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Мирно си проговорија и се договорија Најдо да оди кај Ратка механичарот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Штом стигна во Тирана, во куќата на Афрдита и ќерка ѝ Мирјам, нејзиното семејство будно вардено од очите и ушите на полицијата Сигурими, мајка веднаш побара да оди на гробиштата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Да го плаќаше државата повеќе, немаше да оди со крпени панталони...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Си мислев дека сигурно маќеата побарала Марина и баба ѝ да одат во друг стан, или, можеби, баба ѝ на Марина не можела да седи со оваа друга жена на својот зет, откако ја загубила ќерка си.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Јас, фала богу, си ја покрив главата со штипките и спраштив рикверц, зашто ние од нашата сорта можеме да одиме нанапред и кога се движиме рикверц.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Да одам - да не одам. Море ќе одам, си велам, ме копка писмово.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ако требаше, на пример, да оди во бавчите од татко му кон охридското џаде, пред да оди таму тој небаре веќе беше стасан во бавчите и береше јаболка, а и кога ќе се отклонеше назад, тој сѐ уште живееше со сѐ што погледот му беше насобрал оттаму.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Кога се раздени, зацапавме во снег.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Мора да се одбере, инаку ривалските универзуми ќе се преклопат и самиот концепт на просторот ќе исчезне. Дали ме следите?“
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
- Овие денови морам да одам. Дома немаме ни зрнце солца.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
„Не,” рече тој. „Те молам оди. Сам треба да одам.“ Ме истурка до вратата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Првите две години од училиштето ги завршив со одличен успех, и тоа така мораше да оди и понатаму.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Немаше каде да одам, посебно не сега.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Многу си ми молчалив вечерва.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Ти, изгледа, не знаеш што е тоа „промаја во фрижидер” – се насмевнав откако ѕирнав внатре. – Да видиш како е кај нас понекогаш!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Како да одам кога сум задоцнил со вас шашардисани и сплеткани!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Гласот му звучеше помирливо, забите веќе не ги парчосуваа зборовите: - Да одиме ... Нашите се веќе далеку.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Неговите луѓе, сигурно по негово барање, порачале да одам да работам таму.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Верувате дека на луѓето лошо им се пишува? Кога сите луѓе би одбиле да одат во војна, тоа е мошне просто, би рекле: „Јас не одам.“
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
По поминувањето на наведениот временски период од испраќањето на фамозното писмо на поранешната адреса и по неколкуте неуспешни обиди Авдиќ телефонски да го добие раководството на фабрика, тој се решава да оди директно во просториите кои беа седиште на велешката фабрика.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
— Да ти ја пресечеа и тебе ногата, ми вели, ќе можевме да одиме со едно рало чевли.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ете, ние со Андона намислиме да одиме некоа ноќ кај Слива, да и дочекаме ниа качаците од Мусинци, Ерековци, Канатларци и Острец, шо му и зимаат ќесињата и добиците на пазарџиите, и ако можеме некој да оплескаме, да не и јадат сиромасите. Таа е наша работа засега.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Ќе останам овде ноќва.“ „Треба да патуваш.“ „Патувам утре.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Само што тргна, коњчето рече, „Погледни ми во увото.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Правописот на еден јазик, како и изработувањето на еден литературен јазик, може да оди постепено и полусвесно.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Сѐ што уште може да трча, да оди и да се влече, се упатува кон високите и густи трски.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И кај ќе оди сега? He да речите оти нема кај да оди.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Некој му најде и тој пак нешто рече, но освен константното дување во моето уво „ајде да одиме надвор“ од Младичот кој ги мие рацете, не можев многу да разберам.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Мене не ми треба да одам ваму-таму. Со мојата болест згрешивте.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Куќата е на еден кат, со задниот дел свртена кон селото, а со лицето кон езерото; кога ја градеше куќата, жена му го тераше да кренат уште еден кат, но тој не се согласуваше; ѝ велеше: „Куќата е како дрвото: за да се крене повисоко - треба да пушти подлабоки корење, а ние сме тенки во парица: не можеме ни надолу да одиме, ни нагоре“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Да одам барем на станица, таму да ја преседам ноќта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Луѓето се кршеа: каде да се определат, каде да одат: на свадба или на погреб.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
— „Кај да оди, шо да прави, јас ќе си ода со него, лели волку ме сака.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Оф, после Маус е тешко да се продолжи. Каде и да одам, ќе имам 250 кг.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Секогаш некоја нога беше пократка и тогаш повторно морав да одам по нова кутија запалки.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Висината на износот што го бараше Вујошевиќ изнесуваше околку четири плати.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Луѓето те прашуваат кај да одат, а ти не знаеш што да им кажеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Беше септемвриски ден кога во нашиот дом дојде еден од синовите на братот на мојата пријателка Клара, и ми кажа дека таа умрела во психијатриската клиника Гнездо, во која живееше со години.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не стигнала да оди ниту до банката на која ѝ укажал нејзиниот прв братучед од Лондон, по својот дел од наследството. Како да се плашела од ново разочарување.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Не можеме со ламби и фенери да ги бараме одговорите, во рамките на нашите души постојат гласови кои ни ги даваат сите одговори, ние самите најдобро можеме да ги лекуваме нашите најдлабоки рани, да ги надминеме нашите ограничувања, нашите пречки и предизвици и да видиме каде нашата душа копнее да оди.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Како да продолжив да одам во место. Ме обземаа нови бранови страв длабоко во душата!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Иако ми беше непријатно од тоа што ми го рече Госпоѓа Изабел јас не можев да одам против самата себе, не можев да ги сопрам моите чувства што одеднаш надојдоа како некоја буица, немав време да размислувам за ништо друго освен за нас двајцата.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Кога ги менува чантите, ако е посвечено облечена, па не ѝ одговара таа што секој ден ја носи на работа, во другата, свечената, го преместува и огледалцето.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ама не знаат кон кај да одат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
— Значи, да ги оставиме сите наши дејци од народот на милост и немилост? — праша Ѓорче.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Петмина млади пријатели одат во Тубинген со некаква светост во срцата, како да одат на поклонение, затоа што таму, во домот на столарот Ернст Цимер, живее Фридрих Хелдерлин.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- „Можам, Силјане, да ти кажам како се сторило себап за да не ни траат челадта во старо време и да одиме во вашите страни да раѓаме.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
- Ние не сакаме да одиме во Албанија... што бараме во Албанија кога не сме Албанци... Ние сме христијани, словенски род...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ами тоа е исти што и против власта да одиш, голтар да бидеш.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Си мислам дека и дрвјата тргнале да одат и, идат право на нас, ќе нѐ газат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа принуда за Ренан ја претставува најголемата срамота на анексијата и нејзината најмачна политичка иновација: „Човекот нема право да оди наоколу и на другите да им ги мери черепите, па потоа да ги фаќа за гуша и да им вели: „Ти си од нашата крв, ти ни припаѓаш!“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Со надеж Силјан да најде луѓе, тргна да оди од планината в поле.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Татко ги истакнуваше зборовите кои со векови опстанале во балканските јазици, не можејќи да бидат истиснати од нови зборови и сметаше дека на листата треба да бидат истакнати тие зборови, што беше во спротивност со првичната концепција.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Дени е цар! Нему никогаш не му е досадно да нè забавува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Можеби е клевета, си мислам, иако знам дека и ѓаволот може да оди со сенката од господ.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И си тргна Димче полека дома. Но тешко му беше да оди. Го болеше главата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ми иде само да одам и да викам: ,И вака не чини, и така не чини, и вака не чини, и така не чини".
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сите луѓе во светот само треба да отидат до општината и да кажат: „Знаете, јас не сакам да одам во војна“.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Силно го потресе судбината на козата која зборува и бара од својот господар да ја пушти да оди в планина, на слобода.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога ќе слегува Небеска долу, вели, да оди заедно со Никифор...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- А јас морам да одам. Каде одат овците, таму и јас! - вели старецот како да се извинува, па со мака станува и се поздравува.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ова е пропратено со голема жлезда кај ципата од што не можам ни да одам.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Еразмо се обидуваше да оди по двата пата.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
„Не знам каде ќе одам. Можеби во Венеција.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Каде и да одам, чинам сите патишта поаѓаат од него и се враќаат во него.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Хичкок: „Во мелодрама не смеете да дозволите личностите да одат таму кадешто тие сакаат да одат.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не можеше да оди ни до маалската фурна, а да не ја озборуваат.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Еден пролетен ден, кога снеговите се стопија, кога големите дабови под Мацково се раззеленија и Караорман ја облече својата зелена облека, со многу други селани, тргна да оди на печалба во Белград и татко му на Трајчета Тане.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Каде да оди Сандри, а да му биде поубаво? Има ли такво место на светов?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
И, кога Доста веќе поотежна, и не излеваше од дома, Митра ги зеде ѓумовите божем по вода да оди, излезе и, еве ја — нема ја, си дојде дури кај ужина.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А сега да одиме да си ги видиме децата и да каснеме некое компирче.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Може и по вода да те натера да одиш простум.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се вративме и му кажавме на командирот во што била работата, ама јас замолив во зорите да ни дозволи да одиме пак.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Едно претпладне ми рече: „Време е да одиш, ќе ми започнат предавањата.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Верувај, јас уште пред да одам таму, бев некако задоен со читањето и духот на славниот Дон Кихот на Сервантес.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога стигнаа на Зедница, и после, додека минуваа низ населбата, жените со кофи истураа вода пред нив, за да им помине лесно работата, како по вода, а полицајците сè уште уверени дека ќе успеат да ги убијат Ѓорета и мајка му Трајана, некако радосни, скокнаа во џипот и по Пазарџиски Пат одмаглија накај Прилеп.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
5. ИБРИК СИ Е, АЛИ БАРДАК - но дека си има сред вазните рода како реликвија музеите го вардат непуштајќи го да оди по вода...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
И така кога помина и шестата недела, рековме да оди Иљо, кој беше малку пошетан, зашто на времето, пред големиот бој, одеше на печалба – жнеење во Тесалија, а есента, по орање и сеење, одеше во Тракија да прави ќумур.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Учиш да зборуваш за да можеш да се разбереш со некого.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Пред огледалото ја извадив и преостанатата шминка, а потоа го превртив на себе лесниот фустан и зедов да се соблекувам за да одам в кревет.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Френк не ќе беше повеќе изненаден ако девојката го замолеше да направи куќата да може да оди.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа дружба треба да пушти длабоки корени помеѓу двата братски народа за да им даде можност рака за рака да одат по тешкиот пат на културниот прогрес.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Знаеме во која насока да одиме, но не можеме да најдеме патека што би нѐ однела до таму. Сѐ е нива.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тој сака да одам кај него, велам, а јас и сакам и не сакам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дента кога се посомнева дека забременила, се исплаши. Не знаеше што да прави и каде да оди.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Можеш ли да му ја поматиш верноста кон земното, додавајќи знак по знак откривајќи ги срамните делови на твојот систем загадочниот метод небесниот свод- дом за да може да оди по истиот пат и да стига до истата цел човекот, оној кој над црната точка стрепи по сличното, од различното стрепи спојува еден со друг: еден и еден, два со два, седумдесетидва името го дели на четири елементи – I.H.V.H. тетраграматонот го врти, го враќа ред по ред реди вистината на скрбта ја учи завист и суета, суета и завист сѐ е бесценет камен, а број свет и сила равенката меѓу нив се припикнува како вода меѓу шуплинките во карпата како зрак во мрачна капела бели точки на црна површина поделена на две: еднооко човече дворог Пан троока нимфа четириаголен круг пирамидална петка црно на црно расфрлан, разигран Ум на Светлоста Умна светлост.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ама, ако сакаш, а време ти е да одиш со дечко, има начин секогаш да излажеш.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Ете ти, на, се издиши старецот. - Внук ми се загрижил за мене. Се лути, не сака дома да оди. Го исплашил татко му.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
„Разочарани се затоа што не можат да одат да го гледаат бесењето, ете во што е проблемот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Друг пат е следен, против себе да одиш, Ти нечесник, да умираш во богатство секој ден, бедно како скот.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Ќе дојде татко ти и не ќе има што да вечера. Да оди да купи леб. Па тоа е страшно!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Неколку утови, секогаш невидливи, ме разбраа и со крик ми одговорија од покривите на Шумшул – град.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Некој би требало да го запали тој човек.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
По овие зборови Веле го повиши гласот: - Сега сакам да знам дали е во мене грешката или во вас, старите мајстори, во вашиот табиет, да не сакате да дадете и на друг да се развива и да оди напред...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој беше пресреќен, а јас слатко се најадов.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Излегол од зад шипјето и тргнал кај луѓето да оди со прекрстени раце и со солзи на очите, се приближувал кај нив.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Можеби помисли дека ќе му биде многу полесно да се искачи отпрвин правугоре, а после да тргне напресрека во една права линија кон таму, бидејќи вака прекутрупа снегот се лизгаше како ѓаволот и тој честопати мораше да оди на сите четири.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
ТЕОДОС: Молк, бре дибек! Уште смееш да ме прашаш!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Не знае по која песна да оди, по чии зборови.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
– „О јас сиромав, си рекол сам со себе, угоре високо, удолу длабоко, да се вратам, кај џевнем да одам?
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Одлучивме да одиме лево за да го посетиме селото Дреново иако на сообраќајната и туристичката карта го нема.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Вашите татковци сега, ако се селани, кога сакаат да одат в град, на пазар, ќе се качат на воз или на автобус, или пешки ќе тргнат, па ќе стигнат таму, за да свршат работа и да ви го купат она што сте им порачале па вам целиот тој ден не ви останува ништо друго освен нестрпливо да го чекате некаде под село и уште таму да видите дали сте го добиле она што ви било толку драго.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Веднаш да одите додека некој не ве испреварил... “ рече Васко и се сврте кон Еда: „Ти имаш со што да станеш свој човек. Не го гледај овој копук Марка...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Што има на ова ЦД?“ „Нешто досадно, адолесцентот Лири. Дај да одиме понатаму и да го реформатираме.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Наскоро, кога почна да ја испраќа па и да оди со неа, офицерот им носеше дома по некој пакет прехранбени продукти од специјалната продавница.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Каде да оди, каде да бара - одговор, правда? Сите врати му се затворени, а и оние што се отворени, поправо што се подотвораат, го прават тоа прелажно - колку да му ја замачкаат вистината.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Непосредно после приватизацијата, може да се каже дека фирмата продолжува речиси со истиот обем на активности како и пред тоа, а работните услови и меѓучовечките односи се на ниво како и дотогаш, односно сосема солидни и на едно коректно ниво.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ајде да одиме понатаму. Ене, таму имало ограда.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
О'Брајан, меѓутоа, продолжи да оди со истото темпо, ставајќи ја за миг пријателски раката врз мишката на Винстон, така што сега и двајцата одеа паралелно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не личи тој, меѓу козари да оди со паларија!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
„Предлагам да одиме до новата стоковна куќа. Да се возиме на ескалатори“ рече Влатко.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Мора да стане, да се облече и да оди на работа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
- Не сум ја терал да оди по мене, сакал да се одбрани. - Таа самата...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)