да (сврз.) - плаче (гл.)

Преспредметно суштество ја гази бездушната земја а долу под неа јадот плаче, само јас не можам да плачам...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
И плачам. Ронам едни солзи изобилни и толку слатко горешти што се трудам уште посилно да плачам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Пријателката ѝ одговорила со повишен глас: - А што мислиш ти, дали ти, госпоѓо моја, нема да плачеш ако ти умре твојата ќерка!? И пријателството од тој ден меѓу нив престанало.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Немој да плачеш, - ми рече Коле и ме стисна нажалено кон себе.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Второ: На секого, што и да му се случи, не смее да плаче и да се мрсулави.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ќе имав можност да викам, да плачам, дури и да се навредам, да им префрлам дека се бездушни, дека тепаат дете, дека тоа не е педагошки...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Лелее, јас сирота шо су дочекала, детето мое од мене да бега! — и почна да плаче пред него и да крши прсти.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Од клетини почна да плаче.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тој неможен да плаче, тие немоќни да запеат.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Останал и обичајот рози да паѓаат од небото, кога се раѓа убавината.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Болен човек со баретка баш како на Че Гевара, а и со тажен поглед баш како на Че Гевара, младиот доктор кој со мотор ги обиколува камповите на лепрозните во Јужна Америка.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
И небото да плаче од среќа и со солзи да ја полива тревата.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Но ако двајца педери посинат дете и тоа почне да плаче за цицка, шо ќе му понудат? - ја запраша Метакот.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
„Да плачиме жалоите, јас моите, ти твоите...“ Продолжуваше отегнато, убиствено песната.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
„Плачи, Мандо, да плачиме, да плачиме жалоите, јас моите, ти твоите...“
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сакаше да вика, да плаче кога застана да си отпочине и кога виде колку простор совладал.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
На мачето му се здодеало, па го подвиткало долгото меко опавче под себе и почнало да плаче.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
„Можеме да продолжиме за наш ќеф!“ Нели, да плачеш и да се смееш!?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Палаво човече, нели, а сепак спремно да плаче заедно со секој нажален.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Сега почнувам да го сфаќам твоето заземање околу воденицата - почна да се мајтапи со мене Даскалов. –А потоа и другоно.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не се сеќаваше дали некогаш воопшто како возрасен плачел и сега нагонот да плаче му надојде во секоја клетка од телото.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа продолжуваше натаму: кога ѝ го соопштил тоа, таа почнала да плаче.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се случуваше да плаче, зашто не сакаше да ја измијам, или да ми го преврти чинијчето со јадењето, поради кое јас и ќе ја потчукнев по рацете, но, за тоа никој не смееше да разбере.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- А, со неа, - рече зајадливо и веднаш престана да плаче - така ве залажува, ве облекува, ви купува, вие си немате татко да ви купи.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Не сакав тие да ме видат да плачам и во тој момент ме исполни некаков пркос.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Лицето ѝ се намурти и почна да плаче.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Тоа е кондом”, липаше и плачеше толку силно што кимоното ѝ се отвори и можев да ја видам контурата на таа работа врз испапчувањето на нејзините пупки.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Кондом за цело тело.“ Бев навреден. Признавам. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 156
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Нејзиното врескање предизвика и други жени да урлаат, да плачат, или да се смеат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некоја од нив се закануваше дека ќе ги запали сите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога онака грубо, по свое, директно во лице ќе ми ја плеснеше оценката за усилбата да запеам, солзи ми навираа во очите, што би рекол Конески, „во градите жал лута ме стискаше, ми идеше да плачам ко дете“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
„Немој да плачеш, еве, ќе се расплачам и јас“, се јави и татко ѝ.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога пцовисуваше добитокот, и нему срцето му се корнеше, му идеше да плаче.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Еден ден жена му од питропот Танаско пак почна да плаче: „Ми ја нема мачката; најубавата мачка ми ја нема“ и ја бараше по сето село.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Од ѕвонењето на телефонот ми се разбуди малото, се исправи бушаво и вчудовидено и почна да плаче.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Немој да плачеш, мила, тоа е само една потврда. Една најобична потврда.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А можеби ова е само нешто што како материјал ти треба за кога одиш на нечиј погреб да се потсетиш колку да плачеш, нели, според тоа колку тие некои плачеле кај твојот близок на закопот! Заради реципроцитет.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Било како дотогаш да плачела само колку да го повика него. А сега, кога тој бил тука, таа само солзела.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Ми се откинува од рака, вели Уља и само ми кршка од патов. - Си берев цвеќиња, стрино Велико, вели Горица и пак почнува да плаче.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сега, Чако лае и квичи, небаре да плаче.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А дали се пеело со бигор, со катран во срцето, ама ете - не смееш да плачеш...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Може да плачевме од чадот, може од усвитениот воздух да плачевме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На прагот е, велам уште малку ќе истрча и ќе почне да плаче и да гуга.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Жените секогаш можат да плачат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Та после ми падна жал и почнав да плачам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Си мислиш дека и тоа е некој човечки глас, осуден по цел ден да плаче.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Едно од децата свикува: - Мамо, мамо, вели, тате сите печурки ги изеде. - Како, бре сите, вели Дуковица. - Еве веќе нема, вели детето и почнува да плаче.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Да не си каснал нешто, велам, нешто што не е за јадење, велам, и почнувам да плачам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Писание, вели Уља, било пишано: на лева страна да се радуваш, а на десна да плачеш, да тажиш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Седнувам и си ја земам главата да плачам. Ама пак суво. Не можам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога ја видовме таква мајка и ние почнавме да плачеме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мислиш сега ќе брвне да плаче, да се изнаплаче.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јон го дочитува писмото, го свиткува и почнува да плаче. - Ебати поштите, вели и рони солзи, ебати поштите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Како жени да тажат, да плачат по некого.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- И не подбуцнувај. Мал си да те запопиме и да те слушаме кога да се смееме и кога да плачеме.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- А тебе, лапе ниедно, никој не те задева, викнал Богоја Гулабарин.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не сакав да се крие пред своите врсници и да плаче ноќе заради мене.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тие од тоа раснат и кога ќе пораснат, нема да плачат веќе.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Мажот пак ѝ вели на саканата жена: „Ти си курва“. Таа почнува да плаче.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
А кога ќе успееше да заспие, сонуваше морничави соништа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
По еден долг час, отворајќи се докрај пред него, го замоли да ѝ дозволи да му се јави на сопругот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- „Сега имате можност да плачете колку што сакате“ - ѝ рече докторот со глас што заспиваше. -„Солзите се најдобар лек.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Треба јас да плачам за тебе, мајко, рече Ѓувезија Дубровска и стана, ја прегрна.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
По некое време светот е сведен на нешто многу мало и почнувам да плачам. Се чувствувам отсечена од светот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Што сака оној кретен, негово ли е местово.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Не сакав да се крие пред своите врсници и да плаче ноќе поради мене. Не сакав да живеам во него уште еднаш и ( не знаејќи дека мојот старец ќе живее во мене повторно, сеедно и каде) не ти реков ни збогум.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Срните почнуваат да плачат дека останале шути, а елените дека од скршениот рог раната им зјае...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Помислив дека плаче. По сѐ изгледаше како да плаче.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- Си сакала, мила Ѕвездо - да го чекаш и пречекаш - зашто многу го заљуби - ама љубов била клета - душичето не додржа - душичето ти препукна... како да те прежалиме?... си ни била единствена - да плачеме да тажиме - да се чуе до небото - мило чедо, мила Ѕвездо, сјајна Ѕвездо Разделино, - што ти било наречено - трета вечер написано!...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Нема никој ни да а испраќа ни да плаче за неа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Рамковни браќа повторно кочат грбови сечат, судови молчат зошто ми иде да плачам ко дете од планина слезе, а денеска шеф е О Тешкото...
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Проклет да бидеш ти курвин син му реков и веднаш за коса го грабнав колку ли судбини уништи ти земјата наша од таквите страда Почна да писка, да плаче, да моли почуствува како е да биде жртва ветуваше сешто и куфери полни го заклав со нож, му распарав црева
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Сите се собраа околу него, но место одговор продолжија да плачат. – Да не сте писнале зашто со клоци ќе ви ги истурам цревата – викна силно момчето околу кое се собраа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Невестата – ќерката – да плаче што ја остава родителската куќа, мајката што си го дава чедото на друга куќа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ќе видиме. Ама било што било, немојте да плачете да ни се радувате.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
- Стави ја раката врз челово, моли тој и излечи ми ја оваа брчка што се свила околу моето грло и не ми дава да плачам.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Влегле сватовите дома да ручаат, а Силјаница си го зела детето за рака и се качила на амбар да плаче и да жали дека не ѝ бил тука Силјан.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ете некни ѓерданчето на Босилка ѝ загина; не е човечка глава да, човек умира и никому ништо, а ќерко, а не ти оти едно клопче ти загинало и да плачеш.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Дури по многуте нејзини лелекања што ги избегнував тргајќи ја слушалката од увото, разговорот фати нормален тек, поточно Роза спомна дека денес би можела истовремено да плаче и да се смее бидејќи во овој момент ѝ се причинувало оти животот ѝ се движел на патерици!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Зарем од мртов човек можеш да очекуваш да плаче?“ „Престани“, плачеше старецот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Зар по цел ден со очите ќе шарам по небото и со денови ќе чекам да се вратиш? Да плачеш и да не запираш!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Е, а сега, од Загреб, пилотот ѝ напишал долго писмо, со безброј чуденки и други знаци, со многу грди самообвинувања но и со дефинитивна одлука дека не треба да чувствува никаква обврска кон него, како што и тој себе си сега се сметал за слободен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Децата почнаа да плачат.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Му се дожали на татка му што му е детето така невесело и сожално го прегрна Мартин тој час удри да плаче, да се тресе целиот и одвај да вели: - Тате, сладок тате... децата... децата... јатаче ме викаат...
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Трајанка сега си спомни за сето тоа и затоа и таа почна да плаче како и секогаш кога мајка ѝ ќе седнеше крај ковчегот и со зетовските чорапи во кои беше парата ќе почнеше да ѝ раскажува за нејзиниот добар татко.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Мамо, а мене? – прашува Зоки и веќе сака да плаче.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- Сакам сѐ – вели Лидија – сѐ, сѐ зелено, сино, бело, жолто... – и веќе таа сака да плаче.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Најлесно му е да заплаче. И Зоки почнува да плаче долго и оптегнато.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Милчо продолжуваше да плаче, да олцка: - Не е точно... - повторуваше.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Прискокаа децата за одмор, прискокаа и двете близначки, но дали да се смееш, или да плачеш: како волови секоја со главата тргаше на своја страна.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Колчето го пресекоа на три дела, а секој дел уште на три помалечки делчиња и тие девет коматчиња ноќта се ставија под Љупчо за да мочал на нив, а другиот ден ги однесоа кај Тина за да ги потнела, ама Љупчо не престана да плаче, башка што си дадоа сто динари.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Сакав да плачеш со мене, овие солзи се моите чувства.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Солзите немаат цена, можеш да ги избришеш но не и да им ја намалиш болката!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Впечатокот што мора да ѝ го оставил го измачуваше со денови.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ќе му ја врати ли тепсијата? Алергична да не е на ореви?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Излишно беше да стане и да ја кара глувата баба, затоа што таа почнуваше да плаче и да се жали како тој е неблагодарен, како таа го израснала, пелените му ги перела, млеко му греела во ниедно време, работела и дење и ноќе само за тој да стигне до комфорот во кој е сега, само за да има нешто да му остави, барем едно станче за кое нема потреба да печали со толкави маки како што печалеле таа и татко му.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Како што ги цедеше од нив излегуваше матна вода при што таа цимолеше со искривена уста. Видов дека почнува да плаче.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога ќе се поврати, писнува да плаче.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
не се трае за јадење, некои и по три пати во денот го менуваат името и ги тепаат децата за да плачат: кога плачат не им бараат јадење, забораваат дека им се јаде, ако продолжи оваа сиромаштија, велат луѓето, не ќе ги познаваме и парите, ќе заборавиме која колку е и од колку е,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Одете вие, велам, и дувнав да плачам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Првпат тогаш видов дека и возрасните плачат како што научиле да плачат како деца. ,...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие и од своето јадење се понижени, велам, но како може, јадејќи да плачат?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Здраво, право, што се вели, сѐ има на него, ама штом ќе зине да плаче не запира додека не помодри, додека не му излезе душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Небаре да плачат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како можам да ја изумам неговата слика на сликата, си велам, па кога сум рикнала да плачам, да не може никој да ме заплати.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но тоа одново зинува да плаче.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Срамота е да плачеш, вели Никифор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ни иде и да пееме и да плачеме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Еднипати идело така: секој за себе да плаче, а еднипати да им е заедничка солзата на сите. 28.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И да се смееш и да плачеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оливера се обесува на мене и почнува да плаче. 6.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Осеќам напади на очај и потреба да врескам, да плачам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како да плачат ѕидовите, обрастени со габи, со мувла.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Небаре на моето лице да плаче небото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Може да кашла и да му тече носот, може да плаче од подноктица?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, само што ќе го оставам, свртува да плаче.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Може да кашла и да му тече носот, слушам, може да плаче од подноктица".
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Беше рана пролет, кога почнуваат да плачат врбите и лозјата, па може од тој ист порив на сите ни идеа солзи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А свесна сум дека човек не треба да плаче, зашто од секое лошо има и полошо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Остави го и, тоа пак, почнува да плаче.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некој многу чуден кикот, небаре да плаче човекот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Со денови не престанував да плачам и со крупна шмиргла си нанесував рани по лицето и телото.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Му беше мачно да плаче по напуштањата, па одлучи да плаче однапред.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Се фатил Итар Пејо за глава, пак слегол од магарето што го јавал, ја ничкосал главата и почнал да плаче, вика, туфка, аман Господи.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тета почна да плаче, а јас не знаев зошто тоа го прави, бидејќи сѐ добро заврши.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Почна да плаче, го фрли парчето леб со мајонез и тоа падна на подот, се разбира од страната на која беше мајонезот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Бев многу чувствителна и секогаш сакав да плачам, но никој да не ме види.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Беше пред Божиќ, а јас само едно тенко штофче купив, го сошив во два дела и ништо друго. Јадосана, почнав да плачам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ама Тодора, наместо тоа, ригна да плаче. Се стрчаа сите, да ја галат, да ја тешат, чувај боже на детето во мевот да не му напакости.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Еее, уште само тоа ми требаше, си помислив, како сега да ја смирам? Дена сè погласно и погласно плачеше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И во градинка учителката еднаш ни читаше една приказна за нив – тивко прошепоти и почна да плаче. – Тие ги грабаат малите деца и ги носат далеку од родителите – плачеше таа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ме тресна од земја со тие зборови. Дали да плачам или да се смеам. Бев шокирана.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Доаѓа Малинка однадвор со зацрвенети очи и обесен нос. Готова е да плаче.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)