да (сврз.) - повлече (гл.)

И овде можеме да повлечеме аналогија со вербална игра во која крај зборот коло може да се стави симболот +- за да прецизира дека станува збор за струјно коло.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Куќа можат да повлечат. – Јас пак дојдов да купам два чифта: ајде ако е мунасип и касмет; да ги видам што стока се, да фаќаме рака – се јави Фазли од Дедебалци.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Луција знаеше без потреба да се фати за косата и со раката да помине низ неа, токму пред мојот нос; знаеше да повлече со палецот замислена линија по својот грб, токму на ‘рбетот, иако за тоа немаше никаква посебна причина; знаеше, исто така, да се налакти во полупрофил, и со моливот да го потпре носето, небаре заинтересирано го слуша предавањето.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сега многу добро можам да го сфатам оној младич, што не можел да стори ништо друго, освен да си го врзе чкрапецот од својата пушка за палецот од ногата и да повлече, сигурно бил во многу борби, тој младич, а сигурно многу сонувал за животот, сигурно многу повеќе од мене, кога можел да постапи така, но сите тие борби, од кои што испливал жив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој не може да ја следи нишката назад кон она што некогаш бил, ниту пак она што некогаш бил може да дојде до она што тој сега е; тоа затреперување на нишката само растреперува некои негови чувства, како нејасно сеќавање, и тој почнува да плаче.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во еден миг, додека двајцата бавно чекорат по паркот, синот здогледува како градинарот отсекува неколку ружи, и целиот затреперува, неговото дотогаш тапо лице добива чувствителност, како она што го виде да повлече некоја нишка во него, некоја нишка која води кон сѐ она што за него некогаш било, а веќе го нема.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Така се дури не го нашле самоубиен еден од тие негови борци, некој, што не можел да измолчи за сето тоа, па макар го кажал тоа и во своето претсмртно писмо, кое почнувало со она доста карактеристичното: „За ова ли се боревме...“ во бавчата, до џамијата, крај турските ќиури, со пушката, чиј што чкрапец морал да го врзе со сиџимче за палецот од ногата и дури така да повлече, бидејќи немал прирака ништо друго, освен тој долг бугарски карабин, во дрвото на чиј кундак пред тоа имаше уште една нова решка крај седумте стари.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)