да (сврз.) - проговори (гл.)

Та си реков, да проговорам, да те прашам, ти имаш познати, дали има прилика да ми помогнеш да купам стан на отплата, ама првин да сториш некако да влезам на работа во шеќеранана, во државно, макар сезонски во почетокот“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Како претстава која се одигрува на некоја сцена, караѓоз, сенки, не можеш да дофатиш ни кој каде оди, ни од каде доаѓа, се движат, а ги нема, не можеш да ги запреш, да ги допреш и да проговориш.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се обидував да проговорам со овега или со онега преку ограда, но никој не се задржуваше во разговор. Им пречев.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Го најдоа во одајата и Јована, потпрен крај зидот: го држи Трајко и не му дава да проговори; ги наредија сите седумина како апостолите на иконостасот во црквата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Една вечер, божиќни пости, Толе седеше со Јована и некои други Јованови другари, кога во кафето, од маса до маса, се пронесе тивок глас дека војводата Гоце Делчев ќе дојде вечерва во кафево да се види со своите пријатели и да проговори некој и друг збор.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Завладеа мртва тишина и сите исчекуваа да проговори новодојдениот во кафето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе му појде на Аќифа, којшто стоеше меѓу жените, и без да проговори ни збор, го фати за затилок од широката флока и го извади од танецот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се обидувам да запишам нешто - ракописот син, да проговорам нешто - зборовите сини, да помислам нешто - и помислата сина. Сини герании, сини сонети, сино вино...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Крај огинот останаа само Аргир и Веле. Обземени од своите мисли, тие и двајцата долго стоеја загледани пред себеси, без да проговорат или да кренат очи да се погледнат.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Укинувањето на строгата разлика помеѓу текстуалните родови се обидуваме да ја формулираме на една речиси невидлива, философско-литерарна граница, на едно место кое би можело да биде подрачје на најплодни сретнувања, меѓупросторот на стилизацијата на новиот, хибриден дискурс.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Енценсбергер молчаливо се согласи дека треба да проговориме од ова гранично подрачје кое ни ја овозможува приликата да учествуваме во возбудливата размена на философскиот и литерарниот темперамент.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Појдовме полека без да проговориме. Млади бевме и нерасипани а она што го претчувствуваме за Кузмана беше тајна во која не можевме да продреме наполно.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Седеше токму пред мене, а јас, од оној ден немав прилика со неа да проговорам ниту збор.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој отаде, јас одаде. И се гледаме така, се срамиме, не знаеш што да проговориш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го шмукав јазичето со мирис на ркулец заглезден во влажна почва и со киселкаст вкус на штотуку зазреана мушмула, чувствувајќи ги на образите усните со кои на горниот и долниот дел во една колку вистинска толку замислена точка, се спојуваа нозете на Ема, и тогаш ми се чинеше дека тие усни, кои никогаш не кажале ништо, ниту ќе кажат некогаш нешто, а толку многу знаат да кажат, и толку многу сакаш да ги чуеш барем еднаш да проговорат, без оглед дали ќе те фалат или ќе те кудат, ме подземаа со слузта што благо ме облеваше внесувајќи ме навнатре со сѐ позабележливото поткревање на телото што лежеше под мене, со можеби инстинктивното поткревање нагоре, и повторното спуштање, во ритам што беше дел од нашата игра, од нашиот живот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Томе и Христина седеа на креветот пребледени и стаписани. Долго не можеа збор да проговорат.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Во тој миг беше неспособен да проговори.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон успеа доволно да се прибере за да проговори. „Не можете“ рече со слаб глас.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Човекот, кој и да беше тој, тивко се поткашла, очигледно подготвувајќи се да проговори.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Без да проговори, или на кој било начин да поздрави, Мартин излезе од собата, затворајќи ја тивко вратата зад себе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон го знаеше тоа, се разбира. Тој се насмевна, се надеваше, со разбирање, немајќи доверба во себе за да проговори.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон зеде воздух. Ја отвори устата да проговори и ништо не рече.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И пред да проговори тој, проговорив јас. Што бараш дури ваму?, го прашувам.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ти ѕвони еве во секое време, а кога сакаш вистински да проговориш, како со пријател, вели дека било скапо и затвора.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тоа беше момент на несигурност, сѐ дури да проговори неговата повреденост во бес на маж одбиен по толку мисли и тајни надежи, одбиен од жената која му е в куќа, чиј кревет е еве тука, од жената за која мислеше дека барем донекаде ја подвластил.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Лена не можела да проговори, дури и подоцна, и мене кога ми раскажуваше, не можеше да ми раскаже.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ич нема лав да проговори за три.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ако сакаш да проговориш некој лав со човекот, проговори човечки, а ако не — нека стане, нека си оди откај што дошол.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И пак ги затвори очите да собере уште малку сили за да може да проговори или и да се дигне од местото.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Митра си ја чу пресудата. Озелене како мувлија и не можеше да најде збор да проговори, додека на Достиното лице се покажа црвенило до уши и длабока воздишка, и се симна еден голем товар од душата, но не испушти воодушевен извик.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И ако се погледнеа, ќе се насмееја обајцата и ќе ги наведеа очите и главите и ќе чекаа или Стојан или Доста да проговорат нешто та да се исправат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
– Mope, ако е за вода, ефенди, седнете, седнете, ене ја Попова Чешма, ладна е како мраз; ќе ви донесам една стомна, напијте се – одговори старецот и погледна со очите кон ниското куќаре, небаре бара стомна, да ги ислужи ефендиите, но војникот што зборуваше по каурски не дочека забитот да проговори, ниту му го преведе на турски одговорот и предлогот од старецот, ами сам му одговори: – Ефендијата сака вода од Бренското Чешмиче.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
– Сакам да проговорам дека сите наши чупи си бараат касмет меѓу нашите ергени да се задомат, да си имаат една заштита, една сенка над главата...
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
А си одбрав ден за самување, За кружен лет во сонот Со кој се покривам И плачам под моќни крилја Додека конечно научам Да проговорам Со молк вечен.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Се к`ти сивата карпа на затворениот говор на времето Се дени и песната што да се роди ја навестува заради која отаде ѕидот се оди на невозможното постоење За одење е време На надеж миг со славејот в грло што сака да проговори таму слушнат каде ќе биде од тие со насмевката лицето што им го огрева Најпосле
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Кога го здогледа авторот како да подзастана, но штом погледите им се сретнаа, тој како посрамено си го тргна погледот и продолжи без намера да проговори.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Од заздиваност долго не можеа да проговорат па само се гледаа прашувајќи се што ќе чујат еден од друг.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
– „Сакав, стрико, да проговорам, арно ама чинев оти не знаете по мојот јазик.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Беше како стара избледена фотографија на албум од кој е избришан правот, и дури и да проговореше воопшто, гласот би ѝ бил како на дух.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Таа одвај можеше да проговори.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Сега беше мигот да проговори за мајката Евдокија од Прилеп, ама кадрото на Димостен во неа ја врати во рамната Војводина.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Не ја потсетува зошто таа не дошла да го донесе Дончо на првиот час во училиштето туку ја испратила Митра, не почнува разговор за тоа што децата не се во едно одделение а не ѝ ни кажува дека на Пеличка ѝ се падна една многу добра учителка, Како онаа од Долнени, сакаше да проговори.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Како што ќе ја поткрене главата да проговори и ќе ја снема.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Жените што се со мене не можат да проговорат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И ништо да си речеш, да проговориш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)