да (сврз.) - се (гл.)

Да се невини, сигурно не се, инаку зошто би се криеле“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Мислите, секој продолжува да верува во сопствените убедувања ... колку да се тие оправдани или не...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Многу длабок и долгорочен медицински проблем.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Проблемот и хаосот во македонската култура не може да се реши со глобални концепти, концесии или консолидации.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Морав да се провлечам низ едно подземие, додека излегов на „Кајзер штрасе“, која водеше во центарот на „Хаупт Вахе“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Косата незапирливо ми белее, капалките капат врз прозорците, столната полициски вперена – ги мачам чувствата но тие како да се скоевци.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Ниеден друг народ на Европа не може да се пофали со тоа.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Се приближи, им ги покажа луѓето што идеа: — Го гледате Толе Паша на белиот коњ?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Да се аскер, не се аскер. Сигурно некој башибозук од Џемаилбег од Агларци, — им проговори на другарите и сакаше да даде заповед на војводите да ги соберат четниците и да се истават повнатре во гората дури да фати мракот, па потоа да се влечкаат некако кон исток.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Од каква сорта да се бакнежите за да се превстаса иднината?
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Доколку имате намера да се ставите на шини и да ве прегази воз, може во меѓувреме да се премислите со оглед на реткиот сообраќај како што реков претходно.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Но заверата може да дојде и однатре: Евреите обично се најдобра цел бидејќи ја имаат таа предност едновремено да се и внатре и вон.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Треба да станува, да се облекува па да ги реди фурните со торбата во рацете.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
КОТЕ: Ама што, се плашиш? Ич, пуцко да си! Уште волци не се излезени, а и излезени да се, Панде сите ќе ги зобне.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
„Не верувам рече да се појдени ни до уќуматот.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Задолжителната и работа ет в три нешта. 1-во: да устроит црква, во која си сакаме да си слушаме молитвите и словото божие на јазикот ни като сичките ни брајќа Бугари по царштината. 2-ро: да устроит училиште в кое сакаме да ет мајчиниот ни јазик и право на него да се воспитуваат челадата ни наша, сетне на турцки и најсетне, ако имат време и на други. 3-то: затова и основјавме народната ни црковнообштествена општина, да се устроит, а која колку за управлението има да си устрои устав и правилник, кое нешто да бидит основа на дејствијата и, сообразно со приличните за то правителствени закони и да го претставјава народот пред секое званично место, за кое нешто ќе држит редовни преписи на дејствијата си по наша за това запечатена кондика, а решенијата и ќе идат приети од нас като општо.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И оште: Ние се обврзјавме самоволно да ги подржаваме и поткрепјавме со слово, сос дело, сос помоштна рака и заплата речените ни Костадин Блаже Дамчев, претседателја на општината, Јосиф Оносим Акинов, учител ни, Хаџи Ташку, свештеник ни, за това и за сичко горереченото потврждавме като се потписавме сос своја рака.“
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Меѓутоа, нашите момчиња одбиваа да го прават тоа, одбиваа да земат заклетва и да отидат да се борат на страна на некого кој ја имаше завојувано нивната татковина.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
МРО не можела својата акција да ја потчини на интересите и политиката на надворешните фактори, па било тоа да се и големите сили.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Да се предизвика експлозија на овој дел од паробродот значело само тој да се оштети. Меѓутоа, целта била бродот да се уништи.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Овде навистина има и такви кои се посериозни случаи, било да се нечисти, било да се опасни. Тие се во еден друг двор…
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Салата во која престојуваме кога врне дожд личи на третокласна чекалница во некое зачмаено село, особено поради тоа што има умоболни кои секогаш носат шапка, очила, стап и облека за патување, речиси како во приморските летувалишта, и кои тука се претставуваат како минувачи…
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас мислам оти ние треба да бидеме лојални кон Турција, но претполагајќи оти турското правителство и народ ќе разберат најпосле оти интересите на нивната држава во Европа се совпаѓаат со нашите и зависат најмногу од нив, а не си противречат, и затоа Турците први ќе треба да го докажат искреното сакање да се во мир со нас и со тоа да ја заслужат нашата поддршка на нивните интереси.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Бугарските студенти имаат големи претензии да се претставници на најновите течења на човечката мисла.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Колку и да се основани сите наведени приговори на нашите противници против општоста на Македонските Словени и нивната припадност кон една самостојна словенска целина, пак ми се чини дека можат да им се направат и не помалечки контраприговори, од кои ќе се види дека националното самосознание и преродба на Македонските Словени е нешто многу обично и разбирливо.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тие си дадоа отчет од улогата на Србија во македонското прашање досега и за иднина, затоа и ним им припаѓа честа да се создавачи на националниот сепаратизам сред Македонците.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Востанието ни покажа оти ние Македонците не можеме да очекуваме помош од никоја од балканските државички, оти решението на нашето прашање е сето во рацете на големите сили и затоа нам и не ни треба да ги соединуваме и да ги замешуваме нашите интереси со чии и да се словенски интереси на Балканскиот Полуостров.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
121. Националниот сепаратизам се должи на српски воспитаници идеалисти што работат под српска маска, а во душата своја се признаваат за Македонци; српските воспитаници, со своето образование во Србија, се образуваа во национален дух, наместо во национален индиферентизам во Бугарија, иако некои од нив целосно не престанаа да се викаат Бугари, но меѓу нив и Македонците со чисто бугарско образование и самите Бугари се отвори една голема пропаст: тие со своето образование застанаа на средината меѓу Бугарите и Србите, т.е. викајќи се по традиција Бугари, тие престанаа да се такви во својата душа: тие станаа Македонци.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Од дотука реченото е јасно оти борбата помеѓу Бугарија и Србија за влијание во Македонија како резултат го даде развивањето на свеста дека судбините на Македонија треба да се во рацете на Македонците.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Таа блискост на едно наречје се пројавува, од една страна, кон сите други македонски наречја во општите фонетски или звуковни, морфолошки или формени и лексички или зборовни особини; од друга страна, секое наречје е најблиско до неговите соседни наречја, имајќи со нив општи особини што се немаат во пооддалечените од него други наречја, и тоа западниот дел од наречјето е поблиско до неговиот западен сосед и со него тукуречи се слеваат, источниот до источниот итн. и така наречјата како да се врзани едно со друго како колцата во еден синџир.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Сега да допуштиме да се и Македонците Бугари и особините на македонското централно наречје да се исто: толку бугарски колку и источнобугарските.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но бугарската благодарност е само еден ден до пладне, а после Бугарите ќе речат оти тоа го направи Русија со свои планови да го завладее Балканскиот Полуостров, спасувањето на кој ќе се наоѓа во Англија, и затоа Бугарите, наместо да се во сојуз со “великата освободителка”, ќе се фрлат во скутовите или на Англија или на другите непријатели на Русија и на словенството.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Уште од почетокот се гледаше дека тоа ќе биде уште еден митинг, кого тој мораше да го издржи и тука немаше што да се стори.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Влезе еднаш во неговата врата, онаков русокос, извишен, сиот еден ластер, влезе сосема бесшумно и со една попуста желба никому да не му падне в очи, бидејќи имаше една таква ѕвезда, крај која не можеше да се помине, а да не се забележи, бидејќи сите се свртуваа по него, нешто ги принудуваше да се свртат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
НЕДА: Го чувствувам околу мене како сениште. Понекогаш ми се чини дека сите сенки и црнила во овој дом како да се негови сојузници... како да ме прогонуваат.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
„Ама чаре има“, ѝ велиш победоносно, дека е среќна што те пронашла токму тебе во морето измамници што, ете, само се декларираат како сопственици на способности од видот на гледачи и предвидувачи, и исцелители на кои им е дадено со поглед и допир, како да се нечија продолжена рака, да ги редат работите по желба.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Грнчарот продава земја, велат, и неговите зборови може да се зборови на земјата. Така, чиниме почекај, почекај и пак врати се. 213
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јаничарите, веќе исплашени од султановата закана, се сетиле да ги соберат од Кукулино и од другите соседни села сите машки деца од четири до четиринаесет години - доколку ајдутот Парамон не им се предаде или селаните не ја донесат на тепсија неговата глава, тие ќе ги исколат децата и ќе ги обесат нивните главчиња на скопските дрвја, јаболка со мртви очи да се.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Султанот најпрвин ги прекорувал и им ги зел имотите, шадрваните, коњите и жените, потоа објавил, доколку не му ја донесат главата на ајдутот, ќе ги испообеси на железни куки или ќе ги испофрла во јами со исправени дренови колови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако некој треба да се жени- попот треба да го венчава.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
И рибите во водата честит царе, да се камен, и птиците во седелата, примерно и орлите и сениците, не ќе можеме. Граѓа се нема.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се шетам по Петтата Авенија и наеднаш зградите се уриваат како да се од карти...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Да се гневни на тебе за нешта кои ги створила самата ситуација.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Одѕив од никаде нема. Само од најблиските, да се живи и здрави тие.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Со елегантен и крајно женствен чекор Вероника се движи во нејзините поетски чевли, колку и да се тие тесни, и за неа, и за сите нас кои се обидуваме во нив да сместиме збор.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Власите во Грција немаа и немат никакви права, не смееја да зборат влашки, да живеат во градовите туку мораа да останваат високо во планинските села, на песните им го менваја тексто во грчки и ги претставуват како нивни да се.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Од друга страна, некои од нив изгледаше како да се во добри односи со чуварите, им се обраќаа со прекари и се обидуваа да добијат некоја цигара низ шпионката на вратата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сознанието дека таа е таму, неосквернавена, беше речиси исто како да се и самите во неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не можеше да се одбрани од нападот на паника.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Одеше да се збогува со нив. Нив ги немаше, а тука беа само нивните книги... ***
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Проучувајќи го, забележа дека таа појава се јавува под дејство на надворешни дразби: кога ќе чуе во сон дека реката му бучи, станува и оди на реката: влегува во неа да се капи; при допирот со водата, се буди, се исплашува и се враќа назад в кревет; понекогаш ќога ќе го чуе кучето да лае, станува, го одврзува и шета со него; кога чкрта прозорецот од ветер, му се чини дека е на лулашка и се ниша на креветот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Имено, стравот е тема што ги окупира хероите на Набоков во многу од неговите творби, било да се тоа романи, раскази или драми. (...)
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Во врска со утврдувањето на основицата за пресметување и плаќање на придонесот за пензиското и инвалидското осигурување треба да се спомне и тоа дека со измената и дополнувањето од јуни 2006 година беше усвоена одредба со која се валоризира степенот на образование 102 при утврдувањето на оваа основица.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Како што може да се забележи, во споредба со претходните закони, законот од 2006 година предвидуваше најмали поволности и најтесна категорија невработени лица преку чие вработување можат да се користат поволностите од овој закон.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
— Нејсе, — вели дедот Петко. — Дури да и нараниме маските, да се обујме, да се замиеме образ, па шо се вели, дури да поручаме, и времето ќе дојде за одење.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Главно, леб, сирење, пиперки, грашок, што има да се накркани, та ако се обркани.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Го поиспцуја Пушмарка што им ги сменил дарчињата, но и тие се согласија со неговото разбирање: нели се бакшиш, какви да се — роднините нема да им фатат теклив.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сотирчо е готов да ја надуе гајдата како што вели мајка им, тешко му е да биде така влечен, а згора на тоа денот се смрачува, горе на небото како да се насобраа црни облаци и од време на време росолеа, пуштаа ситен дожд за дојденците да се намачкат сосема со кал и да се намократ и нивните бовчалаци, вреќи и сандучиња, како и самите тие.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Солзите, колку и да се немиот говор на болката, тие се и гласниот говор на радоста.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Нему очигледно неморалот којшто е најстрого забранет за нас партизаните му беше поважен и продолжи да излегува и да се среќава со споменатата девојка, ќерка на споменатиот монархофашист.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ја изеле пченицата. Птици проклети. Да им ја ебам мајката. Проклети да се.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Како што внедоапица дојдоа така пројурија низ окопите едни како да се жирафи гледајќи преку окопите, а други подведнати како изгладнети мачки глушец што бараат, се пикнаа во земјанката кај командирот, рекоа што рекоа таму и како што брзо се појавија така брзо се изгубија по истиот окоп назад.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Тие се сакаат, се почитуваат и се заштитуваат еден со друг, како да се две деца.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Го отежнуваше дишењето и создаваше чувство како белите дробови да се со мраз искитена, божиќна елка.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Како да се поттурнати од улицата и тротоарите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како да се наши, а не се наши.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Може да се, велам, не се доразбравме со човекот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се најдовме: тие да се борци од шпанската граѓанска војна, а јас од грчката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само павкаат ко да се заковани на небото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Е, сега ми е криво што не дојдов, вели, може да се таму и мажите наши.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Небаре удрени да се камбаните за некој долго чекан празник.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Проклети да се вештерките! – проколнуваше таа низ редба – Проклет да е патот што не доведе до нив и ни ја впрска несреќава!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Јас жените, и воопшто, женските суштества, било да се млади или стари, ги делам на две групи и една подгрупа: Првите се цврсти жени.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Не виде ниту една мома или момче да се повисоки од неговото рамо.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Внимателно ја отвори и полека ја тргна назад како божем сама од себе да се отвара.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Што ни требаше да тргнеме да ги бараме велосипедите, проклети да се, се прекорував.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сега, поради едни велосипеди можеме дури и сериозно да настрадаме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Што се ќори, и така и така, ама зошто да се и глуви?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)