да (сврз.) - скита (гл.)

Го сеќаваше дека е тука повеќе од здивот, знаеше дека беше дојдено по тие рубинени сртови најмногу со својата кожа, врз која она беше некаков игрив допир, а за сето време продолжуваше да скита со погледот по сиот рубинен свет крај себе, не испуштајќи ниеден миг.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Наместо под девет земји девет години пред тебе да ме закопаш Ти ме остави да скитам по патиштата Со сите да те барам и нигде да не те најдам - Така ме раздаде. Така ме уништи.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Така повеќе нема да скита. Ќе биде најсаканото милениче на светот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Според него, бидејќи решиле „да се арчат“ велешките младинци, иако биле добри ученици, започнале да бегаат од училиштето и да скитаат покрај морето.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Ветриштата, некогаш млади и диви, старееја и се смируваа, а облаците на небото, раскинати и расфрлани, беа оставени самите да скитаат низ празната белина.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Но каде да одев, да скитав, јас не сретнав појунак човек, жено, од сина ти сакан.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)